Cornelie Samsom – Leerling/Meester 5.1: Rob and the rising stars
Autonomie valt in deze tijd nog maar moeilijk te verkopen. Jonge kunstenaars die op de academie geleerd hebben vol te investeren in eigenzinnigheid en zelfonderzoek, moeten zich eenmaal afgestudeerd plotseling verhouden tot een kritische buitenwereld die wil weten wat hun maatschappelijke dan wel economische waarde is.
Kunstenaar Rob Scholte vindt die zogenaamde autonomie een problematisch ding, een verlammende legende die menig jong talent in het verderf stort. Contact met buiten draagt juist bij aan de ontwikkeling van jonge kunstenaars. Hoe weet je nu waar je jezelf bevindt, als je niet weet waar anderen zich bevinden? Autonomie, aldus Scholte, zorgt voor heel veel ongelukkige kunstenaars.
Scholte speelde al met de mythe van het hyperindividuele genie bij zijn doorbraak halverwege de jaren 80 van de vorige eeuw. Met het kopiëren, vermengen en vermaken van bestaande klassieke en commerciële beelden in een afstandelijke, platte stijl profileerde hij zich als bad painter, waarmee hij niet alleen de gevestigde kunstorde bespotte, maar ook zichzelf.
Veel startende kunstenaars lijken in verwarring zodra zij zich tot de buitenwereld moeten verhouden. Ikzelf behoor tot de categorie verlegen sufferds die braaf uitlegt dat het nog niet zo opschiet met de inkomsten. Nee, ik heb alleen nog maar werk aan mijn moeder verkocht. Voortdurend is er twijfel: ik voel me schuldig als ik op mijn atelier zit (want dan verdien ik geen geld), en ik voel me schuldig als ik geld verdien (want dan zit ik niet op mijn atelier). In mijn achterhoofd smeult de druk van het moeten maken van een definitieve keuze: de kost verdienen of kunst maken.
Hoe zal Scholte samenwerken met jonge kunstenaars die nog opgeleid zijn met de oude dromen van autonome kunst? Welke boodschap heeft hij voor een pragmatische generatie die zichzelf voorbereidt op een bestaan waarin jezelf in leven houden en toffe dingen maken elkaar niet uit hoeven te sluiten?
Jongeren lijken zich realistischer te verhouden tot een maatschappij die van de kunstwereld vraagt toegankelijker te zijn en ‘de eigen broek op te houden’.
In kunstpodium T wordt duidelijk hoe Scholte in staat is jong talent te laten bloeien. Rob and the rising stars is een frisse, vitale expositie waarin jonge kunstenaars vol in hun kracht lijken te zitten. Helderheid en humor in de presentatie geven ruimte voor verbeelding, plezier en vragen over het leven en het kunstenaarschap.
Bij binnenkomst wordt de toon gezet met Niet de lat maar de drempel van Perry de Man, een werk dat bestaat uit een massief eikenhouten blok in de deurpost voor een lege ruimte. Ontoegankelijk, ook voor de meester himself. Serieus, grappig en aanstekelijk. De poëtische installatie van Sjuul Joosen waarin hij vanaf een verhoging papieren vliegtuigjes door de ruimte
heeft laten zweven geeft ruimte om te dromen, maar stemt ook tot nadenken. Waarom die prullenbak omgekeerd aan het plafond en die berg vliegtuigjes
daaronder, als een berg gemiste pogingen? Ontroering voel ik bij de kostuums en naaipatronen van Katrein Breukers die als verlaten coconnen aan de muur hangen, herinneringen aan verbinding en geborgenheid. Verwondering volgt bij de mystieke, bijna meditatieve en toch zakelijke beelden van Kim van Erven. Kees Westervelt onderzoekt self-branding, en gebruikt een AH-sticker van de versafdeling om zijn naam en bouwjaar te melden. In combinatie met de al eerder genoemde strakke presentatie loert hier wel
iets wat ook kenmerkend is voor het werk van Scholte: ongenaakbaarheid. Iets meer chaos of vertwijfelde rafelranden hadden op mij ook indruk gemaakt.
Door de ruimte verspreid hangen clichés van Scholte, waarin het verhevene van kunst en de sensitiviteit van de kunstenaar bevraagd dan wel subtiel
gedist worden. Het werk lijkt ogenschijnlijk illustratief en plat, maar blijft bezighouden nadat het uit het zicht verdwenen is. De blinddrukken zijn een mooie metafoor voor de aanwezigheid van de hand van de meester: stille, energieke infusen die me onverwacht een energy boost, maar ook een schop onder mijn kont geven. Houd toch op, jezelf aan een ander uit te leggen en zo aan alles te twijfelen. Doe wat je moet doen. Kunst en leven zijn hetzelfde. Het één sluit het andere niet uit.
Plaats een reactie