In Memoriam Marijke Jongbloed

In 2009 bracht producent René Mendel me in gesprek met Marijke. Ze zocht een editor voor het derde deel van haar drie luik Dans voor het Leven, waarin ze ballet dansers in drie fases van hun leven volgt. Ik zei ja.

Als Marijke Jongbloed in je leven stapt, stapt ze ook werkelijk in je leven. Of al thans, zij neemt jou mee in haar leven. Ze pakt jou, een onder werp of een collega, met beide handen vast en ze laat niet meer los. Venijnig, bewonderend, pis link, geestig, koddig, en uit dagend. Ze vraagt je niet zo maar om aan haar film te werken, ze vraagt jou, om dat specifiek jij iets kan toe voegen aan haar manier van film maken, haar manier van leven. Van af het moment, dat ze de montage kamer binnen stapte, waren we voor al tijd met elkaar verbonden.

De deur zwaaide open, Marijke had er weer veel zin in. Wilde blonde haren, rode lippen stift, goed gekleed, daar had ze over na gedacht. Het was niet zo maar een maandag. Het was een dag met Marijke.

Een andere dag, de deur zwaaide open, Marijke was woedend. Iemand, een personage uit de film, een producent, eind redacteur of film criticus, een vriend of vriendin, had haar zó verschrikkelijk NIET begrepen. Halver wege de ochtend her pakten we ons en ’s middags hadden we die rottige scène onder controle.

Tijdens de montage praatten we veel, over de film na tuurlijk, maar ook over het leven, laat de producenten het maar niet horen, en te gelijker tijd was ze zeer gedisciplineerd, wist ze precies wat ze wilde en daar door wist ik al snel, waar ik in het materiaal naar moest zoeken. Onze samen werking in de montage verliep in grote lijnen soepel, hoe wel je dat in de details niet zou zeggen. Als ik bij voor beeld opperde, dat een bepaald shot net iets te kort was gesneden, wat bij na al tijd anders om is, zei Marijke beslist “Nee, Maar Goed. dat Je Het te Berde Brengt. Want Nu Weet ik Het Zeker.” En het werkte. Het shot moest precies zo lang.

Onder tussen kreeg ik een stapeltje DVD’s van haar vorige films, die ik ook alle maal ging bekijken.

Merry Go Round over de kunst wereld in New York, Beyond Reason, over een Nederlandse vrouw, die schreef met een Amerikaanse ter dood veroordeelde man. Smile & Wave, over een Nederlandse vredes soldaat in Afghanistan. En na tuurlijk haar vier Fatal Reaction films, over carrière vrouwen in verschillende wereld steden, die niet aan de man komen.

Mij viel op, dat ze zich internationaal oriënteerde. Zij als vrij gevochten vrouw, die grootse werelden in stapt. Zij stapte op de hoofd personen af, haar stem was al tijd aan wezig en zij wilde het weten. In Scenes uit een Kinder Tijd volgde Marijke 2½ jaar de 9 jarige Jill, die leeft met een vader, die een ernstige hersen tumor heeft. “Bizar”, zei ze tegen me, “Vlak Daar Na werd Die Zelfde Diagnose bij Mij Gesteld.” Leven en film liggen dicht bij elkaar.

Haar schedel moest open en ze konden het grootste gedeelte weg snijden. Ze beschreef me hoe dat voelde de volgende dag. “Je wordt Wakker, Dus Je Leeft, maar Je Voelt Zo’n Bonken in je Schedel, heeft Niets met Hoofd Pijn te Maken, een Ondraaglijke Dreun in je Boven Pan.” Zij beschreef ook hoe ze die dreun heeft laten vervangen door de muziek van Prince. Geluk zalig lag ze in haar ziekenhuis bed met een wit verband om haar hoofd en draaide ze Purple Rain, Get Off, en Raspberry Baret. De muziek van Prince had haar mentaal door een zware periode getrokken. Volgens Marijke had Prince feitelijk haar leven gered. Dus ze had met een een nieuw film plan, over mensen zo als zij, mensen voor wie Prince van levens belang is. Weer een film over een groots internationaal onder werp en perfect bij haar passend. Ze maakte nog een film over Friese kaatsers in de oorlog en een film over de hulp verleners van kinder mis handeling. Van de film over Prince is het niet meer gekomen. Helaas, want dat was ongetwijfeld een hele goede film geworden. Ze werd nog maals geopereerd aan haar hersen tumor en over leefde weder om, maar op eens belde ze op om af scheid te nemen. Uit zaaiingen in haar nek wervels. “Er Zit Niet Meer In”, zei een zwakke stem, die in sloeg als een bom.

Nu is Prince haar voor gegaan en Marijke is op genomen in de paarse regen. Ik kwam binnen bij de crematie en het viel me met een op, dat het niet zwaar was. De kist, om ringd met kaarsen en bloemen, daar naast een mooie foto van Marijke op poster formaat en aan de andere kant de film poster van Dans voor het Leven. Ik dacht, wel gezellig hier en stapte naar binnen. Purple Rain werd gedraaid in de Extended versie. Lekker lang. Marijke, zullen we niet iets eerder weg snijden?

Barbara Hin

Dutch Directors Guild, maandag 29 augustus, 2016

https://www.directorsguild.nl/in-memoriam-marijke-jongbloed/

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Barbara+Hin
https://robscholtemuseum.nl/?s=Marijke+Jongbloed
https://robscholtemuseum.nl/?s=Dans+voor+het+Leven
https://robscholtemuseum.nl/?s=René+Mendel
https://robscholtemuseum.nl/?s=Prince
https://robscholtemuseum.nl/?s=Purple+Rain