Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (21): Stientjes Dag

Mevrouw Bulte ziet het in de krant staan. Het is vandaag de ‘Dag van de stralende beroepen’. Wat een enthousiasme op het werk! En de volgende pagina kondigt voor morgen de ‘Dag van de Lentekriebels’ aan. Iedere dag wordt er wel iets gevierd. Het zijn de nieuwe fenomenen van deze tijd. Soms is mevrouw Bulte verwonderd en dankbaar, dat ze nog steeds leeft en iets van de nieuwe tijd mag proeven. Want straks wordt dat heel gewoon. Oh, de Dag van de Innerlijke Vrede? Elke dag, een dag van innerlijke vrede! Maar dan heb je het over dagen die Dagen mogen heten. Want er zijn ook veel daagjes, waar je een vraagteken bij kan zetten. Nou! De Dag van de Eendagsvlieg. De nationale Dag van de Pindakaas. Pannenkoeken Dag. De wildgroei van feestdagen is niet meer te stuiten.
Straks krijgt iedereen één keer per jaar zijn geheel eigen Dag, fantaseert mevrouw Bulte. Bovenop je verjaardag. Alle Dag genoten mogen die dag de vele voordelen genieten. Mevrouw Bulte ziet het helemaal voor zich: Stientjes Dag, geprikt op 5 oktober, net na de dieren. Bij de Hema wordt ze getrakteerd op een heuse Stientjes taart van sinaasappel bavarois. En verder mag ze gratis met de trein helemaal naar Brussel. Want het is natuurlijk een Europees initiatief; ‘Belangrijke Burgerdag, omdat in Europa iedere burger telt!’ Het bindt een heel continent! Mensen uit allerlei landen vieren hun Belangrijke Burgerdag gezamenlijk in een wereldhotel. Zo maak je nog eens vrienden. Mevrouw Bulte grinnikt. Er is toch een gewiekste zakenvrouw in haar verloren gegaan. Dat zal ze leren altijd haar verjaardag te vergeten!
Maar ach nee, die dagen zijn best grappig, maar ze zijn wel vermoeiend. Je krijgt er zo een jachtig gevoel van, omdat je je agenda moet volstouwen met al die verschrikkelijk belangrijke dagen, waarvan je er geheid eentje gaat missen. Zoiets is toch meer iets voor een koningin. Al die lintjes zijn handen bindertjes, hoor. En dat zoiets nu ook voor het volk beschikbaar is. Al die bijzondere dagen. Dat had vroeger alleen de katholieke kerk met een soort schaduwkalender van allerlei intern benoemde heiligen. Daar wist je als buitenstaander niks van.
Maar het is tegenwoordig bijna niet meer te doen om al die speciale dagen en nachten bij te houden. Je zou nog doordraaien. Kijk, hier staat het weer een. ‘Dag van de Huisomroep’. Hoe kan het toch, he? Dat die zomaar een eigen dag krijgen. Het gaat er zeker om onbekende stichtingen een voetlicht te geven.
Mevrouw Bulte begrijpt trouwens niet, hoe ze het zo kunnen uit kienen, dat anderen er niet over heen brullen met hun dag. Dat is zo wonderlijk. Want verschillende instellingen, die op exact dezelfde dag hun feest hebben, dat kan natuurlijk niet. Dat is zoiets als twee Oscar actrices, die precies dezelfde jurk aan hebben. Stel je voor. Drie Jaardagen op een dag! Het feest, dat de dag roze moet kleuren wordt een bruine modderpoel.
Nee, het wordt nog vechten om een plaatsje, want er zijn tenslotte maar 365 dagen per jaar.
Hoe men tot het uitroepen van de ere dag komt, blijft verder schimmig en duister. Nu, volgens mevrouw Bulte gaat dat uitroepen heel arbitrair. Dat moet haast wel. Ze kan tenminste geen criteria bedenken, die alle onrechtvaardigheid uitsluit. Alsof God een Dag van de Roos zou creëren. Of een Dag van de Lelie. Nee hoor, elke dag heeft zijn eigen kwaad. Er zijn toch wel duizenden bloemensoorten. Dat is het kwalijke van de zaak.
En voor wie zijn al die wedstrijden zonder feitelijke krachtmeting nu eigenlijk? Wie heeft er profijt van? De winnaar. De rest staat te klappertanden in de kou. De enige oplossing is dan maar je eigen dag te bedenken. En nu, dat doen de mensen, hoor! Ze tuimelen over elkaar met al die Dagen.
Mevrouw Bulte bedenkt dat ze getuige is van de opkomst van een geheel nieuwe cultuur. Het is toch bijzonder dat in een mensenleven mee te mogen maken.
Was het in de negentiger jaren niet allemaal begonnen met die beertjes? Daar keek toen iedereen nog van op. De Dag van de Knuffelbeer. Mensen kwamen van heinde en verre met hun beer. De beer werd verheven tot nationaal knuffeldier. De beer mocht mee naar Artis. De beer mocht zijn Paddington jas aan. De beer kreeg zijn eigen slaapliedje. Ook werden er koekjes gebakken. Het was gewoon absurd. Toch waren er wel honderd duizenden, die zo gek waren, om te geloven, dat de beer als het ware leefde. Omdat ze zelf met die beer als een soort nep moeder door de peutertijd gesleurd waren. Dus hoe onschuldig is zo’n dag? Mevrouw Bulte schudt het hoofd. Stientjes Dag heeft bij nader inzien ook hele rare kantjes. Belangrijke Burgerdag. Hoe komt ze erop! Een mens mag blij zijn, als er een dag is, die níet gevierd hoeft te worden. Dat er een dag is zonder al die aandachtsstromen naar een bepaald punt. Dat zou nou eens een bevrijding zijn.
Mevrouw Bulte schrikt op uit haar overpeinzingen. Ze beseft, dat ze in een cirkeltje geredeneerd heeft en ergens uit de bocht is gevlogen.
Je moet niet alles ter discussie willen stellen, berispt zij zichzelf. Een pluche beer. De Huisomroep. Iedereen viert die dagen! Punt uit. En jij, Stientje Bulte gaat gewoon met je tijd mee en je schenkt aandacht aan al die mooie initiatieven. Positief denken! Voor je het weet vinden de mensen je een beetje vreemd.