Edzard Dideric – Korte geschiedenis (166) van de ongeschreven regels

Het begon zo: Hendrik ging tijdens een onschuldige wandeling ineens onderuit. Weer goed en wel op de been, viel zijn oog op de oorzaak. Het bleek een regel te zijn, nog wel van het ongeschreven type. Om nieuwe uitglijders te voorkomen, keek hij of er nog meer van dergelijke regels rondslingerden. Allemachtig, het barstte ervan. Er zaten zelfs complete ongeschreven wetten tussen. Met ezelsoren en koffiekringen. Alsof er dagelijks gebruik van werd gemaakt. Wat gezien de groei van allerlei zogenaamd grijze gebieden, kon kloppen. Niet voor niets werd er al vaker geklaagd dat rechterlijke uitspraken iets van god-zegene-de-greep hadden. En gingen er stemmen op om ongeschreven wetten en regels, een keer op papier te zetten. Zodat er “klare wijn” kon worden geschonken. Prachtplan, al leek “zuivere koffie” een betere metafoor, daar alcoholinname zelden tot helderheid leidde.
Om een en ander nader uit te werken werd er een commissie in het leven geroepen. Gerenommeerde schrijvers van uiteenlopend pluimage werden uitgenodigd erin zitting te nemen.
Hoe moet je in vredesnaam, vroeg een van hen, een ongeschreven regel of wet opschrijven?
Makkelijk zat, zei een ander, gewoon iets nieuws te verzinnen.
Maar, riep de volgende, die regels en wetten hebben toch al tot veroordelingen geleid?
Zeker, stelde de voorzitter van de commissie, al hangt elk vonnis samen met het humeur van de rechter, de sfeer in de rechtszaal, de invloed van de media, weersomstandigheden, economische ontwikkelingen en ga maar door. Waarmee ik wil zeggen, commissieleden, dat het op objectiviteit aankomt, met aannames komen we geen stap verder.
Wedden, bracht een ander lid naar voren, dat onze woorden gebruikt gaan worden om alles neer te sabelen wat de zogenaamd democratisch ingerichte maatschappij slecht uitkomt?
Bedoel je met de maatschappij, schamperde de korte verhalenschrijver (grappig genoeg een kop groter dan de rest), niet gewoon jezelf?
Waarop een iemand stelde dat iedereen alles van hem overschreef. Dat plagiaat verboden was en het dus op handhaven aankwam.
Gaan we zeker doen, riep de rest, want deze beschuldiging staat gelijk aan smaad!
Waarop de vergadering ontaardde in een ordinair handgemeen, waarbij links en rechts rake klappen vielen. Na de chaos aanvankelijk hoofdschuddend te hebben aangekeken, belde de voorzitter uiteindelijk de politie. De agenten namen het hele zootje mee naar het bureau, om in de cel een nachtje af te koelen.
De volgende dag kwam de commissie gehavend en wel opnieuw bijeen. Het beschamende gebeuren van de vorige avond had hen aan het denken gezet. Met als conclusie dat de onderneming nul kans van slagen had. De opdracht moest worden teruggegeven, en de commissie opgedoekt.
Wacht, riep iemand, we kunnen het ook anders aanpakken!
Hoe dan?
Door een wet op te stellen die het verbiedt.
Wat verbiedt?
Het schrijven van ongeschreven regels en wetten.
Da’s een goeie zeg, om je rot te lachen!
Nadat iedereen tot bedaren was gekomen, vond men het best een verstandig voorstel.
Gewoon doen, zei de voorzitter, laten we het in stemming brengen.
Iemand tegen?
Geen opgestoken hand te bespeuren.
Voorstel aangenomen. Hierbij verklaar ik de vergadering voor gesloten en is de commissie wegens overbodigheid opgeheven.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric