Edzard Dideric – Korte geschiedenis (69) van het bizarre

Lianne slaakte kreten van opwinding. Julian keek geërgerd op.
Vanwaar deze hysterie?
Gewoon te idioot voor woorden, zei ze, maar weet je dat ik precies weet waaraan jij denkt?
In het algemeen of op dit moment?
Hier en nu.
Nou, dan weet je verdomme meer dan ik.
Ik weet zelfs om wie je al gedachten draaien.
Alsjeblieft, ook dat nog…
Zal ik het zeggen?
Wacht, laat me er eerst zelf achter proberen te komen.
Hè? Dus je beseft niet eens dat ik het ben?
Dat jij wát bent?
De gedachte die de hele tijd door je hoofd spookt!
Dan moet ik je helaas teleurstellen, daar klopt geen fuck van. Je zou inmiddels moeten weten dat ik zelden of nooit aan je denk. Laat staan dat uitgerekend hier ter plekke en op dit moment. Waarom zou ik trouwens?
Vanwege het feit dat ik, als zijnde je levenspartner, sinds jaar en dag gedwee aan jou meest bizarre eisen voldoe.
Meest bizarre eisen zeg je? Wil je wel geloven dat ik me daar niet eens een voorstelling van durf te maken?
Julian, ik verzin dit niet, het is gewoon waar!
Nee, het is ongewoon en een klinkklare leugen. Laat me je eens vertellen wat pas echt bizar is.
Nou?
Dat iemand als jij, die altijd beweert dat elke afwijking van het gangbare de schepping verrijkt, met zo´n goedkoop lulverhaal op de proppen komt. Moet je horen, dat jij sinds jaar en dag bij iedere gelegenheid jezelf op een presenteerblaadje aanbiedt, moet jij weten, maar probeer dergelijke eigenaardigheden niet op mij af te schuiven.
Nou en? Als ik dat nou toevallig leuk vind. Mag ik je er bovendien aan herinneren dat ons zogenaamd stoere alfamannetje hier, bepaald niet vies is van een portie onderdanigheid…
Dat zal ik niet ontkennen. Sterker nog, ik prijs mezelf gelukkig dat je me in dat opzicht werkelijk perfect aanvoelt. Ondanks dat je af en toe iets te vaak de grens opzoekt.
Daar is niks mis mee, Julian. Dat behoort tot de plicht van elke jonge onderzoeker.
Okay, maar soms schiet je er te ver in door, met als gevolg dat de begeerte van alfamannetje in rook opgaat.
Bijna alles is tegenwoordig maakbaar, dus ook begeerte. Je moet er alleen wel je best voor willen doen.
Verklaar je nader.
Kwestie van je ogen sluiten, ego loslaten, ofwel jezelf van jezelf bevrijden. Zie mij als een kans, grijp me, neem me stevig te grazen en het bizarre komt vanzelf bovendrijven…
Noem een voorbeeld, Lianne, jij beter thuis in die materie dan ik.
Nou, dat is nog maar de vraag. Mijn persoonlijke behoeften zijn op de keper beschouwd uiterst bescheiden. Het enige waar ik me misschien iets teveel aan bezondig, is het vervullen andermans onuitgesproken wensen. Die me, geef ik grif toe, niet bizar genoeg kunnen zijn.
Vraagje. Wat noem jij precies bizar?
Nee, eerst wat jij eronder verstaat…
Lastige vraag, zei Julian. Zodra je aan het bizarre overgeeft, accepteer je het al min of meer als de normaalste zaak van de wereld.
Lianne gaf toe dat het inderdaad snel kon gaan. In de toekomst wist misschien geen hond meer wat het inhield.
Wat ook alweer?
Het begrip bizar.
Inderdaad.
Even overheerste bij hen allebei het gevoel alsof de onderlinge betrekkingen hersteld waren, en het contact genormaliseerd.
Volgens mij, zei Lianne, waren we net een secondelang gelukkig.
Hoe bizar, zei Julian.