Edzard Dideric – Korte geschiedenis (23) van de troost

Naast hem in bed begon de reeds gedeeltelijk ontklede Laura ineens vanuit het niets melodramatisch te verkondigen dat ze knettergek werd en er absoluut niet meer tegen kon.
Rustig maar vrouwtje, sprak Leo. Leg deze jongen eerst eens uit wat er speelt en hoe de vork in de steel zit.
Weet ik veel, het zijn gewoon alle dingen bij elkaar opgeteld.
Welke dingen?
Gewoon, het wordt me allemaal teveel.
Neem me niet kwalijk Laura, maar als de dingen echt zo kut zijn als jij beweert, zullen ze dat nog wel een tijdje blijven ook. Dus raad ik je aan er niet langer op te focussen. Knijp je ogen gewoon stijf dicht en stap vervolgens in een keer over de hele klotezooi heen.
Dacht je nou echt dat zoiets mij ging lukken met die achterlijke metaforen van jou?
Pardon?
Ja, met je kut dit en je klote dat.
Nou ja zeg! Dan weet ik het ook niet meer. Weet je Laura, zoek het verder gewoon lekker zelf uit, schat.
Godallemachtig! Ik snap echt niet wat er nou zo moeilijk aan is. Het enige wat ik van je vraag, beste Leo, is een beetje troost.
Begrijp ik en ben ik ook alleszins bereid je te schenken, maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee hoe of waarmee dat moet.
Jezus, kreunde Laura, verzin voor mijn part gewoon iets! Maakt geen ene flikker uit, lieg er gewoon een eind op los!
Dus door leugens voel jij je getroost?
Heel eerlijk?
Leo knikte.
Daar komt het in de meeste gevallen niet alleen voor mij, maar ook zo’n beetje voor iedereen op neer.
Wat wil je dan dat ik zeg?
Kom met iets stompzinnigs op de proppen, iets banaals, iets wat iedere boerenlul zou zeggen.
Zoals?
Zoals morgen weer een dag, of na regen komt zonneschijn.
Dat zijn geen leugens Laura, maar sinds mensenheugenis bekende feiten, verpakt in zegswijzen.
Nou en? Zolang ze troost bieden, zie ik niet in waarom je er geen gebruik van zou maken.
En dat volstaat?
Voorlopig wel. Verder wil ik me er niet al te zeer in verdiepen. Voor je het weet gaat het effect verloren en bezorg ik mezelf alleen maar een nog zwaardere depressie.

Wat houdt het begrip troost eigenlijk in, sinds wanneer bestaat het en wat koop je er op de lange duur voor? Is gezelschap een vorm van troost, en geldt dat wederzijds? Of is liegen een soort van protest tegen de alsmaar uitdijende oppervlakkigheid in de wereld? Ofschoon deze en vergelijkbare vragen Laura totaal niet boeiden, spookten ze onafgebroken door haar hoofd. Ondertussen begon ze alsmaar heviger naar troost te verlangen. Goedschiks of kwaadschiks, iemand moest haar van dit ondraaglijke lijden verlossen. Een taak die in dit geval op de best wel brede schouders van Leo kwam te rusten. Waarom uitgerekend hij? Heel simpel, omdat Leo het manspersoon was dat zich op deze avond naast haar in bed bevond. Wat tevens een van de redenen was om hem voorlopig nog maar niet te vertellen dat het wat haar betrof elke andere willekeurige man had kunnen zijn.