Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (55): Simon Vestdijk | Terug tot Ina Damman

Net als Anton Wachter in het derde deel van de gelijknamige serie van Simon Vestdijk werd ik ook smoorverliefd als middelbare scholier. Het was (net als bij Anton) in de tweede klas, ik was dus 13 of 14 jaar oud. Het was niet de eerste keer, dat ik dit meemaakte, want toen ik zeven jaar was werd ik ook reeds getroffen door de pijl van Cupido. Deze metafoor van ‘de pijl’ is daarom zo treffend, omdat ik in beide gevallen ook echt ‘ziek’ was, gewond, vergiftigd – alsof de pijlen ook nog zijn gedompeld in een bepaald elixer voor ze worden afgeschoten. Ik voel nog steeds bijna een soort gene hierover te spreken na meer dan 40 jaar! Wat herinner ik me nog? Vooral, dat ik – vaak samen met een vriendje – na school rondhing rond de huizen, waar de dames woonden, net als door Vestdijk wordt beschreven, dat Anton ‘langs het huis van Ina fietst’. That was about it. Toen ik zeven was betrof het een meisje uit een klas lager (de eerste), maar op de middelbare school zat ze net als in het geval van Anton Wachter bij mij in de klas, Ze heette Jenny: een grote, zeer ‘fysiek ontwikkelde,’ vrouw met enorme borsten, lang bruin haar en een zuidelijk (Italiaans, Latijns Amerikaans) uiterlijk. Ze droeg altijd enorme laarzen met hakken. Een enorme stoot, die dan ook al spoedig in de belangstelling stond van jongens uit de hogere klassen. Een moment, dat ik nooit zal vergeten is, dat ik haar met carnaval zag zoenen met een jongen uit de vijfde.

Een complicerende factor was, dat dit alles zich afspeelde op de school, waar mijn vader les gaf. Nog sterker: ik zat vier, vijf uur per week samen met Jenny in de klas, terwijl mijn vader, die ons Grieks gaf voor het bord stond. Nog sterker: bij ons thuis lagen de proefwerken van Jenny op het bureau van mijn vader, terwijl ik in mijn kamertje over haar zat te fantaseren. Tja, ik heb ik op zeer jonge leeftijd leren omgaan met de ‘grote problemen’ des levens en het is waarschijnlijk deze leerschool, die mij thans zo weerbaar maakt!

De school, het Lorenz Lyceum in Eindhoven, was extreem competitief en prestatie gericht. Het was de ‘elite school’ van Eindhoven en vele bekende Nederlanders zijn er voor het eerst verliefd geworden. Overigens was de situatie met mijn vader als docent er de reden van, dat ik na de tweede klas naar een andere school ging en dus afscheid moest nemen van Jenny. Tot mijn verbijstering ben ik op die nieuwe school in vier jaar nooit meer verliefd geworden. Daarna ook niet meer tot op de dag van vandaag op die manier van toen: die fysieke verliefdheid, de schok als je haar ziet, het continue focussen op haar aandacht, ja, ik kan wel zeggen, dat zo’n verliefdheid je complete leven 24/7 bepaalt en overheerst. Ik heb nog steeds geen antwoord op de vraag, of dat type verliefdheid is voorbehouden aan de periode van de vroege puberteit, of dat het ook voorkomt op latere leeftijd. Jenny was als leerling gemiddeld, niveau 5 tot en met 7. Ik zat daar duidelijk boven – niveau 7 tot en met 9 – maar herinner met niet, dat ik net als Anton zo hoog mogelijke cijfers probeerde te halen om haar te imponeren. Niet dat ik geen super hoge cijfers probeerde te halen: dat was zo’n beetje (na Jenny) het belangrijkste, waar ik mee bezig was, maar deze twee dingen hadden niets met elkaar te maken. Een groot verschil tussen mij en Anton is ook, dat ik helemaal niet werd gepest, integendeel: ik was altijd een van de leiders en gangmakers. Maar ik heb dat nooit kunnen inzetten ter verovering van vrouwen. Ook ik in mijn latere leven heb ik dat nauwelijks gekund. Omgekeerd had ik ook enorme moeite adequaat te reageren op aandacht van vrouwen voor mij. Als vrouwen zich aanboden zag ik ze op een of andere manier als ‘minderwaardig’ om die reden! Ja, een enorm gebrek aan zelfvertrouwen, dat alles te maken heeft met mijn moeder.

Ik kan me niet herinneren ooit een gesprek met Jenny te hebben gevoerd. Ook hier een groot verschil met Anton, die Ina goed leerde kennen via gezamenlijke activiteiten als fietsen en schaatsen. Wat ik me vooral herinner is, dat ik haar aandacht probeerde te trekken via het maken van grappen in de klas en als ze dan lachte, dan was dat het toppunt van geluk. Ik begeerde geen seks met haar, dat speelde toen totaal niet op middelbare scholen. Er waren wel feestjes en dan was het toppunt van erotiek het ‘zwemmen’ (ook wel ‘schuifelen’ genoemd): dan kon je je op langzame, romantische, muziek tegen een vrouw aandrukken en haar borsten voelen. Goed, als je dat seks noemt (why not?) dan begeerde ik dat wel. Ik heb vast wel een paar keer met Jenny ‘gezwommen,’ maar heb daar dan weer geen specifieke herinneringen aan – of ja, nu ik dit aan het typen ben weer wel, want dat is zo fascinerend aan deze stukken: van alles komt weer boven, waarvan je het bestaan in je herinnering niet meer vermoedde!

Over het ‘voelen van borsten’ gesproken: op de lagere school in de zesde klas kregen we opeens een nieuweling in de klas: een super mooie meid uit Polen, Beatrice. Ik zal nooit vergeten, dat ze de eerste dag de klas kwam inlopen met een enorme hond: ze wist niet, dat je die niet mocht meenemen. Ik was direct een fan van Beatrice (ik ken zelfs haar achternaam nog: Byzanska) en misschien ook wel een klein beetje verliefd en ze werd al helemaal interessant, omdat je voor een kwartje over haar borsten mocht strijken. Anton Wachter heeft volgens mij nooit aan de borsten van Ina gezeten. Tja, ik doe gewoon verslag, zou ik nu zeggen als prominent complot journalist. Ik ben zelfs een keer bij Beatrice thuis geweest, ik geloof, dat haar moeder daar een bordeel runde ergens in een flat langs de snelweg. Benieuwd, of die nog leeft, maar ik kan haar niet terugvinden. En Jenny natuurlijk ook: wat zou er van haar geworden zijn? Die laatste google ik wel: eind 2017 nam ze afscheid als vrijwilliger in een peuterspeelzaal (https://www.demaasenwaler.nl/nieuws/human-interest/22666/jenny-de-fouw-stopt-na-achttien-jaar-bij-psz-de-ringeling). Verbluffend hoe ze op die foto nog lijkt op de scholiere, die ze was in 1976! Mooi, geen advocate geworden of manager bij ING. Top wijf, die Jenny!

Jenny de Fouw stopt na achttien jaar bij PSZ De Ringeling (foto Mirelle van Leeuwen)

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat