Edzard Dideric – Korte geschiedenis (172) van de handdruk handel

Flip verzamelde uiteenlopende soorten handdrukken. Krachtige, weke, droge, plakkerige, gloeiende. Aangezien hij ze niet alleen verzamelde maar er ook in handelde was het zaak om van alle markten thuis te zijn.
Op zeker moment was er voldoende voorraad en ging hij op zoek naar klanten. Hij begaf zich naar een drukke winkelstraat om ter plekke de daad bij het woord te voegen.
De eerst aangesproken persoon, een onbeduidend vlassig mannetje, begon meteen kritiek te spuwen.
Handdrukken verkoop je niet, snauwde hij, die gééf je!
Zoals iedereen, legde Flip uit, moet ook ik leven.
Een en al minachting liep de man door. Flip klampte ander koperspubliek aan. Niemand toonde ook maar enige interesse. Tot er een politieagent op af kwam.
Handdruk kopen?
De wetsdienaar schudde zijn hoofd. Of hij over een vergunning beschikte, luidde zijn vraag.
Ik tracht, zei Flip, via handdrukken mensen met elkaar te verbinden.
De agent draaide aan zijn snor en eiste toen naam en adres. Flip overhandigde hem een visitekaartje. Waarna de man zijn route vervolgde. Al met al een weinig hoopgevende start, dacht Flip. Maar hij was er persoon niet naar om meteen de handdoek in de ring te werpen.

Tussen de continue stroom voorbijgangers ontdekte hij een slaapwandelende vrouw. Althans, zo kwam ze over. Misschien een keertje bij haar proberen.
Handdrukje, schat?
Geen rooie cent. Misschien kunnen we ruilen.
Ruilen?
Ja.
Waarvoor?
Een tongzoen.
Ze was toevallig wel de eerste serieuze klant. Onderhandelingen konden afschrikken, dus ging hij direct akkoord.

Tegenwoordig is Flip nachtportier. En alweer een aantal jaren getrouwd. Met wie? Uiteraard met zijn eerste klant. Kinderen? Jawel, twee stuks voor wie het wil weten. Een jongen en een meisje, die, zoals hen uiteraard is bijgebracht, bij kennismaking altijd netjes een hand geven.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric