Edzard Dideric – Korte geschiedenis (43) van het heldendom

De zon scheen er onbekommerd op los. Johanna en Rex lagen naast elkaar op het warme zand van hun favoriete strand.
Je bent gewoon een leugenaar, een fantast, verzuchtte Johanna, zich op haar andere zij kerend, dus hou er alsjeblieft over op.
Rex greep gedachteloos een handje zand en liet de korrels vervolgens zo traag mogelijk door zijn vingers glijden.
Je wilt er liever niet aan herinnerd worden, zei hij, dat begrijp ik maar al te goed hoor.
Volgens Johanna viel er bar weinig te begrijpen. De gebeurtenis waar Rex het per se over wilde hebben, had eenvoudigweg nooit plaatsgevonden.
Oh, ik zie het anders glashelder voor me, je droeg een tijgerbikini, net die dag gekocht. In de uitverkoop nog wel.
Als ik iets verafschuw, verklaarde Johanna, zijn het wel tijgerdessins. Al was de bikini gratis en voor niks, dan nog zou ik ‘m niet hebben aangetrokken.
Op een gegeven moment heb ik je opgetild en naar de zee gedragen. Ondanks de luide protesten spartelde je nauwelijks tegen.
Jij mij gedragen? Daar had je absoluut de spieren niet voor. Nog steeds niet trouwens…
Kom nou, zei hij verontwaardigd, je gilde het uit van plezier!
Een aperte leugen, Rex. Toevallig was ik van al mijn vriendinnen de enige die nooit gilde.
Waarom niet?
Weet ik veel, ik wist gewoon niet hoe het moest.
Onderwijl ging de branding, vervolgde Rex zijn verhaal, als een waanzinnige tekeer. Niet normaal gewoon.
Nou, dat was volgens Johanna helemaal niets bijzonders, tekeergaan deed iedere willekeurige branding. Net als vandaag overigens.
Welnee, zei hij, bij lange na niet.
Blijf jij maar lekker alles uit je duim zuigen, zei Johanna, maar val mij er niet de hele tijd mee niet lastig.
Met jou in mijn armen liep ik verder en verder de zee in. De woeste golven en de zuigende stroming te spijt, weigerde ik je los te laten.
Overdrijven is ook een vak, Rex.
Tot de bodem in een keer volledig onder mijn voeten wegzonk, en ik je tot mijn ontsteltenis, teneinde niet zelf te verdrinken, moest laten gaan.
Johanna begon te lachen en verkondigde dat ze gewoon linea recta terug naar het strand was gerend. Om er net als vandaag, lekker in het zonnetje te gaan liggen bakken.
Waarom was me een raadsel, ging Rex onverstoorbaar verder, maar je weigerde domweg te zwemmen, en verdween dientengevolge binnen de kortste tijd onder water. Ik probeerde je nog uit alle macht bij de enkels te grijpen, maar op de een of andere manier ontglipte je me.
Schat, ik lag op mijn rug naar een reclamevliegtuigje te turen. Het betrof een bepaald merk zonnebrandcrème, als ik me niet vergis.
Hoe vaak ik ook dook, zei hij, je bleef spoorloos. Waarna ik als een idioot naar de reddingsbrigade ben gerend voor hulp.
Te laat, verklaarde ze, omdat ze me, hoewel onnodig en absoluut tegen mijn zin, allang opgepikt hadden en ik…
Hoe dan ook, onderbrak Rex haar, je lag asgrauw en min of meer voor dood op het strand.
Heb je me toen mond op mondbeademing gegeven?
Dat was wel het plan ja, maar je had je ogen reeds opgeslagen. Om vervolgens klinkklare wartaal uit te gaan slaan.
Ja, vind je het gek? Ik was compleet over de rooie over wat me, buiten mijn schuld, allemaal overkwam.
Johanna, ze wisten echt niet wat ze met je aanmoesten. Ik zei laat mij nou maar even begaan. Met de nodige moeite lukte het me godzijdank om je enigszins te kalmeren. De intens dankbare blik, waarmee je me toen aankeek, vergeet ik van mijn leven niet meer.
Helaas moet ik je teleurstellen Rex, die blik was namelijk bestemd voor de jongens van de reddingsbrigade.
Hoe dan ook, ik heb ze later nog wel tien euro gegeven.
Goh, meer had je niet voor me over?
Meer zat er gewoon niet in mijn portemonnee, Johanna.
Okay, ben je dan nu eindelijk klaar met je verhaal?
Rex knikte.
Dus ik kan nu rustig gaan slapen?
Ja.
Hierop draaide Johanna zich al zuchtend op haar buik. Waarna ze er beiden verder het zwijgen toededen.