Edzard Dideric – Korte geschiedenis (153) van een noodgeval

Op vrijdagavond, na weer een zware werkweek, miste Frans zijn Dolly meer dan ooit.
Niet te geloven, morde hij, ik smacht zelfs naar het eeuwige gezeur over mijn magere salaris van postbezorger.
Hij draait de deksel van de pindakaas en smeert het laatste beetje op de boterhammen.
Glaasje water erbij en klaar. Inderdaad geen stevig avondmaal, maar we doen het ermee.
Al kauwend duwt hij het schijfje met de naakte Dolly in de dvd-speler.
Geen tieten en een uitgesproken jongenskont. Maar pijpen kon ze als de beste en een super strak poesje.
Zowat een maand geleden had Frans haar, na een knallende ruzie, in de taxi weg zien stuiven. Hij kreeg het beeld niet uit zijn kop. Hoe verwoed hij zich ook afrukte.
Dolly toch, waarheen?
Noorderzon, kloothommel!
Daar heb ik veel aan zeg!
Sindsdien van haar taal noch teken.
Zwaar kut, mompelde Frans, naar zijn besmeurde pik starend.
Er werd aangebeld.
Dolly?
Hij hees zijn broek omhoog, zette de dvd stop en rende naar de voordeur.
Oh, ben jij het…
Nee, het weekend, zei Eva, dat voor de deur staat.
Ze kusten elkaar vluchtig op de wang.
En, ben je er klaar voor?
Waarvoor?
We gingen toch met zijn drieën stappen?
Shit. Waar is Pierre dan?
Die speurt nog naar een parkeerplek voor de auto.
Zal op dit uur niet meevallen.
Geen zorgen. Pierre raakt hem altijd wel ergens kwijt.
Kom verder, zou ik zeggen. Iets drinken? Ik heb alleen thee.
Kopje thee is prima. Beetje last van mijn maag.
Frans liep naar de keuken en zette water op.
Dan heb ik, riep hij, precies de juiste thee voor je! Dolly verzamelde ze.
Wat?
Theesoorten. Van heinde en verre.
Dat is waar ook. Nog iets van haar gehoord?
Nul komma nul. Jij?
Via een omweg. Iets met een gids en de Chinese muur, als ik me goed herinner.
Dus ze werkt nog altijd voor het reisbureau?
Al sla je me dood, Frans.
Je weet niet half hoe ik haar mis, zei hij, met de thee binnenkomend. Ik voel me totaal verloren.
Arme ziel.
Eva nam een slok thee.
Hibiscus?
Hij haalde zijn schouders op. De voordeurbel ging voor de tweede maal.
Daar zullen we onze parkeerkampioen hebben.

Even later gedrieën rond de tafel zittend, begon Pierre direct over Dolly.
We hadden het er net al over, meldde Eva.
Gaat ze ooit bij je terugkomen, Frans?
Ik heb er een hard hoofd in. Volgens de laatste berichten doolt ze ergens in het verre oosten rond.
Vreemd, zei Pierre, als ik me niet vergis zag ik haar zojuist nog achter de ramen zitten.
Waar?
Hetzelfde adres. We kunnen we er dadelijk even langsgaan om te kijken. Ligt toch op de route.
Ik heb een beter idee, zei Frans, gaan jullie vast naar de discotheek. Dan neem ik eerst even polshoogte wat betreft Dolly.
Best, zei Eva, al betwijfel ik of ze het is.
Ik eigenlijk ook. Maar ja, niet geschoten is altijd mis.
Okay. dan smeren wij hem nu, zei Pierre, tot later.
Tot later.

Zodra de twee waren vertrokken begon Frans de kast met Dolly’s theecollectie te doorzoeken. In een van die busjes zou nog spaargeld moeten zitten. Voor eventuele noodgevallen. Dit was in zijn optiek zo’n noodgeval. Ah, als hij het niet dacht, in het busje Yogi-thee natuurlijk. Hij propte het geld in zijn broekzak en verliet de woning.

Langs rood verlichte vensters schuifelde al wikkend en wegend een stoet mannen. Frans maakte er inmiddels ook deel van uit. Met als verschil dat hij maar al te goed wist waar hij naar op zoek was.
Allemachtig, de ene nog lelijker dan de andere. De meeste sowieso te oud, te jong of veel te dik. Dolly, wat doe je me aan, we hadden het toch prima samen?
Achter een raam werd op het glas getikt. Hè? Frans kon zijn ogen niet geloven. Kon niet missen. Hetzelfde korte kapsel, het jongensachtige figuur. Ze knipoogde en wenkte hem. Frans stapte gedwee naar binnen.
Hoe kom jij hier in vredesnaam verzeild?
Kan ik beter aan jou vragen.
Geld, schatje, geld als water.
Ze trok de gordijnen dicht en vroeg naar zijn voorkeur.
Dolly, hoorde hij zichzelf prevelen.
Jaja, hoeveel heb je bij je?
Frans wierp het geld op tafel. Ze begon te tellen.
Een snelle afzuiger. Omdat jij het bent.
Goed.
Ze trok zijn broek omlaag. Hij pakte haar hoofd en werkte zich naar binnen. Het geslurp klonk vertrouwd.
Nou Dolly, daar gaan ze, kreunde hij, onze laatste spaarcenten…

Toen hij even later de discotheek binnenkwam, stonden Pierre en Eva hem al op te wachten.
En, vroeg Eva, was ze het nu wel of niet?
Valt niet uit te sluiten, verklaarde Frans, ze beantwoordde in ieder geval geheel aan mijn verwachtingen.
Top, concludeerde Pierre, want daar gaat het tenslotte om.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric