Dick Berts – NIEUW LEVEN DOOR HERGEBRUIK VAN DODE LICHAMEN

Recent heeft mijn moeder mij laten weten, wat er na haar dood met haar lichaam dient te gebeuren. Als hardnekkig milieuactiviste was voor haar het plaatsen van glas- compost- en papierbakken niet voldoende. Ook haar eigen lichaam diende gerecycled te worden. Geïnspireerd door de eeuwenoude traditie in Tibet, waar overledenen naar een bergtop worden vervoerd om daar als maaltijd achtergelaten te worden voor de roofvogels, heeft ze mij gevraagd om ook haar lichaam na haar dood aan de dieren te voeren.

Uiteraard laat ze de praktische uitvoering van haar laatste wens geheel aan mij over. Milieuproblemen worden immers altijd afgeschoven op volgende generaties. Tientallen vragen dringen zich aan mij op; Voorziet de Wet op de Lijkbezorging in de uitvoering van een dergelijke wens? Zijn er nog gierige dierentuindirecteuren in ons land, die mijn moeders lichaam willen hebben voor hun roofvogels? Kan men Artis afhuren om daar zijn moeders lijk plechtig voor de leeuwen te gooien? En als ze mijn moeder nu eens niet lusten? Zullen de genodigden zich niet zwaar genomen voelen, indien ik ze schriftelijk heb uitgenodigd om aanwezig te zijn bij een feestmaal ter nagedachtenis van mijn overleden moeder, waarop zijzelf door de hyena’s aan stukken wordt gescheurd? Wat zal de officier van justitie ervan vinden, als ik mijn moeders lijk direct na haar overlijden in een vrieskist stop, zodat de uiterste consumptiedatum op de verpakking niet onder druk komt te staan?

Als bladerend in de ‘Encyclopedie van het dierenrijk’ ben ik op zoek naar soorten die er nog enige elementaire tafelmanieren op na houden. Als ik met het zweet in de handen, via piranha’s, krokodillen en weerwolven bij het hoofdstuk ‘Dierenleven onder de grond’ ben aangekomen, valt er een loden last van mijn schouders. Na mijn moeders dood zal ik naar goed gebruik en geheel conform haar wens, de wormen en de maden een flinke portie Oudhollandse kost voor de neus zetten.

Vrij Nederland, 13 augustus 1994