Eric van Onna – Kunstenaar Rob Scholte 25 jaar na de bomaanslag: “Ik voel me bevoorrecht”

20 april 2020Businessplan, Gimmick, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Locatie, Media, Portretten0

Rob & Lijsje in hun museum, kort voor de ontruiming (foto Max)

Rob Scholte (62) brak in de jaren tachtig door als Kunstenaar. In 1990 richte hij het Nederlandse paviljoen op de prestigieuze Biënnale van Venetië. Wereldfaam verwierf hij met een 1.200 vierkante meter grote schildering in het Huis Ten Bosch in het Japanse Nagasaki. Zijn leven werd bruut onderbroken toen zijn auto, met naast hem zijn toenmalige vrouw Micky Hoogendijk, door een op afstand bestuurde bom ontplofte. Rob verloor zijn beide benen. De daders werden nooit opgepakt.

In de jaren na de aanslag sprak ik Rob af en toe. Wat mij bij die ontmoetingen steeds opviel was zijn levenskracht. Toen ik Rob een paar weken geleden belde voor deze afspraak voelde ik direct weer die power. Hij zei ‘Ja, kom langs, ik ken Max Magazine niet, maar mijn moeder is lid en leest jullie Magazine iedere week.’

‘Waarom zit papa in een rolstoel?‘

Rob en Micky Hoogendijk scheidden na de aanslag. Inmiddels is Rob alweer 20 jaar met zijn vrouw en grote liefde Lijsje Snijder (42).

Lijsje ‘Wij werden op slag verliefd en na drie maanden was ik al zwanger.’

Samen kregen Rob en Lijsje twee kinderen. Hun dochter van vijftien zit op het gymnasium en hun zoon van negentien studeert archeologie. Als Rob over zijn kinderen spreekt merk ik hoe trots hij op ze is.

Rob ‘Ik voel mij allesbehalve een oude man, maar ik zie wel mijn kracht overgaan in mijn kinderen. Ik zie hun souplesse, de klasse van hun jeugd. Ik vreesde, dat mijn kids opgezadeld zou worden met het negatieve van de bomaanslag.’

Lijsje ‘Je zet een nieuw leven op de Wereld en zodra ze het konden begrijpen, moesten we gaan uitleggen waarom papa in een rolstoel zit.’

Rob ‘Ik heb veel dingen niet kunnen doen met mijn kinderen. Ik heb niet met ze kunnen voetballen, ik heb ze niet kunnen dragen of voortduwen in een kinderwagen.’

Lijsje ‘Jij hebt wel altijd een schoot gehad, waarop ze konden zitten en meerijden. Jij was ook niet een vader, die van boven op ze neer keek. Jij was al veel eerder op gelijke hoogte met ze, in oogcontact. Jij zat vaak met ze aan tafel en had veel verhalen.’

Rob ‘Ik ben gek op ze. Ik zie in mijn kinderen mijn eigen jeugd terug. De eerste verliefdheid, samenwonen of niet. Alle afwegingen, die op kamers gaan met zich meebrengt.’

‘Ik ben als een oude indiaan‘

Rob praat, zowel qua snelheid als qua toon, rustiger dan andere keren, dat ik met hem sprak. Niet dat hij gelaten of minder gedreven is, allesbehalve, maar het is, alsof hij meer overzicht heeft op het leven. Ik leg hem dat voor.

Rob ‘Klopt. Ik zou nu kunnen sterven en daarmee helemaal OK zijn. Als je in het leven hebt gedaan wat je wilde, dan kan je happy zijn. Dan ben je als een oude indiaan, die de berg in vrede opgaat en rustig sterft. Ja, ik ben helemaal in vrede.“

Hoe kun je nou zo in vrede leven als de daders nog vrij rondlopen?

Rob De hoofdverdachten lopen nog vrij rond. Die moeten zichzelf zien te vergeven. Uiteindelijk ben je zelf je eigen laatste oordeel. Over die aanslag ben ik echt wel heen.

Ruim 25 jaar na de aanslag werd Rob opnieuw geconfronteerd met een zeer heftige gebeurtenis, die grote impact had.

Rob Veel erger vond ik, dat we in 2018 in Den Helder letterlijk op straat gezet zijn. Onaangekondigd en misleid door de plaatselijke politiek. Dat heeft mij en mijn familie enorm op de proef gesteld. We hadden daar een zonder subsidie draaiend museum, met studio en woning. Al onze spullen zijn in een loods gekwakt.’

‘Ik wist niet meer, waar ik heen moest‘

Lijsje vertrok met de kinderen naar Amsterdam.

Rob ‘Ik had geen plek en ben eerst naar Zwolle gegaan, daar een tijdje in een hotel gezeten. Dat ging te veel kosten. Het ergste was, dat ik na 19 jaar samenwonen gedwongen gescheiden werd van mijn gezin. Je moet je voorstellen, dat ik nog steeds niet bij mijn schilderijen kan, want daar is beslag op gelegd. Ik kan ook geen uitkering aanvragen, omdat ik te veel bezit heb. In Amsterdam ben ik nog een tijdje opgevangen door Peter Hoeboer van De Blije Buren, een voedsel uitdeel organisatie. Daar heb ik drie weken op de bank in het kantoor van De Blije Buren geslapen tussen de voedsel uitdelingen. Krankzinnig. Daarna verbleef ik een tijdje in Beverwijk in een oude ongebruikte kroeg. Dat was verschrikkelijk. Gedwongen gescheiden van mijn vrouw en kinderen, verhuisde ik van hot naar her. Op een gegeven moment wist ik niet meer, waar ik heen moest. Toen kreeg ik de huidige uitnodiging.’

Rob logeert nu bij zijn 85 jarige moeder. Toen ik binnenkwam zei zij tegen mij: ‘Nee, dit is niet bepaald een ideale situatie. Voor niemand, maar natuurlijk help ik hem’.

‘De cirkel lijkt rond‘

Boven aangekomen wijst Rob mij op een groot raam in zijn kamer.

Rob ‘Tot mijn 17e heb ik op deze kamer gewoond. Kijk, ik ben nog door dat raam naar buiten gesprongen, daarna weggelopen en niet meer teruggekomen. Mijn vader had de deur van mijn kamer op slot gedaan en ik kon er niet meer uit. Dan maar door het raam weg. 45 jaar later ben ik door de voordeur weer binnengekomen. Hier op deze plek, waar ik nu zit, heb ik mijn eerste tekeningen gemaakt. Uren, dagen, weken, maanden heb ik hier zitten tekenen. De cirkel lijkt rond. Mijn moeder had al eerder gezegd: ‘Kom bij mij’, maar dat heb ik pas gedaan toen ik echt niet anders meer kon.’

Meer verbonden dan ooit

Ondanks alles leven Lijsje en Rob verder. Ze voelen zich samen meer verbonden dan ooit.

‘Liefde is het enige, dat je onoverwinnelijk maakt’, zegt Rob.

Lijsje vult aan ‘Door onze kinderen is de Wereld in ieder geval een stuk fraaier.”

Rob ‘Ik kijk uit naar mijn tentoonstelling vanaf 16 mei de hele zomer (inmiddels verschoven naar september 2021 vanwege het Corona Virus) in Museum de Fundatie in Zwolle. En die rolstoel, ach. Voor mij is het een hulpstuk. De een heeft een bril, ik heb een stoel. Ik voel mij bevoorrecht en sta nog altijd met beide benen in het leven.’