Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren het Verenigd Koninkrijk en Nederland nauwe bondgenoten. Na de Duitse bezetting van Nederland vonden koningin Wilhelmina en de Nederlandse regering hun toevlucht in Groot-Brittannië. De Koninklijke Nederlandse Marine bracht de meeste van haar schepen naar Engeland.

Een paar Nederlandse piloten ontsnapten en sloten zich aan bij de Royal Air Force om te vechten in de Battle of Britain. In juli 1940 werden twee volledig Nederlandse squadrons gevormd met personeel van de Koninklijke Nederlandse Marine en Fokker -watervliegtuigen van de Nederlandse marineluchtvaartdienst: 320 Squadron en 321 Squadron (dat later naar Sri Lanka verhuisde ). In 1943 werd in het VK een volledig Nederlands jachtvliegtuigsquadron gevormd, 322 Squadron.

Politieke Relatie

De Nederlandse premier Mark Rutte ontmoet de toenmalige vicepremier van Groot-Brittannië Nick Clegg op het Binnenhof in Den Haag.

Het Verenigd Koninkrijk en Nederland zijn beide landen die worden bestuurd door een constitutionele monarchie. Koning Willem-Alexander van Nederland staat ongeveer 890e in lijn voor de Britse troon.

Het Verenigd Koninkrijk en Nederland werken samen aan een project om mensen in de ontwikkelingslanden te helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering.

De Infrared Astronomical Satellite was het allereerste ruimteobservatorium dat een onderzoek deed naar de gehele hemel op infrarode golflengten. De telescoop werd in 1983 gelanceerd en duurde tien maanden. De telescoop was een gezamenlijk project van Nederland (NIVR), het Verenigd Koninkrijk (SERC) en de VS.

In zijn commentaar op de Brits-Nederlandse betrekkingen stelde Doug Henderson in 1997 het volgende:

Wij houden van fair play en directheid (directe eerlijkheid). Wij hebben een diepe interesse en een gevoel van verantwoordelijkheid voor wat er in de wijde wereld gebeurt. We delen beiden een toewijding aan de wereldhandel en hebben beiden traditioneel sterke trans-Atlantische banden gepromoot. Bovendien hebben we als voormalige koloniale machten beiden belangrijke internationale belangen.

Zijn Nederlandse ambtgenoot Frits Bolkestein reageerde als volgt:

Nederland was in het verleden een fervent voorstander van de Britse toetreding tot de Europese gemeenschap. Naast het gevoel van sympathie voor het Britse volk, werd dit gemotiveerd door onze gemeenschappelijke waarden en belangen, zoals de langdurige en diepgewortelde democratische traditie, de Atlantische visie, de vrijemarktoriëntatie en drie grote multinationals, zoals Royal Dutch Shell, Unilever en Reckitt Benckiser, met een gemeenschappelijke Anglo-Nederlandse oorsprong.

Voor de ware achter grond informatie over Frits Bolkestein lees de volgende artikelen op de Sociale Databank Nederland

Economisch Partnerschap

Royal Dutch Shell, Unilever en Reckitt Benckiser zijn drie multinationals van de gezamenlijke Anglo-Nederlandse bedrijven. De Nederlands-Britse Kamer van Koophandel werd opgericht om de economische samenwerking tussen de twee landen te bevorderen. In 2006 importeerde Nederland voor £ 16,6 miljard aan goederen uit het Verenigd Koninkrijk, waarmee het de vijfde grootste exportmarkt van het VK werd. De Nederlands-Britse handel wordt vereenvoudigd door goede relaties, een transparant juridisch kader, een geavanceerd systeem van financiële diensten, goede transportverbindingen en een nauwe geografische nabijheid. Het is mogelijk om beide landen te bereiken per trein, Eurostar, veerboot of vliegtuig.

Voor de ware achtergrondinformatie over Royal Dutch Shell en Unilever lees de volgende artikelen in de Telegraaf, op de Sociale Databank Nederland en in De Nieuwe Media

Inspiratie Missie

Op lokaal niveau is er sinds 2022 een speciale focus ontwikkeld op mobiliteit vanuit het Nederlandse perspectief richting het VK. In 2022 organiseerde de ambassade een handelsmissie en als vervolg organiseerden de handelsagentschappen van Amsterdam & Utrecht samen met de ambassade een inspiratiemissie naar Manchester, Birmingham en Londen. In 2024 sloten Rotterdam en Flevoland zich bij hen aan en bezochten ze Bristol en Londen.

Tweeling Verbroedering

Strijd Krachten

De Koninklijke Marine en het Korps Mariniers zijn verbonden door een ‘vriendschapsband’.

Sinds 1973 maken eenheden van het Nederlandse Korps Mariniers deel uit van de Britse 3 Commando Brigade tijdens oefeningen en echte conflictsituaties. Samen vormen ze de UK/NL Landing Force. Zowel de First als de Second Marine Combat Group kan worden aangewezen als de Nederlandse bijdrage aan deze troepenmacht.

De samenwerking tussen het Korps Mariniers en de Royal Marines heeft geleid tot uitgebreide integratie op het gebied van operaties, logistiek en materieel. Binnen de NAVO wordt dit gezien als een schoolvoorbeeld van wat er bereikt kan worden met militaire integratie.

In gecombineerde NLMC en Royal Marines acties door de Britse en Nederlandse marines tijdens de Spaanse Successieoorlog (1702-1713), werden amfibische operaties uitgevoerd, waarvan de meest opmerkelijke de verovering van Gibraltar in 1704 was. Tijdens deze actie werd een succesvolle aanval uitgevoerd op het fort van Gibraltar door een 1800-koppige brigade van Nederlandse en Britse mariniers onder het bevel van Prins George van Hessen-Darmstadt. Beide korpsen delen deze slag eer.

De bijnaam van de Nederlandse mariniers onder hun Britse Royal Marines is “Cloggies”, een verwijzing naar het historische dragen van klompen door sommige Nederlanders. Officieren van de Royal Navy Submarine Service die de Submarine Command Course volgen, gebruiken een Nederlandse onderzeebootsimulator voor een deel van de cursus.

Diplomatieke Missies ter Plaatse

• Nederland heeft een ambassade in Londen en daarnaast een netwerk van honoraire consulaten in het Verenigd Koninkrijk, Guernsey, Gibraltar en Bermuda.
• Het Verenigd Koninkrijk heeft een ambassade en een consulaat-generaal in Den Haag en honoraire consulaten in Willemstad en Philipsburg, Sint Maarte

De “Goddelijke Waarheid” over deze Relaties

De naar het “Nederlands Vertaalde Versie“

N° 18

NEDERLAND

en

VERENIGD KONINKRIJK VAN GROOT BRITTANNIË EN NOORD IERLAND

Financiële Overeenkomst,  met Protocol. Onder tekend te Londen, op 14 juni 1940. In werking getreden op 14 juni 1940, door ondertekening.

Engelse officiële tekst meegedeeld door de Minister van Buitenlandse Zaken van Nederland. De in diening en registratie bij de Verenigde Naties vonden plaats op 25 april 1947.

N° 18
ANGLO NEDERLANDSE FINANCIËLE OVER ÉÉN KOMST

De Koninklijke Nederlandse Regering en de Regering van het Verenigd Koninkrijk van Groot Brittannië en Noord Ierland, die over wegen, dat het in hun gemeen schappelijk belang is om een officiële wissel koers tussen de Nederlands Indische Gulden en het Pond Sterling vast te stellen en te hand haven, zijn als volgt over één gekomen.

Artikel

(1)

De officiële wisselkoers tussen de Nederlands-Indische gulden (zoals gedefinieerd in Artikel 12 en hierna te noemen de gulden) en het pond sterling bedraagt 7,60 gulden per pond, gebaseerd op de laatste officieel genoteerde koers in Londen voor de gulden. Er zal geen wijziging in deze koers worden aangebracht zonder voorafgaande overeenkomst tussen de twee contracterende regeringen.

Artikel

(2)

De contracterende regeringen zijn als enige verantwoordelijk voor de notering van hun respectieve valuta’s op markten van derde landen. Maar ze zullen altijd overleg plegen over het beleid dat moet worden gevolgd met betrekking tot deze kwestie en over elke interventie die nodig kan lijken.

Artikel

(3)

De Bank of England en de Javasche Bank verkopen aan elkaar sterling voor guldens en guldens voor sterling tegen de officiële koers.

Artikel

(4)

(1)

Er wordt geen limiet gesteld aan de bedragen in sterling of guldens die gekocht moeten worden in overeenstemming met het voorgaande artikel.

(2)

Indien de Javasche Bank op enig moment meer dan £ 5 miljoen aan sterling in bezit heeft, wordt het overschot gebruikt voor de aankoop van Britse schatkistpapier, luidend in guldens, berekend tegen de officiële koers van de dag van aankoop, en uitgegeven in bedragen in guldens gelijk aan £ 50.000 of veelvouden daarvan.

(3)

Soort gelijke regelingen gelden voor de belegging van bedragen in guldens die door de Bank of England worden aangehouden en die meer dan 38 miljoen gulden bedragen. Deze bedragen worden gebruikt voor de aankoop van schatkistpapier van de Nederlands-Indische regering, die luiden in pond sterling, berekend tegen de officiële gulden-sterlingkoers van de dag van aankoop, en worden uitgegeven in bedragen in pond sterling die gelijk zijn aan 350.000 gulden of veelvouden daarvan.

(4)

Zo wel de gulden als de sterling biljetten dragen een rente van 3% per jaar en zijn één jaar na afloop van de oorlog terugbetaalbaar: op voorwaarde dat de uitgevende regering naar eigen goeddunken om verlenging ervan voor twee verdere perioden van elk één jaar kan verzoeken.

(5)

Mocht ‘het totale bedrag van de pond sterling of guldens in bezit van de Javasche Bank of de Bank of England respectievelijk dalen tot onder £ 5 miljoen of 38 miljoen gulden, dan zal dat saldo zoveel mogelijk worden aangevuld door de verkoop van schatkistpapier in de andere valuta. Voor dit doel worden de gulden schatkistpapier teruggekocht voor pond sterling door de Bank of England en de sterling schatkistpapier voor gulden door de Javasche Bank, beide centrale banken handelend voor rekening van hun respectieve regeringen. Deze operaties worden uitgevoerd tegen de officiële koers van de dag van terugkoop.

(6)

De pond sterling en de guldens in bezit van de Javasche Bank en de Bank of England respectievelijk tot de limiet van £ 5 miljoen en 38 miljoen gulden worden door een van beide centrale banken belegd in overeenstemming met en via de andere centrale bank.

(7)

Indien de door de Javasche Bank overeenkomstig paragraaf (2) van dit artikel gekochte schatkistpapieren het equivalent van £ 5 miljoen in enig jaar overschrijden, is de Javasche Bank gemachtigd om het overschot van dergelijke wissels te verkopen aan de Nederlandse regering in haar hoedanigheid van eigenaar van de vorderingen die aan haar zijn overgedragen krachtens het Koninklijk Besluit van 24 mei 1940, voor zover deze vorderingen luiden in guldens zoals gedefinieerd in deze overeenkomst, om de regering in staat te stellen haar verplichtingen jegens de eigenaar te dekken. Op deze wijze aan de Nederlandse regering verkochte wissels kunnen niet worden teruggekocht krachtens paragraaf (5) van dit artikel en het eerste bedrag van de aldus verkochte wissels ter waarde van £ 5 miljoen in enig jaar is vrijgesteld van verlenging krachtens paragraaf (4) van dit artikel.

Artikel

(5)

(1)

Noch de regering zal om een goudgarantie vragen, noch om een specifieke garantie voor de valuta verkregen door de Bank of England of de Javasche Bank zoals hierboven uiteengezet. Ook zal er geen verzoek worden gedaan voor de omzetting van deze valuta’s in goud.

(2)

Indien de twee contracterende partijen overeenkomen om de officiële wisselkoers tussen de gulden en het pond sterling te wijzigen, zou het bedrag aan guldens dat door de Bank of England moet worden betaald met betrekking tot het pond sterling dat door de Javasche Bank wordt aangehouden, worden berekend tegen de koers die van kracht was toen het pond sterling werd verworven. Een soortgelijke regeling zou van toepassing zijn op guldens die door de Bank of England worden aangehouden.

Artikel

(6)

(1)

De ponden die in het bezit zijn van de Javasche Bank mogen worden gebruikt om alle uitgaven in ponden te betalen in het pondengebied, dat wil zeggen in elk deel van Zijn Majesteits domeinen (behalve Canada, Newfoundland en Hong Kong), elk gebied waarvoor een mandaat namens de Volkenbond door Zijn Majesteit is aanvaard en wordt uitgeoefend door Zijn Majesteits regering in het Verenigd Koninkrijk of in elk Dominion, elk Brits protectoraat of beschermde staat, Egypte, het Anglo-Egyptische Soedan en Irak.

(2)

De guldens die in het bezit zijn van de Bank of England mogen worden gebruikt om alle uitgaven in guldens in Nederlands-Indië (zoals gedefinieerd in artikel 12) te betalen.

(3)

Indien een van beide landen betalingen aan een derde land wenst te doen in de valuta van het andere land, mag dit alleen worden gedaan na voorafgaand overleg en overeenkomst tussen de twee regeringen.

Artikel

(7)

De Javasche Bank en de Bank of England zullen, indien nodig, tegen pond sterling of tegen guldens, de lokale valuta verschaffen die nodig zijn voor alle betalingen in het Koninkrijk der Nederlanden of in het sterlinggebied.

Artikel

(8)

De schatkisten van het Verenigd Koninkrijk en Nederland zullen alle kwesties met betrekking tot de eerlijke verdeling van de uitgaven in dollars of in goud die door elk land worden gedragen, die noodzakelijk worden gemaakt door de oorlogvoering, overwegen en voortdurend in de gaten houden.

Artikel

(9)

De Britse en Nederlandse schatkisten zullen van tijd tot tijd, en ten minste eenmaal per drie maanden, de omvang en de redenen van bewegingen in goud of vreemde valuta onderzoeken en zullen alle soorten maatregelen voorstellen die nodig zijn om de voorwaarden van een duurzaam monetair evenwicht te handhaven.

Artikel

(10)

(1)

De twee regeringen zullen overleg plegen alvorens maatregelen te nemen voor de mobilisatie op de markt van een derde land van al hun of een deel van hun bezittingen aan buitenlandse effecten.

(2)

Geen van beide regeringen zal effecten verkopen die betaalbaar zijn in de valuta van het andere land zonder voorafgaande toestemming van de andere regering.

Artikel

(11)

De twee regeringen zullen overleg plegen om zo gunstig mogelijke regelingen te verkrijgen met betrekking tot betalingen voor importen uit en exporten naar derde landen en met betrekking tot het beste gebruik van hun buitenlandse activa.

Artikel

(12)

(1)

Onder Nederlands-Indië wordt verstaan de Nederlands-Indische Archipel in Azië.

(2)

Onder Nederlands-Indische gulden wordt verstaan de valuta van Nederlands Indië.

Artikel

(13)

De huidige Overeenkomst blijft van kracht gedurende de gehele duur van de oorlog en gedurende een periode van zes maanden na de ondertekening van het Vredesverdrag. Ter blijk waarvan de Ondergetekenden, daartoe naar behoren gemachtigd door hun respectieve Regeringen, de huidige Overeenkomst hebben ondertekend. GEDAAN in tweevoud te Londen op 14 juni 1940 in het Engels.

VAN GEER. CORBIN, Kingsley WOOD

PROTOCOL

Door vandaag de overeenkomsten te ondertekenen tussen de Koninklijke Regering van Holland en de Regering van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland van het Noorden enerzijds en de regering van de Franse Republiek anderzijds overeenkomsten gericht op het vaststellen van een officiële wisselkoers tussen hun landen respectieve valuta, verklaren de ondergetekende gevolmachtigden hierbij dat het de bedoeling van hun regeringen is de genoemde overeenkomsten in overweging te nemen als de basis vormend voor hun onderlinge betrekkingen in deze en gene materie wat de bepalingen ervan betreft, moeten de genoemde overeenkomsten in aanmerking worden genomen als complementair aan elkaar en als samen één geheel vormend integraal.

GEDAAN te Londen, in drievoud, op 14 juni 1940.

VAN GEER. CORBIN, Kingsley WOOD

Dirk Jan de Geer

(Groningen, 14 december 1870 – Soest, 27 november 1960) was een Nederlands politicus en telg uit de familie De Geer. De Geer was tijdens het interbellum bij elkaar 21 jaar lang Tweede Kamerlid, in Rotterdam, gedeputeerde van Zuid-Holland, burgemeester van Arnhem, drie maal minister van Financiën en twee maal minister-president. Hij werd in augustus 1940 door koningin Wilhelmina ontslagen als minister-president van het kabinet in ballingschap en werd na de Tweede Wereldoorlog veroordeeld voor benadeling van de staat. Hij moest ook zijn twee koninklijke onderscheidingen inleveren. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Dirk_Jan_de_Geer)

Politieke Loop Baan

Leider CHU

Na een cum laude promotie in de rechten aan de Universiteit Utrecht in 1895 en een politieke en journalistieke carrière kwam De Geer in 1907 in de Tweede Kamer voor de Christelijk-Historische Partij (CHP, in 1908 opgegaan in de Christelijk-Historische Unie CHU), waarin hij aanvankelijk als vooruitstrevend te boek stond. Zo pleitte hij al in 1909 voor invoering van het algemeen kiesrecht, een standpunt waarmee hij aan de rechterzijde alleen stond. Na het vertrek van Alexander de Savornin Lohman werd De Geer de leider van de CHU.

Minister en Premier

Tussen 1921 en 1933 was hij enkele malen minister van Financiën. In 1923, tijdens het tweede kabinet-Ruijs de Beerenbrouck, trad hij af omdat hij zich niet kon verenigen met de financiële gevolgen van de Vlootwet. Een belangrijk wetgevend succes was zijn Financiële-Verhoudingswet. In totaal was hij meer dan tien jaar minister van Financiën, een tijdsduur die slechts wordt geëvenaard door Pieter Philip van Bosse en Gerrit Zalm. In 1926 viel het kabinet-Colijn I, waarin hij minister van Binnenlandse Zaken was, in de Nacht van Kersten op de kwestie van het Vaticaans gezantschap. De Geer vormde een extraparlementair kabinet (Kabinet-De Geer I) dat het tot 1929 zou uithouden. In 1933 werd hij benoemd tot minister van staat. Zijn bestuurlijke carrière leek ten einde, maar door de dreiging van een wereldoorlog werd nogmaals een beroep op hem gedaan.

Oorlog Jaren

Na de val van het kabinet-Colijn V in juli 1939 vormde De Geer het eerste kabinet met sociaaldemocraten (kabinet-De Geer II, 1939-1940). Zijn langdurige politieke loopbaan moest hij enkele maanden na aanvang van de Tweede Wereldoorlog gedesillusioneerd beëindigen, omdat koningin Wilhelmina het vertrouwen in hem verloor wegens zijn defaitistische houding. Zij ontsloeg hem eind augustus 1940 als premier en minister van Financiën. Zijn standpunt dat Groot-Brittannië de oorlog nooit zou kunnen winnen en dat er vrede met nazi-Duitsland gesloten moest worden, werd door haar en anderen gezien als schadelijk voor het aanzien van de Nederlandse overheid bij de geallieerden en de neutrale staten. Wilhelmina verving hem door Pieter Sjoerds Gerbrandy. De Geer keerde in 1941 terug naar het bezette Nederland, zonder goedkeuring van Gerbrandy, maar met toestemming van de Duitse bezettingsautoriteiten. De terugkeer van een oud-minister-president kwam hen om propagandistische redenen goed uit. Ook de NSB verheugde zich over zijn terugkeer. De regering in ballingschap beschouwde zijn terugkeer als verraad.

In 1942 publiceerde De Geer de brochure De synthese in den oorlog waarin hij zijn terugkeer uit Londen verdedigde, aangaf geen heil te zien in een voortzetting van de oorlog tegen de Duitsers en voorstander was van een synthese van democratie en nationaalsocialisme. In het bezette Nederland kreeg hij de bijnaam Jonk de G: zonder heer en zonder eer.

De Geer kwam in januari 1942 in contact met de spion voor de Duitse Sicherheitsdienst (SD) Anton van der Waals. Deze zocht toenadering tot de oud-premier en deed zich voor als geheim agent. In naam van koningin Wilhelmina vroeg hij of De Geer wilde toetreden tot een nieuw opgericht Nationaal Comité, dat bestond uit bekende politici en zakenlui. De Geer zei dat hij wel wilde toetreden als de koningin zich kon vinden in de inhoud van de net afgeronde – maar nog niet gepubliceerde – brochure De synthese in den oorlog. Van der Waals zorgde er daadwerkelijk voor dat de tekst van de brochure via een bevriende handelaar een maand later in Engeland terechtkwam. Doordat de Nederlandse regering de inhoud kende, kon zij er na verschijning snel afstand van nemen via Radio Oranje. Van der Waals liet kort daarna niets meer van zich horen. Waarschijnlijk had hij toenadering tot De Geer gezocht om erachter te komen of die nog in contact stond met Londen, wat dus niet het geval was.

Vervolging

De Geers houding bracht hem na de oorlog voor de bijzondere strafrechter en hij werd in oktober 1947 tot een jaar voorwaardelijke gevangenisstraf veroordeeld wegens opzettelijke benadeling van de staat. Na de strafrechter volgde de zuivering: op 12 november 1947 werd hij ontslagen als minister van staat. Ook werd hem in mei 1950 per koninklijk besluit en met toepassing van de Wet zuivering Nederlandse ridderorden 1946 (Stbl. no G 261) zijn lidmaatschap van de orde van de Nederlandse Leeuw en de Orde van Oranje Nassau ontnomen.

Meindert van der Kaaij promoveerde in 2012 op De Geer met het proefschrift Een eenzaam staatsman, een biografie van Dirk de Geer. Daarin betwijfelt de journalist van dagblad Trouw of De Geer na de oorlog een eerlijk strafproces gekregen heeft. De procureur-fiscaal bij het Bijzonder Gerechtshof die hem aanklaagde, Nico Sikkel, was een zwager van Pieter Gerbrandy. Deze had hem aan die positie geholpen, toen Gerbrandy minister van Justitie was. Gerbrandy spande zich volgens Van der Kaaij in om De Geer veroordeeld te krijgen. Zo stelt Van der Kaaij dat Gerbrandy wederrechtelijk selectief geheime notulen van de ministerraad aan zijn zwager heeft gegeven.

Sir Howard Kingsley Wood

Sir Howard Kingsley Wood (19 augustus 1881 – 21 september 1943) was een Britse conservatieve politicus. Als zoon van een Wesleyan Methodist predikant kwalificeerde hij zich als advocaat en specialiseerde zich succesvol in industriële verzekeringen. Hij werd lid van de London County Council en vervolgens lid van het parlement .

Wood diende als junior minister van Neville Chamberlain op het ministerie van Volksgezondheid, en vestigde een nauwe persoonlijke en politieke alliantie. Zijn eerste kabinetspost was Postmaster General, waarin hij het Britse postkantoor transformeerde van een bureaucratie naar een bedrijf. Als minister van Luchtvaart in de maanden voor de Tweede Wereldoorlog hield hij toezicht op een enorme toename van de productie van oorlogsvliegtuigen om Groot-Brittannië op gelijke hoogte te brengen met Duitsland. Toen Winston Churchill in 1940 premier werd, werd Wood benoemd tot minister van Financiën, in welke functie hij beleid overnam dat was voorgesteld door John Maynard Keynes, waardoor de rol van HM Treasury veranderde van hoeder van overheidsinkomsten en -uitgaven naar het sturen van de gehele Britse economie. https://en.wikipedia.org/wiki/Kingsley_Wood

Een van Woods laatste innovaties was de oprichting van Pay As You Earn, waarbij inkomstenbelasting wordt ingehouden op het huidige salaris van werknemers, in plaats van dat het achteraf wordt geïnd. Dit systeem is nog steeds van kracht in Groot-Brittannië. Wood overleed plotseling op de dag dat het nieuwe systeem aan het parlement zou worden aangekondigd.

Vroege Jaren

Wood werd geboren in Hull, als oudste van drie kinderen van de eerwaarde Arthur Wood, een Wesleyan Methodist predikant, en zijn vrouw, Harriett Siddons, geboren Howard. Zijn vader werd benoemd tot predikant van Wesley’s Chapel in Londen, waar Wood opgroeide en naar de nabijgelegen Central Foundation Boys’ School ging. Hij volgde een opleiding tot advocaat en behaalde in 1903 zijn diploma met onderscheiding bij zijn rechtenexamens.

In 1905 trouwde Wood met Agnes Lilian Fawcett (overleden in 1955); er waren geen biologische kinderen uit het huwelijk, maar het paar adopteerde een dochter. Wood richtte zijn eigen advocatenkantoor op in de City of London, gespecialiseerd in industrieel verzekeringsrecht. Hij vertegenwoordigde de industriële verzekeringsmaatschappijen in hun onderhandelingen met de liberale regering vóór de introductie van Lloyd George ’s National Insurance Bill in 1911, waarbij hij waardevolle concessies voor zijn cliënten wist te verkrijgen.

Wood werd voor het eerst verkozen tot lid van de London County Council (LCC) tijdens een tussentijdse verkiezing op 22 november 1911, waarbij hij de gemeente Woolwich vertegenwoordigde voor de Municipal Reform Party. Zijn belang op het gebied van verzekeringen groeide de daaropvolgende jaren; zijn biograaf Roy Jenkins noemde hem “de juridische panjandrum van industriële verzekeringen”. Hij was voorzitter van de London Old Age Pension Authority in 1915 en van het London Insurance Committee van 1917 tot 1918, was lid van het National Insurance Advisory Committee van 1911 tot 1919, voorzitter van de Faculty of Insurance van 1916 tot 1919 en president van de faculteit in 1920, 1922 en 1923. Bij de LCC was hij lid van de raadscommissies voor verzekeringen, pensioenen en huisvesting. Hij werd in 1918 geridderd op de ongewoon jonge leeftijd van 36. Het was toen nog niet de gewoonte om in erelijsten de reden voor het toekennen van een onderscheiding te vermelden, zoals later gebruikelijk werd, maar Jenkins schrijft dat Woods ridderschap in wezen bedoeld was voor zijn werk in de verzekeringssector.

Parlement Lid

Wood werd in 1918 in het parlement gekozen als conservatief tijdens de “khaki-verkiezingen“. Zijn kiesdistrict, Woolwich West, was marginaal, maar hij vertegenwoordigde het de rest van zijn leven. Voordat hij werd gekozen, had hij de aandacht getrokken door te pleiten voor de oprichting van een ministerie van Volksgezondheid; na de verkiezingen werd hij benoemd tot parlementair privésecretaris (een onbetaalde assistent van een minister, een traditionele eerste trede op de politieke ladder) van de eerste minister van Volksgezondheid, Christopher Addison.

Na de val van de coalitieregering in 1922 werd Wood geen post aangeboden in de Conservatieve regering die gevormd werd door Bonar Law. Als backbencher introduceerde Wood met succes de Summer Time Bill van 1924. Deze maatregel, aangenomen ondanks tegenstand van de agrarische lobby, voorzag in een permanente jaarlijkse zomertijdperiode van zes maanden, van de eerste zondag in april tot de eerste zondag in oktober.

Toen Baldwin in 1924 Law opvolgde, werd Wood benoemd tot parlementair staatssecretaris van het ministerie van Volksgezondheid, als junior minister van Neville Chamberlain. De twee dienden van 11 november 1924 tot 4 juni 1929 op het ministerie van Volksgezondheid, en werden vrienden en stevige politieke bondgenoten. Ze werkten nauw samen aan hervormingen van het lokale bestuur, waaronder een radicale herziening van de lokale belastingen, de ” tarieven “, gebaseerd op de waarde van onroerend goed. Woods politieke positie werd gekenmerkt door zijn benoeming tot burgercommissaris tijdens de algemene staking van 1926, en, ongebruikelijk voor een junior minister, tot geheim raadslid in 1928. In 1930 werd hij verkozen tot de eerste voorzitter van het uitvoerend comité van de National Union of Conservative and Unionist Associations.

Toen de Nationale Regering in 1931 door Ramsay MacDonald werd gevormd , werd Wood benoemd tot Parlementair Secretaris van de Raad van Onderwijs. Na de algemene verkiezingen van november 1931 werd hij bevorderd tot het ambt van Postmaster General. De functie hield geen automatisch lidmaatschap van het kabinet in, maar Wood werd in 1933 wel tot kabinetslid benoemd

Ministeriële Dienst

Als minister belast met het General Post Office (GPO) erfde Wood een ouderwetse organisatie, die niet was toegerust om te voldoen aan de behoeften van de jaren dertig. Met name het beheer van het nationale telefoonsysteem, een GPO-monopolie, werd breed bekritiseerd. Wood overwoog om het hele GPO te hervormen, van een overheidsdepartement te veranderen in wat later een quango zou worden genoemd , en hij richtte een onafhankelijk comité op om hem hierover te adviseren. Het comité adviseerde dat het GPO een ministerie van staat moest blijven, maar een meer commerciële aanpak moest aannemen.

Onder Wood introduceerde de GPO ‘reply paid‘- regelingen voor bedrijven, en richtte een nationale teleprinterdienst op. Voor de telefoondienst, die nog steeds grotendeels afhankelijk was van handmatige bedieners, introduceerde de GPO een programma voor de bouw van nieuwe geautomatiseerde centrales. Voor de postdienst bouwde de GPO een groot wagenpark om de bezorging te versnellen, met 3.000 bestelwagens en 1.200 motorfietsen. Wood geloofde sterk in publiciteit; hij zette een reclamecampagne op voor het telefoonsysteem die het aantal abonnees dramatisch deed toenemen, en hij richtte de GPO Film Unit op die een hoge esthetische reputatie verwierf en het profiel van de GPO verhoogde. Het belangrijkste was dat Wood het hogere management van de GPO transformeerde en een praktische financiële deal onderhandelde met HM Treasury. De ambtelijke functie van secretaris van het postkantoor werd vervangen door een directeur-generaal met een deskundig bestuur. De oude financiële regels, waarbij alle overtollige inkomsten van de GPO aan de Schatkist werden overgedragen, hadden lang verhinderd dat er in de onderneming werd geherinvesteerd; Wood onderhandelde over een nieuwe regeling waarbij de GPO een overeengekomen jaarlijks bedrag aan de Schatkist zou betalen en de rest van de inkomsten zou houden voor investeringen.

Toen MacDonald in 1935 door Baldwin werd opgevolgd als premier van het Verenigd Koninkrijk, werd Wood benoemd tot minister van Volksgezondheid. Ondanks de titel was het ministerie destijds minstens zo bezorgd over huisvesting als over gezondheid. Onder Wood, zo schrijft zijn biograaf GC Peden, “werd het programma voor het opruimen van sloppenwijken met energie voortgezet en werd de overbevolking sterk verminderd. Er was ook een duidelijke verbetering in de moedersterfte, voornamelijk vanwege de ontdekking van antibiotica die bloedvergiftiging konden tegengaan, maar ook omdat er een fulltime, betaalde vroedvrouwendienst werd gecreëerd onder de Midwives Act van 1936.” Jenkins merkt op dat de huizenhausse van de jaren dertig een van de twee belangrijkste bijdragen was aan het economische herstel dat er was na de Grote Depressie.

Toen Anthony Eden in maart 1938 aftrad uit Chamberlains regering, werd Wood minister van Luchtvaart in de daaropvolgende herschikking. Het Verenigd Koninkrijk produceerde toen 80 nieuwe gevechtsvliegtuigen per maand. Binnen twee jaar onder Wood was dat aantal gestegen tot 546 per maand. Tegen het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog produceerde Groot-Brittannië evenveel nieuwe gevechtsvliegtuigen als Duitsland. Woods ambtstermijn als minister van Luchtvaart viel samen met de Phoney War, en gedurende deze tijd beperkte hij de RAF-activiteiten tot het droppen van propagandapamfletten in plaats van strategische bombardementen. Toen Leo Amery hem aanspoorde om het Zwarte Woud te vernietigen met brandbommen als reactie op de invasie van Polen, zou hij hebben geantwoord: “Weet je dat het privébezit is?… Waarom, je zult me vragen Essen als volgende te bombarderen !” Begin 1940 was Wood uitgeput door zijn inspanningen en Chamberlain verplaatste hem naar het niet-departementale kantoor van Lord Privy Seal, waarbij de zittende heer, Sir Samuel Hoare, werd overgeplaatst naar het Air Ministry in Woods plaats. Woods taak was om zowel het Home Policy Committee van het kabinet voor te zitten, dat “alle sociale dienstverlening en andere binnenlandse kwesties en herzieningsvoorstellen voor wetgeving” behandelde, als het Food Policy Committee, dat toezicht hield op “de problemen van voedselbeleid en binnenlandse landbouw”. Hij bekleedde deze functie slechts enkele weken; de ondergang van Chamberlain trof Wood op een onverwachte manier.

In mei 1940 vertelde Wood, als een vertrouwde vriend, Chamberlain “liefdevol maar vastberaden” dat na het debacle van de Britse nederlaag in Noorwegen en het daaropvolgende Lagerhuisdebat, zijn positie als premier onmogelijk was en dat hij moest aftreden. Hij adviseerde Winston Churchill ook om de druk te negeren van degenen die Lord Halifax, en niet Churchill, als opvolger van Chamberlain wilden. Chamberlain stemde ermee in om op 9 mei af te treden, maar overwoog de volgende dag om op zijn besluit terug te komen, aangezien de Duitse aanval op het Westelijk Front was begonnen; Wood vertelde hem dat hij zijn ontslag moest doorzetten. Beide mannen handelden op Woods advies. Churchill werd op 10 mei 1940 premier; Wood werd op 12 mei benoemd tot minister van Financiën.

Kanselierschap van de Schatkist en Over Lijden

Een van de redenen voor Woods benoeming tot het ministerie van Financiën lijkt Churchills dringende wens te zijn geweest om van de zittende minister van Financiën, Sir John Simon, af te komen, die Churchill verafschuwde. Een andere reden kan Woods staat van dienst zijn geweest van goede samenwerking met politici van andere partijen. In vredestijd is de minister van Financiën vaak het belangrijkste lid van het kabinet na de premier, maar de eisen van de oorlog verminderden de voorrang van de minister van Financiën. Het ministerie van Financiën hield tijdelijk op het kerndepartement van de overheid te zijn. In de woorden van Peden: “Niet-militaire aspecten van het beleid, waaronder het economische beleid, werden gecoördineerd door een kabinetscommissie … De belangrijkste taken van het ministerie van Financiën waren het financieren van de oorlog met zo min mogelijk inflatie, het voeren van extern financieel beleid om overzeese voorraden veilig te stellen tegen de best mogelijke voorwaarden, en het deelnemen aan de planning voor de periode na de oorlog.”

Wood was minister van Financiën, zoals Jenkins opmerkt, “voor de veertig sleutelmaanden van de Tweede Wereldoorlog”. Hij presenteerde vier begrotingen aan het parlement. Zijn eerste, in juli 1940, werd zonder veel aankondiging aangenomen en bracht enkele kleine wijzigingen van kracht die door zijn voorganger waren gepland. Van meer langdurige impact was zijn oprichting in dezelfde maand van een raad van economische adviseurs, waarvan de meest opmerkelijke, John Maynard Keynes, snel werd gerekruteerd als fulltime adviseur bij het ministerie van Financiën. Jenkins bespeurt Keynes’ invloed in Woods tweede begroting, in april 1941. Het bracht een hoogste inkomstenbelastingtarief van 19s 6d (97½ pence in decimale valuta) en voegde twee miljoen toe aan het aantal inkomstenbelastingbetalers; voor het eerst in de geschiedenis van Groot-Brittannië was de meerderheid van de bevolking onderworpen aan inkomstenbelasting. Keynes overtuigde Wood ervan dat hij afstand moest doen van de orthodoxe doctrine van het ministerie van Financiën, dat de begrotingen van ministers van Financiën uitsluitend bedoeld waren om de inkomsten en uitgaven van de overheid te reguleren; Wood nam, ondanks enige bedenkingen van Churchill, Keynes’ opvatting over dat de nationale inkomensberekening gebruikt moest worden om de economie te controleren.

Met de enorm toegenomen overheidsuitgaven die noodzakelijk waren door de oorlog – tussen 1938 en 1943 was de inflatie zesvoudig – was er altijd een gevaar. Wood probeerde de claims op inflatie van de lonen tegen te gaan door essentiële gerantsoeneerde goederen te subsidiëren , terwijl hij zware belastingen oplegde op goederen die als niet-essentieel werden beschouwd. De laatste verandering die hij als minister van Financiën introduceerde, was het systeem van Pay As You Earn (PAYE), waarbij inkomstenbelasting wordt ingehouden op het huidige loon in plaats van achteraf te worden betaald over de inkomsten van voorgaande jaren. Hij heeft het niet meer meegemaakt dat het van kracht werd; hij stierf plotseling in zijn huis in Londen op de ochtend van de dag waarop hij PAYE in het Lagerhuis zou aankondigen. Hij was 62.

Wood werd in het boek Guilty Men van Michael Foot, Frank Owen en Peter Howard (die onder het pseudoniem “Cato” schreven) uit 1940 aangehaald als een aanval op publieke figuren vanwege hun falen om zich te herbewapenen en hun sussende houding tegenover nazi-Duitsland.

De Verenigde Naties heeft de Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC) en West-Indische Compagnie (WIC) Voort Gezet en Uit Gebreid in 193 Wereld Landen

Met de in diening en registratie van het, ten tijde van de Tweede Wereld Oorlog door Nederlands Minister Dirk Jan de Geer (CHU) van Financiën en Minister Sir Howard Kingsley Wood (Conservatief) van Financiën van het Verenigd Koninkrijk van Groot Brittannië en Noord Ierland te Londen getekende Financiële Over Éen Komst, twee jaar na de Tweede Wereld Oorlog op 25 april 1947 door de Secretaris Generaal Trygve Lie van de Verenigde Naties hebben zij weten te bewerk stelligen, dat Vereenigde Oost Indische Compagnie (VOC) en de West Indische Compagnie (WIC) zich van uit de Verenigde Naties vanaf 25 april 1947 heeft voort gezet en tot op heden heeft weten uit te breiden in alle 193 landen van de Verenigde Naties.

Daar mee hebben Nederlands Minister Dirk Jan de Geer (CHU) van Financiën en Minister Sir Howard Kingsley Wood (Conservatief) van Financiën van het Verenigd Koninkrijk van Groot Brittannië en Nood Ierland te Londen in onderlinge samen spanning met Secretaris Generaal Trygve Lie van de Verenigde Naties weten te bewerk stelligenm dat het “Nooit Bestaande Nederland” samen met het “Verenigd Koninkrijk van Groot Brittannië en Nood Ierland” de  Wereld Macht over het Geld hebben verkregen, waarbij de “Gouden Standaard” is verdwenen en met Bij Gedrukt Geld straffe loos alle Eigen Dommen, Roerende en Onroerende Goederen kunnen worden Gestolen van alle Acht Miljard Wereld Bewoners onder de Dek Mantels van de Volgende vier Concrete Doel stellingen van de Verenigde Naties.

• Handhaven van Internationale Vrede en Veiligheid
• Stimuleren van Vriend Schappelijke Relaties tussen Landen
• Stimuleren van Internationale Samen Werking bij het Op Lossen van Economische, Sociale, Culturele en Humanitaire Problemen
• Bevorderen van Respect voor Mensen Rechten en Fundamentele Vrijheden

Paul Henri Charles Spaak

Het is dan ook van belang om te weten dat in die periode Paul-Henri Charles Spaak (1946-1947) (BSP) de Voorzitter van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties was.

Paul Henri Charles Spaak (Schaarbeek, 25 januari 1899 – Eigenbrakel, 31 juli 1972) was een Belgisch socialistisch politicus en regeringsleider.

Levens Loop

Paul-Henri Spaak groeide op in een politiek actieve familie. Zijn grootvader Paul Janson was een voorstaand lid van de Liberale Partij, net als zijn oom langs moederskant Paul-Emile Janson, die van 1937 tot 1938 korte tijd premier van België was. Zijn moeder Marie Janson daartegen was politiek actief voor de socialistische BWP en werd in 1921 de eerste vrouwelijke senator in de Belgische geschiedenis. Zijn vader Paul Spaak was dan weer actief als advocaat en schrijver. Ook zijn dochter Antoinette Spaak werd politiek actief en werd na zijn dood politica en parlementslid voor het FDF. Zijn zoon Fernand Spaak was diplomaat en ambtenaar. (bron).

Tijdens de Eerste Wereldoorlog wilde Spaak in 1916 als oorlogsvrijwilliger toetreden tot het Belgische leger. Toen hij op weg was naar het leger, werd hij echter door de Duitsers opgepakt en waarna hij tot aan het einde van de oorlog in een Duits krijgsgevangenenkamp verbleef. Na de oorlog ging hij in 1918 rechten studeren aan de ULB. Na het einde van zijn studies werd hij aangenomen bij een advocatenkantoor in Brussel.

In 1920 trad Spaak toe tot de BWP, waarna hij van 1925 tot 1927 adjunct-kabinetschef van minister van Arbeid Joseph Wauters was. Zijn ideeën in het begin van zijn politieke loopbaan werden binnen de BWP beschouwd als “extremistisch”, bijna grenzend aan het communisme. Spaak richtte L’Action sociale op en toen hij aan het hoofd stond van de Socialistische Jonge Wacht voerde hij in 1928 een campagne tegen oorlog. In 1930 was hij dan weer een van de advocaten van de Italiaanse anarchist Fernand De Rossa, die een aanslag wilde plegen tijdens de verloving van prinses Marie José van België en kroonprins Umberto van Italië. Zijn pleidooien hadden effect en de beschuldigde kreeg een celstraf van vijf jaar. Vervolgens ondernam Spaak een reis naar de Sovjet-Unie en publiceerde zijn indrukken van zijn verblijf aldaar in het dagblad Le Soir.

Namens de BWP en daarna de BSP werd Spaak in 1932 verkozen tot lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Brussel, wat hij bleef tot in 1957. Van 1961 tot 1966 zetelde hij opnieuw in de Kamer. Ook was hij van 1927 tot 1935 gemeenteraadslid van Vorst en van 1953 tot 1957 gemeenteraadslid van Sint-Gillis, waar hij van 1953 tot 1957 burgemeester was.

Spaak was gevoelig voor de gevolgen van de economische crisis van 1929 en riep daarom in L’Action Sociale de arbeiders op om zich te mobiliseren. Hiervoor kreeg Spaak heel wat kritiek binnen de BWP en hij dreigde zelfs uit de partij gezet te worden, wat uiteindelijk niet gebeurde. In 1934 was Spaak een groot voorstander van het Plan van de Arbeid dat BWP-partijvoorzitter Hendrik De Man had opgesteld.

In 1935 kwamen de Socialisten in de Regering. Ook Spaak kwam in 1935 in de Regering als Minister van PTT en Transport. Daarna was hij van 1936 tot 1938 Minister van Buitenlandse Zaken, van 1938 tot 1939 Eerste Minister, van 1939 tot 1949 Minister van Buitenlandse Zaken, een korte periode in 1946 en van 1947 tot 1949 premier en van 1954 tot 1957 en van 1961 tot 1966 Minister van Buitenlandse Zaken. In 1949 werd hij al benoemd tot Minister van Staat. Zijn eerste Regering viel in 1939 over de benoeming van de gewezen activist Adriaan Martens tot Lid van de Koninklijke Academie voor Geneeskunde van België.

Tijdens de Tweede Wereld Oorlog verbleef Spaak in ballingschap te Londen, waar hij aan de grond slag van de samen werking tussen België, Nederland en Luxemburg mee werkte. In augustus 1949 werd hij Voor Zitter van de Raad Gevende Vergadering van de Raad van Europa, wat hij bleef tot in 1951. Van 1952 tot 1953 was hij Voor Zitter van de Gemeen Schappelijke Vergadering van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Het Spaak Rapport deed de aan beveling tot op richting van een Europese Economische Gemeenschap en een Europese Gemeenschap voor Atoom Energie. De EEG en Euratom worden opgericht door de Verdragen van Rome, die onder tekend worden op 25 maart 1957.

Van 1946 tot 1947 was hij ook Voor Zitter van de Eerste Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. In 1957 werd hij Secretaris Generaal van de NAVO als Op Volger van Lord Ismay en bleef dit tot 1961. Vanaf 1966 was hij Voor Zitter van het Nationaal Centrum voor Ontwikkeling Samen Werking.

In 1966 stapte Spaak definitief uit de politiek, waarna hij in 1969 zijn Memoires publiceerde. Ook sprak hij zich uit als een voorstander van het Federalisme en betuigde hij openlijk zijn steun aan de Francofone Partij FDF. In juli 1972 werd hij tijdens een vakantie aan de Azoren onwel, waar na hij terug naar België gerepatrieerd werd. Kort na zijn terug komst in België over leed hij in zijn huis in Eigenbrakel.

Literaire Loop Baan

Paul Henri Spaak was even als zijn vader literair actief. Sinds 1945 was Spaak lid van de Académie Royale de Langue et de Littérature Françaises de Belgique.

Belgische Regering en Strijd Krachten in Groot Brittannië

Druppelsgewijs kwamen gevluchte Belgische regeringsleden in Groot-Brittannië aan. De Belgische regering te Londen had het erg moeilijk internationale erkenning af te dwingen. Eens te meer zorgden de inkomsten uit Congo voor de nodige onafhankelijkheid. Vooral de katholieke minister Albert de Vleeschauwer gaf aanvankelijk gestalte aan de wil tot het verder voortzetten van de strijd. Enkele andere ministers volgden zijn voorbeeld: Camille Gutt, Hubert Pierlot en Paul Henri Spaak. Met deze vier ministers werd op 31 oktober 1940 een regering in ballingschap gevormd. Aangezien de koning Leopold III der Belgen als krijgsgevangene zijn functies niet meer kon uitoefenen, trok ze in december 1940 de volledige wetgevende en uitvoerende macht naar zich toe, is in strijd met de Belgische Grond Wet. Later werd deze ploeg nog aangevuld met de katholieken Antoine Delfosse en August de Schryver en met de socialist August Balthazar. Buiten medeweten van de Belgische regering in Londen, sloot de Belgische Union Minière een akkoord met de Amerikanen af voor de levering van uranium uit de Congolese provincie Katanga. Met deze grond stoffen werden de Amerikaanse kern bommen vervaardigd.

De oude generaal Victor van Strydonck de Burkel organiseerde reeds in oktober 1940 de eerste Belgische troepen in Groot-Brittannië. Enkele Belgische piloten namen deel aan de Slag om Engeland. Later vormden ze twee eigen smal delen, het 349ste en het 350ste. Ongeveer 600 Belgen behoorden tot het varend personeel. De Belgische Handel Vloot, twee korvetten Godetia en Buttercup genaamd en enkele mijnen vegers toonden de Belgische vlag op zee. Hier uit zal in februari 1946 de Belgische  Zee Macht her rijzen, die in 1927, na het Locarno Pact, was af geschaft. Ongeveer 1.800 Manschappen maakten deel uit van de Belgische 1e Infanterie Brigade, populair Brigade Piron bevolen door Kolonel Jean-Baptiste Piron. Er werd ook nog een kleine Commando Eenheid, die zich in Italië, Joegoslavië en Walcheren zullen onder scheiden, gevormd alsook een Para Éénheid, die later deel uitmaakte van de SAS Brigade (Special Air Service), terwijl circa 500 Belgen als Agenten van SOE (Special Operations Executive) en SIS (Secret Intelligence Service) gedropt werden. Ongeveer 2.500 van de 10.000 Belgen bij de Belgische Troepen of Vloot in Groot Brittannië sneuvelden.

Tot de Belgische Strijd Krachten in Groot-Brittannië behoorden ook zo’n 370 Luxemburgers. De meesten dienden onder een valse Frans klinkende naam. Voor de Duitsers waren zij als “Volks Duitsers” immers Deserteurs. Na de inlijving van het Luxemburgse Leger (Compagnie des Volontaires) in het Duitse Leger werden in 1942 12.000 Luxemburgers Verplicht Dienst te nemen. Circa 340 van hen sneuvelden in Joegoslavië en aan het Oost Front.

https://NL.wikipedia.org/wiki/België in de Tweede Wereld Oorlog

Tygve Halvdan Lie

Tygve Halvdan Lie (16 juli 1896 – 30 december 1968) was een Noorse Politicus, Vakbond Leider, Regering Functionaris en Auteur. Hij diende als Noorse Minister van Buitenlandse Zaken tijdens de kritieke jaren van de Noorse Regering in ballingschap in Londen van 1940 tot 1945. Van 1946 tot 1952 was hij de Eerste Secretaris Generaal van de Verenigde Naties. (bron).

Vroege Leven

Lie werd geboren in Kristiania (nu Oslo) op 16 juli 1896. Zijn vader, timmerman Martin Lie, verliet het gezin om in 1902 naar de Verenigde Staten te emigreren en er is nooit meer iets van hem vernomen. Trygve groeide op onder slechte omstandigheden, samen met zijn moeder Hulda en een zus die toen zes was. Zijn moeder runde een pension en café in Grorud in Oslo.

Lie sloot zich in 1911 aan bij de Labour Party en werd kort na het behalen van zijn rechtendiploma aan de Universiteit van Oslo in 1919 benoemd tot nationaal secretaris van de partij. Lie was van 1919 tot 1921 hoofdredacteur van Det 20de Aarhundre (‘De 20e eeuw’). Van 1922 tot 1935 was hij juridisch adviseur voor de Workers’ National Trade Union ( vanaf 1957 de Noorse Confederatie van Vakbonden genoemd ). In deze periode verwierf hij een reputatie voor het vroegtijdig beslechten van geschillen en het voorleggen van proefzaken aan de rechtbanken. Van 1931 tot 1935 was hij voorzitter van de Noorse Arbeidersbond voor Sport.

Politieke Carrière

In de lokale politiek was hij van 1922 tot 1931 lid van het uitvoerend comité van de gemeenteraad van Aker. In 1937 werd hij gekozen in het Noorse parlement vanuit Akershus. Hij werd benoemd tot minister van justitie toen er in 1935 een regering van de Arbeiderspartij werd gevormd door Johan Nygaardsvold. Lie werd later benoemd tot minister van handel (juli tot oktober 1939) en minister van leveringen (oktober 1939 tot 1941).

Lie was al op jonge leeftijd socialist en ontmoette Vladimir Lenin tijdens een bezoek van de Arbeiderspartij aan Moskou. Hij gaf Leon Trotski toestemming om zich in Noorwegen te vestigen nadat hij uit de Sovjet-Unie was verbannen. Maar onder druk van Jozef Stalin dwong hij Trotski om het land te verlaten.

Toen nazi-Duitsland in 1940 Noorwegen binnen viel, gaf Lie alle Noorse schepen op dracht om naar geallieerde havens te varen. In 1941 werd Lie benoemd tot Minister van Buitenlandse Zaken van de Noorse Regering in Ballingschap, en hij bleef in deze functie tot 1946.

Carrière bij de Verenigde Naties

Lie leidde de Noorse Delegatie naar de VN Conferentie in San Francisco in 1945 en was een Leider bij het op tellen van de bepalingen van de Veiligheid Raad van de Verenigde Naties. Hij was de leider van de Noorse delegatie naar de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 1946. Lie stelde zich eerst kandidaat voor de verkiezing tot president van de Algemene Vergadering, maar verloor van Paul Henri Spaak uit België. Nadat de Sovjet Unie zich in januari 1946 tegen de Canadese kandidaat Lester B Pearson verzette omdat hij een Noord Amerikaan was en het VN Hoofd Kwartier zich ook in Noord-Amerika bevond, en de Verenigde Staten zich tegen beide Sovjet Kandidaten verzetten, namelijk de Joegoslavische Ambassadeur in Washington Stanoye Simic en Wincenty Rzymowski, de Minister van Buitenlandse Zaken van Polen, brachten de Verenigde Staten uit eindelijk Lie naar voren als kandidaat, waar mee beide machten in stemden. Hij werd verkozen tot de Eerste Secretaris Generaal van de Verenigde Naties door een unanieme stemming in de Veiligheid Raad en door een stemming van 46 – 3 in de Algemene Vergadering. Als de eerste persoon die de nieuwe positie zou bekleden, zou hij helpen de rol vorm te geven, die deze in de Internationale Diplomatie zou ontwikkelen.

Als Secretaris Generaal benoemde Lie onder anderen Jan Pedersen, Raymond Fourier, Oskar Larsen en een breed scala aan Functionarissen tot Onder Secretarissen Generaal of Speciale Adviseurs tijdens zijn ambts termijn, met een neiging om de voor keur te geven aan personen met wie hij eerder had samen gewerkt. Lie steunde de Fundamenten van Israël en Indonesië. Zijn harts tochtelijke steun voor Israël om vatte het door geven van Geheime Militaire en Diplomatieke Informatie aan Israëlische Functionarissen. Hij stuurde 50 Leden van de Bewakings Macht van de Verenigde Naties vanuit Lake Success om de Bemiddelaar te helpen bij het Toe Zicht op de Wapen Stil Stand in het Voor Malige Britse Mandaat Gebied Palestina in 1948, en de ” UNTSO “, de Eerste Vredes Operatie, werd op gericht door de Verenigde Naties. Hij werkte voor de terug trekking van Sovjet Troepen uit Iran tijdens de Iran Crisis van 1946 en een Staakt het Vuren in de Gevechten in Kasjmir. Wat Iran betreft, werd het Memorandum van Lies over een Mogelijke Op Lossing Niet Uit Gevoerd, maar als Gevolg van de Nood Zaak om Belang Rijke Kwesties aan te kaarten, wijzigde de Veiligheid Raad zijn Procedurer Regels om de Secretaris Generaal in staat te stellen het Memorandum over elke Kwestie die in over weging werd genomen, aan te pakken. Deze verandering zou belang rijke gevolgen hebben, zo wel voor Lie met betrekking tot de Koreaanse Oorlog als voor latere Secretarissen Generaal.

Lie pleitte voor de Op Richting van de VN Garde, een Niet Militaire Troepen Macht van ‘1.000 tot 5.000 Man, Groten Deels Af Komstig uit de Kleinere Lids Saten, die door de Secretaris Generaal zou worden Gerekruteerd en ter Beschikking zou worden Gesteld aan de Veiligheid Raad, de Algemene Vergadering en de Trustschap Raad.’

In 1948 was Lie betrokken bij bemiddelingspogingen tussen Rusland en het Westen na de blokkade van Berlijn. In juni 1948 bood hij de VN Veiligheid Raad aan de Blokkade op te heffen als een ‘Bedreiging voor de Vrede‘, maar het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken vertelde hem, dat dit niet nodig was. In november 1948 adviseerde hij de VN om te proberen de Kwestie van de Valuta op te lossen en beide Partijen een Op Lossing voor te leggen. In dit Op Zicht was hij echter Niet Succes Vol, aan gezien Stalin uit eindelijk in mei 1949 de op heffing van de Blokkade beval als reactie op de gevolgen van een Handels Embargo en het daar op volgende aan houdende succes van de Geallieerde Lucht Brug Operatie.

Lie was Secretaris Generaal van de VN tijdens de Koreaanse Oorlog. Na de Aan Val van Noord Koreaanse Troepen op 25 juni 1950 beriep Lie zich onmiddellijk op Artikel 99 van het VN Handvest om die dag de Veiligheid Raad bij één te roepen. Hij verklaarde dat aan gezien Korea een Pupil van de VN was, de Invasie een Aan Val op de VN zelf was en dat de Veiligheid Raad de Nodige Stappen moest onder nemen om de Vrede te Her Stellen. Een Resolutie in die Zin werd in de Raad aan genomen met 9 – 0, van wege de af wezigheid van de Sovjet Unie van wege hun Boycot van de Raad van wege de af wezigheid van de Volks Republiek China. Er wordt gezegd, dat dit de Woede van de Sovjet Unie op riep. Tijdens de Oorlog had Lie een Internationaal Comité gewild om de Militaire  Troepen te leiden, maar dit werd tegen gewerkt door de VS en er werd een Compromis bereikt, waarbij een Verenigd VN Commando zou worden gecreëerd, maar onder het Algehele Bevel van een Amerikaanse Generaal. Sommigen hebben hem bekritiseerd, om dat hij er niet in is geslaagd een Sneller Einde te maken aan de Koreaanse Oorlog, ondanks Her Haalde Pogingen om de Volks Republiek China tot Onder Handelingen over een Staakt Het Vuren te brengen.

Op 1 november 1950 stemde de Algemene Vergadering van de VN, ondanks Bezwaren van de Sovjet Unie, met 46 Stemmen Voor en Vijf Tegen, en acht Onthoudingen, om Lie’s Ambt Termijn te verlengen. De Stemming was een Gevolg van een impasse in de Veiligheids Raad, waar in de Sovjet Unie weigerde Lie te over wegen van wege zijn Betrokkenheid bij de Koreaanse Oorlog, terwijl de VS weigerde een andere Kandidaat te accepteren dan Lie. Lie werkte Later aan het Beëindigen van de Sovjet Boycot van VN Vergaderingen, hoe wel zijn Betrokkenheid weinig te maken had met de uit eindelijke terug keer van de Sovjet Unie naar de VN. Hij was tegen de Toe Treding van Spanje tot de Verenigde Naties van wege zijn Verzet tegen de Regering van Francisco Franco. Hij probeerde ook de Volks Republiek China door de Verenigde Naties te laten erkennen, na dat de Nationalistische Regering naar Taiwan was Verbannen , met het Argument, dat de Volks Republiek de Enige Regering was, die de Lid Maatschap Verplichtingen Vol Ledig kon nakomen.

Eind 1952 weigerde de USSR nog steeds Lie te erkennen als Secretaris Generaal en na dat hij ook door Joseph McCarthy was beschuldigd van het in huren van ‘Ontrouwe’ Amerikanen, een Beschuldiging, die hij toe schreef aan de Dringende Behoefte aan Ambtenaren bij de VN na de Op Richting van de VN, trad Lie op 10 november 1952 af.

De VN kwam onder officieel toezicht van de VS te staan na de veroordeling van Alger Hiss, die als waarnemend secretaris-generaal had gediend bij de eerste bijeenkomst van de VN in San Francisco (in 1945). Een rapport van het ministerie van Buitenlandse Zaken van 17 januari 1951 stelt:

Onderwerp: McCarran Act – Mogelijk conflict met Headquarters Agreement
In een gesprek met Abe Feller in New York gaf hij onlangs aan dat de regelgeving die is uitgevaardigd onder de McCarran Act hem duidelijk maakt dat er waarschijnlijk een conflict zal zijn tussen die Act en de manier waarop deze wordt geïnterpreteerd en de Headquarters Agreement. Hij gaf aan dat het VN-secretariaat in het geval van een dergelijk conflict gedwongen zou zijn om zijn toevlucht te nemen tot de arbitrageprocedure onder de Agreement. Hij gaf aan dat hij dit zeer ongelukkig zou vinden en vroeg zich af of er werd overwogen om een algemene wijziging van de McCarran Act door te voeren, die de bepalingen ervan zou schrappen voor zover deze in strijd zijn met internationale verplichtingen of internationale overeenkomsten. Ik vertelde hem dat ik niet wist of er wijzigingen in overweging werden genomen, maar dat ik zijn standpunt onder uw aandacht zou brengen.

Abraham Feller, algemeen adviseur en hoofddirecteur van de juridische afdeling van het secretariaat van de Verenigde Naties, was naar verluidt een goede vriend van Alger Hiss. Op 14 november 1952, slechts enkele dagen na Lie’s ontslag bij de VN, pleegde Feller zelfmoord door uit het raam van zijn appartement in New York City te springen.

Na de Verenigde Naties

Lie bleef actief in de Noorse politiek na zijn ontslag bij de VN. Hij was gouverneur van Oslo en Akershus, voorzitter van de Raad van Energie, minister van Industrie, en minister van Handel en Scheepvaart. Hij schreef een aantal boeken, waaronder In the Cause of Peace , een verslag van zijn jaren bij de VN.

Direct daarna werd Paul-Henri Spaak (1957-1961) (BSP, België) secretaris-generaal van de NAVO, opgevolgd door Dirk Stikker (1961-1964) (VVD, bankier, directeur Heineken, Nederland); Manlio Brosio (1964-1971) (Liberaal, advocaat, diplomaat, Italië); Joseph Luns (1971-1984) (NSB, KVP, Minister van Buitenlandse Zaken, Nederland); Peter Carington (1984-1988) (Conservatief, Minister van Buitenlandse Zaken, Verenigd Koninkrijk); Manfred Wörner (1988-1994) (CDU, politicus, Duitsland); Willy Claes (1994-1995) (BSP, SP, sp.a, VOORUIT, minister van Economische Zaken en Buitenlandse Zaken, België); Javier Solana (1995-1999) (Socialistische partij, Hoge vertegenwoordiger voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, Secretaris-generaal van de Raad van de Europese Unie, Secretaris-generaal van de West-Europese Unie, Minister van Buitenlandse Zaken, Club van Rome, Spanje); George Robertson (1999-2004) (Labour, politicus Verenigd Koninkrijk); Jaap de Hoop Scheffer (2004-2009) (D66, CDA, minister van Buitenlandse Zaken, fractievoorzitter CDA, Nederland) en Anders Fogh Rasmussen (2009-2014) (Liberaal, Venstre, Lutheranisme, Premier van Denemarken, Denemarken) en Jens Stoltenberg (2014-heden) (Noorse Arbeiderspartij, Premier van Noorwegen. Wordt vanaf 1 oktober 2024 opgevolgd door Mark Rutte (liberaal, VVD, Hervormd, Politiek leider VVD, fractieleider VVD, Minister-President, Minister van Algemene Zaken en daarmee de baas van de Coördinator van Alle Geheime Diensten, de CTIVD en de TIB, Nederland).

Voor de Ware Achter Grond Informatie over Mark Rutte lees de Volgende Artikelen

Het is deze vanuit de Verenigde Naties voort gezette en naar 193 wereldlanden uit gebreide Vereenigde Oost Indische Compagnie (VOC) en West Indische Compagnie (WIC) die van de huidige aardse wereld een HEL OP AARDE, heeft gemaakt, waar mee het Voort Bestaan van het Menselijk Leven op Aarde op Zeer Korte Termijn dreigt te Verdwijnen als naar Aan Leiding van dit met de Hulp van God tot Stand Gebrachte Geschrift met de daar in Aan Gereikte “Mondiale Op Lossing” niet onmiddellijk wordt uit gevoerd.

Verenigde Naties komen met Eerste Over Één Komst voor Aan Pak Cyberc Crime

De Lid Staten van de Verenigde Naties zijn voor het eerst tot een Ontwerp Over Één Komst gekomen voor de aan pak van Cyber Crime. Daar in is onder meer af gesproken dat er meer Internationale Samen Werking zal komen, met Meer Justitie Capaciteit en in zet van Technische Middelen bij de aan pak van Criminaliteit via Internet.

In de tekst van het Verdrag wordt erkend, dat er in Cyber Space meer mogelijkheden zijn ontstaan voor het op korte termijn plegen van Groot Schalige Criminaliteit, op meerdere gebieden. In de Model Over Één Komst wordt met name gesproken over Terrorisme, Drugs Criminaliteit, Mensen Handel, Mensen Smokkel en Wapen Handel.

Stap

Het is het eerste Convenant, dat de Lid Staten van de Verenigde Naties hebben af gesloten met elkaar op dit gebied. Het is de bedoeling, dat de Ontwerp Over Één Komst later dit jaar zal worden aan genomen, tijdens de Algemene Vergadering. De Verenigde Naties noemen het ‘een belang rijke stap in een tijd, waar in Online Criminaliteit snel aan het toenemen is‘.

Maat Regelen

In het Convenant staan Maat Regelen om schreven, die de Internationale Samen Werking moeten verbeteren, zullen leiden tot meer Hand Having door Justitie, Meer Technische Onder Steuning bieden daar bij, en voor meer Capaciteit zullen zorgen in de aanpak van Cyber Crime.

Aan gesloten Landen moeten bij voor beeld Wet Geving op elkaar af stemmen om Online Kinder Mis Bruik tegen te gaan. Ook wil men Data Sets beter met elkaar gaan uit wisselen, en zullen Ambtenaren beter worden op geleid op Digitaal Gebied.

In de Ontwerp Tekst wordt ook aan gegeven, dat bij de aan pak van Cyber Crime de Mensen Rechten en de Privacy Wet Geving moeten worden gerespecteerd.

Mr-Online.nl, 9 apr 2024 om 00:06

https://www.mr-online.nl/verenigde-naties-komen-met-eerste-overeenkomst-voor-aanpak-cybercrime/

De Verenigde Naties heeft van de gehele wereld een grote gevangenis gemaakt waarin alle acht miljard wereldbewoners zitten gevangen als slaaf onder de dekmantels van de volgende vier concrete doelstellingen van de Verenigde Naties.

• Handhaven van Internationale Vrede en Veiligheid

• Stimuleren van Vriendschappelijke Relaties tussen Landen

• Stimuleren van Internationale Samen Werking bij het Op Lossen van Economische, Sociale, Culturele en Humanitaire Problemen

• Bevorderen van Respect voor Mensen Rechten en Fundamentele Vrijheden

Historische, Grond Wettelijke en Constitutionele Onder Bouw

ALLE 193 LANDEN VAN DE VERENIGDE NATIES ZIJN OP GROND VAN HET VERDRAG VAN LONDEN VAN 19 APRIL 1839 “GRONDWETTELIJK VERPLICHT” OM DE DEUREN VAN DE VERENIGDE NATIES IN ‘NEW YORK’, ‘GENÈVE’, ‘WENEN’ EN ‘NAIROBI’ TE SLUITEN EN TE VERZEGELEN.

ALLE 193 LANDEN VAN DE VERENIGDE NATIES ZIJN OP GROND VAN HET VERDRAG VAN LONDEN VAN 19 APRIL 1839 “GRONDWETTELIJK VERPLICHT” OM DE DEUREN VAN DE VERENIGDE NATIES IN ‘NEW YORK’, ‘GENÈVE’, ‘WENEN’ EN ‘NAIROBI’ TE SLUITEN EN TE VERZEGELEN

DE “VERENIGDE NATIES” HEBBEN MET DE REGISTRATIE OP 25 APRIL 1947 VAN DE OP 14 JUNI 1940 TE LONDEN GESLOTEN FINANCIËLE OVEREENKOMST VAN HET ‘NOOIT BESTAANDE NEDERLAND’ MET HET ‘VERENIGD KONINKRIJK’ BIJ DE “MARIA TEN-HEMELOPNEMING” VAN 15 AUGUSTUS 2024 ZICHZELF OPGEHEVEN.

HET ” WERELDWIJDE FEODALISME” VANUIT HET ‘NOOIT BESTAANDE NEDERLAND’ VANUIT DE IN LONDEN OPGERICHTE ‘BENELUX-UNIE’ VIA DE ‘EUROPESE-UNIE’ IS BIJ DE “MARIA TEN-HEMELOPNEMING” VAN 15 AUGUSTUS 2024 BEËINDIGD

BELGIË IS OP GROND VAN HET VERDRAG VAN LONDEN VAN 19 APRIL 1839 “GRONDWETTELIJK VERPLICHT” OM DE DEUREN VAN DE BENELUX-UNIE, DE EUROPESE UNIE EN DE NAVO IN BRUSSEL TE SLUITEN EN TE VERZEGELEN.

HET ” WERELDWIJDE FEODALISME” VANUIT HET ‘NOOIT BESTAANDE NEDERLAND’ VANUIT DE IN LONDEN OPGERICHTE ‘BENELUX-UNIE’ VIA DE ‘EUROPESE-UNIE’ IS BIJ DE “MARIA TEN-HEMELOPNEMING” VAN 15 AUGUSTUS 2024 BEËINDIGD.

Het feodalisme (van het Latijnse feudum of leen) (zie plaatje hierboven) is het gelaagde machts-, bestuurs- en samenlevingssysteem gebaseerd op een leenstelsel, dat zich in grote delen van Europa ontwikkelde na de Val van het West-Romeinse Rijk (circa 500), tot op heden 15 augustus 2024 wat zich vanuit het graafschap Holland vanuit het huis Oranje-Nassau – wat in werkelijkheid het huis Nassau-Breda (Nederland) is – vanuit het koninkrijk Arles (Bourgondië) heeft voortgezet en met de hulp van de Benelux-Unie, de Europese-Unie, de Verenigde Naties, de Rooms-Katholieke kerk, de protestante kerken en de Anglicaanse Kerk over nagenoeg de gehele wereld heeft kunnen uitbreiden en daarmee is uitgegroeid tot de huidige Nieuwe Wereldorde als een HEL OP AARDE, waarmee het voortbestaan van het menselijk leven op aarde op zeer korte termijn dreigt te verdwijnen als naar aanleiding van dit met de hulp van God tot stand gebrachte geschrift met de daarin aangereikte “mondiale oplossing” niet onmiddellijk wordt uitgevoerd.

Het hertogdom Beieren in samenhang met de Feodale periode van het Graafschap Holland

Het hertogdom Beieren ontstond toen een Germaanse stam, de Bajuwaren, in de 6e eeuw n.Chr., het gebied aan de bovenloop van de Donau binnenviel en er een hertogdom stichtte onder de Agilolfingen. In naam waren de Beieren christenen, maar pas na de komst van priesters uit het Iers-Gallische westen ontstond er een geloofsleven. Bonifatius (een van de belangrijkste Angelsaksische missionarissen) werd ondersteund door hertog Odilo (734-748) en reorganiseerde of stichtte de bisdommen Regensburg, Salzburg, Freising en Passau. Hertog Tassilo III (748-788) maakte zich los van het Frankische Rijk en onderwierp de Slavische stammen in het Alpengebied. In of rondom 5 juni 754 werd Bonifatius in Dokkum vermoord toen hij op zendelingstocht was. In 788 werd Tassilo door Karel de Grote afgezet en het stamhertogdom Beieren ingelijfd bij het Frankische Rijk. De vader van Karel de Grote was Pepijn de Korte, de eerste koning der Franken uit het Karolingische huis, geboren te Jupille-sur-Meuse in de Belgische provincie Luik.

De grootvader van Pepijn de Korte was Pepijn van Landen, die in de Kronieken van Fredegar, de belangrijkste bron over zijn leven, wordt genoemd als zoon van Carloman van Landen. Verder is over zijn afkomst weinig met zekerheid bekend. Zijn naam komt van de Vlaams-Brabantse stad Landen, zijn waarschijnlijke geboorteplaats. Pepijn was afkomstig uit een familie van grootgrondbezitters in het Maasdal. Hiermee hebben is historisch onderbouwd dat de oorzaak van de huidige Nieuwe Wereldorde als een HEL OP AARDE is terug te voeren naar de grootgrondbezitters in het Maasdal dat uit mond in het graafschap Holland.

De status van het Hollandse huis bleek gestegen toen in 938 Dirk II op achtjarige leeftijd werd verloofd met de net geboren Hildegard, de dochter van Arnulf I van Vlaanderen. De graaf was in deze periode meer een militaire gezaghebber die de aanvallen van de Vikingen moest weerstaan en daarbij onder de bisschop van Utrecht viel.

In 985 gaf koning Otto III, op verzoek van zijn moeder Theophanu een aantal gebieden in eigendom (proprium) aan graaf Dirk II die hij eerder in leen (beneficium) had gekregen. Dit was het gebied tussen de rivieren Liora (Lee) en Hisla (Hollandse IJssel) – Masaland – villa Sunnimeri, het gebied tussen de rivieren Medemelaka en Chinnelosara gemerchi – Kinheim – en Texla.

In 993 kwam graaf Arnulf om het leven bij een poging zijn opstandige onderdanen tot gehoorzaamheid te dwingen. Dit gevecht vond plaats bij Winkel en wordt gezien als een eerste teken van de libertas van de Friezen, maar op dat moment was er nog geen sprake van scheiding tussen West-Friesland en Kennemerland. Dirk III was nog te jong om het bestuur op zich te nemen, waarop zijn moeder Lutgardis van Luxemburg deze taken waarnam. In 1005 was Dirk oud genoeg om zelfstandig het graafschap te besturen, maar maakte hij nog steeds dankbaar gebruik van de goede connecties van zijn moeder. Volgens Thietmar van Merseburg kwam het tot een verzoening met de Friezen door toedoen van haar zwager, koning Hendrik II. De koning vertrok vanuit Utrecht per schip met een leger om de Friese opstand te onderdrukken.

Om de promessa in te lossen die hij had gedaan naar aanleiding van de Friese aanvallen, ging Dirk III daarna op bedevaart naar Jeruzalem. Bij zijn terugkeer bleek het noorden nog dusdanig onveilig dat hij naar het zuiden trok en rond Vlaardingen, dat buiten zijn leen lag, grond begon te verpachten om het in cultuur te laten brengen. Bovendien bouwde hij een burcht bij Silva Meriwido, het latere Vlaardingen. Vanuit die burcht dwong hij de kooplieden die in hun schepen langsvoeren, onderweg van Tiel naar Engeland en vice versa, om tol te betalen. Op de rijksdag van Nijmegen van 1018 (waar het Heilige Roomse Rijk vergaderde en waaraan honderden vorsten, vorst-bisschoppen en vorst-abten of -abdissen deelnamen) werd naar aanleiding van Tielse klachten besloten hier tegen op te treden. Een leger onder leiding van hertog Godfried I van Lotharingen bestaand uit een vloot met troepen uit Utrecht, Keulen en Luik werd echter in de Slag bij Vlaardingen verslagen door Dirk III. Om diens positie tegenover eventuele aanvallen van Vikingen niet te verzwakken, besloot de Rooms-Duitse keizer Hendrik II het hierbij te laten, maar wel de positie van de bisschop van Utrecht, de leenheer van Dirk, te versterken. Daarmee werd Dirk III feitelijk zelfstandig. Dirk wist desondanks zijn gebied uit te breiden richting het oosten, ten koste van Utrecht. Na het overlijden van Hendrik II in 1024 steunde Dirk III de kandidatuur van Koenraad II waarmee hij poogde zich te verzoenen met het rijksgezag en zijn verworven gebieden te behouden en zelfs uit te breiden.

Het Sticht Utrecht (ook bekend als Het Sticht) was het territorium waarover de bisschoppen van Utrecht in de middeleeuwen (en – indirect — op 15 augustus 2024 nog steeds) als plaatselijk vorst (heerser) de landsheerlijkheid uitoefenden. Een sticht was een gebied waar een hoge functionaris van de Rooms-Katholieke Kerk als een abt of bisschop het wereldlijk gezag uitoefende.

Het Sticht Utrecht (zie foto) was van 1024 tot 1528 (en – indirect — op 15 augustus 2024 nog steeds) bestuurlijk gezien een vorstendom binnen het Heilige Roomse Rijk (is thans Verenigde Naties) waar de keizer (is thans Maurits van Orange-Nassau van Vollenhoven) het hoogste gezag uitoefende. De bisschop had van de keizer op grond van een feodale overeenkomst heerlijke rechten en plichten gekregen om het gebied in zijn naam te besturen als rijksvorst en graaf. Het grondgebied bestond uit

• het Nedersticht, dat ruwweg overeenkwam met de huidige provincie Utrecht.

•het Oversticht, dat de huidige provincies Overijssel en Drenthe en de stad Groningen omvatte.

Het sticht Utrecht moet onderscheiden worden van het bisdom Utrecht, dat onderdeel uitmaakte (en maakt) van de organisatie van de Rooms-Katholieke Kerk en waarover de Utrechtse bisschop geestelijk gezag uitoefende. Het territorium van het bisdom Utrecht was veel uitgestrekter; het omvatte naast het genoemde Sticht de huidige provincies Friesland (met uitzondering van Achtkarspelen), Noord-Holland, Zuid-Holland, Zeeland (zonder westelijk Zeeuws-Vlaanderen) en Gelderland (zonder delen van het graafschap Zutphen). De buurschap Markvelde in Twente hoorde bestuurlijk bij het Sticht, maar maakte geestelijk deel uit van het bisdom Münster.

Tijdens het bewind van bisschop Bernold stierf keizer Koenraad II gedurende een verblijf in Utrecht in 1039, waarop zijn ingewanden in de Domkerk werden bijgezet. De zoon en opvolger van Koenraad, Hendrik III, overlaadde het Utrechtse bisdom sindsdien met gunsten; zo werd in 1040 het Oversticht aan de bisschop toegewezen (zie foto). Nu de banden hernieuwd waren, werd besloten om de graaf alsnog te bedwingen. In 1046 dwong de keizer Dirk IV afstand te doen van het door hem veroverde gebied. De keizer kon zich echter niet handhaven en moest zich terugtrekken, waarna Dirk de bisdommen Utrecht en Luik begon te plunderen. Bovendien sloot hij een verbond met Godfried met de Baard, de hertog van Opper-Lotharingen en de graven van Vlaanderen en Henegouwen. Hierop volgde in 1047 een tweede strafexpeditie, waarbij de keizer Vlaardingen en de grafelijke burcht te Rijnsburg veroverde. Deze werd geheel verwoest. Tijdens de terugtocht leed de keizer echter grote verliezen, waardoor Dirks bondgenoten nu ook openlijk tegen de keizer in opstand kwamen. In 1049 werd Dirk IV door de bisschoppen van Metz, Luik en Utrecht in de val gelokt en gedood. Dirk was nog jong, ongehuwd en kinderloos. Hij werd opgevolgd door zijn broer Floris I.

Floris I wist zijn gebied in het noorden uit te breiden met een klein gebied in Rijnland, Holdland. Waarschijnlijk ging deze naam al snel over op het gehele gebied van Floris. Floris kwam 1061 in oorlog, waarbij niet duidelijk is of dit tegen Brabant, het Sticht of Luik was, waarbij hij verrast en gedood werd. Zijn zoon Dirk V was nog minderjarig, waarop zijn moeder Geertruida van Saksen regentes werd. In 1063 hertrouwde Geertruide met Robrecht I van Vlaanderen, die hierna de Fries werd genoemd en als regent voor Dirk V optrad. Koning Hendrik IV schonk in 1064 de gebieden van Dirk, namelijk die ’ten westen van het Vlie en rond de oevers van de Rijn’ (Westflingeet circa horas Reni) aan bisschop Willem I van Utrecht, op wiens steun hij wel kon rekenen. Dirk mocht slechts Maasland behouden. Willem wist met de hulp van hertog Godfried III met de Bult van Neder-Lotharingen met veldslagen in 1071 en 1072 de gebieden ook daadwerkelijk te veroveren. Na de dood van Godfried en Willem in 1076 belegerden Robrecht en zijn stiefzoon Dirk V IJsselmonde en wisten de nieuwe bisschop Koenraad gevangen te nemen en te dwingen de gebieden van Dirk V terug te geven. In de eerste helft van de 13e eeuw werd het huidige Den Haag de zetel van de graven van Holland. De officiële plaatsnaam ‘s-Gravenhage en de naam van de Gravenstraat voor de verbinding tussen het Kerkplein en het huidige Buitenhof in Den Haag verwijzen nog daarnaar. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog speelde het gewest Holland een belangrijke rol in het verzet tegen de Spaanse koning. Na de Unie van Utrecht werd het gewest Holland het leidende gewest van de Republiek en het Rooms-Hollands recht het leidende recht in de Republiek.

Het huis Oranje-Nassau werd voor het eerst genoemd in 1544, toen Willem I, graaf van Nassau-Dillenburg (1533-1584), beter bekend als Willem van Oranje of Willem de Zwijger, het Zuid-Franse prinsdom Orange erfde van zijn neef René van Chalon (officieel René graaf van Nassau en prins van Chalon-Oranje), de zoon van Willems oom Hendrik III.

René van Chalon (Breda, 5 februari 1519 – Saint-Dizier, 18 juli 1544), was vanaf 1530 prins van Oranje. graaf van Nassau en Vanden, heer van Breda en de Lek, heer van Corroy, Frasne en Chênemont. Als prins van Oranje was hij aan niemand onderdanig en in principe de gelijke van de Franse koning en de Duitse keizer. Hij was ook niet ondergeschikt aan de paus (en daarmee ook niet aan Jezus), dat waren slechts vazallen onder hem. Het is daarom dat Willem Alexander (zie foto); Koning der Nederlanden; Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Baron van Breda en Heer van Besançon is gebleven in deze gebieden en om die reden aan niemand onderdanig is en dat daarmee de Nederlandse Staten- Generaal (de 75 leden in de Eerste Kamer en de 150 leden in de Tweede Kamer) slechts “goedbetaalde slaven” onder de koninklijke alleenheerser Willem Alexander zijn, die op zijn beurt wordt aangestuurd door de huidige keizer Maurits van Oranje-Nassau van Vollenhoven, vanuit het voortgezette Heilige Roomse Rijk, dat met de oprichting van de Verenigde Naties op 24 oktober 1945 vanaf die tijd is uitgegroeid tot 193 lidstaten in de gehele wereld, waarin het ministaatje Vaticaanstad geen deel mag uitmaken (dit omdat paus Franciscus – als plaatsbekleder van Jezus – tegen zijn wil in daarnaar is verbannen) en waarin ook het ministaatje Palestina geen deel mag uitmaken (dit omdat de daar geboren en begraven Jezus tegen de wil van “God de Vader” in daarnaar is verbannen). Het is daarom dat de oosters-orthodoxe kerken in 1054 zich met het Oosters Schisma hebben afgescheiden van de Rooms Katholieke kerk. Het is ook daarom dat “God de Vader” heeft beslist dat als gevolg van alle daaruit ontstane Godsdienstoorlogen en Kruistochten de “sleutels” vanhet heiligdom van Jezus in de Heilig Grafkerk werden toevertrouwd aan twee Palestijnse moslimfamilies, wat tot de dag van vandaag nog het geval is.

De Goddelijke waarheid is

Als gevolg van het kinderloosheid overlijden op 19 maart 1702 van prins Willem III van Oranje, en het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747) zijn de historische en juridische feiten glashelder en die luiden als volgt:

1. Prins Willem III van Oranje heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger vanuit het huis Orange (Frankrijk) als prins van Oranje. Het vanaf prins Philips Willem van Oranje (1584-1618) gecreëerde (valse) huis van Oranje Nassau – wat in werkelijkheid het huis Nassau-Breda (Nederland) is – maakt dat niet anders.

2. Graaf Willem III van Oranje van het huis Nassau-Breda heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger, waarmee het huis Nassau-Breda (Nederland) – en het daarop gecreëerde (valse) huis van Oranje-Nassau – zijn opgeheven.

3. Erfstadhouder is de benaming voor de functie die bekleed werd door de stadhouders van de gewesten Holland en Zeeland vanaf 1674, Friesland vanaf 1675. Prins Willem III van Oranje (1650-1702) is de opvolger van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk (1588 tot 1795). Van een “erfenis van deze titel” door Prins Willem III van Oranje (1650-1702) kan dan ook geen sprake zijn.

4. Prins Willem III van Oranje van de Republiek der Zeven Verenigde heeft na zijn “kinderloos overlijden” op 19 maart 1702 als opvolger het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747). Van een “erfenis van deze titel” door stadhouder Willem IV van Oranje-Nassau (1711-1751) kan dan ook geen sprake zijn. Dat vanuit de “prinsgezinde orangisme” (onder druk van – om anders te worden vermoord – zoals dat eerder is gebeurd bij Johan van Oldenbarnevelt (bron) ende gebroeders Johan en Cornelis de Witt (bron)–de Statencolleges in Holland en Zeeland in 1674 werden gedwongen het stadhouderschap erfelijk te verklaren maakt dat niet anders (bron).

Voor historische, grondwettelijke en constitutionele onderbouw lees de volgende informatie in De Nieuwe Media.

Willem Alexander (zie foto); Koning der Nederlanden; Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Baron van Breda en Heer van Besançon, die de “Grondwettelijke eed” heeft afgelegd dat hij aan niemand onderdanig is (ook niet aan de paus, Jezus en God de Vader), is ook Jonkheer van Amsberg (als gevolg van het huwelijk van Beatrix met Claus), Markies van Veere en Vlissingen, Graaf van Katzenelnbogen, Vianden, Diez, Spiegelberg, Buren, Leerdam en Culemborg.

De familie Von Amsberg (waarvan Willem Alexander Jonkheer is) is een Duits geslacht dat van 1891 tot 1918 tot de Duitse adel behoorde. De familie komt uit het huidige Nedersaksen (zie foto) en Mecklenburg-Voor-Pommeren (zie foto). Een bekende telg uit het geslacht Von Amsberg is Claus der Nederlanden, jonkheer van Amsberg, de overleden echtgenoot van Prinses Beatrix der Nederlanden. De nakomelingen van de jongere zonen uit dit huwelijk voeren de geslachtsnaam Van Oranje-Nassau van Amsberg en behoren tot de Nederlandse adel. Dit betekent dat Beatrix (die vanaf 30 april 1980 t/m 30 april 2013) als gevolg van haar huwelijk met prins Claus vanaf 30 april 1980 (op 30 april 2013 opgevolgd door Willem Alexander) “alleenheerser” is geworden over de Duitse deelstaten Nedersaksen en Mecklenburg-Voor-Pommeren waaraan niemand onderdanig is.

Ernst Albrecht (de vader van huidig voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie) was vanaf 6 februari 1976 tot 21 juni 1990 minister-president van de Duitse deelstaat Nedersaksen. Dit betekent dat (als gevolg van het huwelijk van koningin Beatrix met prins Claus) daarmee Ernst Albrecht (de vader van huidig Ursula von der Leyen) en daarmee ook huidig voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie vanaf 30 april 1980 dictatoriaal worden aangestuurd door de aan niemand onderdanige opvolgende koningin Beatrix en koning Willem Alexander. Zij worden daarmee geholpen door de Nederlandse Staten- Generaal (de 75 leden in de Eerste Kamer en de 150 leden in de Tweede Kamer), die daarvoor hun “Grondwettelijke eed” hebben afgelegd aan huidig koning Willem Alexander. Als waardering daarvoor ontvangen zij een hoog salaris en mogen (moeten) zij met de hulp van hun ambtenaren, onder aansturing van de opvolgende secretarissen-generaal, alle wetten overtreden die er te overtreden zijn, zonder daarvoor strafrechtelijk te worden vervolgd. Dit geeft ook een verklaring voor het feit dat voormalig secretaris-generaal Dick Schoof (zie foto) van het ministerie van Justitie en Veiligheid de opvolgende Minister-President van Nederland moet worden.

Ernst Albrecht (29 juni 1930 – 13 december 2014)(zie foto) – de vader van Ursula von der Leyen – werd geboren in Heidelberg, de zoon van de psycholoog, psychotherapeut en arts Carl Albrecht, die bekend stond om het ontwikkelen van een nieuwe meditatiemethode; De familie Albrecht behoorde sinds de 17e eeuw tot de hübsche (“deftige”) families van het keurvorstendom Hannover als artsen, juristen en ambtenaren, maar zijn directe voorouders waren rijke katoenhandelaren in Bremen en leden van de Hanzestad van de stadstaat. elite in de 19e en 20e eeuw. Zijn grootmoeder Mary Ladson Robertson was een Amerikaan van vooraanstaande plantersklasse uit Charleston, South Carolina, en een afstammeling van James H. Ladson en verschillende koloniale gouverneurs. Ernst Albrecht studeerde rechten en economie. In 1958 verhuisde hij naar Brussel , waar hij een van de eerste Europese ambtenaren werd.

Voor meer informatie hierover lees het recente artikel van 5 augustus 2024 in de Belgische krant De Wereld Morgen in de volgende link, welke u daaronder ook volledig vindt ingelast:

Met Ursula von der Leyen is Europa op een gevaarlijk pad

Met de ‘kroning’ van Ursula von der Leyen, tot voorzitter van de EU-Commissie begeeft Europa zich op een gevaarlijk pad. Haar absolute prioriteit is de militarisering van de economie. Ten koste van de veiligheid, de soevereiniteit, de welvaart en het welzijn van de Europese volkeren. Kanonnen in plaats van boter.

maandag 5 augustus 2024 16:27

Er zijn meer dan redenen genoeg om de herverkiezing op 18 juli 2024 van Ursula Albrecht – gehuwd von der Leyen – te wantrouwen. Haar familiegeschiedenis geeft daarvoor aanleiding, gekruid met autoritaire praktijken in haar eerste mandaat (2019-2024) en haar plannen voor de komende jaren.

Een vieze familiegeschiedenis

Ursula is een afstammeling van zowel de Duitse als de Amerikaanse elite. De wortels ervan gaan terug tot één van de oude adellijke families van Hannover in Nedersaksen. Maar ook tot de grootste slavenhouder-dynastieën in de Verenigde Staten, die tot de eerste Britse kolonisten behoorden. Haar overgrootmoeder komt uit de Engelse familie Ladson, eigenaren van honderden slaven op de plantages in South Carolina, rond Charleston.

De wortels ervan gaan terug tot één van de oude adellijke families van Hannover in Nedersaksen, maar ook tot de grootste slavenhouder-dynastieën in de Verenigde Staten.

De Ladsons waren niet alleen één van de rijkste katoenproducenten in het Amerikaanse Zuiden, maar ook één van de meest invloedrijke slavenhouder-dynastieën, beoefenaars van grootschalige landbouw gebaseerd op slavenarbeid.

Ursula is discreet over het slavenverleden van haar verre familie. Maar tijdens haar studie aan de London School of Economics waar ze in 1978 naartoe ging, nam de 20-jarige Ursula het pseudoniem Rose Ladson aan als maatregel tegen ontvoering.

Vandaag herinnert het hoofd van de Europese Commissie tijdens ontmoetingen met Amerikaanse leiders regelmatig aan de bloedverwantschap en haar bijzondere liefde voor de Verenigde Staten. Ursula studeerde niet alleen in Londen, maar verbleef ook gedurende een aantal jaren in de VS.

Ursula is de telg uit twee Duitse aristocratische families. Ze werd geboren als Ursula Albrecht, de dochter van Ernst Albrecht, een vooraanstaande Europese bureaucraat, CDU-partijleider en voormalig minister-president van Nedersaksen. De familie Albrecht verdiende een fortuin door haar dominerende positie als douanehandhavers in het Heilig Roomse Rijk op de katoenmarkten van het 19e eeuwse Bremen.

Nazi’s in Europa

In Europa was Ernsts eerste job bij de Europese Commissie voor Kolen en Staal (EGKS) onder de leiding van een andere Duitse aristocraat Hans von der Groeben. Tijdens de oorlog werkte Dhr. von der Groeben als plaatsvervanger voor het Reichsministerie van Landbouw onder de leiding van Richard Walther Darré.

In die extreemrechtse, fascistische ideologische omgeving groeide Ursula op

Darré was een nazi. Hij schreef zijn eerste nazi-teksten in 1926 en werd in 1930 lid van de nazipartij. Hij sloot zich snel aan bij de SS en werd door Heinrich Himmler aangenomen als hoofd van zowel de ‘Race and Settlement Office’ als later het Reichsministerie van Landbouw. Darré was één van de leidende ideologen van de partij. Hij legde de basis voor het “Generalplan Ost”, het nazi-plan om het hele Slavische ras uit te roeien en/of tot slaaf te maken en Oost-Europa te koloniseren. Darré was architect van het nazi-landbouwbeleid: “Bloed en bodem”.

In die extreemrechtse, fascistische ideologische omgeving groeide Ursula op, Ernst Albrecht en zijn gezin werd aangeworven en genoot het volle vertrouwen van zijn nazi-bazen.

Ernst Albrecht, van 1978-1990 minister-president van de Duitse deelstaat Nedersaksen, nam niet-gerehabiliteerde nazi’s op in zijn regering. Hans Puvogel, een nazi, werd minister van Justitie. In zijn eindproefschrift als afgestudeerde advocaat pleitte hij voor massale euthanasie en sterilisatie van inferieure rassen. De slavernij-achtergrond van de familie Albrecht kan verklaren waarom ze zich op hun gemak voelen bij de nazi’s. De nazi’s inspireerden zich voor hun rassensysteem ook op de theorieën en de praktijken van de slavernij in het Amerikaanse Zuiden.

In een gedocumenteerde geschiedenis van de familie Albrecht is er een mysterieus gat tussen 1936 en 1945. Omdat we nooit antwoorden zullen hebben, kan de schaduw van Ursula’s familieverleden misschien de ware inhoud laten zien van Ursula’s ‘Europese waarden’.

Je kiest je familie niet, maar …

Je kiest je familie niet. Velen hebben afstand genomen van het foute verleden van hun familie en werden democraat. Merkwaardig is dat Ursula Albrecht, voor zover we weten, er nog nooit met naam en toenaam publiek afstand van genomen heeft.

Net zoals de Amerikanen loopt zij over van messianistische, exceptionalistische litanieën van: “de Europese waarden, als de hoogste eigenschappen van de mensheid, met name vrijheid, rechtvaardigheid, solidariteit en de rechtsstaat’.

Voor miljarden mensen in (ex-)koloniale landen betekenen de ‘Europese waarden’ echter oceanen van oorlog, bloed en onderdrukking, roof van grondstoffen. Tot vandaag. Vraag dat maar ook aan de volkeren waar het Westen met bommen en raketten in deze eeuw de blijde humanitaire boodschap kwam brengen.

Ursula’s natte droom is een ‘geopolitieke Europese Unie’ te creëren als vooruitgeschoven post van de Pax Americana op het westelijk schiereiland van Eurazië

Met al het voorgaande is het niet moeilijk te begrijpen dat ze werd gekroond tot absolute topvrouw in Europa. Immers, ze is een directe woordvoerder van de belangen van de financiële en bureaucratische elite van de EU en het geopolitiek Atlantisch project.

Ze is de betrouwbare animator van de Amerikaanse agenda om ten alle prijze te vermijden dat de buren, Rusland en Europa, partners zouden worden die de Amerikaanse werelddominantie zouden kunnen bedreigen. Ursula’s natte droom is een ‘geopolitieke Europese Unie’ te creëren als vooruitgeschoven post van de Pax Americana op het westelijk schiereiland van Eurazië.

Ursula’s hervormingen: neoliberale superstaat en militarisering

Ursula blijkt de handboeken van de neoliberale fundamentalisten goed gelezen te hebben. Zij prediken dat crisissen – al dan niet uitgelokt – dè katalysatoren zijn van angst en wanorde bij het volk die de heersende klasse in staat stelt autoritair, al dan niet met een democratisch sausje, alle remmen voor haar macht weg te nemen.

Om te beginnen was er de Covid-pandemie. Ursula maakte misbruik van de pandemie om quasi op eigen houtje contracten met grote farma-bedrijven af te sluiten. Zij misbruikte de coronacrisis om de EU-natiestaten te verzwakken. Ze bracht belangrijke beslissingen in de gezondheidszorg onder controle van de EU-Commissie.

Iedereen herinnert zich hoe Ursula in 2020 alle procedures omzeilde en contracten afsloot voor de levering van vaccins aan de EU, voor miljarden euro’s. Via sms-jes van Ursula met de Amerikaanse Pfizer werd het vaccin, dat op dat moment nog niet was getest, snel goedgekeurd voor gebruik in de Europese Unie.

Miljoenen overbodige vaccins moesten tot 2024 gekocht worden met gemeenschapsgeld, waarvoor de nationale staten moesten opdraaien. Waarna het overschot in de vuilniscontainer werd gekieperd. Vanuit parlementen en pers werden vragen gesteld over deze autoritaire en harde managementstijl van Ursula. Zij moet machtige beschermers hebben, immers zij schoof alle vragen daarover gewoon terzijde.

Kanonnen in plaats van boter

Het hoofddoel van de EU is nooit geweest de algemene volkswelvaart en de soevereiniteit van de volkeren die op Europese bodem wonen. Als het van de EU afhangt zullen de restanten van de welvaartsstaat verder opgeruimd worden met dwingende besparingsprogramma’s en privatiseringen.

Kanonnen boven boter is het nieuw devies van de leidende Europese elites

Wat wel de topprioriteit is van de Europese elites, is een Europese superstaat, een imperium met militarisme als drijvende kracht. En zo het front te bezetten aan de rand van westelijk Eurazië. Zo helpen de Europese elites de Amerikanen wapens en militairen vrij te maken voor de confrontatie met China. Kanonnen boven boter is het nieuw devies van de leidende Europese elites.

Om de oorlogsuitgaven en de ermee gekoppelde daling van de volkswelvaart van een sociaal draagvlak te voorzien wordt de oorlogshysterie bij het publiek tot ongekende hoogten aangewakkerd. In de media en pers worden de narratieve brouwsels eindeloos herhaald over Israël, Oekraïne, Venezuela, Cuba, China, …

Opeens is er veel geld voor militaristische televisieprogramma’s met “special forces“-entertainment waaraan bekende Vlamingen gedwee deelnemen. Militairen zijn kind aan huis geworden in de televisiestudio’s en kranten.

Pacifisme, diplomatieke oplossingen voor conflicten zijn taboe geworden. In het huidige waanzinnige klimaat ruiken ze naar naïviteit of de nuttige idioot. Debatten erover zijn nauwelijks aanwezig in de mainstream media en pers. Josep Borrell, de bizarre buitenlandvertegenwoordiger van de EU, die Europa als de tuin van Eden beschouwt en alles erbuiten de jungle, schoffeerde andermaal hiermee de rest van de wereld.

Ursula Albrecht heeft al aangekondigd dat zij de nieuwe functie van Europees Commissaris voor Defensie in de nieuwe Commissie wil bekleden

Ursula Albrecht heeft al aangekondigd dat zij de nieuwe functie van Europees Commissaris voor Defensie in de nieuwe Commissie wil bekleden. Ondanks het feit dat het defensiebeleid tot 2022 het absolute voorecht was van de nationale staten.

Wordt Europa terug, zoals het historisch altijd was, een bron van veel kwaad, racisme, bloedvergieten en ellende? Hier startten bloedige koloniale expedities het uitmoorden van inheemse volkeren, de roof van de rijkdommen, en ontploften twee wereldoorlogen.

De dominantie van het kartel

Op 18 juli 2024 koos het Europees Parlement Ursula Albrecht, gehuwd von der Leyen, voor de tweede keer tot voorzitter van de Europese Commissie. Het monsterverbond van conservatieven (EVP) met liberalen én van centrumlinks (sociaaldemocraten en groenen) was de ruggengraat van deze meerderheid (401 stemmen op de 720). De EVP domineert het Europees parlement (188 zetels). De EVP is een cocktail van neo-katholieke partijen, reactionairen en cryptofascisten.

Alhoewel deze partijen soms vurige retoriek tegen elkaar spuien en zelfs mekaar pesten met het onthullen van grote corruptieschandalen zijn dit grotendeels spiegelgevechten, rookgordijnen.

Ze zien in Ursula Albrecht de onbetwiste leider van de globalisten die gelooft in de messianistische zending van het Westen

Deze partijen vormen in feite een kartel, een goed functionerend mechanisme. Al deze partijen zitten fundamenteel op dezelfde koers. Ze zien in Ursula Albrecht de onbetwiste leider van de globalisten die gelooft in de messianistische zending van het Westen. Een multipolaire wereld is aan hen niet besteed.

De wereld verandert. Wil Europa relevant blijven zal het toch autonoom zijn plaats moeten verwerven tussen de grote machtsblokken en niet als dwergen in de tuin van het Witte Huis. Europese personaliteiten uit de recente geschiedenis zoals bijvoorbeeld Charles De Gaulle, Willy Brandt, Aldo Moro (vermoord), Olof Palme (vermoord), Enrico Berlinguer, Pierre Harmel gaven het goede voorbeeld.

De EU wordt een explosieve mix

De fractie van links “The Left” (46 zetels) stemde tegen Ursula Albrecht-von der Leyen, waaronder de volksvertegenwoordigers in het Europees Parlement voor de PVDA-PTB, gewezen Antwerps vakbondssecretaris Rudi Kennis en Marc Botenga.

Heel wat politici, intellectuelen en volkeren maken zich ongerust over de oorlogen in Oekraïne, in Gaza, in Soedan en in Congo. Hun rangen groeien aan. De gekende publicist Fabian Scheidler zegt in de Berliner Zeitung (27 juli 2024): “De EU is een explosieve mix van escapisme en ongebreideld militarisme geworden die doet denken aan de tijd vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog”.

Voor nog meer achtergrondinformatie lees de volgende links op de Nieuwe Media.

Aanvankelijk was hij kabinetschef van de Europese commissaris voor Concurrentie Hans von der Groeben in de Hallstein-commissie, en in 1967, op 37-jarige leeftijd, werd hij directeur-generaal van het directoraat-generaal Concurrentie en daarmee de hoogste baas over alle daaronder werkende Europese ambtenaren. Thans zijn onder huidig opvolgend directeur-generaal Concurrentie Olivier Guersent (zie foto) ongeveer 850 functionarissen werkzaam, evenals een aantal gedetacheerde nationale functionarissen, onder meer van de nationale mededingings-autoriteiten. Hij is onder aansturing van huidig voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie (de dochter van haar voorganger Ernst Albrecht) verantwoordelijk voor het vaststellen en uitvoeren van het mededingingsbeleid voor de Europese Unie. Het directoraat-generaal Concurrentie heeft een dubbele rol bij de handhaving van de mededingingsregels: een onderzoeksrol en een besluitvormende rol. Het directoraat-generaal Concurrentie wordt ook beschouwd als een van de meest geavanceerde antitrusthandhavers ter wereld, naast de Amerikaanse Federal Trade Commission en de Antitrust Division van het ministerie van Justitie. De boetes voor bedrijven stegen van 3,4 miljard euro tussen 2000 en 2004 naar 9,4 miljard euro tussen 2005 en 2009. Tussen 2010 en 2012 bedroegen ze in totaal 5,4 miljard euro.

Hier ligt dan de oorzaak dat huidig voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie (de dochter van haar voorganger Ernst Albrecht) recent heeft beslist dat België samen met onder meer Frankrijk en Italië op Europees strafbankje moet komen, wegens slechte begrotingscijfers (bron VRT-Nieuws 19 juni 2024, zie foto), om daarmee Bart de Wever (burgemeester van Antwerpen), als voorzitter van de politieke partij N-VA, groen licht te geven om als “informateur”, zowel op Belgisch federaal niveau als ook op Vlaams niveau, nieuwe regeringen te vormen, met als doel de “staatshervorming” door te voeren, om te komen tot een uiteindelijke splitsing van België in vier taalgebieden (zie foto), waarmee het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen, dat door de internationale gemeenschap nog steeds is erkend, wordt ondermijnd en het soevereine land België als unitaire staat daarmee is verdwenen. Een grotere en smerigere staatsgreep valt niet te bedenken.

De Eurocommissarissen voor mededingen die vanaf de oprichting van de Europese Unie (1958) hiervoor bestuurlijk verantwoordelijk zijn, betreffen: Hans von der Gröben (1958-1967, EVP , Bondsrepubliek Duitsland); Maan Sassen (1967-1970, KVP, EVP, Nederland); Albert Borschette (1970-1976, Luxemburg); Raymond Vouel (1976-1980, LSAP, PES, Luxemburg); Frans Andriessen (1981-1985, CDA, EVP, Nederland); Peter Sutherland (1985-1990, FG, EVP, Ierland); Leon Brittan (1989-1993, Con, EVP, Verenigd Koninkrijk); Karel Van Miert (1993-1999, SP, PES, België); Mario Monti (1999-2004, Italië); Neelie Kroes (2004-2010, VVD, ALDE, Nederland); Joaquín Almunia (2010-2014, PSOE, PES, Spanje); Margrethe Vestager (2014-heden, RV, ALDE, Denemarken).

Dit geeft ook een verklaring voor het feit dat aan prins Constantijn (Utrecht, 11 oktober 1969), Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Jonkheer van Amsberg (als gevolg van het huwelijk van zijn moeder Beatrix met Claus), momenteel de vierde is in lijn voor de troonopvolging, de volgende loopbaan heeft moeten volgen. Begin 1970 werd Constantijn met zijn neef prins Bernhard jr., het tweede kind van prinses Margriet, gedoopt in Utrecht. Prins Aschwin zur Lippe-Biesterfeld, de broer van prins Bernhard was een van zijn peetooms, voormalig koning Constantijn II van Griekenland en Max Kohnstamm zijn twee andere peetooms.

In april 1980 werd zijn moeder ingehuldigd als koningin der Nederlanden. Kort daarop verhuisde het koninklijk gezin naar paleis Huis ten Bosch in Den Haag. In deze stad vervolgde de prins zijn schoolopleiding aan het Eerste Vrijzinnig-Christelijk Lyceum, waar hij in 1987 slaagde voor het vwo-examen. In het studiejaar 1987-1988 volgde Constantijn taalcursussen in Frankrijk en Italië. Vervolgens studeerde hij van 1988 tot 1995 rechten aan de Rijksuniversiteit Leiden (afstudeerrichting Burgerlijk Recht). Na zijn studie liep Constantijn vanaf 1995 stage bij het kabinet van de Nederlandse commissaris bij de Europese Commissie, toen Hans van den Broek (KVP, EVP, zie foto), die in zijn portefeuille had Externe Betrekkingen, Gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid, Mensenrechten en Uitbreiding, waar hij daarna tot 1999 werkzaam bleef, die werd opgevolgd door Frits Bolkestein,VVD, ALDE (voorheen werkzaam bij Royal Shell). In 2000 volgde hij een MBA bij INSEAD. Na zijn huwelijk in 2001 verhuisde hij naar Londen. Hij was werkzaam als adviseur Europa-communicatie bij het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Op 17 mei 2001 trouwde Prins Constantijn in Den Haag met Laurentien Brinkhorst (zie foto) met wie hij sinds 1995 een relatie heeft. Haar vader Laurens Jan Brinkhorst is een oud-diplomaat en jurist. Brinkhorst was partijleider van D66 in 1982. Hij was staatssecretaris van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Den Uyl van 1973 tot 1977 en lid van de Tweede Kamer 1977 tot 1982 en fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer van 1981 tot 1982 en Europees ambassadeur naar Japan van 1982 tot 1987. Brinkhorst was later lid van het Europees Parlement van 1994 tot 1999 en minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij in het kabinet-Kok II van 1999 tot 2002 en minister van Economische Zaken in het kabinet-Balkenende II van 2003 tot 2006 en kortstondig vicepremier in dat zelfde kabinet van 2005 tot 2006. Brinkhorst was tot 2016 lid Advisory Board 3i Benelux (private equity onderneming) en lid Raad van Advies Continental Gas Storage en is vanaf 2008 lid APCO Worldwide’s International Advisory Council.

Het is deze Laurentien Brinkhorst (zie foto) die met juridische stappen dreigt tegen de ambtenaren die hierover de waarheid naar buiten hebben gebracht. Als bewijs daarvoor lees het recente artikel van 8 augustus 2024 in de Belgische krant VRT-NIEUWS in de volgende link, welke u daaronder ook volledig vindt ingelast:

Nederlandse prinses Laurentien dreigt met juridische stappen na beschuldigingen van wangedrag tegenover ambtenaren

In Nederland ligt prinses Laurentien onder vuur. Tegen de schoonzus van koning Willem-Alexander zijn meldingen van ambtenaren binnengekomen over wangedrag. Het ministerie van Financiën bevestigt enkel dat “de emoties wel eens hoog opgelopen zijn”. Laurentien zelf overweegt naar de rechter te stappen.

Het Algemeen Dagblad brengt het verhaal naar buiten. “Ingewijden die wij spraken, noemen het grensoverschrijdend gedrag”, schrijft de Nederlandse krant.

De dienst Financiën erkent dat er problemen zijn geweest. Nuance: de term “grensoverschrijdend gedrag” wordt daarbij niet in de mond genomen.

De prinses en haar Stichting overwegen nu juridische stappen. Ze willen de beschuldigingen van de krantensite zien en eisen een rechtzetting.

Het Algemeen Dagblad houdt voet bij stuk. “We zien de juridische stappen met vertrouwen tegemoet”, reageert de hoofdredacteur.

Waarover gaat dit?

Prinses Laurentien heeft een stichting die zich inzet voor de gedupeerden van de zogenoemde “toeslagenaffaire”.

Bij dat Nederlandse schandaal werden jarenlang door hooggeplaatste ambtenaren premies voor kinderopvang onterecht stopgezet. Zo’n 26.000 gezinnen werden getroffen. Het was de aanleiding voor het ontslag van de regering van premier Mark Rutte.

Laurentiens Stichting (Gelijk)waardig Herstel werkt samen met het ministerie van Financiën om de problemen van de slachtoffers op te lossen. Die hebben recht op een schadevergoeding. Het ging in eerste instantie om 1,3 miljard euro.

De kerkelijke inzegening van Prins Constantijn in Den Haag met Laurentien Brinkhorst was op 19 mei 2001. Daarmee zijn Constantijn, Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Jonkheer van Amsberg (als gevolg van het huwelijk van Beatrix met Claus) met het hun huwelijk voor de protestante kerk volledig samengesmolten met de politieke partij D66 van haar vader Laurentien Brinkhorst. Daarmee heeft D66 een aan niemand onderdanige macht weten te verkrijgen. Dit des temeer huidig “onderkoning” vice-president Thom de Graaf (2018-heden) (zie foto) van de Raad van State ook lid is van de politieke partij D66, die voorheen voor D66 burgemeester van de vrije rijkstad Nijmegen (2007-2012) en Voorzitter Veiligheidsberaad (2007-2012) is geweest.

Dit geeft ook een verklaring voor het feit dat men de huidige staatsraad Richard van Zwol (2017-heden) (zie foto) als lid van de Raad van State, afdeling Advisering — voorheen: Secretaris-generaal van het ministerie van Algemene Zaken (2007-2011); Secretaris-generaal van het ministerie van Financiën (2011-2013); Secretaris-generaal van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (2013-2017) – heeft aangewezen als informateur en formateur van het nieuw te vormen kabinet met PVV, VVD, NSC en BBB, waarbij hen duidelijk te verstaan is gegeven dat zij hun afgelegde “Grondwettelijke eed” (vazal van de koning) dienen na te komen.

Het is dan ook het huidige kabinet Schoof (PVV, VVD, NSC en BBB) die de opdracht heeft gekregen om dit alles in de EEUWIGE DOOFPOT te stoppen tot het moment de mensheid op aarde is uitgeroeid. Als bewijs daarvoor lees de volgende informatie op De Nieuwe Media, waarover hij blijft zwijgen als het graf.

Bij het onderzoeksbureau RAND Europe was prins Constantijn eerst beleidsonderzoeker, daarna hoofd van het Information Policy and Economics Team en tot slot hoofd van het Brusselse kantoor. Vervolgens keerde de prins in 2004 terug naar de Europese Commissie als adviseur en later als adjunct-kabinetschef van eurocommissaris Neelie Kroes (2004-2010, VVD, ALDE, Nederland) (zie foto), die in haar portefeuille Mededinging en Digitale Agenda had en vanaf 1995 tot 2003 getrouwd is geweest met toentertijd PvdA-burgemeester Bram Peper van Rotterdam, wat binnen dit huwelijk een samensmelting van de politieke partijen VVD en PvdA tot gevolg heeft gehad.

Met ingang van 1 juli 2016 is Constantijn Special Envoy (Speciaal Gezant) voor TechLeap.NL, voorheen Startup Delta gaan werken. Constantijn is zelfstandig adviseur in bedrijfsinnovatie, en is daarnaast directeur ‘Digital Technology and Macro Strategy‘ bij Macro Advisory Partners (MAP) in Londen en Edge Fellow bij Deloitte Center for the Edge. De prins is lid van de beoordelingscommissie van het Nationale Groeifonds waar hij innovatieprojecten beoordeelt. Voorheen was hij lid van de ‘High Level Group of Innovators‘, een groep van vijftien onafhankelijke leden die de Europese Commissie adviseert over ondernemerschap en innovatie. Samen met zijn echtgenote richtte hij in 2017 de Number 5 Foundation op, waaruit sociale innovatie-initiatieven op verschillende maatschappelijke vraagstukken worden ontwikkeld. Op 20 mei 2022 gaf de Universiteit Twente hem een eredoctoraat “voor zijn verdiensten voor het innovatieve start-up-klimaat van Nederland“. Van 2004 tot 2015 woonde Constantijn met zijn gezin in Brussel.

Willem Alexander (zie foto); Koning der Nederlanden; Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Baron van Breda en Heer van Besançon, die de “Grondwettelijke eed” heeft afgelegd dat hij aan niemand onderdanig is (ook niet aan de paus, Jezus en God de Vader), is ook Jonkheer van Amsberg (als gevolg van het huwelijk van Beatrix met Claus), Markies van Veere en Vlissingen, Graaf van Katzenelnbogen, Vianden, Diez, Spiegelberg, Buren, Leerdam en Culemborg.

Markies (of ook wel: markgraaf) is een adellijke titel. In rangorde van de Belgische en Nederlandse adel, alsook van de Peerage van Engeland, staat de markiezentitel boven die van graaf en onder die van hertog. Het was in de middeleeuwen, onder het feodalisme, ook de aanduiding van een militaire en bestuurlijke functie over een bepaald grondgebied in opdracht van de grootgrondbezitter. Het woord stamt af van het oud-franse marchis dat ‘heerser van een grensgebied‘ betekent, en weer is afgeleid van het Franse woord marche, wat ‘grens’ betekent. Het graafschap Vianden bestond vanaf ong. 1000 tot aan 1794. Behalve Ösling, het noorden van het huidige Luxemburg, omvatte het een groter gebied dat thans behoort tot de Duitse deelstaat Rijnland-Palts: de Eifelkreis Bitburg-Prüm. De hoofdstad was Vianden, aan de voet van de berg waarop de burcht staat van de graven van Vianden. Als leen van het hertogdom Luxemburg maakte het graafschap vanaf 1451 deel uit van de Bourgondische Nederlanden. Het was sinds 1417 in handen van de Bredase tak van het Huis Nassau, het Huis Nassau-Siegen, waarvan de graven vanaf 1404 ook heer waren van Breda. Dit betekent dat Willem Alexander daarmee ook een aan niemand onderdanige macht heeft over de regering van het Groothertogdom Luxemburg en huidig premier Luc Frieden (CSV, EVP)dat daarmee de 60 leden van de kamer van Afgevaardigden slechts “goedbetaalde slaven” onder de koninklijke alleenheerser Willem Alexander zijn, die op zijn beurt wordt aangestuurd door de huidige keizer Maurits van Oranje-Nassau van Vollenhoven, vanuit het voortgezette Heilige Roomse Rijk, dat met de oprichting van de Verenigde Naties op 24 oktober 1945 thans is uitgegroeid tot 193 lidstaten in de gehele wereld, waarin het ministaatje Vaticaanstad geen deel mag uitmaken (dit omdat paus Franciscus – als plaatsbekleder van Jezus – tegen zijn wil in daarnaar is verbannen) en waarin ook het ministaatje Palestina geen deel mag uitmaken (dit omdat de daar geboren en begraven Jezus tegen de wil van “God de Vader” in daarnaar is verbannen).

Voor de oorzaak en gevolgen lees hieronder:

UITSPRAAK DOOR DE ‘ONGRONDWETTIGE’ RECHTBANK ZUTPHEN TEGEN DE “GODDELIJKE WAARHEIDSSPREKER” ALICE BESSELINK IS OP VOORHAND OP DE DAG VAN “MARIA TEN-HEMELOPNEMING” OP 15 AUGUSTUS 2024 VAN ‘RECHTSWEGE’ NIETIG.

Het Koninkrijk der Nederlanden, als ook het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830), heeft nooit bestaan. 

Het is vanaf 19 maart 1702 – vanuit het Huis van Orange (Frankrijk) – een prinsdom vallend onder het vorstendom Pruisen.

Door: Ad van Rooij

DE OP 16 AUGUSTUS 2024 UIT TE SPREKEN KORT GEDING UITSPRAAK DOOR DE ‘ONGRONDWETTIGE’ RECHTBANK ZUTPHEN TEGEN DE “GODDELIJKE WAARHEIDSSPREKER” ALICE BESSELINK IS OP VOORHAND OP DE DAG VAN “MARIA TEN-HEMELOPNEMING” OP 15 AUGUSTUS 2024 VAN ‘RECHTSWEGE’ NIETIG.

Het is afgelopen met alles!

Vandaag 15 augustus 2024,
de dag van Maria-Tenhemelopneming,
gaat De Nieuwe Wereld beginnen.

R.I.P. Janet, dank voor jouw Goddelijke waarheid en bijdrage, zo ook Lange Frans.

Goddelijke Waarheidsspreker

Alice Besselink is een “Goddelijke Waarheidsspreker“, lees daarvoor de volgende link op De Nieuwe Media in samenhang met de historisch, grondwettelijk en constitutioneel onderbouwde tekst hieronder:

Beluister deze drie video’s:

De Goddelijke waarheid is

Als gevolg van het kinderloosheid overlijden op 19 maart 1702 van prins Willem III van Oranje, en het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747) zijn de historische en juridische feiten glashelder en die luiden als volgt:

1. Prins Willem III van Oranje heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger vanuit het huis Orange (Frankrijk) als prins van Oranje. Het vanaf prins Philips Willem van Oranje (1584-1618) gecreëerde (valse) huis van Oranje Nassau – wat in werkelijkheid het huis Nassau-Breda (Nederland) is – maakt dat niet anders.

2. Graaf Willem III van Oranje van het huis Nassau-Breda heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger, waarmee het huis Nassau-Breda (Nederland) – en het daarop gecreëerde (valse) huis van Oranje-Nassau – zijn opgeheven.

3. Erfstadhouder is de benaming voor de functie die bekleed werd door de stadhouders van de gewesten Holland en Zeeland vanaf 1674, Friesland vanaf 1675. Prins Willem III van Oranje (1650-1702) is de opvolger van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk (1588 tot 1795). Van een “erfenis van deze titel” door Prins Willem III van Oranje (1650-1702) kan dan ook geen sprake zijn.

4. Prins Willem III van Oranje van de Republiek der Zeven Verenigde heeft na zijn “kinderloos overlijden” op 19 maart 1702 als opvolger het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747). Van een “erfenis van deze titel” door stadhouder Willem IV van Oranje-Nassau (1711-1751) kan dan ook geen sprake zijn. Dat vanuit de “prinsgezinde orangisme” (onder druk van – om anders te worden vermoord – zoals dat eerder is gebeurd bij Johan van Oldenbarnevelt (bron) en de gebroeders Johan en Cornelis de Witt (bron)–de Statencolleges in Holland en Zeeland in 1674 werden gedwongen het stadhouderschap erfelijk te verklaren maakt dat niet anders (bron).

Willem Alexander (zie foto); Koning der Nederlanden; Prins der Nederlanden; Prins van Oranje-Nassau; Baron van Breda en Heer van Besançon, die de “Grondwettelijke eed” heeft afgelegd dat hij aan niemand onderdanig is (ook niet aan de paus, Jezus en God de Vader), is ook Jonkheer van Amsberg (als gevolg van het huwelijk van Beatrix met Claus), Markies van Veere en Vlissingen, Graaf van Katzenelnbogen, Vianden, Diez, Spiegelberg, Buren, Leerdam en Culemborg.

Diez (in het Nederlands en vroeger in het Duits ook wel Dietz) is een stad in het district Rhein-Lahn-Kreis in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts en telt 11.072 inwoners. Diez ligt aan de rivier de Lahn. Diez is tegen het grotere Limburg an der Lahn aangegroeid. Nabij het stadje ligt Slot Oranienstein, een kasteel van het Huis Oranje-Nassau.

Diez wordt voor het eerst genoemd in een oorkonde van Karel de Grote uit het jaar 790. Tijdens de middeleeuwen, in 1150, ontstond het graafschap Diez, waarvan het plaatsje Diez de hoofdstad werd. In 1329 verkreeg Diez stadsrechten.

Later kwam het graafschap Dietz in handen van een tak uit de familie Nassau, uit de “Ottoonse Linie“, waartoe ook de Nederlandse koninklijke familie behoort. Zij bouwden in Diez een slot. Nadat Jan van Nassau, een broer van Willem van Oranje, in 1606 overleed, werden de Nassause bezittingen onder zijn zoons verdeeld. Zoon Ernst Casimir kreeg Diez, en werd daarmee graaf van Nassau-Diez. Toen in 1702 koning-stadhouder Willem III, de prins van Oranje, een nazaat van Willem van Oranje, kinderloos overleed, werd Johan Willem Friso van Nassau-Dietz zijn erfgenaam en kwamen de takken Nassau-Dietz en Oranje-Nassau bij elkaar. In het Huis Oranje-Nassau (de nazaten van Johan Willem Friso) voert als hoofd (de koning der Nederlanden) nog steeds de titel graaf/gravin van Dietz.

Frederik Willem van Nassau-Weilburg en Frederik August van Nassau-Usingen uit de “Walramse Linie” (zie Nassau (land)) namen in 1806 deel aan de Rijnbond, die onder druk van de Franse keizer Napoleon Bonaparte werd gevormd. Frederik August ontving de hertogstitel en werd hiermee hertog van Nassau. De gebieden die zij daarbij moesten afstaan aan het groothertogdom Berg werden door Napoleon gecompenseerd met gebieden van de Ottoonse linie, waaronder het graafschap Nassau-Diez waarmee dit deel ging uitmaken van het nu ontstane hertogdom Nassau. De nazaten van Oranje-Nassau stonden immers niet aan de Franse kant, zij waren bij het uitroepen van een andere Franse vazalstaat, de Bataafse Republiek naar Engeland gevlucht. De laatste hertog van Nassau, Adolf koos in de Pruisisch-Oostenrijkse Oorlog de kant van de Oostenrijkers. De Oostenrijkers verloren deze oorlog, waardoor het hertogdom Nassau overging in Pruisische handen.

De gebieden gingen deel uitmaken van de Pruisische provincie Hessen-Nassau. Na de Tweede Wereldoorlog hield ook Pruisen als bestuurlijke eenheid op te bestaan, en Diez ging nu deel uitmaken van de nieuwe deelstaat Rijnland-Palts.

Om inmenging van Rusland of Frankrijk in het conflict met Oostenrijk te voorkomen was Otto von Bismarck (1862-1890, Minister-president van Pruisen, 1867-1871 Bondskanselier van de Noord Duitse Bond, 1871-1890 Rijkskanselier van het Duitse Keizerrijk, vanaf 1888 onder keizer Wilhem II) gebaat bij een snelle vrede met Oostenrijk. De onderhandelingen leidden op 23 augustus 1866 tot het Verdrag van Praag waarbij de Duitse Bond werd ontbonden en tot de annexatie door Pruisen van Sleeswijk-Holstein, Hannover, Hessen-Kassel, Nassau en Frankfort. In 1867 werd door Pruisen de Noord-Duitse Bond opgericht die uit alle Duitse staten behalve de groothertogdommen Baden en Hessen-Darmstadt, de koninkrijken Beieren en Württemberg, het keizerrijk Oostenrijk, het vorstendom Liechtenstein, Luxemburg en Limburg (zie kaart hierboven) bestond en voorafging aan het Duitse Keizerrijk van 1871. In 1864 brak een oorlog uit tussen de Duitse Bond en Denemarken om de hertogdommen Sleeswijk en Holstein. Deze Duits-Deense Oorlog werd gewonnen door de Duitse Bond, maar leidde vervolgens tot onenigheid tussen Pruisen en Oostenrijk over het bestuur van Sleeswijk en Holstein. Uiteindelijk werd door Bismarck een conflict (de Duitse Oorlog in 1866) uitgelokt dat leidde tot een oorlogsverklaring van Oostenrijk aan Pruisen, waarvan u de strijdende partijen en het gebied van waaruit werd gestreden in het “hieronder bijgevoegde overzicht” bekijken.

Het hertogdom Luxemburg en het hertogdom Limburg liggen voor een groot gedeelte in de unitaire staat het soevereine land België (zie foto), wat in het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen internationaal is erkend en waarop de Belgische Grondwet, zoals die op 7 februari 1831 is aangenomen, GRONDWETTELIJK RECHTSKRACHT heeft. Hoe is het dan in hemelsnaam mogelijk dat deze twee hertogdommen die voor het grootste gedeelte in de unitaire staat en het soevereine land België (zie foto) liggen als “Neutrale partij” in 1866 allianties hebben gevormd met het Koninkrijk Pruisen en het Keizerrijk Oostenrijk en niet met het koninkrijk België, onder de opvolgende Belgische koningen Leopold I (1831-1865), Leopold II (1865-1909), Albert I (1909-1934), Leopold III (1934-1951), Boudewijn (1851-1993), Albert II (1993-2013) en Filip (1913-heden). In deze periode (1883-1880) heeft de Belgische koning Leopold II aan de Duitse ontdekkingsreizigers Georg Schweinfurth (1863) en Hermann von Wissmann (1880) de orders gegeven om het Afrikaanse land Congo te gaan verkennen. Na verkenning ervan stichtte koning Leopold II in 1884/85 de Kongo-Vrijstaat (zie foto), die hij regeerde als zijn privébezit.

Omdat in Afrika betreffende Kongo-Vrijstaat te kunnen stelen heeft koning Leopold II in afstemming met koning Wilhelm I van Pruisen en keizer van Duitsland (zie foto)(1961-1988), opgevolgd door Frederik III (1888) en Wilhelm II (1888-1941), in strijd met het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen en in strijd met de op 7 februari 1831 aangenomen Belgische Grondwet, aan de Duitse ontdekkingsreizigers Georg Schweinfurth (1863) en Hermann von Wissmann (1880) opdracht gegeven om daarmee de Belgische Grondwet te kunnen omzeilen.

Het was Otto von Bismarck (1862-1890, Minister-president van Pruisen, 1867-1871 Bondskanselier van de Noord Duitse Bond, 1871-1890 Rijkskanselier van het Duitse Keizerrijk), na door hem te zijn voorbereid met premier Jules Ferry van de Derde Franse Republiek en op verzoek van de Belgische Koning Leopold II, die tussen 15 november 1884 en 26 februari 1885 de (Koloniale) Conferentie van Berlijn heeft georganiseerd, waaraan vijftien Europese mogendheden deelnamen, evenals de Verenigde Staten en het Ottomaanse Rijk. Geen enkel Afrikaans staatshoofd werd uitgenodigd. Een verzoek tot uitnodiging van de Arabische Sultan van Zanzibar, Khalif bin Said, werd door de Britten afgewezen. In het hieronder bijgevoegde overzicht staan de deelnemende landen, staatshoofden, regeringshoofden en vertegenwoordigers/deelnemers vermeld.

Voor België waren het Belgisch premier Auguste Beernaert (regeringshoofd) en zijn Gabriel Auguste van der Straten-Ponthoz en Auguste Lambermont aanwezig:

• Gabriel Auguste van der Straten-Ponthoz kwam uit de Belgische gravenfamilie van der Straten-Ponthoz en was de zoon van Louis Marie Hyacinthe Joseph Graaf van der Straten-Ponthoz en Gabrielle Eustache Françoise de Laittres. Straten-Ponthoz begon zijn diplomatieke carrière in 1838 als Attaché aan het Zweedse koningshof in Stockholm. In 1840 werd hij als gezantschapssecretaris naar Washington gestuurd, was daar van 1844 tot 1845 zaakgelastigde en werd in 1845 overgeplaatst naar Rio de Janeiro als plaatsvervangend zaakgelastigde. In 1848 keerde hij terug naar Lissabon als zaakgelastigde en in 1856 werd hij minister-resident in Madrid. In 1868 kwam hij naar München als Belgisch gezant bij het Beierse koninklijk hof, onder koning Otto I (nam in 1870/1871 dienst in het Pruisische leger en verbleef in hoofdkwartier van de Pruisische koning en Duits keizer Wilhelm I te Versailles. Hij werd vervolgens in 1869 ambassadeur in Den Haag onder koning Willem III en voltooide zijn diplomatieke carrière van 1881 tot 1887 als Belgisch gezant bij het Duitse keizerlijke hof in Berlijn onder de Pruisische koning en Duits keizer Wilhelm I. Hij nam als Belgische vertegenwoordiger deel aan de (Koloniale) Conferentie van Berlijn in 1884/85, waarmee de Belgische koning Leopold II over Belgische Centraal Afrika de Absolute Soevereiniteit (een regeringsvorm waarbij de vorst over volledig regerende autoriteit beschikt) verkreeg in strijd met het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen en in strijd met de op 7 februari 1831 aangenomen Belgische Grondwet.

• Auguste Lambermont was de zoon van François Joseph Lambermont die burgemeester was van de Brabantse gemeente Dion-le-Val. Hij was voorbeschouwd om priester te worden en ging het voorbereidende seminarie binnen te Floreffe. Hij verliet al vlug het seminarie om aan de universiteit van Leuven rechten te gaan studeren. Ook deze studies zette hij stop om voor een militaire carrière te kiezen. Hij deed ingangsexamen aan de Koninklijke Militaire School en ging in 1838 in dienst bij het Spaanse leger waar hij het bracht tot adjudant van kolonel Durando die vocht tegen de carlisten tijdens de Eerste Carlistische Oorlog. Hij werd hiervoor onderscheiden met het ridderschap van de Orde van de Heilige-Ferdinand en de Verdienste. Terug in België slaagde Lambermont in 1842 in het diplomatieke examen en trad in dienst bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij ging terug studeren aan de universiteit waar hij zijn kandidaatsdiploma in de rechten behaalde. Hij doorliep met succes de graden van bureauchef en afdelingschef en werd in 1850 benoemd tot directeur Buitenlandse Handel. In 1859 werd hij benoemd tot secretaris-generaal (hoogste ambtenaar) van Buitenlandse Zaken. Hij zou dit blijven tot aan zijn dood in 1905. Hij was een voorstander van het economisch liberalisme (thans MR, Open Vld, VVD, D66, ALDE) en wilde af van de protectionistische koers die België tot dan toe op het gebied van de buitenlandse handel gevaren had. Lambermont was een van de stuwende krachten om de Belgische markt te openen voor de handel met de buurlanden om zo stilaan te evolueren naar een vrije markt. Zijn grootste verwezenlijking realiseerde hij in 1863 toen hij een cruciale rol speelde in de onderhandelingen om de Scheldetol van Nederland af te kopen. Hierdoor kon de haven van Antwerpen opnieuw tot bloei komen. Na de ondertekening van de overeenkomst op 15 juli 1863 van dat jaar kreeg hij van koning Leopold I de baronstitel. Hij nam als Belgische vertegenwoordiger deel aan de (Koloniale) Conferentie van Berlijn in 1884/85, waarmee de Belgische koning Leopold II over Belgische Centraal Afrika de Absolute Soevereiniteit (een regeringsvorm waarbij de vorst over volledig regerende autoriteit beschikt) verkreeg in strijd met het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen en in strijd met de op 7 februari 1831 aangenomen Belgische Grondwet.

Het waren deze twee deelnemers Gabriel Auguste van der Straten-Ponthoz en Auguste Lambermont die de Rooms-Katholieke premier Auguste Beernaert van België, namens de Belgische regering Beernaert (met enkel ministers en staatssecretarissen van de Katholieke Partij) ondersteunden.

Auguste Beernaert was de zoon van Bernard Beernaert (1795-1862), inspecteur bij de Dienst van Registratie en Domeinen, en Euphrosine-Josèphe Royon (1809-1888). Hij trouwde in 1870 in Brussel met Mathilde Borel (1851-1922), zus van jhr. Jules-François-Auguste Borel de Bitche, advocaat, consul-generaal van Congo-Vrijstaat en Zwitserland en lid van de Hoge Raad van Congo. Wegens het beroep van zijn vader verhuisde hij op achtjarige leeftijd van zijn geboortestad Oostende naar Dinant. Nadien verhuisde hij naar Namen, Leuven en ten slotte in 1849 naar Brussel.

Nadat hij zijn middelbaar onderwijs in huiselijke kring had gevolgd, studeerde Beernaert van 1846 tot 1851 rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. In 1850 promoveerde hij er met grote onderscheiding tot doctor in de rechten. Vervolgens ging hij nog twee jaar studeren in Parijs, Heidelberg en Berlijn. In 1853 begon hij aan zijn carrière als jurist en werd advocaat aan de Balie van Brussel. Vanaf 1859 en tot aan zijn dood was hij advocaat bij het Hof van Cassatie. Hij was bovendien de raadsman van de Société générale de Belgique en Filips van België, de graaf van Vlaanderen.

• De Société générale de Belgique (in het Nederlands : Generale Maatschappij van België ) was ongetwijfeld het belangrijkste bedrijf dat ooit in België heeft bestaan. Het werd in 1822 opgericht door koning Willem I van Nederland om in 1830 Belgisch te worden en bestond tot 2003, toen de toenmalige enige aandeelhouder, Suez Lyonnaise des Eaux, het samenvoegde met Tractebel om de Suez– groep te vormen . Société Générale, een proteïsche groep, was (achtereenvolgens of gezamenlijk) een uitgevende bank, een investeringsbank en een gemengde bank, voordat ze na 1934 een holdingmaatschappij werd.

Voor meer informatie hierover lees de volgende vier links op De Nieuwe Media:

• Filips van België, Filips Eugenius Ferdinand Maria Clemens Boudewijn Leopold George werd geboren in 1837. Hij was de derde zoon van koning Leopold I der Belgen en koningin Louise Marie. Op 14 december 1840 werd de jonge prins de titel ‘Graaf van Vlaanderen‘ toegekend. Op zijn twintigste was hij praktisch doof. In 1862 werd hem de kroon van Griekenland aangeboden, maar die weigerde hij, evenals de hem in 1866 aangeboden kroon van Roemenië. Na het overlijden van zijn neef, kroonprins Leopold in 1869, werd zijn oudste zoon Boudewijn verondersteld zijn broer Leopold II op te volgen. Deze zou echter eveneens te jong sterven. Uiteindelijk zal zijn jongste zoon Albert de Belgische troon bestijgen na de dood van Leopold II. Prins Filips erfde van zijn vader een aanzienlijk fortuin en verschillende domeinen, in Zwitserland, Italië, Hongarije en Moravië. Zelf maakte hij geen haast om te trouwen, hij wees een huwelijk met de dochter van de keizer van Brazilië af.

Gedurende de periode vanaf 10 november 1918 tot 4 juni 1941 dat de Pruisische koning en Duitse keizer Wilhelm II vanuit Sticht Utrecht (zie foto) zichzelf heeft opgevolgd, mislukte in juni 1926 een referendum over de onteigening van de voormalige regerende prinsen van Duitsland zonder compensatie en als gevolg daarvan verbeterde de financiële situatie van de familie Hohenzollern aanzienlijk. Een schikking tussen de staat en de familie maakte Cecilienhof (een paleis in Potsdam, Brandenburg, Duitsland) eigendom van de Staat der Nederlanden, maar verleende de Duitse kroonprins Wilhelm (1882-1951), zoon van Wilhelm II als hoofd huis Hohenzollern van (4 juni 1941- 21 juli 1951) en zijn vrouw hertogin Cecilie van Mecklenburg-Schwerin een verblijfsrecht voor in duur beperkt tot drie generaties. De familie behield tot 1945 ook het eigendom van het Monbijou-paleis in Berlijn, het Oleśnica-kasteel in Silezië, het Rheinsberg-paleis, het Schwedt- paleis en andere eigendommen.

Sinds de afschaffing van de Duitse monarchie worden er geen Hohenzollern-aanspraken op imperiale of koninklijke prerogatieven erkend door de Duitse basiswet voor de Bondsrepubliek Duitsland van 1949, die een republiek garandeert. De communistische regering van de Sovjet-bezettingszone onteigende alle landeigenaren en industriëlen; het Huis Hohenzollern verloor bijna al zijn fortuin en behield een paar bedrijfsaandelen en kasteel Hohenzollern in West-Duitsland. De Poolse regering eigende zich het Silezische bezit toe en de Nederlandse regering nam Huis Doorn (zie foto), in beslag, de zetel van de keizer in ballingschap.

Na de Duitse hereniging kon de familie echter legaal hun draagbare bezittingen terugvorderen, namelijk kunstcollecties en delen van het interieur van hun voormalige paleizen. De onderhandelingen over de teruggave of compensatie van deze activa zijn nog niet afgerond.

Het Berlijnse Paleis, de thuisbasis van de Duitse vorsten, is in 2020 herbouwd. Midden in Berlijn bevinden zich het Berlijnse Paleis en het Humboldt Forum.

Louis Ferdinand (1907-1994), een lid van de hogere Zwabische tak van de Hohenzollern-dynastie, Hohenzollern-Sigmaringen, heeft als hoofd huis Hohenzollern de Duitse kroonprins Wilhelm opgevolgd. Hij trouwde in 1938 met zijn achternicht, groothertogin Kira Kirillovna van Rusland, eerst tijdens een Russisch-orthodoxe ceremonie in Cecilienhof (paleis in Potsdam, Brandenburg, Duitsland, eigendom van de Staat der Nederlanden) en daarna tijdens een Lutherse ceremonie in Huis Doorn in Sticht Utrecht, tot 4 juni 1941 de permanente verblijfplaats van de Pruisische koning en Duits keizer Wilhelm II. Kira was de tweede dochter van groothertog Kyril Vladimirovitsj en prinses Victoria Melita van Saksen-Coburg en Gotha. De prins was een populair figuur. In 1968 meldde Der Spiegel dat in een onderzoek onder hun lezers door het tijdschrift Quick over wie de meest eervolle persoon zou zijn om president van de Bondsrepubliek Duitsland te worden, Louis Ferdinand, de enige van de twaalf kandidaten die geen politicus was, won met 39,8% vóór Carlo Schmid en Ludwig Erhard. In een soortgelijk onderzoek van de tabloid Bild kozen de lezers met 55,6% voor Louis Ferdinand. In een interview met Quick gaf de prins aan dat hij het presidentschap misschien zou aanvaarden, maar zijn aanspraak op de keizerlijke of Pruisische kronen niet zou opgeven.

Het echtpaar kreeg vier zonen en drie dochters. Zijn twee oudste zonen deden allebei afstand van hun erfrecht om met gewone mensen te trouwen. Zijn derde zoon en troonopvolger, prins Louis Ferdinand, stierf in 1977 tijdens militaire manoeuvres, en zo werd zijn eenjarige kleinzoon Georg Friedrich, prins van Pruisen (zoon van prins Louis Ferdinand) de nieuwe troonopvolger. Na de dood van Louis Ferdinand in 1994 werd Georg Friedrich (1994-heden), als hoofd van huis Hohenzollern, degene die de aanspraak op de keizerlijke of Pruisische kronen nog niet had opgegeven.

Na de Duitse hereniging (1989-1991) zorgde Georg Friedrich ervoor dat de Pruisische koning Frederik de Grote werd herbegraven van de Christuskapel op kasteel Hohenzollern naar de cryptekamer die Frederik zelf had voorbereid op het terras van zijn Sanssouci-paleis in Potsdam. In plaats van aan zijn laatste wens na zijn dood te voldoen, werd de koning in 1786 te ruste gelegd in de Garnizoenskerk (Potsdam) naast zijn onbeminde vader Frederik Willem I van Pruisen. Beide doodskisten werden tijdens de Tweede Wereldoorlog verplaatst en kwamen terecht in het kasteel van de prins in wat West-Duitsland werd. De prins liet de kist van Frederik Willem I naar de crypte van de Vredeskerk in Potsdam brengen, omdat de garnizoenskerk in 1945 was verwoest.

Het huidige hoofd Georg Friedrich, Prins van Pruisen is de titulaire koning van Pruisen en de Duitse keizer. Hij heeft ook een historische aanspraak op de titel Prins van Oranje. Hij trouwde op 27 augustus 2011 met prinses Sophie van Isenburg. Op 20 januari 2013 beviel ze van tweelingzonen, Carl Friedrich Franz Alexander en Louis Ferdinand Christian. Albrecht, in Bremen. Carl Friedrich, de oudste van de twee, is de troonopvolger.

Het huidige hoofd Georg Friedrich, Prins van Pruisen is de titulaire koning van Pruisen en de Duitse keizer. Hij heeft in 2014 aanspraak gemaakt op Huis Doorn, het ballingsoord van de laatste Duitse keizer Wilhelm II, dat blijkt uit de documenten die toen openbaar zijn gemaakt. Berichten dat de nazaten van Wilhelm II het huis claimen zijn niet nieuw, maar de documenten bevestigen dat de Nederlandse overheid onderhandelde met de Hohenzollerns. (PS: Dit is wel zeer bijzonder omdat koning Willem-Alexander geen Prins van Oranje is).

De advocaat van Georg Friedrich, Prins van Pruisen (1976), huidig hoofd van de Hohenzollern-familie, stuurde in september 2014 een brief aan Jet Bussemaker (PvdA)(zie foto), destijds minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. De brief is te vinden op de website van de Rijksoverheid, waar de documenten zijn gepubliceerd. In de brief schrijft de advocaat dat de besprekingen, die zijn gevoerd met het ministerie van OCW ‘aangenaam waren’ en dat beide kanten zich ‘welwillend en begripvol‘ hebben getoond.

Toch bereikten beide partijen geen overeenstemming, want in de brief maakt de advocaat namens Georg Friedrich formeel aanspraak op het eigendom van Huis Doorn, de inventaris, het omringende landgoed en de daarbij horende hoeven. In de brief stellen de advocaten van de Hohenzollerns dat de Nederlandse Staat nooit beslag had mogen leggen op Huis Doorn, omdat Wilhelm II de status van vluchteling had en onder Nederlandse bescherming stond tijdens zijn ballingschap. (PS: Nederlandse bescherming is onmogelijke want Nederland bestaat vanaf 19 maart 1702 niet).

Voor meer onderbouw lees de volgende links:

Hiermee is het wettelijke bewijs geleverd dat de doorluchtige Hoogheid prins Bernhard zur Lippe-Biesterfeld (4 juni 1941 – 26 mei 1998) (zie foto) en prins Maurits van Oranje-Nassau, Van Vollenhoven (28 mei 1998 – heden) niet de rechtmatige opvolgers zijn van de Pruisische koning en Duits keizer Wilhelm II, maar dat dit na de dood van Wilhelm II hadden moeten zijn:

• Kroonprins Wilhelm (vanaf 26 mei 1941 – 20 juli 1951), zoon van de Pruisische koning en Duits keizer Wilhelm II en Prins van Oranjevanhuis Hohenzollern.
• Lodewijk Ferdinand, prins van Pruisen (vanaf 20 juli 1951 – 26 september 1994), zoon van kroonprins Wilhelm en Prins van Oranjevanhuis Hohenzollern.
• Georg Friedrich, prins van Pruisen (vanaf 26 september 1994 – heden), kleinzoon van kroonprins Wilhelm en Prins van Oranjevanhuis Hohenzollern.

Hiermee hebben wij het wettelijke bewijs geleverd dat Nederland en daarmee ook alle 193 landen van de Verenigde Naties (omdat het handvest op 24 oktober 1945 is gesloten) vanaf 26 mei 1941 ONGRONDWETIG zijn, wat de oorzaak is van alle daarna gevoerde oorlogen, waaronder de huidige Russisch-Oekraïense Oorlog en de huidige oorlog Hamas-Israël.

Het wordt dan ook heel hoog tijd dat alle 150 leden van de Tweede Kamer der Staten-Generaal in een “plenaire vergadering” beslissen dat deze hierboven beschreven lezing GRONDWETTELIJK de enige juiste is.

De oplossing voor dit alles kunt u lezen in het spoedeisend verzoekschrift d.d. 10 maart 2024 (kenmerk: AvR/100324/ConMon-NL) van het op 5 juli 1979 voor de wet en Rooms-Katholieke kerk getrouwde echtpaar A.M.L. van Rooij(BSN: 093391225) en J.E.M. van Rooij van Nunen(BSN: 128731886), ’t Achterom 9-9A, 5491 XD, Sint-Oedenrode, aan de Constitutionele monarchie van Nederland, zijnde de onlosmakelijk aan elkaar verbonden:

• Koning Willem-Alexander;
• Ministerraad, namens deze haar voorzitter Minister-President Mark Rutte;

namens deze Minister-President Mark Rutte, waarop hij heden (na ruim 5 maanden) nog geheel niet heeft gereageerd, welke u kunt lezen in de volgende link.

Lees daarvoor ook bijbehorend artikel op De Nieuwe Media in de volgende link:

De redactie van De Nieuwe Media vraagt hierbij dan ook aan alle inwoners van Nederland, die dit artikel lezen, om mee te helpen dat alle 150 leden van de Tweede Kamer der Staten-Generaal in een “plenaire vergadering” hierop een beslissing moeten gaan nemen, waarna wij kunnen beginnen met het opbouwen van een nieuwe leefbare wereld, waarin onze kinderen en kleinkinderen ook nog menswaardig leven kunnen hebben.

Medio 2019 werd onthuld dat Georg Friedrich sinds 2014 claims had ingediend voor een permanent verblijfsrecht voor zijn gezin in Cecilienhof (paleis in Potsdam, Brandenburg, Duitsland, eigendom van de Staat der Nederlanden), of een van de twee andere voormalige Hohenzollern-paleizen in Potsdam, evenals voor de teruggave van de familiebibliotheek, 266 schilderijen , een keizerskroon en scepter, en de brieven van keizerin Augusta Victoria (echtgenoot van Duits keizer Wilhelm II). Dit leidde tot een publiek debat over de legitimiteit van deze beweringen en de rol van de Hohenzollern tijdens en vóór het naziregime in Duitsland, met name de betrokkenheid van kroonprins Wilhelm. Op 9 maart 2023 liet Georg Friedrich de rechtszaak vallen, in de hoop dat dit ‘de weg zou openen voor een onbezwaard historisch debat over de rol van mijn familie in de 20e eeuw na het einde van de twintigste eeuw. monarchie.”

Op 25 april 1867 huwde de prins Filips van België (is valse titel, moet Filips der Belgen zijn) uiteindelijk met prinses Maria van Hohenzollern-Sigmaringen, dochter van Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen en zuster van Carol I van Roemenië, de prins die de Roemeense kroon wel aanvaardde. Haar vader Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen (de schoonvader van prins Filips van België) was vanaf 1848-1849 vorst van het vorstendom van Hohenzollern-Sigmaringen, verkreeg in 1850 bij Koninklijk Besluit de voorrechten van een jongere prins van het koninklijk huis. Hij was sinds 1849 Pruisisch generaal-majoor en werd in 1853 luitenant-generaal. Naast deze functies vervulde hij verschillende diplomatieke taken aan het hof van Napoleon III, met wie hij aan moederskant en door zijn huwelijk verwant was. Door prins Wilhelm hogelijk gewaardeerd en vertrouwd, werd Karel Anton van 1858 tot 1862 premier van Pruisen in het “ministerie van het nieuwe tijdperk” onder de Pruisische koningen en Duitse keizers Frederik Willem IV (1840-1861), Wilhelm I (1861-1888), die daarna zijn opgevolgd door Frederik III (1888) en Wilhelm II (1888-1941) van huis Hohenzollern. Karel Anton werd in 1859 generaal van de infanterie en militair gouverneur van Westfalen, in 1863 ook van de Rijnprovincie.

Zijn deelname aan de Pruisisch-Oostenrijkse Oorlog (1866) leverde hem de onderscheiding Pour le Mérite op. Zijn derde zoon Anton sneuvelde in die oorlog in de Slag bij Königgrätz. Zijn tweede zoon Karel (Carol) was kort tevoren tot vorst van Roemenië gekozen. Ook zijn oudste zoon Leopold maakte enige jaren later kans op een troon: Spanje bood hem in 1870 de koningskroon aan. Karel Anton trachtte de diplomatieke rel met Frankrijk die hierop volgde vergeefs te sussen door de kandidatuur van zijn zoon in te trekken. De Frans-Duitse Oorlog kon dit echter niet meer voorkomen. Karel Anton was sinds 1834 gehuwd met Josephine van Baden, dochter van groothertog Karel van Baden en Stéphanie de Beauharnais. Uit het huwelijk werden vier zoons en twee dochters geboren:

• Leopold (1835-1905), huwde infante Antonia Maria van Portugal, en werd vader van koning Ferdinand I van Roemenië.
• Stephanie (1837-1859), gehuwd met koning Peter V van Portugal
• Karel (1839-1914), huwde Elisabeth zu Wied, was na 1866 als Carol I vorst en na 1881 de koning van Roemenië.
• Anton (1841-1866)
• Frederik (1843-1904), gehuwd met Louisa von Thurn und Taxis
• Maria (1845-1912), gehuwd met Filips van België, werd moeder van koning Albert I der Belgen.

Kasteel Les AMEROIS:
Satanisch Ritueel Misbruik (deel 1)

Het Kasteel Les Amerois is een kasteel in de Belgische provincie Luxemburg.

Chantal Frei was pas zes jaar oud toen satanisten besloten om van haar een ‘Moeder van de Duisternis’ te maken. In een interview verhaalt ze over de verschrikkelijke ervaringen in het kasteel.

Let op! De volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren.

Dit geldt met name voor mensen met een trauma verleden.

Kasteel Les AMEROIS:
Satanisch Ritueel Misbruik (deel 2)

Het Kasteel Les Amerois is een kasteel in de Belgische provincie Luxemburg. Chantal Frei, was pas zes jaar oud toen satanisten besloten om van haar een ‘Moeder van de Duisternis’ te maken. In een interview verhaalt ze over de verschrikkelijke ervaringen in het kasteel.

Let op! De volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren. 

Dit geldt met name voor mensen met een trauma verleden.

Na zijn huwelijk op 25 april 1867 met prinses Maria van Hohenzollern-Sigmaringen, dochter van Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen en zuster van Carol I van Roemenië, installeerde Filips van België (1837-1905), samen met zijn vrouw, zich in Brussel in het Paleis van de Graaf van Vlaanderen. Ze bouwden ook Kasteel Les Amerois als buitenverblijf bij Bouillon. Daarnaast beschikte het paar nog over verschillende andere verblijven: de Villa Haslihorn aan het Vierwoudstrekenmeer in Centraal-Zwitserland en een jachtverblijf, Postelse Hofstede, dat hij in 1858 had laten bouwen waar hij 4.550 ha gronden bezat (aansluitend bij de Retiese Aart die zijn vader in 1840 had verworven). Filips was in tegenstelling tot zijn broer Leopold een groot liefhebber van de jacht. In 1886 schoot hij twee wolven op zijn domein Les Amerois, maar over het algemeen verkoos hij de jacht op klein wild.

Hiermee hebben wij tevens een verklaring, waarom koning Leopold III van België (zie foto) op de avond van 6 juni 1944, de eerste dag van de geallieerde landing in Normandië, op het Kasteel van Laken op bevel van keizer Wilhelm II van het Heilige Roomse Rijk van zijn Duitse bewakers te horen heeft gekregen dat hij daags erop naar Duitsland wordt gedeporteerd. Intussen kon Karel van België (de jongere broer van Leopold III) vanaf 20 september 1944 als Regent van België worden aangesteld onder dictatoriale aansturing van de Pruisische koning en Duitse Keizer Wilhelm II (1888-1941) vanuit het Sticht Utrecht (zie foto) vanuit hetzelfde Huis Hohenzollern als waarvan (vanuit de zijtak Hohenzollern-Sigmaringen) prins was.

Daarom moest koning Leopold III tien dagen later met zijn familie vanaf 1 oktober 1944 tot 22 juli 1950 (5,5 jaar lang) worden verbannen naar Pregny in Zwitserland, gelegen nabij Genève in Zwitserland. Dit omdat het grondgebied vanaf 1815 tot de Belgische Revolutie in 1830 hoorde bij het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden onder koning Willem I, die evenals zijn opvolgers geen recht hadden op het dragen van de titel van graaf van Vlaanderen na het op 19 april 1839 gesloten Verdrag van Londen. Dit des te meer het graafschap Vlaanderen vanaf 1795 is opgehouden te bestaan. Eerdere graven van Vlaanderen waren afkomstig uit Huis Habsburg-Lotharingen (1780-1797), Huis Habsburg (1713-1780), Huis Bourbon (170-1713), Huis Habsburg (1482-1700), Huis Valois-Bourgondië (1405-1482).

Voor meer onderbouw lees de volgende links:

De Goddelijke waarheid is

Als gevolg van het kinderloosheid overlijden op 19 maart 1702 van prins Willem III van Oranje, en het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747) zijn de historische en juridische feiten glashelder en die luiden als volgt:

1. Prins Willem III van Oranje heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger vanuit het huis Orange (Frankrijk) als prins van Oranje. Het vanaf prins Philips Willem van Oranje (1584-1618) gecreëerde (valse) huis van Oranje Nassau – wat in werkelijkheid het huis Nassau-Breda (Nederland) is – maakt dat niet anders.

2. Graaf Willem III van Oranje van het huis Nassau-Breda heeft vanaf zijn overlijden op 19 maart 1702 geen erfopvolger, waarmee het huis Nassau-Breda (Nederland) – en het daarop gecreëerde (valse) huis van Oranje-Nassau – zijn opgeheven.

3. Erfstadhouder is de benaming voor de functie die bekleed werd door de stadhouders van de gewesten Holland en Zeeland vanaf 1674, Friesland vanaf 1675. Prins Willem III van Oranje (1650-1702) is de opvolger van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk (1588 tot 1795). Van een “erfenis van deze titel” door Prins Willem III van Oranje (1650-1702) kan dan ook geen sprake zijn.

4. Prins Willem III van Oranje van de Republiek der Zeven Verenigde heeft na zijn “kinderloos overlijden” op 19 maart 1702 als opvolger het Tweede Stadhouderloze Tijdperk (1702-1747). Van een “erfenis van deze titel” door stadhouder Willem IV van Oranje-Nassau (1711-1751) kan dan ook geen sprake zijn. Dat vanuit de “prinsgezinde orangisme” (onder druk van – om anders te worden vermoord – zoals dat eerder is gebeurd bij Johan van Oldenbarnevelt (bron) en de gebroeders Johan en Cornelis de Witt (bron)–de Statencolleges in Holland en Zeeland in 1674 werden gedwongen het stadhouderschap erfelijk te verklaren maakt dat niet anders (bron).

DE LAATSTE PRINS ‘WILLEM III VAN ORANJE’ HEEFT MET ZIJN KONINKLIJKE GOEDKEURING VAN DE ‘ACT OF SETTLEMENT’ OP 12 JUNI 1701 DE ONDERGANG VAN HET ‘VERENIGD KONINKRIJK EN GEMENEBEST VAN NATIES’ BEWERKSTELLIGD

Met de hulp van ‘God’ en zijn ‘Drie-Eenheid’ heeft ‘Sinn Féin’ na 119 jaar haar ‘Ierse Onafhankelijkheidsoorlog’ daags voor ‘Maria-Tenhemelopneming’ gewonnen.

Door: Ad van Rooij

MET DE HULP VAN ‘GOD’ EN ZIJN ‘DRIE-EENHEID’ HEEFT ‘SINN FÉIN’ NA 119 JAAR HAAR ‘IERSE ONAFHANKELIJKHEIDSOORLOG’ DAAGS VOOR ‘MARIA-TENHEMELOPNEMING’ GEWONNEN.

Aartshertog Frans V van Oostenrijk-Este (1819-1875)

(https://nl.wikipedia.org/wiki/Frans_V_van_Modena)

Het ‘Verenigd Koninkrijk en Gemenebest van Naties’ is op 15 augustus 2024 met ‘Maria-Tenhemelopneming’ beëindigd.

Frans V Ferdinand Geminianus (Modena, 1 juni 1819 – Wenen, 20 november 1875), aartshertog van Oostenrijk-Este, was van 1846 tot 1859 de laatste soevereine hertog van Modena en Reggio.

Frans V was de zoon van hertog Frans IV en Maria Beatrix van Savoye, dochter van Victor Emanuel I van Sardinië. Zijn peetoom was keizer Frans II.

Bij de dood van zijn moeder op 15 september 1840 werd Frans V als erfgenaam van het huis Stuart volgens de jacobieten koning Frans I van het Verenigd Koninkrijk. Hij heeft deze troon echter nooit opgeëist.

Op 30 maart 1842 huwde hij de Beierse prinses Adelgunde, dochter van Lodewijk I van Beieren. In 1848 kreeg het paar een dochter, Anna Beatrice. Zij stierf echter een klein jaar later.

Bij de dood van Frans IV op 21 januari 1846 volgde Frans V hem op als hertog van Modena, Reggio en Mirandola, hertog van Massa en prins van Carrara en Lunigiana. Na de dood van Marie Louise van Oostenrijk verkreeg hij uit haar nalatenschap het gebied van Tivizzano.

Hij was evenals zijn vader absolutistisch ingesteld en sterk op Oostenrijk georiënteerd. In het revolutiejaar 1848 werd hij verdreven en begaf zich naar Oostenrijk, maar hij kon op 10 augustus weer terugkeren. Aanvankelijk matigde hij zijn beleid, maar na een aanslag op zijn leven trad hij hard en op wrede wijze op tegen liberale elementen, vooral nadat de Oostenrijkers onder Josef Radetzky in de Slag bij Custoza (1848) Karel Albert van Sardinië versloegen.

In 1859 vielen Sardinië onder Victor Emanuel II en Frankrijk onder Napoleon III Modena binnen. Er braken onlusten uit en Frans V vluchtte voor zijn eigen onderdanen naar Wenen.

Het volk sprak zich in een referendum in januari 1860 met overweldigende meerderheid uit voor aansluiting bij Sardinië en dus bij het in 1861 uitgeroepen Italië.

Voor meer onderbouw lees de volgende links en artikelen:

Frans V stierf kinderloos

Frans V bracht de rest van zijn leven door in zijn paleis te Wenen en zijn zomerresidentie in Beieren. Hij maakte veel reizen, onder andere naar het Midden-Oosten.

Hij stierf op 20 november 1875 en ligt begraven in de Kapuzinergruft te Wenen. Daar hij kinderloos was gingen zijn vermogen, kunstverzameling en titels over op aartshertog Frans Ferdinand.

Het Midden-Oosten heeft om verschillende redenen een belangrijke betekenis in de wereld:

• Geografisch: Het Midden-Oosten ligt op het kruispunt van drie continenten: Europa, Azië en Afrika. Hierdoor heeft zij dikwijls een culturele en economische brugfunctie vervuld tussen diverse aangrenzende gebieden.
• Religieus: Het Midden-Oosten is de bakermat van de drie monotheïstische Abrahamitische religies met bijbehorende culturele ontwikkelingen: het jodendom, het christendom en de islam. Mekka en Medina zijn heilige steden voor de islam, Jeruzalem is een heilige stad voor het joodse geloof en een belangrijke stad voor het christendom. De veel gebruikte jaartelling is gebaseerd op de vermoedelijke geboorte van Jezus Christus in Bethlehem.
• Cultureel: Het Midden-Oosten heeft in belangrijke mate bijgedragen aan andere beschavingen alsmede de beschaving in zijn algemeenheid. Zo is het gebied de bakermat van de landbouw en de eerste stedelijke beschavingen, en heeft het in de (Europese) middeleeuwen gediend als doorgeefluik voor de wetenschappelijke en de  filosofische kennis van de oude Grieken, waaraan het ook het nodige heeft toegevoegd.
• Historisch: Het Midden-Oosten heeft diverse historische relaties met andere gebieden in de wereld. Het gaat dan om toestanden en gebeurtenissen als het Romeinse Rijk, het Byzantijnse Rijk, de Kruistochten, het Turkse Rijk, de invallen van de Mongolen, het Perzische Rijk, de Eerste Wereldoorlog, de Britse koloniën, de Britse en Franse mandaatgebieden en de Amerikaanse en Russische belangen en bemoeienissen.
• Economisch: Het Midden-Oosten pompt 31% van de olie van de wereldolieproductie op. Het in Egypte gelegen Suezkanaal is nog altijd een belangrijke scheepvaartroute, hoewel de schepen suezmax moeten zijn, wat sinds de opkomst van de mammoettanker een aanzienlijke beperking vormt. Nog belangrijker is de Straat van Hormuz, waar een kwart van de olie doorheen moet.
• Politiek: Het Midden-Oosten is een gebied waar veel conflicten zijn en worden uitgevochten. Zie: Zesdaagse Oorlog, Jom Kipoeroorlog, Noord-Jemenitische Burgeroorlog, Irak-Iranoorlog, Libanese Burgeroorlog, Eerste Golfoorlog, Tweede Golfoorlog, Iraakse Burgeroorlog, Syrische Burgeroorlog.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Midden-Oosten

Ontstaan totalitaire dictatoriale macht

Aartshertog Frans V van Oostenrijk-Este (Huis Stuart) kon deze troon niet opeisen, omdat Stadhouder Willem III (1650-1702), vanuit het huis Oranje, als koning van het koninkrijk Engeland, het koninkrijk Schotland en Ierland (Verenigd Koninkrijk), met zijn goedkeuring van Act of Settlement (1701) alle katholieke erfopvolgers van het Huis Stuart heeft afgezet, behalve zijn kleindochter Anne, omdat die zich tot het protestantisme had bekeerd.

Op deze wijze heeft prins Willem III van Oranje (als Stadhouder van Holland, Zeeland, Utrecht, Gelre & Zutphen, Overijssel en Drenthe) weten te bewerkstelligen dat de tot het “Protestantisme” overgelopen kleindochter Anna Stuart de laatste koning van het koninkrijk Engeland, het koninkrijk Schotlanden Ierland (Verenigd Koninkrijk) vanuit huis Stuart was en dat George I Lodewijk als koning George I van Groot-Brittannië van het koninkrijk Engeland, het koninkrijk Schotlanden Ierland (Verenigd Koninkrijk), als Keurvorst van Hannover (1698-1727) en Hertog van Lauenburg (1705-1727), vanaf 1714 -1727 koning George I van Groot-Brittannië (Engeland, Schotland en Ierland) werd.

Het gevolg daarvan is dat het Huis van Hannover vanaf 1714 tot 1901 (190 jaar lang) vanuit Duitsland (Pruisen), als koning van Groot-Brittannië (Engeland, Schotland en Ierland) en koning van de 56 – Gemenebest Naties, een “totalitaire dictatoriale macht” heeft weten te verkrijgen over nagenoeg de gehele wereld, als ook over de gehele Rooms-Katholieke kerk.

Wat daarvan onder meer het gevolg is kunt U hieronder lezen:

De Act of Settlement (12 & 13 Will. 3. C. 2) is een wet van het parlement van Engeland die de opvolging van de Engelse en Ierse kronen alleen aan protestanten regelde, die in 1701 werd aangenomen. Meer specifiek, iedereen die rooms-katholiek werden of er een trouwde, werden gediskwalificeerd om de troon te erven. Dit had tot gevolg dat de resterende afstammelingen van Karel I, behalve zijn protestantse kleindochter Anne, werden afgezet, aangezien de volgende protestant in de rij voor de troon Sophia van Hannover was. Geboren in het Huis Wittelsbach, was ze een kleindochter van James VI en I uit zijn jongste nog bestaande lijn, waarbij de kronen alleen afstamden van haar niet-katholieke erfgenamen. Sophia stierf kort voor de dood van koningin Anne, en Sophia’s zoon volgde de troon op als koning George I, waarmee de Hannoveraanse dynastie (Duitse keizerrijk) in Groot-Brittannië begon. (https://en.wikipedia.org/wiki/Act_of_Settlement_1701)

Hendrik Benedictus Stuart (Rome, 6 maart 1725 – Frascati, 13 juli 1807) was de tweede zoon van Jacobus Frans Eduard Stuart en Maria Clementina Sobieska. In 1745 nam hij deel aan de Jacobitische opstand, om zijn broer, Bonnie Prince Charles, op de Britse troon te krijgen. Na de mislukking – de slag bij Culloden – keerde hij weer naar Rome. Hij werd kardinaal-diaken in 1747, priester in 1748 en titulair aartsbisschop van Korinthe, in 1761, bisschop van Frascati en, in 1803, bisschop van Ostia-Velletri. Bij de dood van zijn broer, in 1788, werd hij jacobitisch troonpretendent. Hij was de laatste in de lijn van het Huis Stuart, en stierf kinderloos. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Benedictus_Stuart)

De protestante George III Willem Frederik (Norfolk House, City of Westminster, 4 juni 1738 – Windsor Castle, 29 januari 1820) (Huis Hannover) was Prins van Wales (1750-1760), koning van Koning van Groot-Brittannië en Ierland / van het Verenigd Koninkrijk (1760-1820), Keurvorst / koning van Hannover (1760-1820) en Hertog van Saksen-Lauenburg (1760-1803). Het is deze George III Willem Frederik die de Act of Union tot stand heeft gebracht, die vanaf 1 januari 1801 van kracht werd, waarmee de koninkrijken Groot-Brittannië en Ierland met elkaar zijn verenigd in het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland. (https://en.wikipedia.org/wiki/Acts_of_Union_1707).

Ierland

Ierland, hoewel een koninkrijk onder dezelfde kroon, werd niet opgenomen in de unie. Het bleef een apart koninkrijk, niet vertegenwoordigd in het parlement, en was wettelijk ondergeschikt aan Groot-Brittannië tot de Renunciation Act van 1783.

In juli 1707 stuurde elk Huis van het Ierse parlement een felicitatieadres naar koningin Anna, waarin werd gebeden dat “God het in uw koninklijke hart zou leggen om uw kroon sterker en luisterrijker te maken door een nog uitgebreidere unie“. De Britse regering reageerde niet op de uitnodiging en een gelijkwaardige unie tussen Groot-Brittannië en Ierland werd pas in de jaren 1790 overwogen. De unie met Ierland kwam uiteindelijk tot stand op 1 januari 1801.

Het is stadhouder prins Willem III van Oranje (1650-1702), vanuit het huis Oranje, als koning van het koninkrijk Engeland, het koninkrijk Schotland en Ierland(Verenigd Koninkrijk), geweest die met de door hem goedgekeurde Act of Settlement (1701) ervoor heeft gezorgd dat het Katholieke Huis Stuart daarmee werd geliquideerd, en dat als gevolg daarvan enkel nog Britse koningen in het Verenigd-Koninkrijk op de troon mogen komen vanuit het huis Hannover (vanaf 1946 Nedersaksen) die het protestantse geloof moeten hebben.

Met het op 1 januari 1801 bekrachtigen van de Act of Union door de protestante koning George III Willem Frederik van het Verenigd-Koninkrijk (zonder voorafgaande gehouden referendum bij de Ierse bewoners) heeft hij bij overwegend Rooms-katholieke Ierse bewoners een protestant bestuur opgedrongen, dat afkomstig moet zijn van het Duitse Huis Hannover (vanaf 1946 Nedersaksen) onder aansturing van “alleenheerser” koning Frederik Willem III van Pruisen en keurvorst Frederik Willem III van Brandenburg en keizer Frederik Willem III van het Heilige Roomse Rijk, die daarmee vanuit het Reichsdeputationshauptschluss (onder de huizen Oranje en Hohenzollern) vanaf 1801 (223 jaar lang) een totalitaire dictatoriale (alles stelende) macht uitoefent op alle Rooms-katholieke Ierse bewoners.

Het ontstaan van de totalitaire dictatoriale (alles stelende) macht

De opvolgers van “alleenheerser” koning Frederik Willem III van Pruisen en keurvorst Frederik Willem III van Brandenburg en keizer Frederik Willem III van het Heilige Roomse Rijk zijn Frederik Willem IV (1840-1861, huizen Hohenzollern en Oranje), Wilhelm I (1861-1885, huizen Hohenzollern en Oranje), Frederik III (1888, huizen Hohenzollern en Oranje), Wilhelm II (1888-1941 huizen Hohenzollern en Oranje), de doorluchtige hoogheid NSDAP-lid Bernhard (1941-1998, huizen Oranje-Nassau en Lippe-Biesterfeld) en Maurits van Vollenhoven (1998-heden, huizen Oranje-Nassau en Lippe-Biesterfeld en Lippe-Biesterfeld van Vollenhoven, zijnde een Dutch Royal Family zonder adellijke titel) die niet alleen een totalitaire dictatoriale (alles stelende) macht uitoefenen op de Rooms-katholieke bewoners van Ierland maar op alle Rooms-katholieke bewoners in de gehele wereld. Hier is dan ook sprake van de grootste “godsdienstoorlog” aller tijden, waarin alle anders gelovigen dan de protestanten volledig moeten worden uitgeroeid. Mijn gezin, familie en kennissen hebben dit al maar liefst 37 jaar lang aan de lijve ondervonden.

Voor meer onderbouw lees de volgende links en artikelen:

Het NOOIT BESTAANDE Nederland

Het is dan ook het huis Oranje en de daaromheen gevormde ONGRONDWETTIGE parlementaire democratie van het NOOIT BESTAANDE Nederland, die zich constitutionele monarchie en gedecentraliseerde eenheidsstaat noemt, die van de gehele wereld een HEL OP AARDE heeft gemaakt, welke men kost wat kost wil blijven voortzetten en wil uitbreiden met hulp van gebrainstormde personen als Volodymyr Zelensky in de Russische-Oekraïense oorlog en Benjamin Netanyahu in de Hamas-Israël oorlog, die de gewenste grote vluchtelingenstromen hebben veroorzaakt.

Het is dan ook onmiskenbaar het huis Oranje en de daaromheen gevormde ONGRONDWETTIGE parlementaire democratie van het NOOIT BESTAANDE Nederland, die zich constitutionele monarchie en gedecentraliseerde eenheidsstaat noemt, die onmiskenbaar verantwoordelijk en aansprakelijk zijn voor alle slachtoffers en vernielingen uit Ierse onafhankelijkheidsoorlog en de daarop volgende opstanden. De naam die in Ierland wordt gegeven aan de “godsdienstoorlog” tussen de IRA (Rooms-Katholieken) en het Britse bestuur (Protestanten).

Ierse onafhankelijkheidsoorlog

De strijd begon na het bijeenroepen van de eerste Dáil door de leden van Sinn Féin (zie foto) die waren gekozen tijdens de verkiezingen in 1918. Zij weigerden zitting te nemen in het Britse parlement en kwamen samen in Dublin alwaar ze de republiek uitriepen. De strijd eindigde in december 1921 toen leidende Republikeinen een verdrag (met de duivel) sloten met de Britse regering.

De Ierse onafhankelijkheidsoorlog is de naam die in Ierland wordt gegeven aan de strijd tussen de IRA (Rooms-Katholieken) en het Britse bestuur (Protestanten). De strijd begon na het bijeenroepen van de eerste Dáil door de leden van Sinn Féin die waren gekozen tijdens de verkiezingen in 1918.

Zij weigerden zitting te nemen in het Britse parlement en kwamen samen in Dublin alwaar ze de republiek uitriepen. De strijd eindigde in december 1921 toen leidende Republikeinen een het Anglo-Iers Verdrag sloten met de Britse regering. Het verdrag dat op 6 december 1921 werd gesloten tussen de Britse regering en vertegenwoordigers van de de facto Ierse Republiek. Het verdrag maakte een einde aan de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog. (https://en.wikipedia.org/wiki/Sinn_F%C3%A9in).

De Britse regering en de Ierse gevolmachtigden kwamen overeen dat de 26 zuidelijke Ierse graafschappen feitelijk onafhankelijk zouden worden. De tekst was duidelijk: Ierland zou eenzelfde status genieten als bijvoorbeeld Canada of Australië, namelijk die van een dominion, een onafhankelijk land dat echter de protestantse Britse koning als staatshoofd erkent. Een gouverneur-generaal zou als Hoge Vertegenwoordiger (gevolmachtigde) van de Kroon de formele band met de Britse Kroon in stand houden. Dit heeft de scheiding van Ierland en veel Ierse families tot gevolg gehad.

In betreffend Anglo-Iers Verdrag staat niet opgenomen dat de Republiek Ierland, evenals alle Britse koloniën (waaronder Canada en Australië, maar ook geheel India, Nieuw-Zeeland, Bangladesh, 1/3 deel van Afrika waaronder Zuid Afrika en Egypte en Soedan, een klein deel in zuid Amerika, een deel van Indonesië, Jemen, Oman, de Verenigde Arabische Emiraten, Koeweit, Irak, Cyprus) (zie foto), het protestantse Duitse Huis Hannover (vanaf 1946 Nedersaksen) onder aansturing van “alleenheerser” koning Frederik Willem III van Pruisen en keurvorst Frederik Willem III van Brandenburg en keizer Frederik Willem III van het Heilige Roomse Rijk, die daarmee vanuit het Reichsdeputationshauptschluss (onder de huizen Oranje en Hohenzollern) vanaf 1801 (223 jaar lang) een totalitaire dictatoriale (alles stelende) macht uitoefent op alle Rooms-katholieke Ierse bewoners.

De opvolgers van “alleenheerser” koning Frederik Willem III van Pruisen en keurvorst Frederik Willem III van Brandenburg en keizer Frederik Willem III van het Heilige Roomse Rijk zijn Frederik Willem IV (1840-1861, huizen Hohenzollern en Oranje), Wilhelm I (1861-1885, huizen Hohenzollern en Oranje), Frederik III (1888, huizen Hohenzollern en Oranje), Wilhelm II (1888-1941 huizen Hohenzollern en Oranje), de doorluchtige hoogheid NSDAP-lid Bernhard (1941-1998, huizen Oranje Oranje-Nassau (is Nassau-Breda) en Lippe-Biesterfeld) en Maurits van Vollenhoven (1998-heden, huizen Oranje-Nassau en Lippe-Biesterfeld en Lippe-Biesterfeld van Vollenhoven, zijnde een Dutch Royal Family zonder adellijke titel) die niet alleen een totalitaire dictatoriale (alles stelende) macht uitoefenen op de Rooms-katholieke bewoners van Ierland maar op alle Rooms-katholieke bewoners in de gehele wereld, Hier is dan ook sprake van de grootste “godsdienstoorlog” aller tijden, waarin alle anders gelovigen dan de protestanten volledig moeten worden uitgeroeid.

Om redenen zoals hierboven beschreven, was in het begin van de 20e eeuw was er sprake van een radicalisering onder grote delen van de nationalisten in Ierland. Het streven naar autonomie, jarenlang het credo van de Ierse Parlementaire Partij, werd afgedaan als halfslachtige oplossing. Sinn Féin, oorspronkelijk voor een dubbel-monarchie naar Oostenrijks model, had zich ontwikkeld tot spreekbuis van het republicanisme, vooral onder invloed van de IRB (is valse vrijheid).

Het ‘Verenigd Koninkrijk en Gemenebest van Naties’ is op 15 augustus 2024 met ‘Maria-Tenhemelopneming’ beëindigd.

In de Katholieke Kerk is Maria-Tenhemelopneming een hoogfeest en wordt steeds op 15 augustus gevierd. In veel katholieke en *orthodoxe landen, waaronder België, *Cyprus, Frankrijk, *Griekenland, Italië, Kroatië, Liechtenstein, Litouwen, Luxemburg, Malta, Oostenrijk, Polen, Portugal, *Roemenië, Slovenië, Spanje, gedeeltelijk in Duitsland (in Saarland en gedeeltes van Beieren) en in verschillende kantons van Zwitserland is het een wettelijke feestdag (https://nl.wikipedia.org/wiki/Maria-Tenhemelopneming).

Het in de volksmond gebruikte “Maria Hemelvaart” is volgens het katholieke geloof niet correct omdat Maria niet zelf ten hemel opsteeg maar door God in de hemel werd opgenomen. In Italië wordt de Ferragosto wel gezien als de belangrijkste feestdag van het jaar. Het is een combinatie van het al in de Romeinse tijd bestaande oogstfeest en de christelijke viering van Maria-Tenhemelopneming.

(Het nooit bestaande Nederland is vanaf 1967 van God los geraakt). In Nederland is Maria-Tenhemelopneming geen nationale vrije dag, maar wel een verplichte feestdag in de Katholieke Kerk. In 1967 verplaatsten de Nederlandse bisschoppen (na ontheffing van paus Paulus VI om Maria-Tenhemelopneming als zondag te beschouwen), de verplichte feestdag naar de eerstvolgende zondag na 15 augustus. Voorheen was Maria-Tenhemelopneming een vrije dag die op de dag zelf werd gevierd. Sinds de verplaatsing werd 15 augustus niet meer als vrije dag gevierd.

Op 15 augustus 2024, de dag dat Maria door God in de Hemel werd opgenomen, krijgt DE AARDSE WERELD de GODDELIJKE BOODSCHAP dat het ‘Verenigd Koninkrijk en Gemenebest van Naties‘ is opgehouden te bestaan.

Vanuit België worden alle 193 landen van de Verenigde Naties bevrijd

De vlag van België is gebaseerd op de kleuren van het wapen van de hertog van Brabant: zwart, geel en rood. Het nationaal volkslied staat in België bekend als De of La Brabançonne.

De sleutel van Vrijheid, Recht en Wereldvrede ligt bij de Heilige Drie eenheid.

Beluister het Belgisch Volkslied

De sleutel van Vrijheid, Recht en Wereldvrede ligt bij de Heilige Drie eenheid.

Het mysterie van de Drie-eenheid

(https://geloofjij.nl/het-geloof/begrippen/heilige-drie-eenheid/)

De grote christelijke kerken geloven in God, die Vader is, die Zoon is en die Heilige Geest is. God heeft zo drie namen en is toch één God. Deze drie namen staan voor drie zelfstandige personen of persoonlijkheden en toch blijft God één. De Vader is God, de Zoon is God en de Heilige Geest is God. Dit mysterie van het geloof dat God één is, maar in zichzelf drie personen is, noemen we het mysterie van de heilige Drie-eenheid, ook wel Drievuldigheid genoemd. Dit geloof is zo oud als de Kerk, maar is niet meteen zo onder woorden gebracht.

Het begint bij de verrijzenis van Christus. Als Jezus aan de apostel Thomas verschijnt, antwoordt de apostel Thomas met de woorden: “Mijn Heer en mijn God (Johannes 20, 28). God werd door de Joden heel vaak ‘Heer’ genoemd. Ook Jezus werd ‘Heer’ genoemd. Nu koppelt Thomas deze twee aan elkaar. Hij noemt Jezus “Mijn Heer en mijn God”. Jezus is net zozeer God als zijn hemelse Vader God is.

De Geest van God zien we al in het scheppingsverhaal (Genesis 1,1-2). De Geest is er dus al voordat God met de schepping begint. Maar voor de schepping was er nog niets, alleen God bestond. De bijbel spreekt hier dus over de eigen Geest van God. Gods Geest werkt door de profeten en wanneer de Heilige Geest in de Kerk wonderen bewerkt, ervaren de leerlingen dat God Zelf door zijn Geest met hen meewerkt. De Heilige Geest is helemaal de Geest van de Vader en van de Zoon. De Heilige Geest wordt ook Kracht van de Allerhoogste genoemd door de engel Gabriël als hij aan Maria de geboorte van Jezus aankondigt. Later zal Jezus nog zeggen: “God is Geest” (Johannes 4, 24).

In de liturgie van de eerste Christenen wordt de Heilige Drie-eenheid voortdurend genoemd door de Drie steeds samen te noemen. Zo bestond het woord drie-eenheid nog niet, maar geloofden de Christenen wel zo in God. Dat zien we bij het Doopsel. Volgens het evangelie van Mattheus waren de laatste woorden die Christus vóór zijn hemelvaart tot zijn apostelen sprak:

“Ga dus en maak alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest” (Mt. 28, 19).

Dit geloof staat in de eerste eeuwen als een huis. Pas als er mensen opstaan die om allerlei politieke en ideologische belangen twijfel zaaien over de vraag of Jezus God is en of de heilige Geest God is, komen de kerkelijke leiders bij elkaar om dit eens en voor al vast te leggen. Een belangrijke naam daarin is die van bisschop Athanasius. Hij stelde dat de Zoon geheel gelijkwaardig was aan de Vader. In de uitspraken van het Concilie van Nicea (325) werd die gelijkwaardigheid vastgelegd. Op het Concilie van Constantinopel I in 381 werd de Heilige Geest aan deze goddelijke gelijkwaardigheid toegevoegd. Definitief werd de leer van de Drie-eenheid vastgesteld op het Concilie van Chalcedon in het jaar 451.

Mysterie

De Kerk heeft er dus lang over gedaan om dit geloofspunt goed onder woorden te brengen en vast te leggen en vast te houden. Het is een echt geloofspunt omdat het niet iets is dat je beredeneert. Het is niet bedacht, het is niet een slimme constructie, het is een inzicht van het geloof dat God één is, maar ook drie. Dat inzicht is groter dan ons verstand, zoals ook God zelf te groot is voor ons verstand. Maar er over nadenken levert ons wel heel verrijkende inzichten.

Andere religies

Jodendom

Het Christendom is voortgekomen uit het Jodendom. Jezus van Nazareth werd door zijn leerlingen erkend als de Messias. Messias betekent in het Nederlands ‘Gezalfde’. In het Grieks is dit ‘Χριστός’. In het Latijn ‘Christus’. De Joden geloven in één God, die Schepper en Heer is. Gods Naam wordt met vier letters geschreven: JHWH (Hebreeuws יהוה). Uit eerbied wordt die naam doorgaans niet uitgesproken, dan zegt men eenvoudig ‘God’ of ‘Heer’.

Een deel van de Joodse bevolking erkende Jezus na zijn verrijzenis als de Messias, zij behoorden bij het Joodse deel van de Christenen in de eerste eeuwen. Een ander deel van het Joodse Volk erkende Jezus niet als Messias. Zij hebben daarom Jezus ook niet als Zoon van God erkend. Zo is het nog steeds. het Jodendom kent dan ook geen begrip als Drie-eenheid. Kort gezegd: God is één, God is geestelijk, God kan geen zoon hebben.

Islam

De Islam is ontstaan op de prediking van Mohammed (570-632). Traditioneel wordt gesteld dat het heilige boek van de Islam, de Koran, door de engel Gabriel aan Mohammed is gedicteerd. Andere tradities en historische studies maken het zeer waarschijnlijk dat de teksten pas na de dood van Mohammed zijn verzameld en opgeschreven. In de Koran komen veel fragmenten terug uit zowel de Joodse Torah als uit het Evangelie. Ook zijn er teksten die uit andere christelijke tradities zijn overgenomen. De Koran neemt het Joodse Godsbegrip over en wijst het idee van Gods Drie-eenheid af. Er is vanaf het begin ook een verkeerd idee over de Christelijke Drie-eenheid in de Koran geslopen, omdat daar wordt gesproken over Allah, Jezus en Maria. In de Christelijke theologie heeft Maria nooit bij de Drie-eenheid gehoord. Klaarblijkelijk is de schrijver van deze verzen niet te rade gegaan bij een groot christelijk theoloog maar bij christelijke stromingen of bij tegenstanders van het christendom in die tijd, die een karikatuur van het christelijk geloof gaven.

Boeddhisme

Trikaya is Sanskriet voor drie lichamen. In het Mahayana-boeddhisme is dit een centraal begrip. Het concept is al bekend in de eerste eeuw voor Christus. Het begrip Trikaya lijkt enigszins op het begrip Drie-eenheid in het christendom.

Hindoeïsme

Trimurti is de benaming voor de drie belangrijkste aspecten van Ishvara of God in het hindoeïsme. Ze wordt ook wel aangeduid als de hindoeïstische Drie-eenheid. Ze wordt gevormd door Brahma, Vishnoe en Devo Maheshvara (Shiva).

Egypte

In de Egyptische mythologie was de godentriade erg populair. Verschillende steden hadden een triade, zoals: Thebe, Elephantine, Heliopolis en Kom Ombo. Dit is niet hetzelfde als het christelijke idee over de Drie-eenheid, omdat het om drie goden ging die samen een bepaald soort eenheid vormden.

Verdieping

Wat kan het mysterie van de Drie-eenheid voor ons betekenen?

Is het mysterie van Gods drie-eenheid alleen bijzonder om te weten, is het om er stil bij te zwijgen en God te bewonderen, of heeft het ook betekenis voor ons als gelovig mens in het leven van alledag?

Liturgie

De eredienst van de Christenen en bij het vieren van de sacramenten speelt het geloof in Gods Drie-eenheid een grote rol.

De ontwapende energie waar velen hun hele leven op hebben gewacht, kruipt net als de eindtijd dichterbij. De spanning hangt voelbaar in de lucht.

Één traan

De ontwapende energie waar velen hun hele leven op hebben gewacht, kruipt net als de eindtijd dichterbij. De spanning hangt voelbaar in de lucht. Ondanks dat niet iedereen is ontwaakt hoe de wereld echt in elkaar steekt, ervaren anderen dat de sterren ons gunstig staan.

Mezelf gewikkeld in een donzen deken aanschouw ik hoe fonkelende sterren nietig wegschieten doorheen het universum. Ik ga volledig op in de natuur, wanneer een onbeschrijflijk beklemmend gevoel van eenzaamheid me opeens overvalt. Één traan biggelt over mijn wang.

Ik verbind me met mezelf……

Buiten blijft het donker, in mezelf schijnt het licht.

Vernietigende waarheid

Ontwaken gaat gepaard met onbegrepen emoties. Je mening als wakkere telde lang niet mee. Opengebroken onderwerpen zijn door oneliners ontkracht. Moedigen sloegen massaal het pad in de vernietigende waarheid aan te gaan. Waarbij de één een point of no-return aanreikte, veranderde wegkijkende geliefden in doodsbange muizen. De medici en politici werden op de hoogste berg geplaatst, jij ervan afgeschopt. Een kleine machtige groep blijkt niet wie die is, terwijl de groep wakkeren massaal opstaat. Onwetendheid zorgde ervoor dat je continue oog in oog kwam te staan met resultaten van de programmering binnen de samenleving. Voorgespiegelde beloften en afleidingen zijn als gevaar dat kruipt waar het niet gaan kan. Kinderen zijn een verdienmodel waaraan hooggeplaatsten met dubbele agenda’s zich aan hebben vergrepen. De gangen van de rabbit-hole konden in een “wink of an eye” jouw waarheid doen ombuigen. Maar ondanks alles bleef je geloven in jezelf.

Gepresenteerde rekening

Als een dief in de nacht zal het geïnfiltreerde kwaad proberen de wereld in een donkere schaduw te doen veranderen. Deze mantel zou tevens de bevrijding kunnen zijn waarin we eeuwenlang vastzaten. We bevinden ons in zwaar weer. Geopolitieke onrust en humanitaire ramp staan ons te wachten als je blijft hangen in de oude energie. Alles wat de ander is overkomen, kan ook jou gebeuren. Jij was net als die wakkere!!! Alleen jouw wegkijkgedrag, niet op onderzoek uit willen gaan en je veilig wanen, zal een gepresenteerde rekening zijn, aangereikt op een zilveren dienblad. De hoger uitvallende uitkomst zal als een uiteenspattende zeepbel zijn. In plaats van uit te zoeken wat er daadwerkelijk speelt, volgden er jarenlange excuses om maar niets te willen weten. Jouw keus was je gemoedstoestand en frequentie op peil te houden door tijd vrij te maken voor eigen gewin. De uiteindelijke rekening mag jij overdragen aan je bloedeigen kinderen.

Jij

Scheidingen, familie- en vriendenbreuken. Zowel binnen als buiten onze vier muren hebben zich de afgelopen jaren verwoestende taferelen afgespeeld. Nooit eerder in de geschiedenis heerste polarisatie zo extreem als nu!!!!! Velen staan er nu compleet alleen voor. Als enige in je omgeving voor de waarheid durven uitkomen, vergt veel geduld, moed en incasseringsvermogen. Jij werd gezien als die ene druppel die niet de wereld kon veranderen. Alleen druppels vloeien tezamen wat uiteindelijk zal zorgen voor een waarheids-tsunami, die de wereld om de oren zal slaan.

Oude tijdlijnen

Je binnenwereld is een liefdevol ankerpunt en je buitenwereld jouw spiegel. Gaandeweg transformeer je wanneer de oorverdovende stilte je overvalt. De kracht maakt je strijdbaarder en het verdriet vult je hart met liefdevolle compassie. Waar jij komt, open je deuren. Anderen houden deze angstvallig gesloten. Vastzittende oude tijdlijnen voelen voor velen veiliger dan losbreken richting het onbekende nieuwe!!!

Net zoals velen ben ik op een harde manier volwassen geworden, voorgoed veranderd. Mijn verlies bleek mijn gewin. Tranen stroomden jarenlang onafgebroken. Mijn reis was slopend en ben afgebroken tot op het bot. Ik ben gegroeid in mijn kracht en heb geleerd hoe om te gaan met de klappen van de zweep. Ondanks mijn fouten omarm ik mezelf liefdevol. Ik ben er nog niet maar kom er wel. Velen zijn mij voorgegaan en niet één koos ervoor terug te stappen in zijn oude ik.

Die ene druppel

Er was die stralende warme dag. Hij rekte zich uit te mogen stralen door alle takken heen. Was het een regenvrije nacht geweest? Want van alle takken werd mijn oog verblindend getrokken richting een oceaan van kleurenspectrum van slechts één kleine glinsterende druppel die trots schitterde in de zwoele ochtendzon.

Eén druppel bleek ontsnapt. Een vrije val uit een grote donkere regenwolk. Die dappere druppel waagde de sprong in het diepe en spatte pijnlijk uiteen.

Er was die ene gebroken, kwetsbare druppel die kwam tot inkeer. Pijnlijk fonkelde die ene druppel aan een tak omringd door geurende rooskleurige bloesems.

Er was een dag dat ik werd gevangen door deze druppel der druppels. De dag dat ik besefte dat deze kleine druppel eruit zag als een traan gevallen vanuit de lucht. De zwaarste beproevingen in zijn leven veranderde deze traan in de mooiste kleurrijkste diamant in het land der ontwaakten.

Danielle Zaaijer

Bron tekst en meer info: Één traan – Danielle Zaaijer

Waar verlang je echt naar en wat zou het voor je mogen kosten?

Voor meer onderbouw lees de volgende links en artikelen:

↓

Ingezonden foto’s van Ad van Rooij

Hieronder vindt U enkele foto’s van eenmansbedrijf Camping en Pensionstal “Dommeldal” (KvK-nummer: 57035032), dat zit gevestigd in de bedrijfswoningen en bijbehorende bedrijfsgebouwen op het adres ’t Achterom 9-9A, 5491 XD Sint-Oerdenrode, met als onderliggende percelen Sint-Oedenrode: sectie P 525, P526, P 508, P 509, P 510, P 516 en P 517 (± 6 hectare), waarvan A.M.L. van Rooij enig juridisch en economisch eigenaar is, en waarin EU-burger en Nederlands Staatsburger A.M.L. van Rooij (BSN: 093391225) samen met zijn vrouw J.E.M. van Rooij van Nunen (BSN: 128731886) in overeenstemming met de Nederlandse en Europese wetgeving en van de Wetgeving van de Rooms-Katholieke kerk (Codex van Canoniek) vanaf hun huwelijk op 5 juli 1979, hun gezamenlijke hoofdverblijfplaats hebben, daar zij nooit van tafel en wet zijn gescheiden en elkaar in deze uiterst moeilijke tijden (met de hulp van Maria) altijd getrouw zijn gebleven.

Ingezonden foto’s van Ad van Rooij

Hieronder vindt U enkele foto’s van het graf op de Rooms-Katholieke begraafplaats van de Heilige Martinus parochie, pastoor Smitsstraat 44, 5491 XP te Olland (Sint-Oedenrode), waar mijn op 2 november 2021 overleden vrouw J.E.M. van Rooij van Nunen (BSN: 128731886) vanaf 9 november 2021 (ruim 2,5 jaar lang) ligt begraven maar in strijd met de Nederlandse en Europese wetgeving en van de Wetgeving van de Rooms-Katholieke kerk (Codex van Canoniek) nog steeds in leven is.

DE ‘OPENBARING’ VAN DE LIST MET HET TURFSCHIP VAN BREDA IS NABIJ!

Heeft Maurits van Nassau, de latere prins van Oranje, te vroeg gejuicht?

Het Turfschip van Breda

(https://nl.wikipedia.org/wiki/Turfschip_van_Breda)

De list met het Turfschip van Breda is een van de bekendste voorvallen uit de Tachtigjarige Oorlog. Het leidde tot de inname van Breda op 4 maart 1590 en was niet alleen een militaire, maar vooral ook morele overwinning voor de troepen van Maurits van Nassau, de latere prins van Oranje.

Aanleiding

In 1568 waren de Nederlanden in opstand gekomen tegen het schrikbewind van de hertog van Alva. Dit leidde in 1581 tot de formele onafhankelijkheidsverklaring (zie Plakkaat van Verlatinghe) en in 1587 tot de stichting van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.

Als reactie begonnen de Spanjaarden met een offensief. Onder meer Breda werd vrijwel direct ingenomen (zie Furie van Houtepen). Na de moord op Willem van Oranje in 1584 leek het een kwestie van tijd voordat de opstand onderdrukt zou zijn. De 18-jarige Maurits nam het commando over de troepen over, maar het leger van de graaf was militair te zwak om de stad Breda te heroveren. De Spanjaarden hadden echter na de vernietiging van de Spaanse Armada een dusdanige tegenslag opgelopen dat zich voor Maurits nieuwe mogelijkheden openden.

Het lossen van het schip aan de noordzijde van het kasteel (prent van Jan Luyken)

Datum 4 maart 1590, Locatie Breda, Nederland, Resultaat Inname van de stad door het Staatse leger, Strijdende partijen De Geuzen en Engeland tegen het Leger van Vlaanderen.

De list

In februari 1590 werd Maurits benaderd door de schipper Adriaen van Bergen uit Leur. Hij had een plan om de stad in te nemen: als schipper vervoerde hij regelmatig turf naar het Kasteel van Breda, waar de Spaanse troepen gelegerd waren. Omdat hij zo vaak kwam, werd zijn schip niet meer gecontroleerd. Hij zou op deze manier een leger het kasteel binnen kunnen smokkelen. Dit naar het idee van het Paard van Troje.

Maurits zag wel wat in het idee en liet Johan van Oldenbarnevelt de details rondom de uitvoering regelen. Van Oldenbarnevelt benoemde Charles de Héraugière tot bevelhebber.

Op 25 februari 1590 stond De Héraugière met 75 man klaar om ingescheept te worden. Adriaen van Bergen was echter veel te laat. Besloten werd de volgende dag een nieuwe poging te wagen. Schipper Van Bergen deed niet meer mee, maar twee neven waren bereid om zijn taak over te nemen.

De operatie verliep met tegenslagen. Door slecht weer duurde het ruim twee dagen voordat Breda bereikt werd. Al die tijd zaten de soldaten in de kou te wachten. Pas op 3 maart ’s avonds laat werd Breda binnengevaren. Het schip werd naar de waterpoort van het Kasteel geloodst. Eenmaal in Breda raakte het schip lek en slechts door te pompen werd voorkomen dat het schip zonk.

Rond middernacht kwamen de soldaten tevoorschijn uit het ruim. De bezetters van het kasteel werden overrompeld. Hoewel ze zes keer zo veel mannen hadden, vluchtten de bezetters weg of werden ze gevangengenomen. Andere lezingen van het verhaal zeggen dat het kasteel van Breda op dat moment een minimale bezetting had, doordat de Spanjaarden in de stad carnaval vierden. Op 4 maart trok Maurits Breda binnen, waarna de bezetters zich definitief overgaven. De Spanjaarden probeerden direct de stad weer te heroveren. Door snel ingrijpen van Van Oldenbarnevelt, die de stad liet bevoorraden, werd dat voorkomen.

De inname van Breda vestigde definitief Maurits’ reputatie als krijgsheer. De Staten-Generaal besloten meer geld voor het leger ter beschikking te stellen, waarna er in de volgende jaren meer successen zouden volgen.

Vernoemd

Aan het Chasséveld in Breda Centrum lag vroeger een zalencentrum dat het Turfschip heette. Na de sloop van dit zalencentrum is er een complex van appartementen, kantoren en een bioscoop gebouwd dat ook de naam Turfschip heeft. In de gemeente Etten-Leur, de geboorteplaats van Adriaen van Bergen, de bedenker van het plan, is een activiteitencentrum met de naam Turfschip. Niet ver daarvandaan is een plein vernoemd naar Van Bergen. In Breda is een Adriaan van Bergenstraat, vlak bij de locatie waar het turfschip de stad binnenvoer.

Rondvaart met het Turfschip van Breda

DE REDEN WAAROM EUROPA VOLGEPAKT WORDT MET MIGRANTEN (PAARD VAN TROJE)

Doel van de migranten (vluchtelingen/jonge zwarte mannen) in Europa

De Duitse politiechef geeft toe dat er geen “vluchtelingen” naar Duitsland komen, “het zijn allemaal soldaten” wiens enige doel in Europa vernietiging is.

Hij zegt dat er meer dan 500.000 illegale “vluchtelingen” soldaten in Duitsland wachten op een bepaalde dag “X”. Dag “X” is de dag dat elk een bevel krijgt om aan te vallen, te verkrachten en te vermoorden (om Duitsland en het Duitse volk te doden). Het zal niet komen als een gewapend staand leger, het komt als individuele daden van wreedheid, die grotendeels onopgemerkt blijven door de media.

Bron: https://x.com/desunshineband/status/1821178779592536403?s-61=&t-Gs1ZNDwgnrpls5Dkfzri5w=

Video: https://x.com/i/status/1821178779592536403