Edzard Dideric – Korte geschiedenis (165) van de dikke dichter

Er niet van kunnen leven. Waaruit geconcludeerd kon worden dat Dik een dichter was. Alhoewel, hij zag er niet bepaald uit als een hongerkunstenaar. Want in tegenstelling tot de flinterdunne bundeltjes van zijn hand, oogde hij als een nijlpaard. Er werd gefluisterd dat, vanwege alle negatieve recensies, zijn omvang als een schild fungeerde. Hoe dan ook, collega-dichters vermaakten zich prima met deze wat goedkope vorm/vent analyse.

Zijn hoofdthema was lucht. Beter gezegd, het verplaatsen ervan. Bijvoorbeeld de wind, in zijn of haar talloze gedaanten. Niet alleen omdat hij ervan leefde, van die wind. Want collega’s deden dat net zo goed.

De wind dus. Zijn verzen hadden er nogal wat mee te stellen. Herfststormen rukten aan de woorden als aan de klapperende luiken van een huis. Regels vroren vast in de snijdende poolwind. Tornado’s zogen coupletten op. Taalvondsten verwaaiden waar je bijstond.
Anderzijds, stelde Dik, geen wind, geen beweging. Ofwel de dood.

Zijn oeuvre kenmerkte zich door een grote mate van weerbarstigheid. Het trotseren van elementen, leek een doel op zich. Er werd geheid, beton gestort, getimmerd, gemetseld, gespijkerd en geschroefd. Ondanks de zeer barre omstandigheden ging geen komma verloren. Het mocht een wonder heten dat hij tijdens het schrijfproces geen veiligheidshelm droeg.

De zware inspanningen ten spijt, zijn omvang nam alleen maar toe. Zijn grootste fan, en levenspartner, vreesde voor zijn gezondheid. Dreigde zelfs hem te verlaten als hij niet op dieet te ging. Protesteren bleek zinloos, dus deed hij uiteindelijk wat ze verlangde. Gezien het gebrek aan resultaat echter, was het de vraag of hij zich er werkelijk aanhield. In haar wanhoop verklapte ze wat er achter zijn rug beweerd werd. Over het omgekeerd evenredige verband tussen zijn zwaarlijvigheid en de kritiek op zijn poëzie. Schamper lachend beweerde Dik dat niemand ooit iets van zijn poëzie begrepen had.
Reken je mij daar ook onder? vroeg ze.
Hij knikte. Tot haar verbazing was ze nauwelijks geschokt.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric