Edzard Dideric – Korte geschiedenis (95) van het hiernamaals

Rosalinde keek de in het ziekenhuisbed liggende Falko wantrouwend aan.
Dus jij hebt van het hiernamaals mogen proeven?
Er viel eerlijk gezegd weinig te proeven.
Hoezo?
Het bleek helemaal niet de plek zijn waar geliefden uit het verleden, uit vorige levens moet ik eigenlijk zeggen, elkaar opnieuw en voor altijd in de armen sloten.
Niks geen harmonie, tijdloos geluk en dergelijke?
Nee, het, of misschien gold het alleen voor mij, zogeheten hiernamaals bestond uit niet meer dan een kale eenpersoonskamer, een gevangeniscel als het ware, in een vochtig hotelgebouw ergens in de bossen.
Echter wel met een hemelbed mogen we hopen?
Wat voor ding?
Falko, je bevond je toch in de hemel?
Nee, ik had het over het hiernamaals.
Dat komt op hetzelfde neer.
Nee, dat komt het niet.
Okay, jij je zin. Geen last van eenzaamheid in die hotelkamer? Of waande je juist in de zevende hemel?
Het hiernamaals! Jezus, hoe vaak moet ik het nog zeggen? Als je niet luistert wordt het met ons nooit wat.
Jaja, het hiernamaals dus. Zo’n stille, enigszins retraiteachtige omgeving, waar je volledig tot jezelf kan komen…
Tot mezelf? Zeg maar gerust dat iedereen me van het ene op het andere moment keihard liet barsten.
Volgens mij overdrijf je, we dachten allemaal dat je er gewoon niet meer bovenop zou komen. De dokters waren unaniem van mening dat het hooguit een kwestie van uren was alvorens je het loodje zou leggen.
Praat me niet van die kwakzalvers, Rosalinde. Ze lulden maar wat, wisten nergens ene reet vanaf.
Waar vanaf?
Van de ziekte natuurlijk, die ik zo’n beetje al mijn hele leven onder de leden bleek te hebben.
Hè? Was het helemaal geen kanker dan?
Welnee, dat heb ik iedereen alleen maar wijsgemaakt.
Allemachtig. Wat bracht je ertoe om zoiets te gaan verzinnen?
Omdat mijn leven me op zeker moment, gewoon niet meer de moeite van het leven waard leek.
Maar je was toch dood?
Nou, dat moest nog wel eerst klinisch bevestigd worden.
In verband met het protocol, bedoel je?
Inderdaad. Onderwijl suisde ik als een raket door het immense luchtruim.
Huh?
Ja, onderweg naar het licht natuurlijk.
Heb je het nu over zo’n bijna-doodervaring?
Zo schijnt het te heten ja… Het bood me in ieder geval de gelegenheid om een blik achter de horizon te werpen.
Welke horizon?
Voorbij het “gangbare” einde zou je kunnen zeggen. Best een uitzonderlijke ervaring, kan ik je vertellen.
Je zou het me aanraden?
Op zich zeker. Of denk je dat ik hier een beetje lig te liegen?
Het spijt me beste Falko, in deze aperte nonsens kan ik nog geen honderdste seconde geloven.
Dingen houden op een kwestie van geloven te zijn, als het je zomaar ineens overkomt.
Als een donderslag bij heldere hemel?
Ja, maar dan zonder geluid.
Een letterlijk doodse stilte.
Zo zou je het kunnen noemen.
Tot er plotseling allerlei lampjes beginnen te branden?
Ik neem aan van wel ja.
Terwijl een of ander apparaat de hele tijd spookachtige bliepgeluiden blijft produceren?
Inderdaad. Zeg, hoe komt het dat jij dat allemaal zo goed weet?
Omdat ik erbij aanwezig was, Falko.
Waar?
Gewoon, in diezelfde operatiekamer.
Jij? Wat moest je daar dan?
Gewoon, helpen om jouw leven te redden.
Okay, en is dat je gelukt?
Ik weet niet, volgens mij kan je die vraag beter aan jezelf stellen.
Of mijn leven gered is?
Ja.
Theoretisch valt het niet uit te sluiten.
Maar ook mede dankzij mij?
Geen idee. Ik vrees dat je die vraag zelf moet zien te beantwoorden.
Weet je, Falko, laat gewoon maar zitten. Ik ben er klaar mee.
Waarmee?
Met jou, je leven, eigenlijk met alles wat er in de verte ook maar iets mee te maken heeft.
Rosalinde, loop toch niet zo hard van stapel. Zeg me hoe ik het goed kan maken met je!
Door ter plekke dood neer te vallen, Falko.
Nu, op dit moment?
Wachtend op een reactie die echter uitbleef, zag hij hoe ze heel even de schouders ophaalde, vervolgens opstond van haar stoel, en als een soort van ondergaande zon, langzaam maar zeker, in stilte uit beeld te verdween.