Edzard Dideric – Korte geschiedenis (127) van de blessuretijd

Mocht de waarheid een illusie zijn, zoals schaars verlichte geesten met graagte beweren, dan zou het een ultrakorte geschiedenis opleveren. Volgens klassiek zangeres Gaby echter, stond de waarheid onomstotelijk vast. En helemaal in een door haarzelf gezongen versie ervan. Tatiana, haar steun en toeverlaat tijdens elk optreden, schudde haar blonde krullen en krabde zich achter de porseleinachtige oren.
Zang is bij uitstek vluchtig, lieve Gaby, en vertolkt per definitie geen waarheid.
Je meent het…
Want never nooit absoluut.
Klassieke misvatting, Tatiana.
Want?
Omdat juist het supervluchtige waar is. Net als jij en ik.
Tatiana maakte een ongeduldig wegwerpgebaar.
We zijn vandaag de dag oud en spuug- en spuuglelijk. Geen man die ons nog wil. Dat is de waarheid , en die zal je toch echt onder ogen moeten zien.
Spreek voor jezelf, bitste Gaby. Overal waar ik loop, voel ik nog steeds massa’s mannen ogen in mijn rug prikken.
Ja, van afschuw…
Moet jij zeggen, afgelikte boterham!

Naar aanleiding van het bovenstaande kan je stellen dat sinds mensenheugenis de waarheid, of hoe je het ook wilt noemen, een absolute no go area is. In de woorden van de denker Ludwig Wittgenstein: over dat waarover men niet kan spreken, moet men zwijgen. Hoewel na hem geen filosoof (we noemen geen namen) zich ook maar een flikker van die woorden heeft aangetrokken.

Weet je, sprak Gaby, we zijn de specifieke taal, als je het zo kan noemen, om de waarheid te kunnen bevatten, gewoon niet machtig.
Aha, zei Tatiana, maar waarom die taal dan niet geleerd? Er bestaan mensen die vloeiend vierentwintig talen spreken.
Nou, in dit geval schiet me niemand te binnen die ons erin zou kunnen onderwijzen. Wil je weten hoe ik me op dit moment voel?
Niet speciaal, Gaby.
Als een ten onrechte opgeslotene in een diep en inktzwart gat.
Een gat?
Ja, dat onze eigen woorden het in de loop der jaren hebben gegraven.
De ondergang tegemoet?
Gaby knikte.
Maar door te zwijgen, vervolgde ze, schieten we nog veel minder op.
Oh?
Omdat stilte een ongelooflijke allemansvriend is. Die zich, behalve aan de dood, weigert te binden aan wie of wat ook.
Dus het enige wat ons rest, is stilte?
Voorlopig wel.
Hoezo voorlopig?
Tot aan onze wederopstanding.
Wanneer?
In de blessuretijd.