Fred van der Wal – “Ik krijg de meest vreemde hatemails van onbekenden…”

DONALD DUCK INTERESSEERT MIJ MEER DAN KAREL APPEL, MONDRIAAN OF DE STIJL GEREFORMEERDE HENK HELMANTEL

Fred van der Wal: Ik heb geen cocaïne nodig. Ik ben namelijk cocaïne! Ik ben uitsluitend geïnteresseerd in wat mooi is! Mooie parken, mooie mensen,mooie films, mooie boeken, mooie kunst! Nee, niet in die zogenaamde realistische kunst, dat vind ik regressie.
Terugkijken naar de romantiek of de gouden eeuw. Jongetjes als de tekenleraar Jan v.d. K. die Rembrandteske tekeningetjes maken zonder veel talent. Die knakker heeft geen uitstraling, ziet er op fotos uit als een droevig ziek aapje, dat doet het in gereformeerde kringen geweldig.
In Amsterdam is Arti et Amicitiae The Place To Be voor mij sinds 1972. De salon communisten van weleer zijn er uitgestorven. De artistieke discussies zijn er uitgedoofd of verheven tot op hoffelijke wijze gevoerde alcoholische schijn duels. Verbaal schermen.

Een dag in Amsterdam en Haarlem is een dag uit de gevangenis die Friesland heet. In de provincie is het om in slaap te vallen. Vanaf 1978 is mijn werk geboycot door de Noordelijke collegaatjes, ik ga niet met kunstenaars om, dat bekrompen artistieke luizentroepje, want waar je mee om gaat daar wordt je mee besmet en het zijn sterke benen die de weelde dragen.
Kijk maar, ik heb ze!
Iedereen ligt hier lui op zijn kont. De kunstenaars hier? Allemaal vriendjes van elkaar zo lang je er maar niet boven uit steekt, dan is het mis, dat is tegen de PvdA mentaliteit van iedereen is gelijk. Niemand is gelijk. We hebben allemaal onze eigen talenten. Toch is het Friese kunstwereldje en moeras van de middelmaat.

Ik krijg dan ook de meest vreemde hatemails van totaal onbekenden.
Anonieme scheldbrieven. Schilderende juffrouwen, die voor tekenlerares zijn opgeleid en landschapjes verven sturen mij een mail, dat ik dement zou zijn. Ze konden dat aan mijn tekeningen zien, want ze hadden op de opleiding lessen kunstpsychologie gevolgd. Experts dus. Alleen kunnen ze geen kunst maken. Net als die academieleraren in Groningen. Iemand, zoals ik ben, die valt op. Ze vinden mij te flamboyant. Ik ben nu eenmaal geen benepen calvinist. Ik heb altijd al de capaciteiten gehad om ver boven de collegaatjes van Galerie Mokum uit te stijgen. Hohohoho, roepen ze dan, dat mag niet en dat kan niet, dus gaan we je tegenwerken. Ze proberen je het moeras in te trekken. In Friesland zijn er geloof ik twee collegaatjes, waar ik nog enigszins mee om kan gaan. De rest is knudde met de bijl. Kut met peren en dan zijn de peren rot en de kut zwaar geslachtsziek.
Internationaal ben ik als kunstenaar niet van belang, maar krijg wel invitaties van Engelse, Oostenrijkse en Amerikaanse galeries. Uit Friesland of Groningen nog nooit een uitnodiging gehad. Ook niet in de jaren, dat ik in Amsterdam woonde. In Friesland kan ik mij aan bijna niemand meten. In Nederland zijn geen coryfeeën meer, zoals in de sixties en seventies. Ger van Elk, Dibbets, Rob Scholte… waar zijn zij gebleven? Scholte exposeert borduurwerkjes. De nieuwe kleren van de keizer. Als ik de kans krijg een jaar te werken in een Zuidelijk land grijp ik die gelijk. Ik begin pas te ademen beneden de grote rivieren. Het Nederlandse kunstklimaat is verstikkend, het Fries-Groningse dodelijk. Wie één maal een voet binnen de conservatieve klassieke academie heeft gezet is voor de schilderkunst verloren. Middelmaat en dode traditie, zoals gangbaar bij die zogenaamde realistische schilders zijn besmettelijke ziektes. Het enige, dat ik altijd heb gedaan in het kunstenaarsplantsoen is mijn nek uitsteken.
Als ik beroemdheden ontmoet, zoals Rolling Stones fotograaf Terry O’Neill, is het eerste dat ik tegen hem zeg: I published fifty books. How about you? Ik ben al lang in een situatie van gelijkwaardigheid aangeland dus kan ik relaxed met VIPS om gaan. Ik heb in Amsterdam al lang ontdekt in de sixties, dat de meeste schrijvers, acteurs, kunstschilders, beeldhouwers, copywriters en ballettomanen arrogant, kleinzielig, hypocriet, bekrompen, benauwde types zijn. Ik heb geen idolen en volg niemand na. Een kunstenaarschap zonder precedenten. Ik ben ook fel tegen politiek bewuste, politiek correcte, maatschappij kritische kunst, dat vind ik journalistiek. De waan van de tijd. Groen links? Wil ik niets mee te maken hebben. Heb je er eentje meegemaakt, heb je ze allemaal meegemaakt. Eenheidspap. Ze missen nog net een uniform. Het zijn de nieuwe NSB-ers. Potentiële landverraders.

https://www.basicpublishing.nl/index.php?page=show&id=86985

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Fred+van+der+Wal