Edzard Dideric – Korte geschiedenis (103) van een verslaving

Het vroor die ochtend werkelijk dat het kraakte. Randall zette er, de handen diep in de zakken gestoken, flink de pas in. Hé, onderin zijn linker broekzak verborg zich een chocolade paaseitje. Hij viste het eruit, pulkte het zilverpapier eraf en stopte het in zijn mond. Binnen enkele minuten was het gesmolten en moest hij het doen met de smaakherinnering. Die ook alweer bezig was te vervagen. Met het roodgekleurde papiertje (puur) in de hand, vervolgde hij zijn ijskoude route. Ah, daar stond een straatprullenbak. Nog even niet, dacht Randall, terwijl hij het tot een balletje rolde, we gaan onderweg nog genoeg van dergelijke bakken tegenkomen.
Nadat hij een week of wat geleden door zijn eeuwige verloofde Betsy zonder pardon het huis uit was geschopt, had Randall als in trance lukraak door de stad gezworven. Onderwijl was de herfst overgegaan in de winter en hadden de geliefden elkaar gezien noch gesproken. Best triest, dacht Randall, voor een onafscheidelijk stel. Maar niet getreurd, het ging nu vast allemaal weer goedkomen. Gewoon een dipje omdat het jaar ten einde liep of zo. Kon de besten overkomen. Altijd positief blijven, weet je wel.

Na te hebben aangebeld, bezag Randall zijn geopende handpalm: leger dan leeg. Had hij het balletje onbewust weggegooid, of was ie het met zijn stomme kop gewoon verloren? Waar en wanneer kon dat gebeurd zijn? Hij miste het ineens zo intens, dat hem de tranen in de ogen sprongen. Het was niet zozeer het balletje zelf dat hij miste, maar eerder het pure rolgenot. Wat als vanzelf het eerste woord bleek te zijn waarmee hij zich tot de in de deuropening verschenen Betsy richtte.
Rolgenot, echode zijn in een groezelige trouwjurk gestoken geliefde.
Absoluut, zei hij.
Ze wees op zijn schoenen die bij binnenkomst uit moesten.
En wel nu, klonk het onverbiddelijk.
Randall weigerde en zei niet per se naar binnen te hoeven. Ze haalde haar schouders op en drong niet verder aan.
Ik mis het gewoon, zei hij.
Wat precies?
Het rolgenot.
Weet je Randall, soms kan je best grappig voor de dag komen. Althans voor een nicotineverslaafde.
Hij begon driftig met zijn hoofd te schudden.
Ho even, daar ben ik dus definitief mee gekapt.
Met roken, jij? Maak dat de kat wijs.
Ja, ik.
Goh. Dat moet een gigantisch gevecht geweest zijn.
Kan je wel zeggen ja. Met mijzelf vooral.
Dat snap ik maar al te goed. De grootste kwelgeest van de mens is uiteindelijk de mens zelf, nietwaar?
Randall boog deemoedig het hoofd.
We voeren van binnen een constante strijd, verklaarde Betsy.
Oh ja?
Ja, tegen onze duizend-en-een demonen.
Okay.
Die op hun beurt elkaar voortdurend te lijf gaan.
Overdreven, zei de van heroïek gespeende Randall. Met iets stoppen verschilt in essentie niet van ergens aan beginnen.
Ze keek hem met samengeknepen ogen aan.
Waar hèb je het in hemelsnaam over?
Hij stelde dat Betsy het roken, of welke verslaving ook, slechts aangreep om allerlei quasifilosofische stokpaardjes te berijden.
Oh juist, klonk het mokkend.
Op zich niet oninteressant hoor, verklaarde hij, zolang je jezelf maar niet te serieus neemt.
Hoor eens Randall, hebben we het nog steeds over hetzelfde?
Zeker wel, over het zogeheten kwaad in onszelf.
Okay, ik begon me al ongerust te maken.
Dat zou ik gewoon sowieso blijven doen, Betsy.
Want?
Nee, laat maar.
Hallo? Dit maakt me pas werkelijk ongerust!
Welnee joh, nergens voor nodig…
Terwijl hij het zei ging Randall plompverloren voor haar op de knieën.
Betsy, liefste, trouw met me, alsjeblieft!
Mafkees, waarom zou ik?
Om het goede te doen en het kwade uit te schakelen, of op zijn minst een tijdje het zwijgen op te leggen.
Randall, nu maak je de dingen wel erg groot. Zullen we het erop houden dat het tussen ons gewoon leuk zal blijven?
Nou, ik amuseer me al kapot bij het vooruitzicht…
Niet meteen zo negatief, Randall. Weet je, het lijkt me voor jouw humeur zowel als voor onze toekomst het verstandigst, dat je zo snel mogelijk weer begint met roken.
Betsy, meen je dat nou?
Ik vrees van wel. Zonder dat ik erbij ben uiteraard.
Sorry, maar wie van ons tweeën is hier eigenlijk verward?
Verward? Omdat ik er nog niet helemaal uit ben?
Hij gaf toe dat voor hem min of meer hetzelfde gold en dat het voor hem de hoogste tijd was om er weer eens vandoor te gaan.
Momentje, zei Betsy, laat me je iets meegeven voor onderweg.
Ze ging naar binnen en kwam terug met een doos bonbons.
Hier, kies er maar eentje uit.
Deze wordt het, zei hij, geen twijfel mogelijk.
Waarom per se die?
Zit likeur in.
Tegen de kou zeker?
Precies.