Louis Du Moulin – Rob Scholte: Terug van nooit weggeweest
Galerie De Compagnie is in rep en roer. Zondag is de opening van de tentoonstelling Best of Rob Scholte en aan de inrichting moet nog heel wat gebeuren, dus is het flink door buffelen voor het clubje assistenten van de illustere exposant.
Wanneer aan een van de wanden een rijtje doeken eenmaal naar wens hangt, moet een van hen toch even aan de anderen kwijt: ‘Rob is weer behoorlijk bezig, hè?’ Zo is het ook, al wil Scholte (1958) daar niet zoveel van weten. Hij is terug van nooit weggeweest. Weliswaar heeft Nederland al sinds tijden amper iets van hem vernomen, zijn productie en actieradius waren er niet minder om.
‘Ik heb nog nooit zoveel tentoonstellingen gedraaid als de afgelopen jaren,’ bekent hij meteen, tussen twee halen van zijn onafscheidelijke sigaret door. ‘Vroeger maakten alleen de media deel uit van mijn kunst, maar daar ben ik rond 2000 van teruggekomen. Na de aanslag op mij (in november 1994) had ik steeds minder in de hand, wat er over mij wordt beweerd. De procedures als gevolg van de publicatie van onwaarheden slokten zoveel tijd en energie op, dat ik op een gegeven moment dacht: ik hou mijn mond, zodat de aandacht zich vanzelf weer op mijn werk zal richten.’
Moordpoging
Met de bijna fatale, nooit opgehelderde moordpoging in Amsterdam op hem (en zijn toenmalige vrouw Mickey Hoogendijk) heeft hij uiteindelijk leren leven. Zonder knieën en onderbenen, vanuit de rolstoel, maar met verder met eenzelfde bijzondere artistieke vaardigheid en ambitie als voorheen. ‘Martin Bril heeft een keer gezegd: Eigenlijk is er niets veranderd, er is alleen een stuk van je afgezaagd. Zo is het ook. Voor de klap was ik nog nooit in het ziekenhuis geweest, na mijn herstel ben ik er ook niet meer geweest. Ik ben alleen een stukje kleiner, 1 meter 22 staat er in mijn paspoort.’
De eventuele spoken in zijn hoofd heeft hij verdreven door bewust ‘de kant van het licht’ te kiezen. Privé werd hij daarbij geholpen door een nieuwe liefde, die hem twee kinderen schonk. Als (fijn)schilder en beeldhouwer kon hij terug grijpen op zijn grote internationale reputatie en zijn onafhankelijke geest. ‘Veel mensen zitten gechanteerd vast, kunnen eigenlijk geen keuzes meer maken, maar ik kan alle kanten op. Dat is ook het voordeel van beeldende kunst. Voor Jan Smit en Gordon houdt het op voorbij Roosendaal, maar mijn taal is internationaal. Anders dan een balletdanser of een muzikant hoef ik er ook niet eens bij te zijn, mijn werk praat voor zichzelf.’
Nagasaki
Op tal van plekken heeft Scholte zo geregeld het grote publiek tot de verbeelding gesproken. Het meest imponerend met de kolossale wand en plafondschildering Après nous le déluge in Nagasaki in Japan (over de voortdurende herhaling van oorlog in de geschiedenis). Met vele helpende handen rondde hij dat magnum opus in augustus 1995 precies op tijd af, iets wat hem nog altijd met trots vervult, maar ook zijn reislust heeft doen bekoelen. ‘In die periode ben ik 24 maal op en neer naar Tokio gevlogen, wat betekent dat ik dus een volle maand in het vliegtuig heb gezeten. Tegenwoordig blijf ik toch liever on the spot.’
Bedoeld daarmee is zijn huidige thuishaven Den Helder, waar hij het vrijgekomen oude postkantoor zijn Rob Scholte Museum heeft geopend. Naast eigen werk bestaat de permanente expositie vooral uit door ruil verkregen pronkstukken van bevriende collega’s als Peter Klashorst, Maarten Ploeg en Georg Jiri Dokoupil. ‘Vrijdag, zaterdag en zondag zijn we geopend, 2,50 euro is de entree. Dankzij de hulp van een heel team van vrijwilligers kunnen we zonder verdere steun de tent draaiend houden. We liften een beetje mee op de steeds grotere populariteit van de provinciale musea. Een dagje uit naar Amsterdam en het Rijks is voor menig gezin zo langzamerhand onbetaalbaar, een dagje Den Helder is dan vaak nog wel te doen en hoeft niet minder interessant te zijn.’
De opening van zijn Best of tentoonstelling in De Compagnie in Dordrecht laat hij zondagmiddag vooraf gaan door een uitvoerig podiumgesprek in het Dordrechts Museum met galeriebaas Victor DeConinck. ‘We blikken eerst terug op de jaren ’80 en kijken naar wat er met die hele generatie is gebeurd. Toen was ik altijd de jongste, nu ben ik een oudere jongere, maar in essentie nog steeds dezelfde anarchist.’
The Best of Rob Scholte in Galerie De Compagnie, Kuipershaven 21, Dordrecht, t/m 2 maart 2014.
http://www.galeriedecompagnie.com
AD, 11 januari 2014 – 11:23
Plaats een reactie