Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (51): Wim Dankbaar | Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra (met Hans Mauritz) + Het Vaatstra Complot

In 2009 werd ik benaderd door een dame uit Friesland, die onderzoek deed naar de moord op Marianne Vaatstra in 1999. Reden voor haar om juist met mij contact te zoeken waren mijn publicaties op mijn website over de zaak Demmink. De onderzoekster zag bepaalde verbanden. Dit werd het begin van een van de schokkendste, maar ook meest succesvolle, projecten uit mijn loopbaan. De dame, Klaske Ferwerda, had een compleet programma voor me gemaakt (later volgde nog een tweede bezoek), inclusief een interview met beide ouders van Marianne – Maaike en Bauke -, een bezoek aan de vindplaats van het lijk en interviews met tal van andere betrokkenen, die licht konden laten schijnen op wat er werkelijk was gebeurd in de bekendste lustmoord zaak van Nederland, die op dat moment compleet op een dood spoor was geraakt. Over geen moordzaak is zoveel geschreven (en geprocedeerd) als over de Vaatstra zaak en de reden daarvoor is schokkend: de zaak vormt een ‘breuklijn’ in de Nederlandse criminele geschiedenis. In deze zaak kwam namelijk voor het eerst een afschuwelijke en bijna niet te bevatten waarheid aan het licht: de staat (het OM, de politie) werkt niet in opdracht van de waarheid en het Nederlandse volk, maar in dienst van de daders! Na de zaak Vaatstra is deze ‘satanische inversie’ tussen ‘wetshandhavers’ (de werkelijke daders) en ‘daders’ (patsy’s, zoals Jasper S. en Bart van U.) in tientallen andere moordzaken naar voren gekomen, zodat thans anno 2018 de conclusie niet anders kan luiden, dan dat de Nederlandse staat zelf betrokken is bij lustmoorden op mooie, jonge vrouwen (en ook op jonge jongens). Steeds zien we hetzelfde patroon: intimidatie van getuigen, die buiten het ‘gewenste scenario’ verklaren, manipulatie en of vernietiging van bewijsmateriaal, geheime processen, bizar gedrag van ‘advocaten’, geen enkel onafhankelijk onderzoek door de media, corrupte rechters, intimidatie en zelfs vervolging van journalisten, die te dicht bij de waarheid komen, geen serieus forensisch onderzoek, DNA gebruikt als ‘wondermiddel’ zonder onafhankelijke toetsing, geen enkele getuige, die iets substantieels verklaart, ‘boeken’ van ‘journalisten’, die de ‘ware toedracht’ aan het Nederlandse volk verkopen, enzovoort, enzovoort.

In de eerste dagen na de moord werd er nog wel serieus onderzoek naar de moord verricht en gedurende de eerste jaren werd er ook onafhankelijk over bericht in de media, onder meer in De Telegraaf en door Peter R. de Vries. Hieruit bleek, dat de moord was gepleegd door twee asielzoekers uit het nabij gelegen AZC. Maar op een of andere mysterieuze wijze leidde dit alles nooit tot arrestaties, laat staan tot vervolgingen. Cruciaal bewijsmateriaal, zoals een bebloed trainingsjack en een complete sta caravan verdwenen als sneeuw voor de zon. Zelfs de moeder van Marianne, die steeds ‘verkeerde’ vragen stelde aan de politie werd geïntimideerd en geterroriseerd. Micha Kat werd zelfs gearresteerd en vervolgd, omdat hij op zijn website schreef, dat de advocaat van de man, die uiteindelijk voor de moord zou opdraaien, een Friese veeboer, van de zaak moest worden afgehaald, omdat hij zijn cliënt niet verdedigde, maar meehielp aan zijn veroordeling. In feite nam ik samen met mijn toenmalige cameraman Eric Donk de zaak weer op, waar De Telegraaf en Peter R. de Vries die rond 2005 hadden moeten laten liggen en we kwamen met bombshell materiaal, zoals een interview met de vrouw, die er getuige van was geweest, dat de fiets van Marianne onklaar werd gemaakt, zodat ze kon worden ontvoerd in een auto, die haar naar de plek reed, waar ze is vermoord, en een confrontatie met de moeder van een andere cruciale getuige (Stephanie) in een tuincentrum, waar ze werkte. Ik zal nooit vergeten hoe deze vrouw wit wegtrok van angst bij onze vragen en direct ‘politie, politie’ begon te roepen. Een duidelijker bewijs voor de krankzinnige beerputten in deze zaak is niet te bedenken. Overigens heeft Donk het meeste materiaal ontoegankelijk gemaakt. Wat niet ontoegankelijk is zijn de publicaties over ons onderzoek op mijn website Klokkenluideronline (http://www.klokkenluideronline.is/) vanaf april 2010 onder de titel ‘de Vaatstra files’ (http://www.klokkenluideronline.is/category/rechterlijke-macht/vaatstra-files/). Ik zal het derde deel onderaan dit stuk publiceren.

Lees mee met Micha Kat Wim Dankbaar | Het Vaatstra Complot

De eerste mail, die ik van Wim Dankbaar kreeg, dateert december 2006 en ging over de Deventer moordzaak. Het was geen persoonlijke mail, maar een collectieve aan meer dan 80 adressen en de titel was ‘aangifte fraude Deventer moordzaak’. Bijna een jaar lang zou Dankbaar mij – ongevraagd – allerlei mails sturen, meestal met linken naar zijn website (https://rechtiskrom.wordpress.com/). De eerste mail, die hij persoonlijk aan me richtte, is van oktober 2007 en was direct zeer agressief van toon: ik heb Ron Couwenhoven (een journalist van De Telegraaf, MK) gesproken en die zegt, dat het kant noch wal raakt, wat je hier schrijft (dan volgt een citaat uit een artikel van mij). Het werd het begin van een samenwerking met een uiterst dwingend, autistisch, persoon, die mij echter ook boeide door zijn intelligentie en zijn enorme interesse in moordzaken, waarbij hij dezelfde focus had als ik: manipulatie ‘van bovenaf’. Toen ik met Eric Donk in 2009 de zaak Vaatstra ging aanpakken, wist Wim zich daar op een of andere manier tussen te wurmen. Ik herinner me, dat we enige tijd succesvol hebben samengewerkt onder meer tijdens een interview in IJmuiden met iemand, die in Noorwegen in de cel had gezeten met de moordenaar van Marianne, alsmede met twee rechercheurs, die toen op de zaak zaten – die rechercheurs wisten uiteraard niet, dat we kwamen. Het werd een legendarische en hilarische confrontatie, waarbij de beide ‘rechercheurs’ (Adema en Vos) steeds over deze hoofddader (die nota bene door een getuige, die in Leeuwarden met hem in een huis woonde, op de ochtend na de moord compleet bebloed met een mes werd aangetroffen en de woorden sprak ‘ik had haar keel dieper moeten doorsnijden’) zeiden: ‘Ali is voor ons niet interessant’. Als Wim dan vroeg ‘waarom niet?’ herhaalden ze: ‘Omdat hij voor ons niet interessant is’. Zou deze video nog bestaan? Maar deze goede samenwerking was geen lang leven beschoren, omdat al snel duidelijk werd, dat Dankbaar slechts een drijfveer had: eigen roem en succes. Hij was bereid hiervoor over lijken te gaan: zo probeerde hij ergens in 2010 mijn complete website over te nemen, toen ik in een depressie zat. Toen hij in mei 2014 zijn eerste boek over de zaak Vaatstra presenteerde (Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra) – dat wegens de explosieve inhoud door een (bijna) nooit vertoond offensief vanuit Justitie van tafel werd gespeeld – was ik aanwezig in hotel Jan Tabak in Bussum, maar de sfeer tussen ons was compleet verziekt. In essentie had Wim vrijwel alles van ons gestolen, maar in het boek werden wij nauwelijks genoemd. Na ‘ingrijpen’ van een aantal mensen mocht ik ook nog wat zeggen op die gelegenheid. Het tweede boek van Wim over de zaak (Het Vaatstra Complot) dateert van medio 2015.

In de zaak Vaatstra zelf ontstond de kloof tussen mij en Dankbaar, omdat die laatste weigerde te denken of te spreken over het motief voor de moord. Voor mij was dat onbegrijpelijk en ook recherche technisch is dit natuurlijk te krankzinnig voor woorden. Wat het motief betreft speelt de ‘supergetuige’ een cruciale rol. Deze advocate meldde zich in 2011 en kwam met een verklaring, dat de moord op Marianne was ‘besteld’ door het Koninklijk Huis om een bepaalde satanische ‘feestnacht’ te ‘vieren’. Zij wist dat, omdat ze was getrouwd met iemand van een crime familie, die dit soort dingen volgens haar ‘regelde’. Bij de moord zouden tal van topmensen uit de politiek en vanuit justitie aanwezig zijn geweest, die een groot bedrag moesten neerleggen. Dankbaar zocht deze vrouw op samen met Eric Donk en maakte een interview van uren, dat nog steeds online staat (op Vimeo). Maar waar Dankbaar de insteek koos haar te debunken en compleet terzijde te schuiven, nam ik haar verklaringen over de zaak Vaatstra wel serieus, onder meer, omdat ik haar ontmoette in Duitsland, waarbij ze een uitstekende indruk maakte. Mede hierom schreef Dankbaar: ‘Ik wens absoluut niet met het gedachtegoed van Kat te worden geassocieerd en vind hem knettergek’.
Ik ben bang, dat de moord op Marianne niet de enige is geweest, waar sprake is van een satanisch ritueel van de ‘elite’. Na Marianne zou ons land worden geconfronteerd met tal van vergelijkbare zaken rond namen als Andrea, Romy, Savannah, Milly, Anass, Dascha, Ruben, Julian en Nicky. En zo komen we weer terug bij het begin van dit artikel: de samenhang tussen de moord op Marianne en de zaak Demmink. Tot slot nog even terugkomen op het Koninklijk Huis. De dag, dat het DNA verwantschapsonderzoek bekend werd gemaakt (dat dus zou leiden tot de arrestatie van ‘dader’ Jasper S.) was dezelfde dag (17 februari 2012), dat Friso (door de supergetuige genoemd als de organisator van het ‘satanische ritueel) ‘omkwam’ bij een lawine in Oostenrijk.

Deel 3 van de VAATSTRA FILES

* De Telegraaf verscheurd tussen journalistiek en bedrog * Hoe het bedrog uiteindelijk zegevierde bij Wakker Nederland * Bart Olmer: ‘Ik was stomverbaasd. Wist niet wat me overkwam’ * Nog nooit vertoond: Telegraaf wijdt artikel aan het feit, dat EenVandaag ‘mis zou zitten’ in de zaak Vaatstra * Waarheid wordt tot leugen verklaard en de leugen tot waarheid

Op 9 augustus 1999, ruim vier maanden na de moord op Marianne Vaatstra, belt Gerrit Veldman vanuit een gevangenis in Noorwegen met De Telegraaf. Hij krijgt Dominique Weesie aan de lijn. “Ik heb hier in de gevangenis gezeten met Ali Hassan, een van de verdachten van de moord op Marianne Vaatstra! Het is de Ali, die op de dag na de moord spoorloos verdween uit Kollum! Een week geleden is Ali ontslagen uit de gevangenis. Een andere Nederlander hier bevestigt dit! We hebben zijn agenda gezien en hij zat hier vast voor het bedreigen van vrouwen, inclusief het ‘ik snij je strot door gebaar’, dat ook is gebruikt tegen Marianne!” Weesie: “Ik neem het eerste vliegtuig naar Noorwegen!” Maar na vijf dagen was Weesie nog altijd niet gearriveerd. Veldman belde hem opnieuw. Weesie: “Ik ben niet gekomen, omdat het DNA niet klopt. Het is niet de Ali uit Kollum. Jammer.” Van Ali Hassan is echter nooit DNA afgenomen. Het is de eerste bizarre ontwikkeling in de ‘verslaggeving’ door De Telegraaf van de meest afschrikwekkende lustmoord, die ooit in Nederland is begaan. De bottom line: Wakker Nederland spant samen met een club sadistische en niets ontziende pedofielen, die niet terugschrikken voor rituele lustmoorden. Een voormalig lid van de hoofdredactie van de krant, Kees Lunshof, maakte deel uit van dit netwerk.
Het is tien jaar later, augustus 2009. De onopgeloste moord op Marianne Vaatstra houdt de gemoederen wellicht nog sterker bezig dan in 1999, hetgeen vooral is veroorzaakt door onbegrijpelijk geblunder van Justitie, waaraan welhaast malicieuze opzet ten grondslag moet liggen. Telegraaf verslaggever Jolande van der Graaf belt met een van de Friese ‘onderzoeksters’, die zich over het Vaatstra dossier hebben ontfermd, omdat Justitie de zaak weigert op te lossen en willens en wetens het ene dwaalspoor na het andere creëert. Van der Graaf: “We hebben Ali opgespoord in Noorwegen. Het is een zekere match. Dit is de doorbraak!” Maar vervolgens blijft het stil. En stil. En nog stiller. De onderzoekster belt met Van der Graaf. “Nee, we zaten toch mis.” De onderzoekster: “Waarom dan? Hoezo dan? Het was toch een zekere match?” Van der Graaf bleek niet bereid tot nadere uitleg.
Dan wordt het 11 januari 2010. Telegraaf journalist Bart Olmer komt met een opvallend verhaal. Het is een interview met Gerrit Veldman, dezelfde Gerrit, die reeds in 1999 belde met Dominique Weesie. De kop: Ik zat in Noorse cel met de mogelijke moordenaar van Marianne Vaatstra. Het hele verhaal wordt alsnog opgedist. Een week later, op 18 januari, doet Olmer daar nog een forse schep bovenop via een schokkend verhaal, waarin een geheel nieuwe getuige, Rosalin van Zessen, vertelt, dat zij Ali H. op de ochtend van 1 mei met bebloede handen en een mes heeft zien thuiskomen in het huis, waar zij beiden een kamer huurden. Het verhaal vorige week in deze krant van ex bajesklant Gerrit Veldman bracht alle herinneringen boven bij Van Zessen. Alles klopt: zijn uiterlijk, kort, pafferig, zijn karakter, zelfs hoe Gerrit het zak agendaatje beschrijft, dat Ali altijd bij zich droeg: klein, zwart van kleur, met handgeschreven adressen erin, door de contactpersonen zelf geschreven, want Ali kon geen Nederlands schrijven. De Ali, die ik kende, is precies de Ali, die Gerrit omschreef.
Het wordt 5 maart 2010. EenVandaag komt met een drieluik over de zaak Vaatstra, waarin onder meer wordt onthuld, dat Justitie in oktober 1999 in hun speurtocht naar de bewuste Ali – die dus in Noorwegen zat – in Turkije een man hebben opgepakt, waarvan zij beweren, dat het de Ali uit Kollum is. Gerrit Veldman komt uitgebreid aan het woord met het verhaal, dat hij eerder vertelde aan Olmer van De Telegraaf. Reeds direct na de arrestatie van deze ‘Turkse Ali” wordt door alle getuigen met klem ontkend, dat deze man ooit in Kollum is geweest, maar Justitie houdt vol tot op de dag van vandaag. Een opmerkelijke gang van zaken, zeker in het licht van wat er de afgelopen 11 jaar allemaal is voorgevallen in de Vaatstra zaak. Maar het wordt allemaal nog veel gekker!
Op 8 maart, de dag, dat EenVandaag de laatste aflevering
(https://eenvandaag.avrotros.nl/item/afkomst-dader-zaak-vaatstra-ter-discussie/) van het drieluik uitzendt over het gemanipuleerde DNA onderzoek, komt De Telegraaf met een stuk met de kop: EenVandaag kleunt mis in Vaatstra zaak. De auteur: Jolande van der Graaf. De kern: de ‘Noorse Ali’ van Veldman en van Zessen ‘heeft niets te maken met de moord op Marianne Vaatstra’. Dit is dus dezelfde Jolande van der Graaf, die in augustus 2009 belde met het verhaal, dat deze Noorse Ali ‘een zekere match’ was! En dit is dus dezelfde krant, die twee maanden eerder twee uitgebreide stukken afdrukte, waarin deze Noorse Ali in de meest expliciete termen mogelijk werd gekoppeld aan de moord op Vaatstra! Voor deze absurde tournures is maar een verklaring mogelijk: Wakker Nederland handelt in opdracht van de hogere machten, dezelfde machten, die ook hebben besloten, dat de oplossing van de moord op Marianne overal kan worden gevonden, behalve op het terrein van het voormalige AZC in Kollum! Bart Olmer wist niet hoe hij het had na het stuk van Van der Graaf. “Ik begrijp er niets van. Het is volledig buiten mij om gegaan” zo zei hij tegen de onderzoekers in Friesland en ook tegen Gerrit Veldman.
Het is in de geschiedenis van de Nederlandse journalistiek nog nooit eerder vertoond, dat een krant een artikel wijdt aan het feit, dat een actualiteitenrubriek ‘fout zou zitten’. De belangen om de waarheid te bestrijden in deze zaak zijn dus groot. Extreem groot, kunnen we wel zeggen. Een van de leden van het cold case team, dat de zaak nog altijd ‘onderzoekt’, heeft zelfs lopen roepen, dat ‘er doden gaan vallen’ als de waarheid boven tafel komt. Nou, Joris Demmink, laat de executie pelotons dan maar vast uitrukken, want wij van Klokkenluideronline en JDTV gaan deze waarheid onthullen! Van De Telegraaf heb je in elk geval niets te duchten! Maar nog even geduld!
Deze gang van zaken doet eens te meer vermoeden, dat de hele ‘affaire’ rond Van der Graaf inzake het ‘publiceren van staatsgeheimen’ en de ‘politieke commotie’, die hiervan het gevolg was niets meer was dan een set-up met als doel De Telegraaf journalistieke geloofwaardigheid te verlenen, waar de krant in werkelijkheid een spreekbuis is van criminele belangen in Den Haag. En EenVandaag? Hebben die nog gereageerd op de ‘berichtgeving’ in De Telegraaf over hun ‘journalistieke falen?’ Redacteur Lammert de Bruin, die de uitzendingen over Vaatstra mede maakte: “Nee, we hebben besloten niet op onzin te reageren.” Een betreurenswaardige lijn. Er zijn wel processen om minder gevoerd.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=Wim+Dankbaar