Mike Peek – André Manuel toont het genoegen van een foute witz

Hij komt op in een trainingsbroek, heeft zijn haren zo te zien al enige tijd niet gewassen en verleidt een deel van het publiek tot het maken van de Hitlergroet. Bij welke cabaretier we zitten? André Manuel natuurlijk.

Er is niemand, die aan zoveel zaken schijt heeft als hij. Fuck verwachtingen, fuck correctheid en natuurlijk vooral: fuck religie.

Met Het geval apart won Manuel terecht de Poelifinario. Na dat hartstochtelijke pleidooi voor het vrije woord valt De onzen een tikkeltje tegen. Het lijkt een bijlage bij die vorige, betere, voorstelling.

Middelvinger

De spanning, die hij destijds opriep zat in de scherpte van zijn provocaties. De middelvinger, die hij, als zogenaamd eenvoudige boerenpummel, opstak richting alles en iedereen, die hem de mond zou willen snoeren. Of dat nou terroristen waren, ridders van de goede smaak of onze eigen overheid.

Dit keer lijkt het genoegen van een leuke foute witz belangrijker dan de onderliggende emotie. Prima, maar dan moet je materiaal wel continu steengoed zijn. En dat is hier niet zo.

Na de vijfde matige negergrap wordt Manuel zowaar een beetje gezapig. Ook kun je op het onderscheid, dat hij maakt tussen (schadelijk) institutioneel racisme en (relatief onschuldig) ‘volksracisme’, best wat afdingen.

Relativeren

Wie goed luistert, hoort echter dat Manuel veel genuanceerder is dan die vlammende tirades doen ver­moeden. Zijn pleidooi voor de kunst (‘God mag de voeten van Rob Scholte niet kussen’) is prachtig en het lukt hem nog steeds om grappen te maken, die zelfs het gruwelijkste geweld relativeren.

Mochten we ooit op onze knietjes voor een IS beul zitten, zo adviseert Manuel, breng dan een laatste saluut aan die prachtige westerse decadentie: masturbeer uit alle macht en kom klaar in zijn gezicht. Dan ga je alsnog dood, maar heb je toch een beetje gewonnen.

Het Parool, 9 maart 2017, 14:05

https://www.parool.nl/ps/andre-manuel-toont-het-genoegen-van-een-foute-witz~b8a5539f/