Edzard Dideric – Korte geschiedenis (98) van het orakel

Volgens Laetitias geheime minnaar X, prominent lid van het al even geheime genootschap waar ook zij deel van uitmaakte, was er sedert de scheiding van hemel en aarde, dat trachtte X althans de nog voor geen kwart gevulde zaal aan het verstand te peuteren, een onverbrekelijke maar onzichtbare connectie tussen gebeurtenissen en dingen. Zoals ook heden, verleden en toekomst een bondgenootschap vormden, waarbij ze elkaar continu beïnvloedden. Hoewel het hele idee nogal voor de hand lag, werd er regelmatig aan getwijfeld, sommigen betitelden het zelfs botweg als een vuile leugen, verband houdend met een al even vuile geheime agenda.
In mijn hoedanigheid als orakel, onderbrak Laetitia hem, wijs ik dergelijke suggesties onmiddellijk van de hand.
Snap ik, antwoordde X. Ofschoon ik van je orakelkwaliteiten nooit ook maar enig bewijs heb mogen aanschouwen.
Ik wel, verklaarde Laetitia, zelfs op dit exacte moment.
Huh?
Je reageert namelijk zo voorspelbaar als wat. Sorry, maar ik kijk dwars door je heen.
Oh, dus je vindt me maar een saaie piet?
Nee, hooguit vierentwintig uur per dag totaal voorspelbaar. Al ligt dat eerder aan mij dan aan jou.
Vanwege je mysterieuze gave?
Onder andere ja. Nu als de wiedeweerga verder met je verhaal, voor de zaal helemaal leegloopt!
De kans hierop viel echter te verwaarlozen: de overige toehoorders zaten inmiddels eensgezind te knikkebollen.

Alle optimistische weersvoorspellingen ten spijt, loeide er een zware storm en scheurden donder en bliksem de inktzwarte hemel aan flarden.
Kijk dan toch, zeiden de mensen tegen elkaar, achter het decor van deze zogenaamd geordende wereld blijkt zich een gigantische chaos schuil te hebben gehouden.
De onzichtbare connectie ( voor de gelegenheid Y geheten) hoorde het hoofdschuddend aan.
Gebrek aan kennis, brulde hij boven alles uit, met als gevolg het verloren gaan van elk inzicht in het hoe en waarom!
Het noodweer stopte abrupt. Om aansluitend plaats te maken voor een ijzige stilte. Die na lang wachten werd verbroken door een vrouwenstem.
Zalig, siste de stem, zijn de onwetenden!
Pardon, antwoordden de mensen, namens wie spreekt u en waar bemoeit u zich verdomme mee?
Ik ben degene, klonk het, die alles voorziet!

Oh, zei Laetitia, toen ze weer een beetje bijgekomen was van hun vrijpartij, dat verhaaltje van je ging dus eigenlijk over mij?
Zeker weten, sprak de uitgeteld naast haar liggende X.
Dus ik zie als orakel verbanden die anderen ontgaan?
Heden, verleden en toekomst, komen samen in de spiegel waarin jij als enige kan kijken.
Hoezo dat?
Gewoon, omdat je het uiteindelijk zelf bent.
Die spiegel?
Uiteraard.
Merkwaardig, want vaak begrijp ik mijzelf niet eens.
Er valt eigenlijk ook weinig te begrijpen. Het zijn maar woorden, moet je denken.
Dingen gebeuren gewoon?
Inderdaad. Of juist niet.
Met als enig verschil dat ik het allemaal zie aankomen?
Daar gaan we wel vanuit.
Dat is alles?
Eh, voorlopig wel.