Edzard Dideric – Korte geschiedenis (93) van de onafhankelijke vlag

Door nimmer een natie, ideologie, adellijk geslacht of wat ook te dienen, hoopte de vlag zijn kostbaarste goed, zijn onafhankelijkheid, te kunnen bewaren. Stond hij toevallig te wapperen, dan was het vooral om zichzelf te plezieren. En misschien een beetje om de wind te paaien. Voor de rest betekende het niets.
Op de eerste de beste mooie dag van het jaar, genietend van de hem strelende lentebries, werd hij benaderd door een van top tot teen in het zwart gestoken manspersoon.
Nietsnut, beet deze hem toe, weet je wat jij gaat worden?
Nee, hij had geen flauw idee.
Onze vlag!
Vergeet het maar. Waarom zou ik?
Omdat het hoog tijd wordt dat je serieus iets gaat betekenen voor de mensheid!
De mensheid nog wel, zei de vlag koeltjes. Met wie heb ik eigenlijk het genoegen?
Een van de zwarte ridders.
De wát?
Een ondergrondse verzetsbeweging.
Oh, mag ik je erop wijzen dat we ons momenteel overduidelijk boven de grond bevinden?
Even geen grappen en grollen, klonk het afgemeten.
Mm, vertel dan eerst maar eens wat jullie van me verwachten.
Heel simpel, we hebben gewoon dringend een vlag nodig. En bij voorkeur eentje die nog nimmer gebruikt is. Een onbevlekt exemplaar, een maagd, bij wijze van spreken.
Juist. Waarom eigenlijk?
Om ons achter te kunnen scharen. Om trouw aan te kunnen zweren, trots op te kunnen zijn. Van dat soort dingen, snap je?
Eerlijk gezegd begon het de vlag nog niet echt te dagen.
Een frisse wind, verklaarde de ridder. We zullen een frisse wind laten waaien.
Sorry , maar als er íets een cliché is…
Kan best zijn, maar dat geldt slechts voor degenen die het gelijk minder overduidelijk aan hun kant hebben dan wij.
Goh, jullie lijken verdomd zeker van jezelf. Hoewel die frisse wind mij natuurlijk enorm aanspreekt. En daarna?
De totale revolutie. Met omverwerping van alle bestaande muren.
Toe maar. En wat levert deze destructie op?
Ruimte voor de noodzakelijke veranderingen.
Ofwel weg met alle onderlinge verschillen plus het bijbehorend vlagvertoon?
De spijker op de kop.
Alles in naam van de vrijheid?
Ja.
Het was een vooruitzicht dat de vlag zeker niet onberoerd liet. Hij neigde er naar om zich, eerder gememoreerde principes ten spijt, toch maar bij de beweging aan te sluiten.
Met als logische consequentie, vervolgde zijn gesprekspartner, dat zodra het doel bereikt is, je uiteraard verbrand gaat worden.
Pardon?
Verbrand, of anderszins ritueel vernietigd.
Dus letterlijk stank voor dank, sorry, maar waar slaat dat op?
Gewoon, ten teken dat de strijd gestreden is.
Ammehoela, laat mij gewoon lekker blijven wie ik ben.
Een absolute loser?
Nee hoor, simpel een vlag die zijn onafhankelijkheid koestert.
De ridder spuugde verontwaardigd op de grond.
Asociaal, decadent en ronduit verachtelijk, luidde het vernietigende oordeel.
Okay, dat mag je van mij best vinden.
Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik je er danig om benijd.
Kan ik me levendig voorstellen, zei de vlag. Dat zou ik in jouw plaats misschien ook doen.
Nou, dan ga ik maar weer eens ondergronds.
Ja, doe dat.