Hendrik Jan Korterink – Dagboekfragmenten

15 november 2019Businessplan, Gimmick, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten0

Dagboek van woensdag 1 maart 2006

Martin K. belde nog een keer, uit de gevangenis in Vught. Tijdens het gesprek van vanmorgen had hij het over een kunstenaar, die tegelijk met hem in de gevangenis in Lelystad had gezeten, in 2003, maar hij kon niet op de naam komen. Het was hem nu te binnen geschoten: Paul Blanca. Hij badmintonde vaak met een goede vriend van Martin. Met Blanca heb ik vorig jaar geregeld contact gehad, voor het boek over Rob Scholte. “Waar hij toen voor vastzat, weet ik niet,” zegt Martin.

(…)

Vervolgens kwamen wij te spreken over andere vrienden en over de club Satyricon in de Roompotstraat, destijds eigendom van Cor van Hout. De toenmalige bedrijfsleider komt voor in mijn boek ‘Bom in de Laurierstraat’: hij had een galerie tegenover het atelier van Rob Scholte. Martin: “Ik heb je toch ook verteld, dat NN daar ook altijd kwam, in dat Satyricon?” NN staat voor een zeer Bekende Nederlander. Het zal wel. Ik was het alweer vergeten, het kan mij niet veel schelen wat die heren in hun vrije tijd uitspoken. Martin: “Hij was er altijd met een groep vrienden. Ik weet ook precies met wie hij het altijd deed.” Hij noemt een paar namen, “maar die meisjes willen daar niet over praten.” Lijkt mij ook heel verstandig. Vreemd genoeg komt diezelfde naam de laatste tijd ook geregeld bij mij langs in de Endstra zaak, maar voor zover ik nu weet heeft het een niks met het ander te maken.

(…)

misdaadjournalistblog, 1 maart 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/03/01/dagboek-van-woensdag-1-maart/

Dagboek van maandag 1 maart 2006

(…)

Mink K. belde vanuit de gevangenis. Hij had mijn boek ‘Bom in de Laurierstraat’ gelezen, uiteraard was hij daar bijzonder positief over, maar dat kan ik hier natuurlijk niet vermelden. Dat boek gaat over de bomaanslag op de auto van kunstenaar Rob Scholte en zijn toenmalige echtgenote Micky Hoogendijk. Rob Scholte werd afgelopen zaterdag nog genoemd in een artikel van René Zwaap in het Algemeen Dagblad, over complottheorieën. En Micky zag ik vanmorgen in de Telegraaf staan. Op een Amsterdams festijn had ze verteld, dat ze dit jaar de hoofdrol gaat spelen in een Nederlandse speelfilm. Dat wist ik een jaar geleden al, maar ook ik weet nog steeds niet om welke film het gaat, dat moet ze nog even geheim houden. Ik vraag haar er dan ook nooit naar, maar ik kan natuurlijk vragen of ik het – als het zover is – als eerste en exclusief voor dit dagboek mag hebben. Heb ik ook eens een primeur.
Met Mink K. heb ik het verder gehad over ‘de vuile oorlog van justitie’. Kom ik later vandaag uitvoerig op terug. Bas van Hout kwam ook nog even ter sprake. Bas reageerde ook nog op mijn verhaal over de ruziënde misdaadjournalisten. Hij schrijft dat het zijn laatste reactie is op Steven Brown, ik laat het er voorlopig ook maar even bij, wie het verder wil volgen moet maar op de site van Brown kijken.

(…)

misdaadjournalistblog, 20 maart 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/03/20/dagboek-van-maandag-20-maart/

Dagboek van maandag 23 maart 2006

(…)

“Het is me een wereldje zeg, dat …wereldje. Ik ben blij, dat het voor mij nog een beetje overzichtelijk is, maar ik denk: als je in deze scene terechtkomt, dan ben je je leven echt niet zeker. Haat, nijd, ze neuken met elkaars vrouwen, pakken elkaars geld af, ik vond het onvoorstelbaar.”
Wie zegt dit en over welk wereldje gaat het? Het antwoord op de eerste vraag is: Mink K., vanuit de gevangenis in Scheveningen. Maar het gaat nu eens niet over topcriminelen, ik had het met Mink over het kunstschildersmilieu, naar aanleiding van mijn boek over de aanslag op Rob Scholte en Micky Hoogendijk (‘Bom in de Laurierstraat’). Nu waren we het daar snel over eens, de rest van het gesprek ging over ‘de vuile oorlog van justitie’, over het miljoen, dat op de derden rekening van advocatenkantoor Van der Plas en Bakker Schut geparkeerd stond, de geheime deal met Fred Teeven en de aanslag op Jaap van der Heijden. De autoriteiten hebben zich niet aan de afspraken gehouden, maar het geduld van Mink K. is bijna op. “Als ze met modder gaan gooien kan ik dat hele zootje heel snel ontmantelen, dan kunnen ze allemaal naar huis.”

(…)

misdaadjournalistblog, 23 maart 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/03/22/dagboek-van-woensdag-22-maart/

Dagboek van woensdag 29 maart 2006

Met enige vertraging zag ik gisteravond pas de aflevering van ‘Hoge Bomen’ van vorige week, over Joop de Vries, alias Zwarte Joop, de koning van de Wallen. Ik zag ook nog een oude bekende langs schuiven: Gerrie Ketting, tegenwoordig woonachtig in Noord Holland, maar van oorsprong een kleurrijk lid van de oude Amsterdamse penoze. Ik heb hem gesproken voor het boek ‘Bom in de Laurierstraat’, over de aanslag op Rob Scholte. Ketting was naar Scholte op Tenerife gereisd om de zaak op zijn manier te onderzoeken, maar hij kwam al snel in aanvaring met dichter Koos Dalstra. Ik kwam zijn naam de laatste jaren wel vaker tegen: zijn dochter was goed bevriend met Henk Rommy, de Zwarte Cobra.

(…)

misdaadjournalistblog, 29 maart 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/03/29/dagboek-van-woensdag-29-maart/

Dagboek van dinsdag 4 april 2006

Dichter Koos Dalstra stuurt een email: hij is vanavond in een tv programma en het gaat over Bas Jan Ader. Een intrigerende zaak: Ader was een kunstzinnig avonturier van het type: dag vader en dag moeder, dag zuster Ursula, ik zie het hier niet zitten, ik ga naar Amerika. Hij verdween met een piepkleine boot in de golven. In het boek ‘Bom in de Laurierstraat’ staat een passage over deze geschiedenis. Het gaat dan over ‘een gebreide Porsche’. Als in november 1994 de BMW van kunstenaar Rob Scholte wordt opgeblazen, is Koos Dalstra in de buurt met een Porsche. Dat heeft te maken met Dalstra’s fascinatie voor de kunstenaar Bas Jan Ader (1942-1975), een streekgenoot met wie hij zich verwant voelde. De in Winschoten geboren Ader volgde samen met onder anderen Wim T. Schippers en Ger van Elk in Amsterdam een opleiding aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs, de latere Rietveld Academie. Na enkele avontuurlijke zeereizen belandde hij met Ger van Elk op een kunstopleidingsinstituut in Los Angeles. In het begin van de jaren zestig studeerde hij kunst en filosofie in Californië. Hij exposeerde regelmatig in de Verenigde Staten en Europa. In 1975 stak hij in een klein zeiljacht alleen de Atlantische Oceaan over in het kader van zijn werk ‘In search of the Miraculous’. Tijdens deze tocht raakte hij vermist. Een jaar later werd zijn lege boot voor de kust van Ierland gevonden. Het boek ‘Vienna-BeHa’ van Dalstra gaat voor een groot deel over deze Bas Jan Ader. Een van diens bekendste hobby’s was het sleutelen aan een oude Porsche, waarmee hij meisjes oppikte op Sunset Boulevard in Los Angeles. Dalstra had in 1993 een object laten maken, een Porsche van pluche, om te gebruiken op tentoonstellingen. Op de ochtend van de aanslag moest hij die pluche Porsche ophalen en passeerde hij de plek des onheils, zij het niet, zoals Scholte denkt, op het tijdstip van de ontploffing.
Toeval bestaat: gisteren kreeg ik ook een signaal, dat een van de criminelen, die bij de aanslag een rol zou hebben gespeeld, contact wil.
Men vraagt zich misschien af: wanneer is die uitzending met Koos Dalstra? Normaal gesproken zou ik dat er even bij vermelden, maar ik ben een beetje onthand. Ik bevind me in het uiterste zuiden des lands voor enkele naspeuringen in verschillende kwesties. Ik heb een hotel geboekt, waar draadloos internet beschikbaar zou zijn, maar daarmee zijn we ineens weer in de Middeleeuwen van het internet beland. Het heeft iets met T-Mobile te maken, het werkt alleen als ik met de laptop in de ontbijtzaal ga zitten en het is peperduur. Misschien doe ik iets fout, maar het gaat ongeveer als bij parkeergarages in Amsterdam: al sta je er maar een minuut, je moet voor een uur betalen. Ik was ervan uitgegaan, dat ik de informatie over de uitzending met Dalstra zo op kon vragen, maar dat is dus niet zo eenvoudig. In de ontbijtzaal is er wel een signaal, maar: ‘Helaas is het op dit moment niet mogelijk met een creditcard te betalen. Probeert u het later nog eens.’ Er is geen andere mogelijkheid dan met een creditcard te betalen, als het niet lukt vandaag nog online te komen: de groeten aan T-Mobile.
Zoals men ziet: toch nog gelukt. Bas Jan Ader: half negen, Nederland 3, Uur van de wolf.

misdaadjournalistblog, 4 april 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/04/04/dagboek-van-dinsdag-4-april/

Dagboek van zaterdag 13 mei 2006

(…)

Eef Hoos is even vanuit Portugal over komen waaien. Hij brengt schilderijen terug naar Rob Scholte. Hoe dat precies zit, leg ik nog wel eens uit. De schitterende villa van Hoos in Monchique hing en stond bomvol met werken van Rob Scholte. Vrouw Jeanet was vooral bang, dat de honden er tegenaan zouden plassen. Eef: “Iedereen denkt, dat Rob en ik ruzie hebben, maar dat is helemaal niet zo.” Hij zou Scholte de groeten van mij doen, maar of dat in goede aarde valt, vraag ik me af: Scholte was geloof ik niet echt blij met het boek, dat ik over hem heb geschreven.
Het onderzoek naar wie er nu precies achter de bomaanslag zat, gaat overigens nog wel door. Ik was van de week nog bij een meneer in een gevangenis, die nog wat meer details wist, maar daar ben ik nog mee bezig.

(…)

misdaadjournalistblog, 13 mei 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/05/13/dagboek-van-zaterdag-13-mei/

Dagboek van maandag 22 mei 2006

Vrijdagmiddag ving ik terloops iets op over ‘een columnist, iets met François, en Rob Scholte.’ Nu, dat interesseerde mij natuurlijk, omdat ik vorig jaar een boek over de aanslag op Rob Scholte heb geschreven (‘Bom in de Laurierstraat’). Het was nog even puzzelen, maar het bleek te gaan om een uitzending van de KRO, De Wandeling, over het boek van De Waal: ’50 manieren om te voorkomen dat je je leven verpest’.
Eerst een citaat uit mijn boek:
“In Penthouse schrijft columnist François de Waal: ‘Ischa is gelukkig dood, en bij Scholte is het niet gelukt, dat moet nog even afgemaakt worden.’ In een interview met Joop van Tijn, in juli 1995 in Vrij Nederland, reageert Scholte daarop: ‘Er zijn mensen, die je dood willen, gewoon dood, en die een soort oproep doen tot moord. Dat geeft me kracht. Het is een compleet krankzinnig fenomeen, dat je zo tot een symbool geworden bent, dat mensen het belangrijk vinden om je van de aardbodem te doen verdwijnen.’
In het dagblad Trouw schrijft columnist Sylvain Ephimenco over hoogmoed (wereldberoemd zijn, arrogant, stinkend rijk, in een dure auto rijden met een jonge en mooie vrouw), die voor de val is gekomen: ‘Nu pas, nadat hij door de aanslag in een schlemiele loser op wieltjes is omgetoverd, zal Rob Scholte door het volk omarmd, bemind en gekoesterd worden.”

De agressie van bepaalde columnisten (Theo van Gogh past ook dat in rijtje) heeft veel overeenkomsten met die van seriemoordenaars en verkrachters: het is het afreageren van woede en frustratie op een tamelijk willekeurig onschuldig persoon. Seriemoordenaars hebben meestal een verstoorde band met hun moeder: of ze was liefdeloos en had te weinig aandacht, of ze was juist te verstikkend en beschermend. De agressie richt zich dan op andere vrouwen. Citaat uit een boek dat ik daarover in 1994 heb geschreven (‘Moord in Nederland’):

“Om de fantasieën om te zetten in daden, daar is heel wat voor nodig. Wat alle verkrachters en moordenaars gemeen hebben is een bepaalde mate van gefrustreerde macht en het onvermogen daar op een creatieve of aanvaardbare manier mee om te gaan.
Niemand heeft een perfecte opvoeding, iedereen heeft last van frustraties. Een belangrijke overeenkomst is, dat degenen bij wie het misgaat, niet met die teleurstellingen kunnen omgaan en de fout niet bij zichzelf zoeken, maar bij anderen. Hun agressie richt zich dan tegen tamelijk willekeurige vertegenwoordigers van die anderen.
Dat kan op een creatieve, aanvaardbare manier. Kunstenaars, agressieve columnisten, politici, zakenlieden, die commercieel gezien overbodig concurrenten uitschakelen, ze vallen binnen de norm. Dit zijn mensen, die een stukje onmacht ‘goed’ gebruiken, dankzij hun intelligentie, creativiteit, sociale vaardigheden, slimheid, enzovoort.
Het verschil met de personen, die onaanvaardbaar gedrag vertonen, is, dat de laatsten vrijwel zonder uitzondering in de categorie verliezers vallen. Ze richten zichzelf te gronde, vluchten in drank, drugs of zelfmoord, of ze richten anderen te gronde, of ze zijn gewoon ongelukkig.”

Op de website van de KRO zegt De Waal:
“Als ik aan een column begon, bedacht ik me, waar ik het meest boos om was geweest. Tijdens het schrijven transpireerde ik hevig en werd bozer en bozer.”
Er staat, dat De Waal jarenlang columns publiceerde in De Volkskrant, waarin hij iedereen dood wenste en erger. Voor de column over Rob Scholte werd hij veroordeeld. Inmiddels heeft hij ontdekt, dat hij boos was op zichzelf en een boze wereld creëerde. “Ik verpestte mijn leven en probeer, dat nu te voorkomen.”

De columns in De Volkskrant zijn me nooit opgevallen, ik kwam alleen die Penthouse column tegen bij mijn onderzoek voor het Scholte boek. Maar wellicht vond de KRO de Penthouse niet chique genoeg om te vermelden.

misdaadjournalistblog, 22 mei 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/05/22/dagboek-van-maandag-22-mei/

Dagboek van dinsdag 11 juli 2006

(…)

Het was niet mijn bedoeling de spanning op te drijven of nieuwsgierigheid op te wekken, maar ik zat met de vraag, of ik de politie niet voor de voeten loop. Na een dag aarzelen heb ik besloten, dat dat eigenlijk niet mijn probleem is. Bovendien hebben ze mij in de twee jaar, dat ik mijn onderzoek deed, ook geen millimeter geholpen. Ik hoorde zondag, dat de Amsterdamse politie de bomaanslag op Rob Scholte met een cold case team gaat onderzoeken. Zoals veel bezoekers niet zal zijn ontgaan heb ik daar vorig jaar een boek over geschreven, ‘Bom in de Laurierstraat’. Het eerste hoofdstuk staat op deze site, ik zal er later vandaag een tweede bij doen, waarin het vooral gaat over de vraag wie het heeft gedaan. De aanslag, uit november 1994, is nooit opgelost en het is altijd een volslagen mysterie geweest wat het motief was. Er is heel lang onderzoek gedaan in kunstkringen en Rob Scholte zelf – die bij de aanslag zijn benen kwijtraakte – beschuldigde dichter Koos Dalstra ervan, maar de politie kwam al vrij snel tot de conclusie, dat het motief niet in die hoek lag.

Waar dan wel?

Ik kreeg in 2003 een tip, dat Rob Scholte gezegd zou hebben, dat hij het zelf had gedaan. Ik ben daarmee aan de slag gegaan, maar kwam al snel tot de conclusie, dat dit wel heel erg onwaarschijnlijk was. Maar inmiddels had ik contact gehad met Micky Hoogendijk, de vrouw van Rob, die op het moment van de aanslag ook in de BMW zat, en mijn nieuwsgierigheid was gewekt: wie had het dan wel gedaan? In de loop van mijn speurtocht kwam ik een zeer verrassende verklaring tegen van een crimineel, die bevestigde wat wel eens eerder als motief was genoemd: dat de aanslag bedoeld was voor advocaat Oscar Hammerstein. Scholte en Hammerstein reden in een zelfde soort BMW.

Advocaat Arthur van der Biezen, samen met Micky Hoogendijk, deed er alles aan om deze zaak bij justitie onder de aandacht te brengen en om het onderzoek heropend te krijgen. Het leek allemaal tevergeefs. Ook kreeg hij geen stukken ter inzage, het zag er naar uit, dat de politie met de nieuwe informatie niets deed. En dat terwijl er zeer waarschijnlijk een DNA spoor van de dader beschikbaar is: er zat een haar aan de tape, waarmee de bom was bevestigd. Maar nu lijkt het er toch op dat er nog iets gaat gebeuren.

Ik belde gistermorgen met een politiewoordvoerder, die het bericht niet wilde bevestigen, maar wel aangaf, dat – als het waar zou zijn – het niet in het belang van het onderzoek was als het nu al naar buiten zou komen. Tja, wat moet je dan? Ik wil het onderzoek niet dwarsbomen, ik vind, dat dit al veel eerder had moeten gebeuren. Aan de andere kant: uitlekken doet het toch, een paar dagen eerder of later zal niet veel uitmaken, lijkt mij.

(…)

misdaadjournalistblog, 11 juli 2006

https://misdaadjournalistblog.com/2006/07/11/dagboek-van-dinsdag-11-juli/

Dagboek van maandag 27 november 2007

(…)

Gerrie Ketting is overleden, zo meldt een reageerder. Vorig jaar al, in oktober, op 86 jarige leeftijd. Hij was een kleurrijk lid van de oude Amsterdamse penoze. Ik sprak hem in 2005, voor mijn boek over de aanslag op Rob Scholte. Ketting was ingeschakeld door de boekhouder van Scholte, die bedreigd was door een aantal buitenlandse types en daarover op Tenerife het een en ander aan de kunstenaar wilde vertellen. Ketting reisde naar Tenerife, waar Scholte en echtgenote Micky Hoogendijk wat vreemd aankeken tegen deze representant van een toch geheel andere cultuur.

(…)

misdaadjournalistblog, 27 november 2007

https://misdaadjournalistblog.com/2006/11/27/dagboek-van-maandag-27-november-3/

Dagboek van maandag 26 maart 2007

Karin de Groot van het Zesde Zintuig in gesprek met Amsterdamse oud politiecommissaris Joop van Riessen in de Laurierstraat (foto Hendrik Jan Korterink)

Nee, ik word nog niet nageroepen op straat, maar gisteravond was ik toch even op televisie, toen ik de foto hier boven aan het maken was. Karin de Groot is daar in gesprek met de Amsterdamse oud politieman Joop van Riessen. Als je heel goed keek (het was mijzelf ontgaan) kon je mij nog net zien knippen en wegduiken.

Was in het kader van het Zesde Zingtuig van de KRO. Ik was een poosje geleden even bij de opnames omdat de bomaanslag op Rob Scholte en Micky Hoogendijk een van de onderwerpen is, waar de zintuigen van de kandidaten op worden losgelaten. Micky Hoogendijk zat in het café op de hoek van de Laurierstraat.

Ik ben zelf niet zo van zesde zintuigen, in elk geval niet op de wijze van de KRO, het werkt bij mij nogal op de lachspieren. Zo hoorde ik een van de kandidates zeggen, dat ze ‘iets van parfum’ meende te ruiken (met haar zesde zintuig). Ik weet niet het hoeveelste zintuig de reuk is, maar ik kon dat gevoel wel een beetje thuisbrengen, zij het iets meer in het heden: Joop van Riessen had zich nogal overdadig besprenkeld met aftershave.

(…)

misdaadjournalistblog, 26 maart 2007

https://misdaadjournalistblog.com/2007/03/26/dagboek-van-maandag-26-maart/

Dagboek van 22 mei 2007

Vanwege wat problemen met de internetverbinding heb ik het verhaal over Oscar Hammerstein en Jos van der Meer gisteren niet meer online gekregen, maar het is inmiddels gelukt. In het Algemeen Dagblad wordt Van der Meer – wiens Rolls Royce in de nacht na Hemelvaartsdag werd opgeblazen – in verband gebracht met Marco Eyk, de in België geliquideerde Delftenaar. Had ik het gisteren toevallig ook net over, in een heel ander kader (de kroongetuigen Edgar en Pieter van L.).

Van Oscar Hammerstein naar Micky Hoogendijk is maar een kleine stap: beiden spelen een prominente rol in ‘Bom in de Laurierstraat’, over de aanslag op kunstenaar Rob Scholte. In het boek vertelt een getuige in een grote drugszaak, dat de bom bestemd was voor Hammerstein. Het gaat om de grootste cocaïnevangst uit de Nederlandse geschiedenis, in 2003, met een oude zeesleper, De Otton. Toevallig had ik het daar gisteren nog over met een Belgische collega, die wat dingen aan het uitzoeken is over de haven van Antwerpen. Is nogal in het nieuws, als grootste aanvoerhaven van drugs. De lading van De Otton was eigenlijk ook bestemd voor Antwerpen, maar de loods durfde het niet aan de gammele boot over de Westerschelde te manoeuvreren.

Maar we hadden het over Micky Hoogendijk. Op het filmfestival in Cannes maakte ze bekend, dat ze een filmsite begint waar jonge talenten hun korte films gratis kunnen vertonen (http://www.xs2dave.com) Ze heeft samen met zakelijk partner Jan Pieter Melchior (inderdaad, zoon van) een productiebedrijf. Filmacademies in Los Angeles en New York hebben al enthousiast gereageerd op het initiatief.

(…)

misdaadjournalistblog, 22 mei 2007

https://misdaadjournalistblog.com/2007/05/22/dagboek-van-dinsdag-22-mei-2/

Dagboek van 17 september 2007

Eef Hoos belt, vanuit Portugal. “Ik sta in de Sunday Mirror. Ze beweren, dat ik die Maddie in mijn dierencrematorium heb verbrand. Wat moet ik daar nu aan doen?”

Ik meende, dat ik vandaag of gisteren ergens een kop had gezien, dat Maddie McCann in zee was gegooid, vanaf een jacht, maar de Hoos variant is leuker. Die Engelse krantenmakers (journalisten kun je dat natuurlijk niet noemen) bedenken elke week wel wat nieuws om de aandacht voor kleine Madeleine levend te houden, al is het alleen voor de verkoopcijfers.

“Ze zijn hier wel bij mij geweest, het klopt, dat het crematorium verzegeld is, maar dat was al in oktober vorig jaar, dat moest van de politie. De buren hadden geklaagd.”

Hoos woont al een aantal jaren in Portugal. Ik ben in november 2003 voor mijn boek ‘Bom in de Laurierstraat’ bij hem geweest. Rob Scholte had een tijdje bij hem gelogeerd en zou op een gegeven moment hebben gezegd, dat hij die bom zelf onder zijn auto had geplaatst. Daar begon mijn onderzoek. Op dat moment was Hoos overigens nog niet met zijn dierencrematorium Creon Starlight begonnen.

Twee weken geleden was Hoos nog in Nederland, voor een oog operatie. Ik sprak hem even in Amsterdam. We hebben ‘t nog wel even over de McCann zaak gehad: het had gekund, dat hij daar in Portugal meer over gehoord had, maar hij wist er verder niks van.

Als je het verhaaltje in die krant leest en je hoort van Hoos hoe het in werkelijkheid is gegaan, zie je mooi hoe die Britse fantasten zo’n krant in elkaar draaien.

“Burner at pet crem sealed off by police” luidt de kop. Dus: dierencrematorium verzegeld door de politie. Feitelijk klopt dat.

Police searching for Madeleine have sealed off an incinerator at one pet cemetery and are investigating two others.

De politie, die op zoek is naar Madeleine heeft crematorium gesloten en onderzoekt twee andere. Die van Hoos was al gesloten, voordat het kind verdween, dus deze suggestie deugt al niet.

Detectives first went to Creon Starlight Pet Cremation Service, near the town of Monchique, 30 miles from Praia da Luz, in July. Officers have since examined another pet incinerator near Lisbon and one in Spain.

Dat adres van Creon klopt wel. Daar zijn ze dus in juli geweest. Maar wie? ‘Detectives’. Geen politie. Hoos, tegen mij: “Er kwamen hier mensen, die begonnen over het verbranden van beesten, hoe dat ging. Ik heb ze uitgelegd, dat ze in zwarte zakken worden gestopt. Ik zie altijd wat ik verbrand. Dieren, geen kleine meisjes. Ze vroegen, of het kind dan misschien in een grote hond genaaid kon zijn.”

Creon Starlight owner Evert Hoos, 61, told detectives a couple claiming to be Polish but with English accents arrived at his premises two weeks after Madeleine vanished.He was asked to dispose of “two dogs” in black sacks which he incinerated without looking at them.

Hier zegt Hoos, dat er een stel was geweest, dat zich voordeed als Pools, maar een Engels accent had en twee weken na de verdwijning van Madeleine bij hem was geweest. Hij moest twee honden in zwarte zakken cremeren en dat had hij gedaan zonder er naar te kijken. De vraag is natuurlijk: hoe kan dat als het crematorium verzegeld is? Hoos is nooit voor een gat te vangen, als er een oven dichtmoet, is er ergens anders wel eentje open, laat dat maar aan Hoos over, dus zijn activiteiten zijn niet gestopt door de verzegeling. Maar het verhaal van dat zogenaamde Poolse stel zegt hem niks en hij verbrandt niks zonder eerst te kijken.

“He told the Sunday Mirror the couple seemed emotionless and did not ask for the ashes, instead insisting they were scattered on local scrub-land. Mr Hoos said: “I am now haunted by thinking, what if one of the bags contained something more sinister?”

“The police who called had claimed they were investigating a strange smell.”

“But Mr Hoos said: “They then asked me straight away if I knew anything about what happened to Madeleine. I said no, but I immediately thought about that couple.”

“Usually the people coming to me are upset and in tears but they weren’t.”

“It was also strange how they didn’t ask me for the ashes. And I thought it odd that they spoke such excellent English. It was all just a bit strange.”

“They said they had to dispose of two dogs. Afterwards I scattered the ashes. They left quickly when it was done.”

Dat is het hele verhaal. Er klopt volgens Hoos geen hout van, de politie heeft hem niet benaderd. Wel waren er journalisten geweest, die allerlei vragen aan hem hadden gesteld, maar dat was inderdaad het niveau van: baby’s in honden genaaid en hoe mensen omgaan met de as van de gecremeerde beesten. Kortom, eigenlijk vooral lachwekkend. Je zal maar voor zo’n krant moeten werken.

misdaadjournalistblog, 17 september 2007

https://misdaadjournalistblog.com/2007/09/17/maandag-17-september-sjakie-maddie-en-beugelbehas/

Dagboek van 12 maart 2008

(…)

Toen we gisteravond uit Paradiso (Kris Kristofferson) kwamen passeerden we het Boekenbal. Er liepen wel mensen van wie je kon denken dat het schrijvers waren. In het kader van de Boekenweek maakte fotograaf Koos Breukel een portret van de schrijver Bernlef, voor de achterflap van het Boekenweek geschenk ‘De pianoman’. In het kader van de naspeuringen voor ‘Bom in de Laurierstraat’, over de aanslag op kunstenaar Rob Scholte, heb ik een paar jaar geleden contact gehad met Koos Breukel. Dichter Koos Dalstra beschuldigde hem van een soort judasrol, maar er speelde ook iets met een meisje en de galeriehouder, die getrouwd was met Astrid Holleeder (zus van) kwam ook nog even langs. Achteraf een tamelijk hilarisch hoofdstuk, ik hoop het vandaag online te krijgen.

misdaadjournalistblog, 12 maart 2008

https://misdaadjournalistblog.com/2008/03/12/woensdag-12-maart-connie-koos-kelly/

https://robscholtemuseum.nl/?s=Dani%C3%ABl+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jaap+Holtzapffel
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos

Karin de Groot van het Zesde Zintuig in gesprek met Amsterdamse oud politiecommissaris Joop van Riessen in de Laurierstraat (foto Hendrik Jan Korterink)

Dit delen:

Plaats een reactie Reactie annuleren