Edzard Dideric – Korte geschiedenis (27) van de gevoelensverzamelaar

Ergens in de vroege kindertijd zal het voor hem begonnen zijn, in de loop der jaren was het echter een soort van verslaving geworden waar hij maar niet vanaf leek te komen: het gevoelens verzamelen.
Van de huis, tuin en keuken exemplaren als liefde, haat, lust, woede, angst, jaloezie, spijt, tot minder gangbare als de dubbele of gemengde. Ergens op de achtergrond was er ook nog een zogenaamd onderbuikgevoel in het spel, dat echter zo’n kameleontisch gedrag vertoonde, dat hij eigenlijk niet goed wist wat hij ermee moest.
De achterliggende reden voor zijn obsessie, ook al hield hij hem zorgvuldig voor de buitenwereld verborgen, lag veel meer voor de hand dan je in eerste instantie zou vermoeden: zijn verzameling gaf hem het gevoel dat hij echt bestond.

Aangezien de gevoelensverzamelaar een gruwelijke hekel aan stilzitten had, bleef de collectie zich voortdurend uitbreiden. Tot zijn eigen verbazing stuitte hij nog dagelijks op volkomen nieuwe en nooit eerder gevoelde exemplaren. Waarvan het overgrote deel zich probleemloos aansloot bij de oude, en een minderheid gewoon iets meer tijd nodig had om zich aan te passen. So far so good. De enige gevoelens waar de verzamelaar het serieus mee te stellen had, bleken de tegenstrijdige te zijn. Ze vereisten allereerst een uitvoerige analyse, vervolgens moest hij ze in subcategorieën opsplitsen, om ze uiteindelijk in de juiste volgorde op te kunnen slaan. De kleinste fout kon hierbij fataal zijn, want voor je wist werd je erdoor verscheurd. Tegelijk hield juist dit type gevoel een uitdaging in. En als de verzamelaar ergens een kick van kreeg, dan was het wel van uitdagingen.

Omdat zijn collectie hem compleet boven het hoofd begon te groeien, en een aantal vertrouwde gevoelens zelfs niet eens meer terug te vinden was, zag de verzamelaar zich, weliswaar met tegenzin, gedwongen over te gaan tot het systematisch ordenen van de hele handel. De perfectionist in hem achtte het noodzakelijk om in deze als een degelijk boekhouder te werk te gaan. Dus werden bijvoorbeeld liefdes samen met de ermee verwante gevoelens links van de streep genoteerd, en die van de haat rechts, en zo verder.
Het eindresultaat was een op alfabet en datum in een plankenkast geordende rij van uiterst saai ogende notitieboekjes. Missie geslaagd, maar hij kon er niet anders dan met gemengde gevoelens naar kijken. Sterker nog, om eerlijk te zijn liet het hele systeem hem volkomen koud. Wat op zich voor hem, als gevoelensverzamelaar, wel weer een volledig nieuw gevoel was.