Kees Engelhart – Het hart in het zilveren kistje

De Engelse dichter Shelley sterft, zoals wij allen weten, op jammerlijke wijze door verdrinking. Zijn vrienden Byron, Hunt en Trelawney besluiten zijn lichaam te verbranden op het Italiaanse strand waar het is aangespoeld. Maar welk een schrik en enorme verbijstering grijpt er vervolgens bij hen plaats; zijn dichtershart weigert in de vlammen te verteren. Een unicum dat zijn gelijke tot op de dag van vandaag niet gevonden heeft, een goddelijke interventie extra ordinaire.
Trelawney, de meest alerte van geest, beseft het uitzonderlijke gehalte van het fenomeen dat zich recht voor hun ogen aan het voltrekken is. Hij grijpt in en grist het hart uit de gloeiende vuurhaard, wat hem jarenlange een folterende pijn aan de bewuste hand opleveren zal, maar dit terzijde.
Trelawney schenkt het magische hart aan Hunt, die het, op zijn beurt, edelmoedig schenkt aan de jongbestorven weduwe van de vermaarde dichter. Zij, Mary Shelley, bewaart het hart sindsdien in een zijden lijkwade; en het dichtershart vergezelt haar voor jaren overal waar des heren wegen haar op haar levenspad naartoe leiden.
Dan vindt natuurlijk een tweede tragedie zijn logische en onverbiddelijke weg. Hun zoon, Percy, sterft, zoals men in de regel stellig weet te menen, en op welke stelling overigens heel wat aan te merken valt, ver voor zijn tijd. Mary Shelley, dan uiteindelijk toch gebroken, besluit het dichtershart van haar man, de onfortuinlijke dichter, in een zilveren kistje te bergen, om genoemd zilveren kistje samen met hun zoon, ten langen leste toch aan de aarde toe te vertrouwen. Dit alles onder de noemer ashes tot ashes an dust to dust, waarvoor onze onverholen bewondering en hulde.
Daarom willen wij Mary Shelley gedenken en eren als een uitzonderlijke vrouw; en zeker niet alleen als de verwekster van de dokter die leven uit dood maken wilde.
Zo is gesproken, alzo is gezegd en alzo is geschreven.