Edzard Dideric – Korte geschiedenis (130) van een muis

Best maf, Joep. Nota bene jij, hét prototype van de vrijbuiter.
Ben ik me nog, Donna. Daarom is het des te gekker dat ik me met geen mogelijkheid van Maria los kan scheuren.
Heeft ze iets speciaals, een talent dat andere vrouwen missen?
Mocht het zo zijn, dan weet ze dat verdomd goed te verbergen.
Eerlijk gezegd, Joep, is het wel een beetje een grijze muis.
Klopt. Daarom snap ik er ook geen zak van.
Op dat moment kwam, dromerig op zijn gitaar tokkelend, Adam de keuken binnengestapt.
Ha Joepie, alles goed?
Mm, kon beter. En met jou?
We mogen niet klagen, dus laten we dat maar achterwege. Zeg, je hebt toch wel je viool meegenomen?
Staat op de gang, in zijn vertrouwde koffertje.
Goed zo. Zeg, wie heeft er hier last van muizen?
Niemand, zei Donna, het ging over Maria, Joeps vriendin, je weet wel.
Oh, sinds wanneer heeft ie een vriendin?
Kom op Adam, we zijn laatst nog met zijn vieren naar dat concert geweest.
Welk concert?
Zo’n narcistische singer-songwriter.
Oh die. Hoop geld voor zo’n ultrakort optreden.
Ook zij die onder zichzelf gebukt gaan moeten leven, Adam.
Maar die zogenaamde vriendin was daar ook?
Hallo, jullie gingen in de pauze nog samen drankjes halen.
Dat van die drankjes klopt, maar ene Maria?
Vermoedelijk omdat ze, verklaarde Joep, zoals je vrouw daarnet opmerkte, nogal een grijze muis is.
Dus jij valt tegenwoordig op knaagdiertjes?
Nou, het is inmiddels meer een plaag.
Jaag die meid zoveel angst aan dat ze als de bliksem terug snelt naar haar holletje.
Gaat niet gebeuren. Daarvoor voel ik me te zeer met haar verbonden.
Vanwege waanzinnig in bed?
Valt mee. Het is licht uit, op en neer, en klaar.
Een beetje pijnigen geen optie?
Niet mijn ding.
Tja, dan weet ik het ook niet.
Donna vroeg wat hij mooi aan haar vond.
Of het minst lelijke, zei Adam, terwijl hij een akkoord op de gitaar aansloeg.
Hoe ze naar me kijkt.
Beschrijf het eens.
Indringend en tegelijk onverschillig. Alsof mijn bestaan er totaal niet toe doet.
Al zwijgend?
Nee, ze praat onderwijl aan een stuk door op me in.
Ja maar, wat zegt ze dan allemaal?
Ja, dat vergeet ik vrijwel onmiddellijk weer.
Klaar als een klontje, oordeelde Donna. Die heks heeft je volledig in haar macht.
In haar macht?
Hypnose, wat anders?
Gelul. Als ik ergens ongevoelig voor ben, is het hypnose.
Dat beweert iedereen van zichzelf, verklaarde Adam, terwijl hij een snaar bij stemde, tot het tegendeel blijkt.
Waarom kan het niet gewoon de liefde zijn?
Liefde en hypnose worden vaak met elkaar verward, Joep. Weleens van blinde liefde gehoord?
Natuurlijk. Maar jullie geloven dus dat Maria mij betovert?
Het blijft, zei Donna, de meest logische verklaring.
Dan zit ik dieper in de puree dan gedacht.
Donna knikte en Adam krabde zich op het hoofd.
Joep, we gingen toch muziek maken?
Komt goed.
Ongediertebestrijding gaat voor, zei Donna.
Volgens mij wil je helemaal niet van haar af, suggereerde Adam, je vindt het geil om het erover te hebben.
Je kraamt onzin uit, Adam.
Geen gebekvecht, zei Donna. Joep belt haar gewoon op en vraagt of ze hierheen komt.
Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is.
Waarom niet?
Het kan haar in verlegenheid brengen, waardoor ze dichtklapt.
Dat, zei Adam, zien we dan wel weer. Bel nou maar.
Joep haalde zijn mobiel uit zijn binnenzak, toetste een nummer in en wachtte gespannen.
Voicemail.
Spreek in, drong Donna aan.
Maar de verbinding was al verbroken.
Weet je, zei Adam, ik ga vast toonladders oefenen.
Terwijl zijn vingers de hals van de gitaar verkenden, ging Joeps mobiel.
Dat zal je d’r hebben, zei Joep, zijn hand voor het toestel houdend.
Donna knikte.
Met mij. Nee, dat is Adam’s gitaar. Wat? Nee, ik moest van hem en Donna vragen of je zin had om te komen. Wat zeg je? Dat lijkt me sterk. Hij kon je zich niet eens herinneren. Oh, nou ja, spreek je later, dag.
En, vroeg Adam, komt ze eraan?
Nee, het schijnt dat jij min of meer geprobeerd hebt haar te verkrachten.
Wat? Waar en wanneer moet dat dan hebben plaatsgevonden?
In de pauze van dat concert. Op de WC, toen jullie zogenaamd die drankjes haalden.
Onzin, ze zei dat ze nodig moest. Daar het erg lang duurde, wilde ik weten waar ze bleef. Toen ik het toilet binnenkwam wierp ze zich snikkend in mijn armen. Vervolgens probeerde ik haar te troosten.
Aha, riep Donna triomfantelijk, dus je wist wel degelijk over wie we het hadden!
Adam wijst naar Joep.
Toen hij over verkrachten begon, schoot het me plots te binnen.
Dus je hebt die weerloze Maria botweg te grazen genomen?
In het toilet, met allerlei mensen in de buurt? Kom nou!
En als die er niet waren geweest?
Donna, ik heb haar tijdens de omhelzing lichtjes gekust. Meer niet.
Ben je nog achter het waarom gekomen, vroeg Joep, van haar zogenaamde verdriet?
Ze vertelde dat ze zich door jou, speciaal in het bijzijn van anderen, altijd ontzettend gekleineerd voelde.
Door mij? Ik draag haar vierentwintig uur per dag op handen!
En dat je alles wat ze zei, als niet ter zake doende afdeed.
Ofwel dat ik degene was, die van haar een muis maakte?
Daar kwam het wel op neer ja.
Joep slaakte een diepe zucht.
Je had haar beter wel kunnen verkrachten, Adam.
Pardon?
Dan had ik je op je bek getimmerd en was daarmee de kous af geweest.
Oh, maar dat kan alsnog. Als ik het nu toegeef.
Dank je. Als je het niet erg vindt, hou je die aframmeling tegoed. Anders komen we nooit aan spelen toe.
Gelijk heb je. Nou, haal die viool maar gauw tevoorschijn, zodat we eindelijk kunnen beginnen.