Hans Nauta – Micha Klein schildert met muis + Milou van Rossum – In wonderland + Frank Böhm – PS Interview + Ronald Ockhuysen – Klein eist verbod op docu + Haroon Ali – Op een dag

27 december 2019Businessplan, Collectie, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten0

Micha Klein schildert met de computermuis

Groningen – Het is even schrikken. Aarzelend wandelt een groepje ouderen de centrale zaal in het Mendini paviljoen van het Groninger Museum binnen. Waar normaal een serene stilte heerst, schalt nu dreunende housemuziek. Het enige licht komt van de wanden, waarop continu video’s worden geprojecteerd. Een venijnig kijkende zon verandert er in een gevleugelde oogbal, suizend door eindeloze gangen. Pillen dansen tussen beeldschone vrouwengezichten. Het zijn beamers, bewegende plaatjes en figuurtjes, die in elkaar overvloeien.

Wie in het half duister plaatsneemt op zachte kussens, maakt kennis met de beeldtaal van computerkunstenaar Micha Klein (1964), van wie het Groninger Museum een overzichtstentoonstelling houdt. Het is de visuele taal van de house, de muziekstroming, die Klein als vj (de visuele tegenhanger van de dj) in de Amsterdamse club Chemistry en op talloze house party’s een gezicht heeft gegeven. Veel inspiratie hiervoor haalde hij uit comics en videogames.

De housebeat waaiert uit over de omringende, gekleurde zalen, ingericht met computer prints op hout. Deze stills bevatten veelal personages en symbolen uit de video’s, nu in een wereld van glanzende bloemen, palmbomen en bizarre luchten.

Micha Klein – Peace

Kleins oudste werken, van begin jaren negentig, zijn volledig opgebouwd met de computer. ‘Love, Peace & Happiness‘ heet een drieluik met een rood hart, een vredesteken en een gele smiley, omgeven door kleurige bloemen. Het werk is zo sterk gepolijst, dat er een haast klinische perfectie is ontstaan. Met ‘Virtualistic Vibes‘, een mode serie uit 1995 voor het cultblad Wave, die een jaar later werd aangekocht door het Groninger Museum, trok Klein voor het eerst echte fotomodellen zijn kunstmatige wereld in. In de vier werken van ‘Double Date‘ (’96) leren die modellen hun kunstmatige collega’s kennen. Samen met Peanut en Pillman (Kleins dansende mascotte) zetten zij zich aan de drank en de pillen.

“De computer is de wraak van de schilderkunst op de fotografie”, zei Micha Klein in een interview. Fotografie heeft de registrerende taak van de schilderkunst overgenomen, maar wordt bij het vastleggen van de werkelijkheid nu zelf bedreigd door de computer. Iedere waarheid kan immers berekend en geconstrueerd worden. Maar Klein gebruikt zijn computer niet om fotografie mee te manipuleren, zijn virtuele wereld zuigt foto’s in zich op. Kleins computer geeft fotografische elementen een plaats in de virtualiteit.

Vanaf 1983 studeerde Micha Klein aan de Rietveld Academie in Amsterdam. In de kelder vond hij een Amiga. Gefascineerd door de mogelijkheden van het apparaatje, stapte hij na het eerste studiejaar over naar de audiovisuele afdeling. Daar verbaasde iedereen zich over de visuele mogelijkheden van zijn computer.

Meer dan in de fotografie, ligt de oorsprong van Kleins werk in de traditionele schilderkunst, zij het dat hij geen gebruik maakt van de traditionele hulpmiddelen. Zijn penseel verruilde hij voor een computermuis, het linnen voor een monitor.

In de reclame leerde Micha Klein advertentiemateriaal te verfraaien met behulp van de computer. Van die visuele trucjes maakt hij nu gebruik. En dat doet hij zo overmatig, dat zijn werk een ironische verwijzing wordt naar de gladde mediawereld. Met de computer als medium kan Klein het volledige terrein van de traditionele middelen van de beeldende kunst bestrijken. Hij buit zijn kennis van de ‘ambachtelijke‘ kunst uit en verwijst er ook naar terug. In ‘Alien Artists‘ (1995) tovert een groen wezen (de moderne kunstenaar) nieuwe kunst uit zijn vingers. Palet, kwasten en tubes verf liggen verspreid op de grond. Traditionele kunstwerken, een schilderij en een stenen beeld, blijven onafgemaakt. Oude kunstvormen hebben voor Klein blijkbaar afgedaan.

Zeer recent is de serie ‘Artificial Beauty‘. Klein liet de computer portretten van fotomodellen combineren. Vervolgens werden ook die kunstmatige portretten onderling gekruist. Het resultaat is een familie supermodellen, die weliswaar verschillen, maar duidelijk aan elkaar verwant zijn. Klein berekent schoonheid. De perfectie in de gezichten is fascinerend, maar doet uiteindelijk beklemmend aan.

De kracht van de overzichtstentoonstelling schuilt in de frisheid, die zij uitstraalt. Klein signaleert en verbeeldt de vitaliteit van de subcultuur, waartoe hij zelf behoort en bouwt daarbij een spanning op tussen schijn en realiteit. Alles wat Micha Klein nu maakt, was tien jaar geleden technisch volstrekt onmogelijk. Zijn werk roept grote nieuwsgierigheid op naar de computerkunst, die nog komen gaat.

Trouw, 25 september 1998, 0:00

https://www.trouw.nl/nieuws/micha-klein-schildert-met-de-computermuis~b4655a86

Afke en Micha in wonderland

Micha Klein – In wonderland

Een groepsshow in Tokio, een solo tentoonstelling in Milaan, even op en neer naar Malta om daar de house scene op te zetten, een kunstbeurs in San Francisco en tussendoor een paar keer naar Ibiza….

Amsterdam? Amsterdam is een sprookje, zegt Afke Reijenga. ‘Al die lieve grachtenpandjes, met die lieve torentjes erop. Het is allemaal zo lief en schattig.’

Voor Micha Klein is Amsterdam iets te schattig. ‘Ik ben 35 jaar, heb vorig jaar mijn grote overzichtstentoonstelling gehad, dus dat zit er de komende tien jaar niet meer in. Het is tijd om mijn vleugels uit te slaan.‘

En dus reizen computerkunstenaar en veejay Micha en model, actrice en muze Afke de hele wereld over

‘To seduce, to impress and to sell‘, zoals Micha het omschrijft.

Een veejay gig in St.Tropez, een gig in Hamburg, een groepstentoonstelling met allemaal internationale toppers in Tokio, een verjaardagsfeestje voor de dochter van een Italiaanse collectioneur, een solo tentoonstelling in Milaan, even op en neer naar Malta, omdat ze gevraagd zijn daar de house scene op te zetten, een kunstbeurs in San Francisco. Er staan een paar grote clubprojecten op stapel in Londen en Parijs. En tussen door een paar keer naar Ibiza, het Spaanse schorpioenen eiland, dat het beste en het slechtste in mensen naar boven brengt en dat daarom altijd zo hardcore is. En waar ze de plaatselijke heads verblijden met hun eigen wekelijkse club night, Club Love.

‘We komen‘, zegt Afke, ‘met een missie op het eiland. We wanna spread love‘.

Een schijf meloen aan de rand van het zwembad op het dak van het in Marokkaanse stijl ingerichte, tijdelijke huis van Micha en Afke. Vanuit de badkamer spring je zo het water in. Of je valt erin, zoals casting agent Arjan Boot vannacht deed, toen hij tijdens een heftige afterparty probeerde een catfight tussen twee meisjes met roze pruiken op te filmen.

Het is vroeg in de middag, dertig graden en Afke draagt een geel gehaakt zwembroekje. Micha niets, maar hij heeft een Thaise sarong in hetzelfde geel binnen handbereik. De outfits van Klein en zijn vriendin zijn altijd op elkaar afgestemd. Als zij voor een avond in het Marokkaanse restaurant van hun plaatselijke vriend Bruno kiest voor een een sexy, oosters bikini topje, heeft hij er een matching Jean-Paul Gaultier shirt bij. Hij een T shirt met plastic versiersels op de mouwen van zijn favoriete merk Cyberdog, dan zij een witte jurk met plastic mouw decoraties van hetzelfde label. En hij heeft zijn oorspronkelijk lichtbruine haar opgebleekt in haar blonde kleur.

De twee blondjes, noemen ze zichzelf. En als de twee blondjes – door de Nieuwe Revu verkozen tot het hipste stel van Nederland – in het openbaar verschijnen, bijvoorbeeld op zo’n opening, waar het merendeel van het modieuze publiek nog altijd helemaal in het zwart gaat, weten ze met hun fel gekleurde kleren en Day Glow gelakte nagels alle blikken op zich gericht.

Hier op Ibiza gaan ze van jetset feest naar jetset feest. ‘Alles gaat in een moordend tempo‘, zegt Micha. ‘Feesten, maar ook het kennismaken met mensen. Wij worden uitgenodigd in paleizen, in het Beverly Hills van Ibiza. We gaan om met erfgenamen Veuve-Cliquot, bekende tv presentatoren. Gisteren hebben we nog een diner gehad met Roman Polanski en zijn vrouw. Om je kapot te lachen.‘

Afke: ‘Een paar weken geleden waren we in St. Tropez voor een veejay gig. Daar zijn we bij mensen geweest, die een vaste pianospeler in dienst hebben en een Gauguin naast het toilet hebben hangen. Naast het toilet!’

Micha: ‘Ze zijn allemaal 22, en ze hebben boten van twintig miljoen, waar alleen maar fotomodellen op zitten met heel lange benen en heel lange armen. En vannacht hebben we gelogeerd in een huis van 900 vierkante meter. Dat was wel impressive.’

Afke: ‘Het enige, dat ze niet hebben, is spiritualiteit. Daarom vinden ze, denk ik, Micha en Afke ook zo leuk.‘

Micha: ‘Wij hebben goede ideeën en een goede spirit. Volgende week is er een feestje van een Fransman, die zo graag wil, dat we komen, dat hij onze tickets voor ons wil betalen. Op gerichte plekken geven we mijn catalogus weg.’

‘Er zijn al drie mensen, die een schilderij willen kopen‘, zegt Afke. ‘En via de champagnemensen proberen we een paar kisten te regelen, voor Thailand. Daar gaan we met 150 mensen het millennium vieren.‘

Ze kwamen elkaar twee jaar geleden tegen in Amsterdam, werden verliefd en vertrokken vervolgens voor drie maanden naar Ibiza. Ze beleefden er de mooiste zomer van hun leven. In hun etage aan de Herengracht in Amsterdam hangt nog een herinnering, een op enorm formaat afgedrukte foto. Hij en zij, in het felle ochtendlicht samen een club uitstappend.

Hun bestaan samen is ‘de totale integratie van leven, events, kunst en party’s‘ (Micha). Zij voelt zich als een elfje na een intensief volle maan weekend met vrienden, hij maakt er kunst over met haar in de hoofdrol, en na de fotosessie, die de basis vormt van het werk, beleven ze nog een lange feestnacht met alle modellen. ‘Daarom is mijn kunst ook zo connected‘, zegt hij.

1998 was het jaar waren ze allebei beroemd werden. Zij speelde een jaar lang de rol van de lesbische verpleegster Lotus in Onderweg naar Morgen. Hij had zijn grote overzichtstentoonstelling in het Groninger Museum. Zijn werken, op de computer gemanipuleerde foto’s – hij noemt ze schilderijen, omdat hij met de computer schildert – doen nu tussen de zevenduizend en de dertigduizend gulden. Van elk werk maakt hij vijf afdrukken, twee grote, drie kleinere.

Het succes – de tijden, dat hij zijn geld verdiende met het achter de paintbox bewerken van advertenties liggen achter hem – heeft hij deels te danken aan de house scene. ‘Toen ik net van de Rietveld kwam‘, zegt hij, ‘ kreeg ik geen voet aan de grond met mijn kunst. Galeriehouders en museumdirecteuren waren veel te schijterig om er iets mee te doen. Terwijl mijn eigen generatie dolblij was met het vee jayen. Dat heeft toen een hype gegenereerd en op gegeven moment kwamen de mensen dan via de party’s toch bij mijn kunst uit.‘

Strandtent Particular, donderdagmiddag. Lunch met een aantal op Ibiza verblijvende vrienden uit Nederland, onder wie Micha’s broer Onno en Martijn Krabbé. Micha brengt een champagne toast uit op Love, lust & beauty. Afke zit voortdurend te bellen om van alles te regelen voor CLub Love: besloten is bijvoorbeeld in plaats van de Love kaviaar toast vanavond gratis curry voor iedereen te serveren. Op tafel ligt een opschrijfboek met Micha’s Pillman erop, een gadget, die gemaakt werd voor Groningen en waarin Afke, sinds het geheugen van haar GSM vol is, telefoonnummers bewaart. Volgend jaar wil Micha een Pillman schoollijn op de markt brengen.

Ook aanwezig: Willem de Bois, manager van Krabbé, en De Bois’ broer. ‘Ik ben dé computerkunstenaar van Nederland‘, introduceert Micha zich aan de laatste. Een Amerikaanse manier van voorstellen, die heel goed werkt, vindt hij. ‘Zo kun je meteen naar het volgende level. Andere mensen stel ik ook zo aan elkaar voor.’

Wellicht neemt Willem de Bois ook Afke onder zijn hoede. Zij bevindt zich op een kruispunt in haar carrière. Op de Havo al werd ze ontdekt als model. ‘Niet topper de top, maar een gewoon een goed internationaal model, waardoor ik lekker veel kon reizen.‘ Ze oefent dat beroep nog maar sporadisch uit. ‘Ze moet het ook niet meer zo vaak doen‘, vindt Micha. ‘Ze is nu te veel Afke geworden daarvoor. Sommige opdrachten brokkelen dat image te veel af.‘

Toen ze nog volop modelde, speelde Afke eens een rolletje in de Amerikaanse serie Tropical Heat. Drie jaar geleden had ze een van de hoofdrollen in Naar de klote! van Ian Kerkhof. Door Onderweg naar Morgen, zegt ze, wist ze met haar aanwezigheid een frisse wind te jagen, maar na een jaar was het genoeg. ‘In het begin was het veel leren en heel goed voor mijn persoonsontwikkeling, maar als je eenmaal in het ritme zit, wordt het minder interessant. Bovendien hield ik erg weinig tijd over voor privé dingen.’

Ze heeft aanbiedingen liggen van vijf Nederlandse zenders, die ‘iets‘ met haar willen doen. ‘Ik wil alleen als het echt leuk en vernieuwend is‘, zegt ze. ‘Anders doe ik liever iets anders.‘

‘Het moet een programma zijn, dat speciaal voor Afke gemaakt is‘, zegt Micha.

Afke: ‘Jean-Luc, een Franse tv presentator en producent, die we hier hebben ontmoet, zei, dat ik misschien iets onder zijn productie kan doen.’

‘Ik heb hem zelf nog nooit op tv gezien‘, zegt Micha, ‘maar hij is een van de grootste tv personalities van Frankrijk. En hij wil met ons samenwerken.‘

Toch ligt Afkes ambitie niet alleen op het gebied van werk. ‘Micha is een echte kunstenaar, die moet kunst maken. Ik wil op de eerste plaats gewoon liberating bezig zijn, wat ik ook doe. Ik ben altijd degene, die het eerst naakt gaat rondlopen of de communicatie openbreekt. Ik wil mensen bewust maken van Love, life & lust. Het is lachen of huilen met ons, maar het is altijd intens.‘

Iemand voor wie ze veel heeft betekend, is Martijn, die ze twee jaar geleden op Ibiza leerde kennen. ‘Martijn en ik zijn op precies dezelfde dag jarig‘, zegt Afke. ‘Maar we zijn heel verschillend. Ik probeer the unexpected in mezelf te ontwikkelen.’ Martijn: ‘Ik heb het ontwikkelen van the expected heel lang tot kunst verheven, vooral in mijn werk. Het is heel inspirerend om in de nabijheid van Micha en Afke te zijn. Ik merk het ook als ik draai, dat ik veranderd ben. Ik draai geen hitjes meer, maar dingen, waar ik in geloof.‘ Micha en Afke dwingen je om een sterke persoonlijkheid te zijn. Anders val je door de mand, of in slaap. Door hen zie je ook mannen van de Franse jetset rondlopen met nagellak en kralen, en hun vrienden kussen.

‘Ja,’ zegt Afke, ‘Micha en ik kriebelen goed.’

Het hart van Club Love, dat zich op donderdagavond afspeelt in een een kleine club met terras, wordt gevormd door een groot wit bed, dat bedekt is met bougainville blaadjes ,die Afke zelf heeft geraapt voor haar huis. Op bed liggen Micha en Afke, hij in een witte Cyberdog outfit, zij in een rode. Om hen heen een steeds wisselend gezelschap van heads en ook Ton van Royen van SBS6, ter plaatse voor een reportage over Nederlanders op Ibiza.

Op grote witte schermen worden met solar projectoren bewegende werken van Micha vertoond, met smileys, harten en natuurlijk Pillman. Club love is, zegt Micha: ‘Gratis food voor iedereen en gratis love voor iedereen‘. Voor Club Love naar Ibiza verhuisde, draaide het een jaar in Amsterdam. Het onstond als eerbetoon aan tien jaar house en was ook een poging de kleinschaligheid daar in terug te brengen. Uitnodigingen worden slechts verstrekt aan heads en colourful people.

Half september, als Micha en Afke hun volgende periode op Ibiza zullen doorbrengen, zullen ze een villa delen met Esther Cañadas en Mark Vanderloo – het modellen echtpaar van de Donna Karan New York (DKNY) campagne – en de mannelijke modellen Moose en Donas. Dan gaan ze zelf de grote after Club Love party’s verzorgen. Nu moet dat wegens ruimtegebrek door anderen worden waargenomen. Maar die anderen bieden zich altijd aan.

Deze nacht zijn dat vier Nederlandse vrienden, onder wie een 26 jarige eigenaar van een surprise bar in Breda en de 32 jarige Lo uit Den Haag, die zegt hij, handelt in alles wat geld opbrengt. En dat gaat goed, want, vertelt hij, de maand huur voor de enorme, terracotta kleurige villa is zo hoog, dat je hem eigenlijk net zo goed zou kunnen kopen. Voor de ongeveer vijftig gasten is goed gezorgd: er staat een enorme verrijdbare trolley met alle mogelijke soorten sterke drank en op een tafeltje liggen vijftig gloednieuwe zonnebrillen klaar, voor als straks de zon opgaat.

En als die zon opgaat, mooi zacht oranje schijnend op de zoutvelden, waar de villa over uitkijkt, gaat Lo rond met een grote schaal fruit, draait Martijn plaatjes en danst Afke rond in een indianentooi, die ze in huis heeft gevonden. Micha duikt met Marcello in het zwembad en Micha’s broer is in zijn blootje aan het tennissen met zijn vriendin. Pas om twee uur ’s middags gaat iedereen weg. Micha en Afke en nog vijf andere proppen zich in euforische stemming in het gehuurde gele sportautootje van Martijn.

Micha en Afke leven een maakbaar leven. ‘Vergelijk het met reizen‘, zegt Afke de volgende middag aan het strand. Ze zit op een Thaise doek en lakt haar tenen. Elk teen krijgt een andere fluorescerende kleur. ‘Je kunt gaan lopen, maar je kunt ook een vliegtuig nemen.‘

‘Als je wil kun je je mood kiezen‘, zegt Micha, wiens teennagels door Afke blauw zijn gemaakt. ‘Wij kiezen voor intensiteit, een leven vol ervaringen. Sinds ik Afke ken, heb ik de neiging nog net een versnellinkje hoger te nemen, en daardoor is mijn werk ook in een hogere versnelling gekomen. Samen zijn we een opwaartse spiraal.‘

Hun huis – dat zich vooralsnog in Amsterdam bevindt – is nadrukkelijk deel van de zelfgemaakte wereld van Micha en Afke. Micha: ‘Het is een onderzoeksplek geworden. Het is een heel mooie grote ruimte met uitgekiend licht en kunstwerken aan de muur en grote bedden in plaats van tafels en stoelen.’

Afke: ‘De deur gaat op slot en iedereen weet: dit is onze baarmoeder. Waardoor iedereen super liberated is: mensen gaan zingen, dansen, voeren spontaan toneelstukken op…’

Micha: ‘…doen de meest waanzinnige acts…‘

Afke: ‘Maar het is allemaal heel positief. De wet is: don’t judge. Mensen zeggen: als ik bij jullie ben, voel ik me gewoon heel anders.‘

Naast Club Love bestaat ook Club Naked, spontaan ontstaan na de elfjes shoot. Tijdens het diner, dat ze na de opnamen met z’n allen hadden in de Supperclub – een hip lig-restaurant in Amsterdam, waar het die dag ontzettend warm was – trok iedereen opeens zijn kleren uit.

Micha: ‘Een heleboel ideeën waar wij inspiratie uit halen, komen uit de jaren zestig. Maar in die tijd was het allemaal nog veel minder ontwikkeld. Je had zogenaamd vrije seks, maar dat kwam er eigenlijk op neer dat mannen met baarden vrouwen aan het lastig vallen waren, die daar eigenlijk helemaal niet zo van gediend waren. Nu is het veel meer switched on, dit is de tijd van riot girls, die misschien nog wel tien keer zo goed weten weten ze willen als de jongens.‘

‘Wij vrouwen zijn nu echt veel vrijer in ons hoofd‘, zegt Afke. ‘Het ligt nu ook niet allemaal van tevoren vast. Er kunnen net zo goed dingen gebeuren op spiritueel gebied.‘

Micha: ‘Duitse vrienden hebben laatst Marilyn Manson nog op ons afgestuurd. Ze vonden, dat hij maar eens moest zien hoe het er bij ons aan toegaat. Had ik toch wel zoiets van: oeps, wat krijgen we nu! Nou, we waren die avond helemaal sorted met alles. Alle drugs en toestanden hadden we, allemaal meiden opgebeld, Isis achter de draaitafel. Toen hij binnenkwam zei ik: Shall I fix you a nice ghb cocktail? Maar het enige, dat hij wilde, was een beetje coke. The dark side of America kwam in the house of love en we waren gewoon te freaky voor hem!‘

GHB is de de nieuwste love drug, als pure ecstacy vrij verkrijgbaar in seksshops in Londen. ‘Wij hebben er alles over uitgezocht. Het is volkomen niet giftig en geheel lichaamsvriendelijk‘, zegt Micha, die er zijn werk Magic Potion aan opdroeg. ‘Je merkt het als je het neemt: het is bijna voeding voor je lichaam. Voor ons is het een heel interessante drug. Het heeft in verschillende doses heel interessante effecten. Een lichte werkt als een smartdrug en stimuleert je brein. Iets zwaarder geeft een heel ontspannen gevoel. Je opent je hart voor de wereld en je medemens en en je wordt er extra sensitief van. Nog iets meer en het is een slaapmiddel. Ik vind het een godswonder, dat tegen het einde van het millennium nog een genotmiddel op de markt is gekomen zonder slechte bijwerkingen. ‘

‘Als je leeft‘, zegt Afke, ‘moet je altijd goed voor jezelf zorgen. Het jammere van de meeste mensen, die drugs gebruiken is dat ze zoiets hebben van: nu doen we drugs dus we zijn slecht bezig en dus maakt het allemaal niet meer uit. Met drugs verbruik je vitamines, die je weer moet aanvullen. Dat moet je wel weten. Wij leven eigenlijk heel gezond. Als iedereen uitgeput is, huppelen wij altijd nog vrolijk verder.‘

‘Je moet zorgen, dat je er esthetisch verantwoord uit blijft zien als je veel feest‘, zegt Micha. ‘Anders word je ongeloofwaardig. Hoewel Afke in die film heeft gespeeld, heb ik een ontzettende hekel aan de term naar de klote. ‘

Zaterdagavond en still going strong, al hebben ze de laatste dagen amper geslapen. De afgelopen nacht volgde een lange veejay gig in een mega disco op een laat diner. ‘Het is zwaar‘, geeft Afke toe. ‘Maar gelukkig is de geest sterker dan het lichaam. Als meer mensen, dat nou eens doorkregen.‘

Vannacht is de nacht van de beste party van het seizoen. Vriend en restaurateur Bruno viert zijn verjaardag in zijn villa aan het strand. Allemaal marmeren zalen, waanzinnige crowd met allemaal leuke Ibiza personalities, gigantische whirlpool op het terras, kisten vol champagne: zijn feesten zijn legendarisch. ‘Laten we nog even de stad ingaan om een nieuw outfitje te kopen‘, roept Micha.

De Volkskrant, 11 september 1999, 0:00

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/afke-en-micha-in-wonderland~b474dde4/

PS Interview: Micha Klein

Micha Klein – World

Waar ging je als puber altijd uit?

Er viel niet zoveel te doen in Harderwijk waar ik geboren en opgegroeid ben. Ik hing meestal met wat vrienden rond in het Moeras, een soort gekraakte school. Op mijn 18de verhuisde ik naar Amsterdam, en ging in die tijd naar Mazzo, The Fizz, en allerlei feestjes in Wijers, Aorta, en de Wielingen, dat waren de grote kraakbolwerken uit die tijd.

Waarom heb je jezelf in de video art gestort?

Ik was altijd al veel met muziek bezig, en ook met schilderen. Op de Rietveld Academie kwam ik ook met video in aanraking. Daar kon ik mijn liefde voor muziek en beeld heel goed in combineren, met name toen de eerste computers arriveerden, waarmee ik mijn eerste VJ werk maakte!

Hoe ziet jouw week er gemiddeld uit?

Dat verschilt sterk per project, waar ik aan bezig ben, maar altijd overdag achter de computer voor correspondentie, productie en creatie. In het weekend vaak weg voor vj gigs. Nu overdag werken en eind van de middag naar Together voor een lekker drankje, en een duik in het water! Kan ik jullie allemaal aanraden!

Wat vind je van het huidige party klimaat in Nederland?

Erg professioneel! Veel goede festivals, party’s en clubs. Muziek blijft in ontwikkeling, Nederland rocks!

Wat zijn de verschillen met vroeger volgens jou?

Wat ik al zeg alles heeft zich geprofessionaliseerd. Dance is een industrie geworden, vroeger was het soms spontaner en wat meer amateuristisch, wat ook wel z’n charme had.

Wat zijn de verschillen met party’s in het buitenland?

De Nederlandse party’s zijn extreem professioneel: Bigger & Better, met heel veel aandacht voor vormgeving, licht, decor, en vj’s.

Heb je nog een aparte anekdote aan een gig overgehouden?

Zoveel goede herinneringen en ontmoetingen, het is moeilijk kiezen. Maar mijn optreden tijdens Koninginnennacht in 1998 in de RAI tijdens Heineken Horizons zal ik niet snel vergeten. Ik projecteerde met de voor die tijd zwaarste videoprojectors op een scherm van 60 bij negen meter. Totaal science fiction! Ik moest 13 video players en vijf mixers bedienen, dus ik had vier charmante assistentes, waaronder Marysol en Afke meegebracht om me te helpen. We hadden allemaal witte kleren aan, dat zag er fantastisch uit en hebben een 11 uur marathon gedraaid! Ook mijn optreden in Jakarta afgelopen zomer was super. Er kwamen allemaal jonge vj’s voor een masterclass, en ’s nachts stonden ze allemaal om mijn booth om te checken hoe ik het deed. Echt heel tof om te zien hoe serieus het daar genomen wordt. Ik werd ingevlogen en was main artist op de flyer. En de Indonesische scene is heel levendig, en de locale dj Naro supergoed!

Wie is jouw inspirator op video gebied?

Onder andere Nam June Paik. Hij was een Fluxus kunstenaar uit Korea. Fluxus wilde kunst en leven dichter bij elkaar brengen. Hij was een van de eerste kunstenaars, die met video begon te experimenteren, en een soort beeld synthesizer bouwde. Zijn werk is inventief, speels en vol humor!

Je hebt de animaties verzorgd voor de Amerikaanse film Around the World in 80 Days. Hoe ben je in Hollywood terecht gekomen en hoe was het om met deze mensen te werken?

Ik was op de Winter Music Conference in Miami, en leerde daar een Amerikaanse regisseur kennen, Frank Coraci. Hij zag mijn vj werk, en was erg onder de indruk. Als hij weer een film zou gaan maken waar animaties inzaten, dan zou hij me bellen. Nu zeggen Amerikanen wel eens meer wat, dus ik hield er niet echt rekening mee, dat dit zou gebeuren. Maar echt, twee jaar later belde hij mij daadwerkelijk op met het verhaal, dat hij met een film van 120 miljoen dollar bezig was, waar hij veel animatie voor nodig had. Of ik even naar Berlijn wilde komen, waar hij aan het filmen was! Heel indrukwekkend allemaal. Maar dat de regisseur je voordraagt, betekent nog echt niet, dat je de job ook daadwerkelijk hebt. Alle producers krijgen dan iets van ‘Waarom moet je nou met een Amsterdammer werken? We kunnen dat toch prima zelf in Los Angeles of Londen?’ Daarna heb ik met mijn studio een aantal tests gemaakt, die dan weer werden vergeleken met tests van gerenommeerde bedrijven. Wij kwamen daar telkens het beste uit, en kregen uiteindelijk de opdracht.

Hoe ben je erbij gekomen om Together op te zetten?

Met een groepje vrienden gingen Afke en ik in 2003 voor het eerst naar de Gaasperplas in Amsterdam Zuid. Het was een bloedhete zomer net als nu; en we wilden ergens zwemmen, maar hadden geen zin om uren in de file naar Bloemendaal te staan. Enigszins bevooroordeeld togen we naar de Bijlmer en troffen daar een prachtig park, met schoon en helder zwemwater, echt ongelofelijk! Deze plek was helemaal top, zo dichtbij, en zo bereikbaar! Toen kregen we echt het gevoel, dat er iets moest gebeuren om dit gedeelte van de stad ook bij de rest van Amsterdam bekend te maken.

Wat is de filosofie achter Together?

De filosofie achter Together gaat over het samenbrengen en samenkomen van mensen uit verschillende groepen. En een vergeten gedeelte van de stad weer met die stad samen te brengen. Onze keuken is Fusion met invloeden uit allerlei keukens, de muziek is eclectisch met chill, house, en R&B. Het gaat erom het positieve en inspirerende effect van diversiteit te laten zien.

Wat zijn jouw plannen de komende tijd?

Together verder opzetten en programmeren, een nieuwe serie kunst maken, en van het mooie weer genieten!

Heb je nog een goede tip voor beginnende vj’s of videokunstenaars?

Probeer origineel te zijn en een eigen stijl te ontwikkelen. Let goed op nieuwe technische ontwikkelingen, zoals bijvoorbeeld Videoflux Live!, de software die we met mijn bedrijf Metadreams ontwikkeld hebben, en die ik voor al mijn optredens gebruik. Videoflux Live! komt binnenkort beschikbaar voor alle vj’s.

Tenslotte, als je zelf een feest zou mogen organiseren, ongeacht de realiseerbaarheid ervan, hoe zou dit eruit gaan zien?

We doen dit jaar zeker nog heel wat feestjes in Together en met Club Love, dus kom allemaal kijken!

Together, Amsterdam’s nieuwe Strandclub | Restaurant | Bar is 7 dagen in de week geopend van 11 uur ’s ochtends tot 1 uur ’s nachts. En snel en eenvoudig te bereiken, check http://www.2gr.nl. Micha’s overige sites:

https://www.michaklein.com
https://www.clublove.org
https://www.videoflux.com

Partyscene, 14 juli 2006

https://www.partyscene.nl/headlines/85043/ps-interview-micha-klein

Micha Klein eist verbod op ‘soapachtige’ docu

Micha Klein & model (foto Submarine)

‘Te plat en te soapachtig’, vindt beeldend kunstenaar Micha Klein de documentaire Micha Klein – Speeding On The Virtual Highway, over zijn leven en werk…’

De eis van Klein komt voor Submarine als een verrassing. Volgens directeur Femke Wolting bestonden er tussen haar bedrijf, Klein en regisseur Corinne van Egeraat duidelijke afspraken. ‘Er is een contract gesloten over het gebruik van zijn beeldarchief, en er mochten vanzelfsprekend geen feitelijke onjuistheden in zitten.’

Klein beroept zich op zijn portretrecht. Ook zouden de rechten van een deel van de getoonde kunst aan derden toebehoren. Bovendien doet de documentaire volgens Klein inbreuk op zijn privacy.

De raadsheer van Submarine, Christiaan Alberdingk Thijm van SOLV Advocaten, is optimistisch over de afloop van het geding. ‘Er zijn contractueel afspraken gemaakt. Bovendien is Klein niet met een verborgen camera gefilmd. Hij heeft nauw met de filmmaakster samengewerkt, en haar ruimschoots toegang verschaft tot zijn privé leven.’

Ook Klein schat zijn kansen voor de rechter positief in. ‘Mij is voorgehouden, dat het om een serieuze kunstdocumentaire ging, maar het is een soort RTL 4 real life soap geworden.’ Daarmee is, zegt Klein, een basisafspraak geschonden. ‘Het kan toch niet zo zijn, dat onder valse voorwendselen mijn privéarchief wordt geplunderd om dat vervolgens als een soap world wide uit te brengen?’

Volgens advocaat Alberdingk Thijm heeft Submarine er alles aan gedaan om aan Kleins wensen tegemoet te komen. Zo zijn op voorspraak van Klein in een eerdere fase enkele scènes verwijderd, waarin de kunstenaar drugs gebruikt. Ook werden beelden van gesprekken met zijn vader ingekort.

De Volkskrant, 21 november 2007, 2:46

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/micha-klein-eist-verbod-op-soapachtige-docu~ba6e39d3/

Hoe Vjeze Fur op een dag skypete met Micha Klein

En hem liet vertellen over MDMA cocktails, orgastisch baren en de leegte van zijn kunst.

Micha Klein met zijn vrouw Ruzanna en dochtertje Zoe Joy in hun villa op Bali (foto Fiorenzo Nisi)

We lieten Micha Klein, ’s Nederlands bekendste video en computerkunstenaar, interviewen door Vjeze Fur van De Jeugd van Tegenwoordig. Waarom? Nou, omdat Micha best wel fan is van De Jeugd. “Ze zijn schijt eigenwijs en toch relativerend.”

Vjeze Fur (echte naam Freddy Tratlehner) kan op zijn beurt Micha’s surrealistische kunstwerken – vol met verwijzingen naar schoonheid en hedonisme – ook wel waarderen. “Ze lijken kunstmatig of oppervlakkig, maar dat vind ik er juist tof aan.”
Micha studeerde in 1989 als eerste computerkunstenaar af aan de Rietveld Academie. Als vj was hij een pionier in de opkomende housescene. In 1993 dook Kleins kunstwerk Pillman op, het pil poppetje, dat Eminem later gebruikte voor zijn tour. Micha vj’de live met Tiësto en exposeerde van Tokio tot San Francisco. Hij kwam vaak in de media door zijn inmiddels beëindigde relatie met Afke Reijenga en zijn liefde voor recreatieve drugs.

Micha Klein – The Session, 1998, met Micha Klein (fluit) en Afke Reijenga (vleugels)

Genoeg om te bespreken dus. Eén praktisch probleem: Micha woont al drie jaar in een villa op Bali met zijn beeldschone vrouw Ruzanna en dochtertje Zoe Joy. Dus vindt het chaotische, maar gemoedelijke, gesprek plaats via Skype, in Freddy’s woonkamer in Amsterdam. Het is zaterdagochtend en de rapper heeft een jetlag. Hij is net een dag terug uit New York. “Ik heb in tien dagen 25 clubs bezocht. New York slokt je op.”

Het is een apart duo om te zien. Freddy heeft een flinke baard, draagt een housebroek en een Oosterse bandana, en drinkt een kop salie thee. Op de bank ligt een half uitgepakte koffer. Micha is geblondeerd en zongebruind, draagt een tank top en drinkt een biertje. Op de achtergrond speelt Ruzanna piano, terwijl het op Bali begint te schemeren.

Freddy Tratlehner: Jij gaat verschrikkelijk lekker daar. Wat doe je tegenwoordig?

Micha Klein: Het was een super goede beslissing om naar Bali te emigreren. Ik had genoeg rondjes om de grachten gelopen en was moe van de jaloezie en benepen mentaliteit. Ik heb dit huis gekocht in Sanur – het Wassenaar van Bali – en daarna nog twee in Seminyak, die ik verhuur. Ik werk nog steeds als kunstenaar en ben druk bezig met de lancering van mijn video editing software. Ik heb een lekker leven hier, met de baby.

Even terug naar het uitgaan in de jaren 90, hoe leuk was dat nou echt? Ik heb de Mazzo een jaar meegemaakt en toen was het klaar.

De opkomst van house was waanzinnig. Met mijn broertje organiseerde ik in 1988 al een acid housefeest in een mega kraakpand in Utrecht. We beschilderden de tent; overal videoprojecties. We speelden live acid met Save the Robots. De nineties waren net de sixties, maar met betere drugs. Er was een rush van optimisme. De muur was gevallen, de apartheid was afgeschaft. Everybody was loved up on E. Can’t you feel it?

Ik heb nog nooit drugs genomen.

Man, maak dat je moeder wijs. Ik ook niet.

Je moet even iets bij je neus wegvegen.

Dat is mijn grijze snorretje, haha. Met Club Love zijn we echt tekeergegaan. We gaven gratis MDMA cocktails aan alle bezoekers. Dat waren de meest psychedelische party’s, die Amsterdam ooit heeft gezien.

Waarom ben ik daar nooit geweest?

Weet ik niet, kwam je ook nooit naar Chemistry? Dat was de plek toen de RoXY was afgebrand. Op Chemistry vonden we met de combinatie van dj en vj op het podium de boel opnieuw uit.

Ik was op mijn 17de meer van de techno.

Die gasten waren er ook. John Digweed, al die jongens draaiden op Chemistry.

Dan ging ik daar toevallig niet heen.

Die grote schermen, dat deden ze nog nergens anders ter wereld. Maar na 2000 kreeg ik steeds meer het gevoel: wat staan we daar nou met onze handjes in de lucht? De euforie ebde langzaam weg, en toen kwam 9/11.

Micha Klein – Happy Earth Sad Earth, 1996 voor Wired Magazine

Ga je nu nog weleens uit?

Natuurlijk. Ze hebben hier op Bali wereldtenten met top dj’s en een mooie crowd, dus een nachtje doorhalen komt hier ook nog wel voor.

Gelukkig. Zullen we het even over jouw kunst hebben? Jouw vrije werk gaat volgens mij over oppervlakkigheid, dus waar zit de diepgang in jouw werk?

Dat is een misconceptie. Ik heb ook heel donker werk gemaakt.

Maar ik bedoel het ook niet op een…

Wacht, laat me het uitleggen. Om op te vallen in de mediacultuur moest mijn werk net zo geil als reclame en entertainment zijn. We worden gebombardeerd met commerciële boodschappen; moderne kunst is een margeverschijnsel geworden. In galeries staan vijftig mensen met een glas wijn in hun hand, blij, omdat zij begrijpen. dat dat witte kut ding aan de muur kunst is. De jeugd is daar niet. Ik wil kunst maken, die voor iedereen toegankelijk is, zonder dat je er een boek voor moet lezen.

Ik wou het nader uitleggen, maar toen begon je te raaskallen, haha.

Pillman is bijvoorbeeld een simpel beeld, maar hij daagt ons uit om na te denken over hoe we ons bewustzijn, onze stemmingen en onze seksualiteit veranderen door het nemen van chemische cocktails. Prozac, viagra, XTC; legaal of illegaal.

Micha Klein – Pillman (1993)

Jouw landschappen zijn alleen vrij kaal. Het zijn paradijselijke voorstellingen, maar als je in het echt een bloem opensnijdt, zit daar weer een wereld in. Als ik jouw bloem zou opensnijden, voel ik leegte. Dat bedoel ik met oppervlakkig.

Love, peace and happiness is een viering van een ideaal, maar door de plastic weergave vraag je je toch af, of het geen illusie is. In White Chill zie je een atoombom ontploffen op de achtergrond van een lieflijke chill out party. Die dubbele laag is dus altijd aanwezig. De werken uit de Club Love International Army Series zijn zeker niet kaal, maar juist extreem realistisch. Het is een reflectie op de sociaal politieke veranderingen na 9/11. Deze werken toonden al in 2005 het Occupy gevoel. Jaren voor mensen de straat opgingen om te protesteren tegen de bankencrisis en het kapitalisme.

Micha Klein – Crystal Powder from God (2000)

Hé, hoe oud is je kindje eigenlijk?

Micha: Anderhalf, gemaakt in Bali. Kijk haar nou rondlopen met haar blonde koppie. Ik ben best oud pappie geworden, maar dit had ik tien jaar geleden nog niet aangekund. Daarvoor was ik te veel een self obsessed ego artist; daar heeft een kind niks aan.

Ruzanna: Micha dacht altijd, dat hij onvruchtbaar was, maar ik was direct zwanger.

Micha: Ik was een cynische ouwe zak aan het worden, maar Ruzanna heeft mij gered. Binnen een half jaar zijn we naar Bali vertrokken en hebben we een baby gemaakt.

Ruzanna: Ik ben vier keer klaargekomen tijdens mijn bevalling.

Micha: Orgasmic births. Je had haar ogen moeten zien. Ik dacht: what are you on?

Ruzanna: Je maakt je eigen drugs aan, all natural. Het is de meest seksuele ervaring, die er is. We waren aan het vrijen tussen de contracties door.

Dat lijkt me ideaal. Micha, kijk je nu anders tegen dingen aan, zoals drugs?

Omdat ik een kind heb?

Ja, je vindt toch, dat alles vrij moet zijn?

Ik vind nog steeds, dat je alle drugs vrij moet kunnen gebruiken. Baas in eigen brein. In principe hoef je alles ook maar één keer te proberen om er wat van te leren.

Eigenlijk wel, maar zo werkt het niet hè?

Nee, ik ging er ook lang mee door, tot mijn lichaam er niet meer tegen kon. Nu ben ik er niet zo meer mee bezig. Ik neem alleen heel af en toe een pil. Ik heb bijna dertig jaar geblowd, maar ik mis het niet. Door de dood van mijn vader in februari ben ik bewuster geworden van mijn sterfelijkheid. En nu ik zelf vader ben, ga ik ook beter met mijn gezondheid om. Wij hebben tegenwoordig zo’n juicer. We jagen er thuis nu zakken appels, wortels en komkommers doorheen.

Vice, 31 oktober 2012, 10:22 am

https://www.vice.com/nl/article/exy8xz/hoe-vjeze-fur-op-een-dag-skypete-met-micha-klein