Erwin Mortier – Afscheidsrede uitgesproken op de uitvaart van Jef Geeraerts, 22 mei 2015

Van Jef en Eleonore ben ik echt gaan gaan houden toen ze me op een dag achter in hun hippe sportkar stapelden om met ze mee te rijden naar een Brusselse boekenbeurs. Het was krap zitten, op de achterbank. Geregeld schoof Nora’s boa van struisveders langs mijn neus. Ik moest de hele tijd niezen, tot algemeen jolijt van mijn chauffeurs.

Nora had zich als gewoonlijk in heel veel klatergoud, bont en halskettingen gewikkeld – haar schitterende schild tegen de buitenwereld. Maar ze kreeg het te warm en we moesten op de pechstrook stoppen zodat ze kon uitstappen om zich van een uitbundig gevoerde jas te ontdoen. ‘Mijn vrouw is een trut,’ zei Jef, terwijl hij geduldig
wachtte. ‘Ja, ’t is waar, ik ben een trut,’ zei Nora toen ze weer instapte.

De glimlach tussen hen beiden sprak boekdelen.

Sindsdien denk ik dat de pechstrook van het leven misschien wel de mooiste plek is om te vertoeven.

Ik wist ook niet dat niezen zo veel plezier kon schenken.

Ik wist niet dat ik zoveel van het leven hield.

Door hùn geluk hebben Jef en Nora Lieven en ik ons eigen geluk beter leren begrijpen: hoe zeldzaam en onschatbaar het is door een ander mens te worden gezien, gezien en begrepen. Iemand die je omhelst en draagt, en die je als het nodig is ook een draai om de oren verkoopt, iemand die je koestert en je vormt.

Nora’s dood heeft Jef gehavend achtergelaten. Zijn ziel was gehalveerd. Avonden met vrienden brachten vertroosting en gezelschap, maar langzaam werd hij stiller en stiller, leefde hij steeds meer in zijn herinneringen.

‘Ik begin mezelf te overleven,’ zei hij soms. ‘Ik heb alles gedaan, alles meegemaakt. Waarom ben ik hier nog?’

Hij was een van de tederste mensen die ik heb gekend.

Het is niet moeilijk om over Jefs gewrongenheid met zijn verleden pasklare morele oordelen te vellen. Het vergt wijsheid en misschien ook tederheid om de complexiteit en rijkdom te lezen van zijn hart, dat op maandag 11 mei om kwart over drie in de namiddag voorgoed is stilgevallen. Hij was een van onze meest gelezen en minst begrepen
schrijvers. Ik stel mijn hoop op een jongere generatie om zijn leven en werk naar waarde te schatten, voorbij oude kwetsuren, bitterheid of pijn.

Ik ben Jef dankbaar om de vriendschap, om de jaren waarin we samen met Eleonore het leven hebben gevierd en de weemoed van zijn jaren zonder haar die hij met ons heeft gedeeld. Meer mensen dan hij misschien zelf heeft beseft waren tot op het laatst met hem begaan en zijn discreet aanwezig gebleven. Ik dank hen.

‘Als je met mensen kermis viert, moet je er ook zijn als er donkere dagen aanbreken’, zei Eleonore me vaak.

We zullen hen missen zolang we leven.
PS: Op 3 oktober 2015 houdt vzw Behoud de Begeerte een Jef-Geeraerts-hommage in de Bourla, in Antwerpen):
http://us4.campaign-archive2.com/?u=a914e6a4e1efc670b08b91d7e&id=ca193c77aa&e=a19bf0a59e