Edzard Dideric – Korte geschiedenis (109) van het voetenwerk

Rij toch met ons mee Gerard, riepen de kameraden, ruimte zat joh!
Wil ik best geloven, maar ik loop liever!
Je bent straalbezopen, klonk vanuit het Volkswagen busje, daar komen ongelukken van!
God wikt en beschikt jongens! Evengoed bedankt voor het aanbod!
Zelf weten mafkees!
En wegstoven ze. Zijn route vervolgend begon Gerard zich iets af te vragen. Waarom liep hij de hele tijd naar zijn schoenpunten te turen? Wat fascineerde hem zo aan zijn voeten?
We hebben de macht overgenomen, antwoordden ze, sorry, je hebt geen moer meer te vertellen over welke kant het opgaat.
Oh, en waarheen zijn jullie van plan me te deporteren?
Dat ga je gauw genoeg merken, kereltje.
Wat moet ik met deze totaal niet bij me passende ondergeschiktheid?
Leg die vraag liever bij Timothy neer, die zogenaamde psychiater van je. Waar je trouwens naartoe op weg bent.
Oh, zei Gerard, nou bedankt dan maar. Al vraag ik me af waarvoor.

Het narcisme virus, constateerde Timothy, na het voetenrelaas te hebben aangehoord, heeft nu dus ook jou in de greep.
Van een dergelijk virus is mij niets bekend.
Direct of indirect, we zijn er allemaal door besmet.
Zelfs een gestudeerd type als jij?
Zeker wel. Het sluipt er op jonge leeftijd in, en pas vele jaren later, als er niets meer valt terug te draaien, steekt het de kop op.
De kop op, maar hoe dan?
Doordat je wat er in de wereld gebeurt steeds meer op jezelf begint te betrekken. Net zolang tot alles louter en alleen om jou draait.
Ik snap het, maar wat heeft dat met mijn voeten te maken?
Heel veel.
Verklaar je nader.
Dat je feitelijk voor jezelf aan het weglopen bent. Een soort van vlucht naar voren.
Zo ervaar ik het anders niet, sprak Gerard. Naar mijn idee zijn slechts mijn voeten die er vandoor willen.
Met achterlating van jou, als de rechtmatige eigenaar?
Jawel, meneer de zielenknijper…
Goh, ben ik even blij dat ik niet in jouw schoenen sta!
Ze zijn anders kostbaar genoeg, die schoenen van me. Heel wat stijlvoller dan die modieuze flut gympies die jij draagt.
Gaan we een beetje zitten katten, Gerard?
Nee, maar wie lang genoeg zoekt, vindt voor elk verschijnsel wel een of andere verklaring. Hoe krom ook.
Dus?
Mijn voeten bepalen de richting, de snelheid, sturen indien nodig bij, enzovoorts. Allemaal zaken die mij in de regel bijzonder slecht afgaan. Vandaar dat ik van plan ben ze voortaan blind te volgen.
Jaja, maar waarheen dan?
Weet ik veel, tot het bittere einde voor mijn part.
Gespleten persoonlijkheid, stelde Timothy vast, niet direct verontrustend misschien, maar wel degelijk een stoornis…
Timothy, sorry hoor, wat koop ik voor deze analyse?
Dat je niet de enige bent, makker. Laat dat een troost zijn.
Mm. Ben ik nog te repareren, denk je?
Hangt er vanaf.
Waar vanaf?
Of je er op een verstandige manier mee om kan gaan.
Wat is verstandig?
Dat kan per persoon nogal verschillen.

Onafgebroken naar de grond turend leek Gerard iemand die onder een ondraaglijke last gebukt ging. Terwijl het tegendeel het geval was. Hij was slechts in de ban van het voetenwerk. Alleen al hoe ze, zonder dat hij er iets over losliet, hem precies daar afleverden waar hij moest zijn. Alsof ze zijn gedachten lazen. Soms ontroerde dit Gerard zo, dat hij er gewoon tranen van in de ogen kreeg.