Edzard Dideric – Korte geschiedenis (146) van een hittegolf

Hoogzomer. Er was sprake van een hittegolf. De gesloten huiskamergordijnen zetten de zon buitenspel. Ted lag in het halfdonker, in zijn zwembroek, op de bank voor de televisie. Fles mousserende wijn in de ene hand, kurkentrekker in de andere.
Plop!
Proost, klonk het vanuit het halfduister.
Het bleek de in tenniskleding gehulde buurvrouw te zijn.
Bianca, goh, wat brengt jou hier?
Bij mij zag je allemaal strepen.
Dus?
Besloot ik voor Wimbledon bij buurman Ted aan te kloppen.
Je overvalt me nogal, Bianca, ik zou net gaan zwemmen.
Toch niet zonder mij?
Eh jawel, met Astrid.
Astrid?
Een nieuwe vlam.
Die een echt waterrat is?
Ja. We hadden er allang in moeten liggen.
Wat doe je dan nog hier?
Op de valreep een stukje tennis meepakken.
Ted, je weet dat tennis mijn ding is.
Mm, en je dus geen nee accepteert?
Inderdaad.
Tja, wat moet dat moet. Mocht je liever een biertje willen, pak maar uit de koelkast.
Ik pak liever iets warms.
Bianca, alsjeblieft, halve finale, vrouwen enkel nog wel.
Nou én!
Haar hand verdween al in zijn zwembroek.
Toe, zei hij, nu even niet.
Mij scheep je niet zo makkelijk af.
In een poging de aandacht af te leiden wees hij naar het beeldscherm.
Wie is voor jou de favoriet?
Op dit moment jij, was het antwoord.
Ze boog zich voorover en begon hem te pijpen.
Geen tanden, waarschuwde Ted.
Stel je niet aan.
Slechts jouw lijdend voorwerp?
Omdat je niet echt meewerkt, sukkel.
Net een stofzuiger.
Ja, dat hoorde ze wel vaker. Op dat moment zoemde zijn mobiel. Het ding trilde zowat van de bank af.
Je zogenaamde nieuwe vlam natuurlijk. Die wordt ongeduldig en wil weten waar je blijft.
Niks zogenaamd, zei hij, de telefoon tegen zijn oor drukkend.
Ja ja, mijn zwembroek al aan. Er kwam iets tussen.
Bianca bevoelde zijn anus. Hij gebaarde dat ze zich koest moest houden.
Tien minuten max, Astrid, dan ben ik er.
Hij had de telefoon nog niet weggelegd of Bianca leegde de inhoud van de fles in zijn kruis.
Ik ga het schuim van je ballen likken.
Op het beeldscherm was geen tennis meer te zien.
Moet je kijken hoe het stortregent daar in Londen!
Lekker laten plenzen, zei ze.
De speelsters hadden de kleedkamer al opgezocht. Het gras werd afgedekt met een mega groot zeil. Er werd driftig gesleurd aan het zeil dat de baan moest afdekken. Kruis. De paraplu’s op de tribune. De huiskamer vulde zich met gekreun en gehijg.
Zo kan ie wel weer, Bianca. Hoorde je die instrumentale versie van The Beatles?
Je reinste muzak, Ted.
Je meent het. Nou, aan de lucht te zien, gaan er vandaag geen ballen meer geslagen worden.
Na een schop tegen de wijnfles, was Bianca weer overeind gekomen.
Klote klimaat, zei ze, een blik op het scherm werpend.
Hij sprak de verwachting uit dat de rest van de partij de volgende dag gespeeld ging worden.
Oh jee. Nou tot morgen dan maar.
Eh, dan ben ik er waarschijnlijk niet.
Geloof je het zelf?
Weer trilde zijn mobiel. Hij slaakte een zucht.
Astrid, je gelooft het niet, nergens een badhanddoek te vinden.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric