Micha Kat – My story (1): De arrestatie op Schiphol; in de gevangenis

24 april 2012

Na een lange vlucht vanuit Bangkok loop ik tegen 19 uur op Schiphol de slurf in. Aan het einde zie ik drie agenten staan. “Bent u Micha Kat?”, vraagt er een. Voor ik er erg in heb zit ik in een provisorisch politiebureautje, terwijl de agenten vragen stellen en mijn bagage leeghalen. Ik ben gearresteerd. Waarom, dat wordt die eerste uren niet duidelijk. Wel meldt een van de agenten iets over de ‘Gouden Koets’ en ‘smaad’ en ‘aanzetten tot geweld’, dat werk. Een van de agenten maakte zich vrolijk over het geld uit Laos, dat hij aantrof in mijn rugzak. ”Dat zijn Kippen” zei ik. Nauwkeurig werd het bedrag aan Kippen geteld en vastgelegd, samen met mijn andere bezittingen. Ik had geen bagage ingecheckt. Na deze ‘administratieve fase’ werd ik enkele uren opgesloten in een klerenkast en toen geboeid in een politieauto gewerkt. De bestemming: het politiebureau te Delft. Daar bracht ik de nacht door in de politiecel. Deze hele toestand kwam totaal onverwacht. Ik was naar Nederland gekomen om mijn appartement in Schiedam te liquideren, dat ik had aangehouden nadat ik in 2008 uit Nederland was geëmigreerd naar Laos.

Ruim drie dagen bracht ik door in de Delftse politiecel. Herhaaldelijk werd ik weggeroepen voor verhoor. Er werd een bandopname afgespeeld, waarop te horen zou zijn, dat ik ‘valse bommeldingen’ deed. Er was telefonisch contact met mijn advocaat. Dat was koortsachtig, want ik begreep niet precies wat er aan de hand was, laat staan dat hij op afstand enig idee had. Hij zei steeds ‘niets zeggen, niets zeggen, zwijg!’ maar dat is moeilijk, bijna ondoenlijk, als je dagen in eenzame opsluiting zit. Maar het advies is altijd goud waard, want de politie is nooit te vertrouwen. Verder is het ‘interessantste’ aan de politiecel het luchten, want dat is het enige dat gebeurt, los dan van het bezorgen van de ‘maaltijden’ en het brood, die van een onbeschijfelijke smerigheid zijn. Die ‘luchtplaatsen’ zijn de meest deplorabele locaties op aarde, van boven afgesloten met een rooster en met de grond bezaaid met peuken. Je kunt op een knopje drukken als je in elkaar wordt gebeukt. De mensen, die je tegenkomt op die luchtplaatsen, tja…..

Na drie dagen werd ik voorgeleid en zag ik mijn advocaat Gerard van der Meer. Het is moeilijk te omschrijven in wat voor toestand je bent als je na drie dagen politiecel en verhoren opeens in een rechtszaaltje zit. In de hoek van de zaal zat een keurige meneer met gaatjes schoenen. Het was Henk Korvinus, de hoofdofficier van het Haagse arrondissementsparket. Waarom zat hij daar? Reeds direct was duidelijk, dat de (vrouwelijke) Rechter-Commissaris op oorlogspad was. Ik kan me nog herinneren van deze sessie, dat mijn oproep ‘de Gouden Koets te eren met rollen WC papier en andere objecten’ werd aangehaald als ‘bewijs’ voor mijn misdadige karakter en terroristische inslag. Ik brak in en zei; “Er staat toch eren?” “Ja, eren” antwoordde de RC. Er was duidelijk sprake van instructies aan de RC van Korvinus, want er was steeds oogcontact. “Die gaan dadelijk samen neuken” dacht ik toen. Mijn voorarrest werd verlengd met twee weken en ik werd ’teruggeleid’ naar de politiecel. Kort daarop volgde het ’transport’. Mijn bestemming: de Koepel in Haarlem. De aanwezigheid van Korvinus was het eerste bewijs voor aansturing van ‘hogerhand’ in mijn zaken. Korvinus stond in direct contact met Joris Demmink en speelde eerder in zijn loopbaan een uiterst opmerkelijke rol in zaken, waar pedofilie door ‘hooggeplaatsten’ aan de orde kwam. Nu is hij de ‘speciale adviseur’ van premier Mark Rutte.

Na ruim drie dagen in de politiecel komt een cel in het Huis van Bewaring (waar mensen hun voorarrest uitzitten) over als een paradijs. Er is een TV en een ijskast en een stoel. Maar die ‘kick’ duurt niet lang. Ik zat in Haarlem tussen de moordenaars en de verkrachters. Tijdens het luchten stonden de diverse ‘groepen’ Surinamers, Antillianen, Oost Europezen, Nederlanders in hoeken bij elkaar op de luchtplaats. Echt gezellig werd het nimmer. Tijdens de ‘recreatie’ zat ik vaak te schaken met een Engelse desperado, waarvan ik nooit wist of hij een stuk ging verzetten, of zich opmaakte mij een beuk te gaan verkopen. Ik maakte al snel contact met een Nederlander met wie wel enig rapport was, een ondernemer, directeur van een bedrijf, die op Schiphol gepakt was met drugs in zijn koffer. Hij zat al maanden in Haarlem. Ik sprak hem voor het eerst in de recreatiezaal en hij zei, dat hij de eerste drie maanden in shock in zijn cel had gelegen. Het holle galmen van de stemmen en geluiden onder die enorme koepel, de bizarre patronen op de vloer van lijnen in diverse kleuren, bedoeld als de markeringen voor het beoefenen van diverse sporten, de halfnaakte enorme zwarte mede gedetineerden in de doucheruimte: het zijn de flarden van af en toe terugkerende herinneringen aan ‘Haarlem’. Ook herinner ik me dat op Koninginnedag een wagentje over de gangen reed met hamburgers en patat. Na twee weken opnieuw de zitting bij de RC. Zou ik vrijkomen of werd mijn detentie verlengd met de horror periode van drie maanden?

De tweede sessie bij de RC was mijn eerste confrontatie met mijn ‘zaaksofficier’ Nicole Vogelenzang. Het grote issue tijdens deze zitting was, dat ik vast moest blijven zitten, aldus Vogelenzang, omdat ik ‘vluchtgevaarlijk’ was. Als ‘bewijs’ voerde de officier aan, dat ik in Nederland niet beschikte over een ‘koophuis’, maar ‘slechts’ over een huurwoning. Er zijn geen woorden om de spanning te beschrijven, die je tijdens zo’n zitting voelt, waar het beide kanten op kan gaan, vrijheid of drie maanden cel, een periode lang genoeg om je complete leven definitief te ontwrichten, hetgeen bij mij ook is gebeurd. Het is een vorm van Russische roulette, die vrijwel niets te maken heeft met wetten en regels. De zitting werd een gevecht op het scherpst van de snede met opnieuw een heldenrol voor mijn advocaat Gerard van der Meer, die mij jaren later op werkelijk weerzinwekkende wijze een mes in de rug zou steken. Ik ‘won’ en zou vrijkomen. Maar vraag niet hoe, Vogelenzang had weten af te dwingen, dat ik zou moeten verblijven in een ‘koophuis’. Daar ik daar niet over beschikte, bood ik aan te verblijven in het huis van mijn toenmalige vriendin in Amsterdam, inderdaad een ‘koophuis’. Vogelenzang ging daarmee uiteindelijk akkoord. Krankzinnig natuurlijk, alsof ik als zogenaamd ‘vluchtgevaarlijk’ niet zou kunnen ‘ontsnappen’ vanuit het ‘koophuis’ van mijn vriendin, maar wel vanuit mijn eigen huurhuis. Maar dat ‘koophuis’ was verhuurd en ik kon daar dus helemaal niet verblijven. Ik wist dat, had dus gebluft en ging gewoon in mijn eigen huis zitten in Schiedam. Dat zou me al snel noodlottig worden: ik ben zonder enige twijfel de enige Nederlander, die ooit is gearresteerd, omdat hij in zijn eigen huis voor de TV zat! Dit is een van de bizarre wantoestanden, waarmee iemand te maken kan krijgen, die kapot moet worden gemaakt op instigatie van de hoogste en machtigste organen en mensen van de Staat! Na de aanwezigheid van Korvinus op de eerste raadkamer zitting was het optreden van Vogelenzang op de tweede opnieuw een enorme red flag, dat er in mijn zaak ‘duistere krachten’ aan de touwtjes trokken. En deze krachten hebben geen enkele boodschap, zo zou steeds duidelijker worden, aan wetten en regels.

Op 15 mei 2012 verscheen het volgende artikel op mijn website:

Sinds Micha Kat op 24 april 2012 gearresteerd is op de luchthaven Schiphol is het denderend stil geworden rondom zijn persoon. Velen hebben daar de nodige vragen bij gesteld en zich terecht afgevraagd, waarom er geen nieuws over zijn lot naar buiten is gekomen. Dit alles gebeurde op verzoek van zowel Micha zelf, als op verzoek van zijn partner en zijn advocaat. Blijkbaar waren de ten laste leggingen aan het adres van Micha dusdanig serieus, dat er voor gekozen is om in het belang van de zaak en het hem zo spoedig mogelijk weer vrij te krijgen, een tijd niets over hem te publiceren. Hij is na zijn arrestatie overgebracht naar een politiecel in Delft. Na te zijn voorgeleid aan de RC, die hem een voorlopige hechtenis oplegde van twee weken, werd hij overgebracht naar de Koepelgevangenis in Haarlem.
Op woensdag 9 mei was er een rechtszitting, waar geoordeeld zou worden over zijn vrijlating of een verlenging van zijn detentie. De twee kernvragen in dit verband waren, of er vluchtgevaar en/of kans op recidive zou zijn.
Nu hij sinds 10 mei weer een ‘vrij’ man is, wordt er nog steeds die denderende radiostilte gehoord. Dit legde een stevige voedingsbodem voor velerlei speculaties en insinuaties betreffende de vermeende achtergrond van deze blijvende stilte. Gisterochtend heb ik telefonisch uit zijn mond mogen vernemen wat de reden hiervan is. Hij vertelde me, dat de schorsing van zijn hechtenis werd vergezeld van een aantal aan hem opgelegde voorwaarden. Een van die schorsingsvoorwaarden is, dat hij voorlopig geen publicaties meer plaatst op http://www.klokkenluideronline.is/ en/of vergelijkbare websites. Mocht hij dat wel doen, dan wordthij onmiddellijk weer gedetineerd.
Zo’n schorsingsvoorwaarde is in zijn geval natuurlijk een manier om hem mond dood te maken en Klokkenluider Online als informatief medium te vernietigen. In ieder geval wordt het hem op deze manier onmogelijk gemaakt zijn klokken luidend werk te doen, want het vooruitzicht op meer tijd door te moeten brengen in een gevangeniscel is voor hem niet bepaald aanlokkelijk. De iets meer dan twee weken gevangen houding heeft emotioneel wel iets met hem gedaan, zo vertelde hij mij. Binnenkort is er een nieuwe rechtszitting en hij zal zich samen met zijn advocaat beraden op hoe verder om te gaan met de huidige situatie.
We houden jullie op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen.

Mijn vrijheid zou amper een maand duren.

Op 15 juni 2012 verscheen het volgende stuk op mijn website:

Arrestatie Micha Kat

De zaak Micha Kat heeft, zoals al eerder bericht, een bizarre wending gekregen. Hij is afgelopen donderdagochtend om 6.30 uur uit huis gehaald, onder de voorwendselen van het zich bevinden op een verkeerd adres, namelijk in zijn appartement in Schiedam. Terwijl hij bij de laatste rechtszitting het adres van mijn vriendin in Amsterdam als verblijfplaats had opgegeven. Volgens de schorsingsvoorwaarden had hij daar moeten verblijven. Hij mocht wel op een ander adres verblijven, maar moest dat dan tijdig aangeven bij justitie.
Afgelopen woensdagavond kwam Micha’s vriendin op Schiphol aan vanuit Laos. Micha heeft haar daar opgehaald. Daar zijn vriendin haar appartement tijdens haar afwezigheid onderverhuurd, konden ze dus niet naar Amsterdam. Dit had Micha ruimschoots van te voren aangegeven. Dat deze adreswijziging bij Justitie was binnengekomen moge blijken uit een dagvaarding, die Micha ontving op zijn adres in Schiedam. Toch heeft men het nodig gevonden om hem op grond van een verkeerde verblijfplaats op te pakken.

Op 24 juni viel het volgende te lezen:

Zoals jullie weten is Micha Kat laatst alsnog in voorlopige hechtenis genomen vanwege schending van de voorwaarden om in vrijheid zijn proces af te wachten. De eerste (drog) reden was, dat hij zich op een verkeerd adres zou bevinden, ondanks een tijdige adreswijziging. Nog eens bevestigd, omdat hij zijn dagvaarding op dat nieuwe adres had ontvangen!
De tweede reden was, dat hij door zou zijn gegaan met publiceren, nadat hem de voorwaarden waren opgelegd. Grondwettelijk gezien natuurlijk een enorme blunder om een journalist, zonder bewijs en in strijd met de persvrijheid, in hechtenis te nemen om hem in de uitoefening van zijn beroep te beperken. En zonder, dat er al een uitspraak is gedaan in zijn proces. Het OM denkt echter te kunnen aantonen, dat Micha door is gegaan met ‘belasteren’ van de betrokken aangevers in zijn zaak. Eerdaags zal de complete dagvaarding worden gepubliceerd, maar hier volgen alvast de namen met de reden(en) van hun aangifte tegen Micha:

1. Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn (de landsadvocaat) wegens een valse bommelding
2. Ministerie van Veiligheid en Justitie (Joris Demmink) ook wegens een valse bommelding
3. Frits van Straelen (hoofdofficier van justitie in Amsterdam) wegens smaad
4. Agent Bous (die van de arrestatie van Micha en het ‘creatief gaan’) wegens smaad
5. Frits Huffnagel (VVD) wegens smaad
6. Marcel Gelauff (hoofdredacteur van de NOS) wegens smaad
7. De advocaten Yehudi Moskowicz en Marjolein Vissers wegens smaad
8. Onbekend (??) wegens opruiing (oproep van Micha tot het gooien van voorwerpen naar de gouden koets)
9. Het MDI wegens discriminatie van een bevolkingsgroep / Holocaust ontkenning
10. Gerlof Leistra, misdaadverslaggever Elsevier, wegens smaad.

Uit de opsomming maak ik op dat het OM alles uit de kast heeft gehaald om een zaak te bouwen op grond, bestaand uit drijfzand. Elke (juridische) bouwer weet, dat er dan geen sprake kan zijn van een fundament, laat staan van een gebouw…
De geweldige advocaat van Micha, Gerard van der Meer, zal eerdaags (w.s. deze week nog) een kort geding aanspannen tegen de Staat wegens onrechtmatige vrijheidsbeneming in strijd met de Grondwet. Datum zal zo snel mogelijk worden bekend gemaakt. Hier zal de nadruk komen te liggen op onze laatste strohalm in journalistiek Nederland, de persvrijheid. Handhaving van het vonnis van de raadkamer in Den Haag zou ons journalistieke doodvonnis betekenen als dat al niet dood was. Hongaarse toestanden, waar de Europese Commissie laatst nog tegen in het geweer kwam en verslagen is door alle ‘journalisten’, die er nu het zwijgen toe doen…
Rest mij nog te melden, dat Micha iedereen dankt voor zijn of haar brieven en steunbetuigingen en jullie allemaal via deze weg de hartelijke groeten doet. Hij kan maar sporadisch bellen (moet dan telkens wachten op een tegoed op zijn belkaart) en kan het nieuws niet volgen via internet. Hoezo, hebben wij in Nederland een ‘licht’ regime in de gevangenissen?
Micha zou het waarderen als iedereen komt bij de behandeling van het kort geding in Den Haag, liefst met camera… Datum volgt.
André Vergeer

Tja. Om half zeven ’s ochtends de keiharde deurbel. Ik door het kijkgaatje kijken: Kut! Politie! Toch maar opendoen. Ik moest mee. Want zat op het verkeerde adres. Ik liet diverse stukken van Justitie zien, die recent aan mij waren gestuurd op het Schiedamse adres. “Dit moet een misverstand zijn. Justitie weet precies waar ik ben! Kijk maar!”. “Dat bespreken we verder wel op het bureau”, aldus de agenten. Ik ging met ze mee in de verwachting -en de hoop- spoedig weer naar huis te kunnen gaan. Dat liep even anders: ik verdween voor drie maanden in de Goelag. Natuurlijk opnieuw na de martel periode van drie dagen politiecel met verhoren. Gelukkig had mijn advocaat Gerard van der Meer me op het hart gedrukt nergens op in te gaan en nergens antwoord op te geven. Door de ervaring van het gearresteerd worden ‘wegens verblijf in eigen huis’ stuitte ik voor het eerst op de afschuwelijke en monsterlijke waarheid, die steeds duidelijker voor mij opdoemde, naarmate het aantal rechtszaken en de terreur vanuit Justitie verhevigde: wat je ook zegt of doet, op welke wetten en stukken je je ook beroept, het maakt allemaal geen reet uit. Alles staat al vast. In de ruim vier jaar van staatsterreur met tientallen arrestaties en zittingen is er een enkel moment geweest, dat een rechter zich om mijn positie bekommerde. Maar deze ‘fout’ van het ‘systeem’ werd subiet ‘gerepareerd’, waarover later meer. Je komt terecht in een horror wereld, waar niemand je wil horen of begrijpen en iedereen je vijand is. Vanuit de politiecel bracht het ’transport’ mij naar de Penitiaire Inrichting in Zoetermeer.
In Zoetermeer kon ik vrijuit bellen. Aan de andere kant van de lijn werden deze gesprekken opgenomen hetgeen resulteerde in een serie ‘Micha vanuit de bajes’, die werd gepubliceerd op mijn website in de vorm van YouTube video’s. Ze zijn nu verdwenen. Via de post stuurde ik ook enkele stukken naar buiten die ook weer werden gepubliceerd op Klokkenluider Online. Hieronder enkele voorbeelden.

Intermezzo: Micha vanuit de bajes

13 juli 2012

Naar omstandigheden gaat het goed in het Huis van Bewaring. Het is nu 10 juli. Ik maak mij zorgen over het uitstel van het Kort Geding tegen Justitie, waarin we mijn onmiddellijke in vrijheid stelling gaan eisen. Zouden de criminelen in toga het saboteren? Vandaag las ik een bericht van een Marokkaanse rapper, die in hongerstaking is gegaan na zijn veroordeling tot een jaar cel wegens een liedje, waarin hij ‘de politie verbaal zou hebben aangevallen’. Joris Demmink mag jaar in jaar uit een criminele pedofiel worden genoemd, maar voor een rap tekst over een politieman ga je een jaar de cel in. Hoe wanhopig zijn ze bij de zwarte maffia?
Samen met u kunnen we de strijd tegen het Justitie monster winnen! Ze hebben geen verhaal en zijn veroordeeld tot intimidaties, leugens en geweld. Daarom verzetten ze zich natuurlijk tot het uiterste tegen het Kort Geding. Omdat ze geen verhaal hebben over mijn langdurige detentie, die met leugens en bedrog tot stand werd gebracht, te onderbouwen en te verdedigen. Het zwijgen van de ‘instanties’ – politiek, Ombudsman, Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ), Main Stream Media (MSM) – over het opbergen van een gekende journalist is alarmerend, maar past geheel bij deze compleet verziekte, gecorrumpeerde samenleving, waarin de New World Order (NWO) alles en iedereen heeft verziekt en gekocht.
Niet alleen de rechterlijke macht, maar ook de banken, die thans in alle openheid crimineel zijn – de Libor affaire met de Rabobank mede achter de knoppen – maar niet ter verantwoording worden geroepen. De maffia van de big farma deelt een mokerslag uit aan hun homeopathische concurrenten, juist omdat een van de grootste big farma bedrijven voor miljarden is beboet wegens het produceren en marketen van dodelijke ‘geneesmiddelen’.
De politie blijft het volk intimideren en terroriseren, waarbij de dienders in alle openheid boven de wet worden gesteld. De euro maffia is in alle openheid de laatste miljarden aan het wegzuigen uit onze economie, terwijl het volk in slaap wordt gesust via een tsunami aan sport en hysterie onder leiding van diezelfde banken – Rabobank – en criminele media – Sky van Rupert Murdoch. De cover-up van de moord op Marianne Vaatstra gaat de laatste fase in via de DNA hoax in Friesland, of moeten we zeggen Friso land? De vrienden van HAARP experimenteren rustig door met aardbevingen, cyclonen, overstromingen en hittegolven.
Gelukkig mogen we op 12 september stemmen: door welke Bilderberger laten we ons naar de slachtbank leiden? Zodra we nieuws hebben van het KG laten we het u weten. Intussen dank ik een ieder voor de post en de steun. Voorwaarts!
Groet, Micha.

18 juli 2012

“Dat is die man, die gifgas heeft geleverd aan Saddam Hoessein”, fluisterde een mede gedetineerde me toe, wijzend op een kleine, grijze man met een rond brilletje, die aan zijn koffie nipte tijdens een bijeenkomst van de ‘humanist’ van de PI, die wekelijks een ‘bezinningsbijeenkomst’ organiseert met koffie en gevulde koeken. Twee weken later, weer tijdens deze bijeenkomst – nu met het thema ‘spreken en zwijgen’ – sprak ik hem aan. “Hoe lang heb je nog te gaan?” vroeg ik. “Twee jaar” antwoordde hij. “Ik weet waar je voor zit”, repliceerde ik, terwijl ik de man, die Frans heet, aandachtig bestudeerde, waarbij vooral zijn uiterlijk van zakenbankier c.q. VVD politicus in het oog sprong. Vroeger zou ik zo’n man hebben gemeden als de pest en de beelden voor ogen hebben gehad van die uitgemoorde Koerdische dorpen in Irak met gele kinderen zonder ledematen en met etterende wonden op hun gezichtjes. Maar nu, in de fase van mijn leven, waarin ik me nu bevind en met de kennis van het geperverteerde en gecorrumpeerde Justitie apparaat, die ik nu heb, weet ik het niet.
Het zou zomaar kunnen, dat deze man een klassieke ‘scapegoat’ is, een kleine krabbelaar, die moest worden geofferd op het altaar van ons ‘moreel besef’, terwijl de ‘grote gif jongens’ van Shell, BASF, Monsanto, DOW Chemical en DSM hun dodelijke producten ongestraft naar Saddam konden sturen en hun zakken konden vullen. Precies zo als met die kindermisbruikers, waar mensen als de ‘zwembad pedo’ met veel trompetgeschal worden opgeborgen, terwijl Joris Demmink rustig kan doorgaan. Geen enkele reden dus niet te gaan spreken met deze ‘gifgas Frans’. Maar veel tijd werd ons niet gegund. “Ik zit vast wegens publicaties op internet over Justitie”, zei ik, waarop Frans zei “net als Micha Kat dus”. “Ik ben Micha Kat”, zei ik. Hij was aangenaam verrast. “Goed werk over Westenberg en Kalbfleisch” zei hij. “Nederland is een grote tering zooi”. Vervolgens begon hij over Baybasin. “Ik heb het met Baybasin over je gehad” zei hij. “Baybasin heeft hier lange tijd gezeten”. Hierop zei ik “Het zou best kunnen, dat Baybasin nu al vrij is. Beatrix is vorige maand naar Turkije gegaan, onder meer om hierover te spreken”. Frans: “Dat zou kunnen. Maar dat zou Adèle van der Plas dan toch wel weten?”. Ik: “Tuurlijk, maar als hij door de achterdeur is vertrokken, mag het natuurlijk nooit bekend worden”. We bevonden ons inmiddels in het grauwe trappenhuis op weg naar onze afdelingen, voor mij de F en voor Frans de H. “Ik zie je volgende week wel weer bij de humanist”. Nog twee jaar voor Frans. Hoe lang zou hij inmiddels zitten? Een jaar of vijf? En hoe zit dat ook alweer met die andere grote gifgas man, die Melchers, die ook nog zijn vrouw heeft vermoord? Het enige, dat ik van hem weet is, dat hij een soort fonds heeft opgericht ten dienste van ‘slachtoffers van de media’ of zo. Volgens mij heeft deze mega miljonair nog geen dag gezeten. Is Frans de ‘zwembad pedo’ in gifgas land en Melchers de “Demmink”?
Ook bereikt ons het bericht, dat een derde corrupte Haagse rechter, Henk de Graaf, inmiddels is ontmaskerd en wordt vervolgd. We noemden hem al in ons fameuze artikel over de ‘Haagse horror gerechten’! Hoe geloofwaardig is een rechtbank waarvan inmiddels drie (ex) rechters waarvan twee vice presidenten zelf voor de rechter staan? Nog sterker, hoe geloofwaardig is deze rechtbank bij het berechten van de journalist, die aan de wieg heeft gestaan van diens ontmaskering als een crypto criminele organisatie? We gaan dat binnenkort meemaken bij het KG, dat voor deze rechtbank gevoerd gaat worden tegen Justitie met als eis mijn onmiddellijke in vrijheid stelling. We houden u hiervan uiteraard op de hoogte en hopen dat jullie in groten getale komen opdraven, met camera’s.
Verzoek: Stuur artikelen op van https://www.infowars.com/ en http://www.zerohedge.com/, zodat ik alles kan bijhouden! En ook andere interessante prints van mijn eigen site zijn zeer welkom!!
Schrijf Micha, P.I. Haaglanden, Postbus 99, Postcode 2700 AB, Zoetermeer. T.a.v.: Micha Kat

Dit stond de dag daarvoor op de site:

Met dank aan Arend Zeevat

Zojuist heb ik telefonisch met Micha gesproken. Hij vroeg mij iedereen te bedanken voor de betuigde steun, middels kaarten en brieven. Tevens was het voor hem van belang om te melden, dat het al lang verwachte kort geding in zijn zaak volgende week zal dienen en zijn inhoudelijke zaak op 10 september zal zijn. Verdere details betreffende het tijdstip zullen spoedig volgen.
Hij was blij te vernemen, dat bovenstaand bericht doorgekomen was en op Klokkenluider Online en Argusoog gepubliceerd is. Een tweede bericht van hem is onderweg.
Daar hij graag op de hoogte wil blijven van de wereld buiten zijn gevangenis muren en aangezien hij geen internet mogelijkheid heeft om die zelf te onderzoeken, vraagt hij om uitdraaien van artikelen op KLOL, Argusoog en Prison Planet. Natuurlijk betreft het artikelen, die voor hem van belang zijn, zoals boven staand artikel en verder alle artikelen, die binnen zijn al jaren aangekaarte thematiek vallen. Mochten jullie dus de behoefte voelen om Micha van voor hem relevante informatie te voorzien, stuur dat dan naar het volgende adres:
PI Haaglanden, locatie Zoetermeer, 
T.a.v. Micha Kat, geboren 5 april 1963, 
Postbus 99,
 2700 AB Z0etermeer

5 Augustus 2012

Ik ben de tel kwijt geraakt van mijn brieven uit de bajes. Nu zijn er al drie brieven “verdwenen”. Een klacht hierover bij de directeur leidde tot een gesprek onder vier ogen, waarin hij mij bezwoer, dat er op geen enkele wijze sprake is van opzet. Dat lijkt onmogelijk, maar wat kan ik doen? Laten we eerst maar eens kijken, of deze wordt bezorgd (3 augustus).
Wat de inkomende post betreft: dank aan met name Liesbeth en Efthimia! Fantastisch, dat mensen onderzoek doen nu dat mij onmogelijk wordt gemaakt. Steeds meer corrumperende informatie komt boven tafel over Nicole Vogelenzang en over de Amsterdamse rechter M. van Walraven, die mij in opdracht van Y. Moszkowicz veroordeelde tot absurde dwangsommen. Deze rechter blijkt de vrouw te zijn geweest van een (tot 2009) hot shot van De Brauw Blackstone Westbroek, het kantoor van Demmink en leading in de samenzwering tegen Chipshol. Ook Kalbfleisch is cliënt van het fraude kantoor (Roger Duk). Zo komen de lijnen steeds duidelijker bloot te liggen hoe het smerige spel in ’s lands rechtszaken daadwerkelijk wordt gespeeld.
Gisteren uitgebreid gesproken met mijn advocaat Gerard ter voorbereiding van het KG van 7 augustus. Hij is een kanjer! Het geeft zoveel kracht en zekerheid te werken met een advocaat, die alle aspecten van je zaak tot in detail kent. Hij meldde, dat ons verzoek tot extra spreektijd reeds is afgewezen. Een slecht voorteken. Benieuwd hoe het gaat met de camera’s. Spektakel genoeg te verwachten dus! We spraken ook over de overeenkomsten tussen mijn zaak en die van Julian Assange en die Russische meiden popgroep Pussy Riot. Je ziet het overal ter wereld: kritiek op de macht wordt niet meer geduld, laat staan onthullingen, die de macht in problemen kunnen brengen. Gerard vertelde ook, dat er sprake is van alarmerende ontwikkelingen wat betreft de media in de Europese rechtspraak, waar duidelijk wordt toe gewerkt naar een situatie, waarin alleen nog ‘officiële’ of ‘gecertificeerde’ journalisten aanspraak kunnen maken op de ‘oude rechten’. Deze ontwikkeling is onmiskenbaar: over enkele jaren wordt journalist een ‘beschermd beroep’ en mogen alleen zij zich nog journalist noemen, die zijn ‘goedgekeurd’ door de Staat. Net als advocaten zullen ze ‘de eed’ moeten zweren en ‘trouw’ moeten beloven aan de Koning. Het Kulturkammer principe van de nazi’s dus. Maar nu is het nog niet zover: we moeten nu zien hoever we kunnen komen onder de huidige wetgeving.
Ik ben nu het boek ‘Halve lucht’ aan het lezen van Heleen de Waal. Google het maar, hoef ik niet allemaal uit te leggen, waar het over gaat. Het beschrijft 100%, wat ik ook meemaak, tot in alle details over het leven in de bajes. Maar ik zit dan niet, zoals Heleen ‘in volle beperkingen’, waardoor ik het nog stukken makkelijker heb, dan zij het heeft gehad. Ook een groot verschil tussen ons is, dat Heleen voor de Staat werkte, op een bepaald niveau blijft zij geloven in zaken als ‘de rechtstaat’. Vijf maanden lang werd De Waal behandeld als een crimineel, ik ben nu ruim drie maanden op weg. Een cruciale rol in de ‘affaire De Waal’ speelde Telegraaf journaliste Jolande van der Graaf. No more questions, your honour. Jammer dat De Waal niet op de hoogte was van de uiterst smerige rol van deze nazi krant als ‘geheim wapen’ van haar eigen AIVD! Ben benieuwd, wat Heleen nu doet. Weet iemand dat? Later schrijf ik misschien een uitgebreidere recensie van dit fascinerende boek, maar een passage (op blz. 84) wil ik er toch vast uitlichten:

“Meestal gaat het goed (bij de AIVD), stroomt er geen bloed uit operationele blunders. De moord op Theo van Gogh is een trieste uitzondering. De informatie was destijds binnen handbereik, maar niet voldoende beoordeeld. Door te weinig kennis en kunde op hoger niveau was er geen controle mechanisme en kon een individu een dergelijke verkeerde inschatting maken”.
Fascinerend toch, dat steeds als ‘vijanden van het systeem’ het slachtoffer zijn (zie ook Pim Fortuijn), er opeens sprake is van ‘te weinig kennis en kunde’! Geheime diensten wereldwijd hebben wel de ‘kennis en kunde’ om overal honderden ‘bomaanslagen’ te ‘verijdelen’ van ‘aan Al Qaida gelieerde’ terroristen. Een lachertje natuurlijk, temeer daar het ‘individu’ waar De Waal het over heeft (Mohammed B.) door haar eigen AIVD werd aangestuurd, zoals is aangetoond in het boek van Stan de Jong, Prettig weekend verder! Deze passage zal wel zijn gedicteerd door de advocaten van de AIVD, Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn, hetzelfde kantoor, dat ook Westenberg bij stond en Kalbfleisch. Over de moord op Theo ben ik extra alert, omdat ik in zijn ‘team’ zat van zijn website. Laten we eens even kijken, wat er met de kern van deze club is gebeurd:

1. Theo van Gogh: vermoord door de AIVD.
2. Gregorius Nekschot: door een arrestatie team van zijn bed gelicht en zo geïntimideerd, dat nooit meer iets van hem is vernomen.
3. Micha Kat: zit nu in de bajes.
4. Pamela Hemelrijk: lag opeens dood in haar bed.

Heleen, kun je dit allemaal aan? Succes in ieder geval!!

13 Augustus 2012

Ik zit op de werk zaal samen met twee Hindoestaanse Nederlanders, een Irakese Nederlander, een Litouwer, een Colombiaan, een Pool, een Albanees en een gewone witte Nederlander. Ik sta hier bekend als de ‘Jood’. Enkele weken geleden riep een Surinamer op mijn afdeling opeens: “Hij is Joods”. Hoe zou hij daarbij komen? Ik counterde direct met “Moet je geld van me lenen? Of zal ik viool komen spelen? “. Ik moet denken aan de dagvaarding van Nicole Vogelenzang. Onder de kop ‘Zaakdossier Holocaust” staat onder meer: “Hij heeft zich opzettelijk beledigend uitgelaten over Joden wegens hun ras en/of godsdienst”.
Het groepje in de werk zaal is representatief voor de totale populatie van mijn afdeling (F) van 48 cellen. Rond de tien daarvan zijn dubbelcellen. Een paar daarvan zijn echter weer enkelvoudig ‘bewoond’, zodat mijn afdeling uit ruim 50 gedetineerden bestaat. Ik schat, dat er per week zo’n vijf nieuwe gezichten bijkomen. Uiteraard verdwijnen er regelmatig ook mensen, maar daarvan ben je bijna nooit getuige. Ik ben op deze afdeling de volgende delicten tegen gekomen: geweld (vaak uitvergroot tot ‘poging tot doodslag’), zowel in de ‘zakelijke sfeer’ als binnen relaties, drugsdelicten, overvallen, diefstal (veel recidiverende winkeldieven) en ‘belastingfraude’. In Haarlem, waar ik eerst zat, zaten ook moordenaars en grote drugscriminelen. De sfeer was daar veel grimmiger en het regime strenger.
Hier zou ik de sfeer eerder ontspannen willen noemen. Iedereen helpt elkaar en zelfs is er iemand, die ‘kookt’ voor wie ‘intekent’ op zijn ‘catering service’. Hij bereidt zijn maaltijden volledig in de magnetrons in de recreatiezaal, want een fornuis is er niet. De ‘betaling’ geschiedt via de bestellijsten voor de gevangeniswinkel: de één bestelt het vlees, de ander de groente, weer een ander de sauzen en een vierde de kruiden en/of de rijst/spaghetti. Voor rond acht euro krijg je zo een hele week smakelijke maaltijden, die worden ‘uitgeleverd’ in de zwarte bakjes, waarin iedereen zijn gratis maaltijden krijgt van de P.I.. Veel daarvan worden dus weg gegooid. De kok is een extreme ADHR’er: naast zijn bijna fulltime baan als ‘afdelingskok’ zit hij in de ‘GeDeCo’ (de gedetineerden commissie), en is hij ook nog adviseur en vraagbaak voor de hele afdeling. Overdag rent hij rond over de afdeling en ’s nachts speelt hij computer games. Deze ‘super figuur’ werkt niet bij mij op de zaal, maar in de zaal ernaast.
Ook op mijn werk zaal is de sfeer uiterst relaxt. Het is donderdag en dan is er volgens het rooster een ‘shift’ van 8:00 tot 11:30. Maar voordat de zaak op gang komt is het 8:30 en om 9:30 is er een pauze, die vaak duurt tot ver na tienen. Het werk bestaat nu uit het oprollen van stroken plastic, waarvan het begin en het einde moeten worden gemarkeerd met stukken gele tape. Op mijn zaal heb je de keuze uit het snijden van tape, het plakken van de tape op de uiteinden van de stroken, het oprollen van de stroken en het verzamelen van de opgerolde stroken van de diverse tafels om ze in dozen te leggen, die vervolgens worden gesloten door de ‘werkmeester’. Het hele proces is amper serieus te nemen en de werkmeesters zijn meer bezig het tempo te drukken, dan om het op te zwepen. Er is te weinig werk en het kost grote moeite om alle gedetineerden aan de slag te houden, zelfs voor slechts een deel van de shift. De banden plastic zouden zijn bedoeld om ‘grote bloemstukken in te pakken’. Koffie en thee zijn op zaal permanent beschikbaar in ongelimiteerde hoeveelheden. Schaakborden en speelkaarten vullen de pauze en andere ‘lege momenten’, de radio schalt op volle toeren. 538. Het is de enige zender, die de P.I. aanbiedt, ook via de ‘cel radio’s’, behalve Radio Rijnmond dan. Volstrekt krankzinnig word je van dat 538. De laffe, voorspelbare ‘humor’, het gehinnik van de DJ’s om hun eigen en andermans ‘grappen’, de eindeloze herhaling van dezelfde muziek, de structurele oversekstheid Maar wie weet, misschien zijn de andere zenders nog wel veel erger. Dat 538 zal echter altijd verbonden blijven met mijn periode als gedetineerde.
Het is over elven. De witte Nederlander veegt de werk zaal aan en ik verzamel de plastic bekertjes van de koffie en de thee. Morgen is de andere werk shift afgelast. “Dan kunnen jullie lekker uitslapen” zegt de werkmeester. De complete afdeling stroomt uit de drie werkzalen samen op de gang, wurmt zich door het detectie poortje en neemt – in groepjes van vijf – de trap naar boven. Om 11:30 loop ik mijn afdeling weer binnen en stap in mijn cel, F-27. De maaltijd, macaroni met ei, staat al klaar, met een sinaasappel, een bekertje vruchtenyoghurt, twee kleine kuipjes smeerkaas en een pakje boterhammenworst.

25 Augustus 2012

Het raam in mijn cel kijkt rechtstreeks uit op het kunstgras sportveld. Door de tralies heen zie en hoor ik dagelijks de voetbalwedstrijden (40 min.), die de diverse afdelingen (A-L) er afwerken met het onvermijdelijke geschreeuw en gejuich. In de ‘dug-out ‘ houden twee PIW’ers de gang van zaken in de gaten en ‘sportief’ staat de zaak onder leiding van de sport instructeurs van Justitie met hun fel rode T shirts, die zelf meestal meespelen. Toffe gozers met een droombaan: de hele dag sporten, tussen de mensen, verhalen, emoties. Vanochtend was het mijn beurt op het voetbalveld. De eerste keer speelde ik nog ‘volwaardig’ mee in het veld, maar reeds na enkele minuten was duidelijk, dat het niveau voor mij tien keer te hoog was. Stuk voor stuk technisch uitstekende spelers met verwoestende schoten. Een jonge Surinamer, die ‘de lijnen uitzet’ speelde nog voor de selectie van Volendam tot hij een carrière verkoos in de ‘auto stereo’s’. Reeds de tweede keer verbande hij me naar de goal. “Laat eens zien, of je kan keepen” riep hij om vervolgens vijf ballen snoeihard in de kruising te jagen, die ik niet eens kon zien (nu heb ik erg slechte ogen, waarbij ik mijn bril als ‘voorzorgsmaatregel’ ook nog eens had afgezet, dit ter verdediging). Doelman dus. Vanochtend werd het 6-6 en tien seconden voor tijd hield ik een snoeihard schot uit de goal. “Klasse keeper” riep de Surinamer. En na afloop “Goed gekeept man!”. Kijk, dat zijn van die kleine leuke dingen, die je hier meemaakt. Geen van de ballen, die ik tegen hield had ik zien aankomen. Twee spetterden uiteen op mijn bovenbenen en een op mijn borst. Daarnaast wel een bewuste ingreep op twee voorzetten en de solide verwerking van enkele terug speel ballen. Zo kwam ik geheel ongeschonden de strijd uit. Dat was de eerste keer – als veldspeler – wel anders. Niet, dat er hard gespeeld wordt – dat houdt het toezicht uitstekend in de gaten -, maar de spierpijn na afloop was onbeschrijfelijk, en dat terwijl ik toch regelmatig hard loop, zowel buiten als op de loopband in de fitness. Maar het gebruik van je beenspieren bij voetbal is blijkbaar zo totaal anders…
Naast het sportveld ligt een betonnen tennisbaan. Meer iets voor mij, maar ik heb slechts een keer een ‘maatje’ gevonden, die met me wilde tennissen. Dat was de Nederlander met wie ik drie weken op duo cel heb gezeten. Grappig iets, die duo cel. Ik kan me nog herinneren, dat minister Donner destijds verordonneerde, dat ‘de cellen voortaan gedeeld moeten worden’. In mijn fantasie zag ik de nachtelijke vechtpartijen, verkrachtingen door dikke seropositieve negers van weerloze zielenpoten, met bloed bespatte muren… Dus toen ik te horen kreeg, dat ik mijn verplichte drie weken ‘duo’ moest ondergaan, dacht ik, dat mijn laatste uur geslagen had. Ik weigerde, riep “ik wil mijn advocaat bellen, anders Human Rights Watch en Amnesty International”, maar toen ik zag, dat ik samen moest met de enige Nederlander, die me van te voren ook al sympathiek en rustig leek (en niet overmatig gespierd) besloot ik maar toe te geven. Het werd een groot succes en deze jongen – gewelddadige overval, dagelijkse dosis methadon – is nu mijn grootse ‘maatje’. Hij bleek een geoefend kickbokser en excellent in alle sporten. Tennis ging gelijk op. Maar goed, hij zit nu dus niet meer in mijn ‘sportgroep’, dus die tenniswedstrijd bleef eenmalig. Wel bestrijden we elkaar hartstochtelijk op de tafeltennis tafel tijdens ‘recreatie’ en daarbij win ik regelmatig. Grappig, zo’n horror beeld over de duo cel blijkt dus totaal niet overeen te komen met de werkelijkheid. Vorige week had ik nog zo’n ervaring. De jonge Nederlandse Irakees over wie ik eerder sprak blijkt zeven weken in het Pieter Baan Centrum te hebben gezeten. Dit centrum was in mijn fantasie een soort Nederlandse Goelag, vol met isoleercellen met vast geketende en schreeuwende mensen, die door mannen met witte jassen werden vol gespoten met de nieuwste ‘ontdekkingen’ van Ab Osterhaus. Niets van dat al: het PBC blijkt een gewone gevangenis, waar je veel meer bewegingsruimte hebt, dan hier. Het enige, wat je moet doen, is consequent weigeren met de horror psycho’s te spreken. Dan doen ze je niets en kunnen ook geen rapport opmaken. “Nu is het wel zo, dat ik een psychopaat ben”, zei de Irakees lachend. “Maar dat hebben ze daar niet ontdekt”. Deze ‘psychopaat’ zit wel in mijn sportgroep en scoorde twee keer tegen mij als keeper. Met tafeltennis win ik gelukkig van hem…

31 Augustus 2012

“Wij dragen allemaal een Kruis met ons mee. We hopen, dat God oog heeft voor onze kruizen, zoals hij ook oog heeft voor het kruis van Jezus Christus”. Dominee Wijtze staat op zondag te preken in de gevangeniskerk voor zo’n 35 gedetineerden: Russen, Albanezen, Surinamers, Antillianen, Arabieren en Nederlanders. Achterin houden twee vrouwelijke PIW’ers de zaak in de gaten. Je weet maar nooit. In het begin van de dienst nodigde de dominee gevangenen uit een van de kaarsen aan te steken van de grote zeven armige kandelaar op het altaar onder een groot houten kruis aan de muur, geflankeerd door twee grote vazen vol witte rozen. “Noem tijdens het aansteken de mensen op voor wie je wil bidden”, zegt de dominee. Ik hoor “vrouw” en “kinderen”. De preek van de dominee wordt afgewisseld met muziek: psalmen en gebeden. “Ssstt!” roept ze. “We gaan eerst drie kwartier samen zingen en bidden. Bewaar de gesprekken voor bij de koffie!”. Op de eerste rij naast mij zit een oudere man, die vast zit voor het stelen van een potje haring bij de Albert Heijn. Tot meer is hij ook niet in staat: het is een wrak. Maar hij heeft een keurige broek aan en een schoon overhemd. “Dat is mijn originele trouwpak” fluistert hij. Enige dagen geleden werd hij overgeplaatst, omdat zijn buurman klaagde over neurotisch gestamp en gebonk. “Vrede en rust in het hoofd en in het hart”, hoor ik de dominee zeggen alvorens door te schakelen naar psalm 23 (De heer is mijn herder), een lied, dat ‘met name gevangen altijd veel steun heeft gegeven’. “Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want u bent bij mij!”. Dan krijgen we Marcus 6 (30–34) voorgeschoteld: “Jezus zei tegen hen: Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten”. De dominee: “Jullie kunnen de periode hier ook zo zien: rust uit, denk na over de volgende stappen in je leven”. Na de dienst is er koffie met Jodenkoeken en mag iedereen een witte roos meenemen naar zijn cel.
De dag daarop daalt de werkelijkheid weer in volle glorie over me neer. Spanje stort weer in. Overal bosbranden en brandende braambossen. Torren uit de hel vreten onze bomen op. Utrechtse wijken worden geëvacueerd: een asbestplaag! De pedofiele directeur van het Hofnarretje, Albert Drent, onder wiens toezicht bijna honderd peuters en baby’s zijn verkracht, wordt niet vervolgd. Nog geen dag heeft hij vastgezeten. Ook het monster Badr Hari wordt, meerdere aangiften ten spijt, geen haar gekrenkt. Alles mag in Nederland, maar de wantoestanden onthullen binnen Justitie, nee, dat wordt niet getolereerd! God lijkt slechts oog te hebben voor een beperkt aantal kruizen. Dat zijn de kruizen, die worden gedragen door de machtigen der aarde: de pedofielen van Justitie, de criminele bankiers, de liegende en plunderende politici en de moorddadige killer-cops, die zich schietend en schoppend ‘inzetten’ voor onze ‘veiligheid’. Heeft God ook oog voor het kruis van die neurotische man, die gisteren op de eerste rij zat in zijn ‘originele trouwpak’? En voor mijn kruis? Of is hij te druk met het beschermen van zijn pedofiele priesters en andere ‘kindervrienden’ en grijze pakken? Zou God zelf ook een pedofiel zijn? Het moet haast wel.
Even later loop ik de gevangenis bibliotheek binnen. Daar ligt het ‘Bonjo Bajes Bulletin’, een krant voor gedetineerden. De opening kop luidt: “Ombudsman Brenninkmeijer oordeelt hard over zorg in de bajes” met als sub kop: “Lakse houding heeft dood gedetineerden tot gevolg”. Hier volgen enige citaten: “Bewakers vertelde, dat ze de cel niet waren ingegaan op het moment, dat een gedetineerde ernstig ziek was. Dat mocht niet van hun bazen. Die houding had de dood van gedetineerden tot gevolg”. En: “Hoe gaat het qua procedure als iemand in de cel dood gaat? Er vinden twee onderzoeken plaats. Die dienen onafhankelijk van elkaar te zijn (…). Volgens Brenninkmeijer voldoen deze onderzoeken niet aan de eisen, die je mag stellen aan een behoorlijk onderzoek naar waarheidsvinding bij een geval van overlijden in detentie. Schokkend is, dat er onvoldoende aandacht is voor de onafhankelijkheid van het onderzoek”. Welk MSM medium heeft over dit onderzoek van de ombudsman (het rapport verscheen medio april) bericht? Intussen wachten we hier op de komst van killer-cop Fred Buffing, die cel voor cel de gedetineerden door het hoofd schiet. Uit zelfverdediging natuurlijk, net als die Rotterdamse agente met die zwerver in het portiek. Gelukkig kunnen we hier nog wel naar de Kerk. Maar dominee Wytze zal er volgende week niet zijn. Want op de hand out van de dienst van 22 juli lezen we onder ‘mededelingen’: “Tot 12 augustus is dominee Wytze met vakantie. Zijn gespreksgroepen vallen daarom uit. Voor een persoonlijk gesprek kun je deze maand terecht bij pastor Maria”.

Einde intermezzo

We hebben hier boven al gezien, dat zich in de bizarre hoop van ten last leggingen in de zaak twee aangiftes bevinden van journalisten – of eigenlijk drie, want Marcel Gelauff van de NOS heeft zelfs twee aangiftes gedaan: een wegens smaad en stalking en een wegens doodsbedreiging. De andere journalist aangever is Gerlof Leistra van Elsevier. Tijdens mijn detentie in Zoetermeer kwam daar nog een derde journalist bij: Jeroen de Jager van de NOS, ook weer ‘smaad’. Ik werd zelfs, dat was toen iets nieuws van Justitie, je las het voortdurend bij de grootste criminelen van het land, in mijn cel ‘gearresteerd’ voor de ‘smaad’ tegen De Jager met wie ik in het verleden had samen gewerkt op het Demmink dossier. Die ‘smaad’ zou eruit bestaan, dat ik bekend had gemaakt, dat De Jager mij, toen we nog samen werkten, een zogeheten ‘smoelenboek’ had gegeven met alle 06 nummers van de mensen van de NOS. De Jager bleek door Gelauff te zijn gedwongen aangifte tegen mij te doen. Dus in plaats van De Jager te ontslaan wegens het weggeven van het ‘smoelenboek’ werd ervoor gekozen aangifte te doen tegen Micha Kat wegens ‘smaad’. In een andere zaak deed Gelauff opnieuw aangifte tegen mij, samen met NRC journalist Marcel Haenen, opnieuw wegens – het wordt voorspelbaar – ‘smaad en laster’. En in weer een andere zaak was het De Telegraaf journalist Bart Mos, die naar de politie stapte voor een aangifte wegens opnieuw ‘doodsbedreiging’. Al deze aangiftes werden subiet gevolgd door dwangmiddelen vanuit politie en justitie. De avond, waarmee dit hoofdstuk begon, 24 april 2012, belde zaakofficier Nicole Vogelenzang met zowel Gerlof Leistra als de NOS om mijn arrestatie te melden, zodat zowel NOS als Elsevier het groots konden brengen, voor de NOS was het zelfs een tijd lang de opening van het radionieuws. Een interessante dubbel rol: zowel aangever tegen Micha als medium, dat als eerste kan berichten over de arrestatie van Micha! Ook NRC Handelsblad en De Telegraaf konden met hulp van Justitie over mijn zaken berichten, uiteraard conform de wensen van Justitie en die waren: Micha Kat moet maximale schade worden berokkend. In een latere fase van de zaak zou het Haagse Hof deze nooit vertoonde en hoogst criminele samenspanning tussen Justitie en de media erkennen en er een onderzoek naar gelasten, meer specifiek naar de vraag, hoe de NOS en Elsevier reeds enkele uren na mijn arrestatie van alle feiten en omstandigheden op de hoogte waren, inclusief de ten laste legging, die mij op dat moment dus nog niet eens bekend was! Dit onderzoek kwam er uiteraard niet. Maar waar het hic et nunc om gaat, is de vaststelling, dat ’s lands (misdaad) journalisten volledig opereren in samenspanning met en in dienst van de macht en Justitie en zelfs bereid zijn in opdracht van Justitie een collega af te maken om het ‘enkele feit’, dat deze voor datzelfde Justitie een bedreiging vormt door zijn aanhoudende stroom van onthullingen over fraude, corruptie en pedofilie. Een ander bewijs hiervoor is het feit, dat alle journalisten, die zouden zijn ‘belasterd’, naar de politie stapten, geen van hen koos de meer voor de hand liggende route van een civiele zaak of van de Raad voor de Journalistiek. Dan zouden immers geen dwangmiddelen kunnen worden toegepast! Normaal gesproken doet de politie niets met een aangifte wegens smaad, maar als er, zoals in mijn geval, reeds instructies klaar liggen mij zo hard mogelijk te treffen, kan opeens alles en kunnen tien duizenden euro’s belastinggeld worden stuk geslagen om mij mond dood te krijgen.
Maar weer even terug naar de zaak. Die kent nu dus 11 ten laste leggingen, want de aangifte van Jeroen de Jager komt er bij. Op 10 september 2012 kwam deze zaak voor. Waar in ‘normale’ zaken eerst een behandeling plaats vindt en vervolgens een eventuele straf wordt opgelegd, werd in het geval van ‘staatscrimineel Kat’ voor de omgekeerde route gekozen: eerst de straf opleggen en dan nog een scherts zitting organiseren om de reeds op gelegde straf juridisch te ‘formaliseren’. Hoe groots is de kans te worden vrij gesproken voor iemand, die zijn straf al heeft uitgezeten?

Hieronder een verslag van de zitting van ‘Analist’, de man achter het web blog Blik op NOS Journaal
Met dank aan Analist

Zojuist terug van de Haagse rechtbank, waar het proces tegen, ik mag toch wel zeggen, onze volksheld Micha doorgaat. De rechtbank is dus danig bezig met een toneelstuk, dat een van de rechters op een vraag van Micha antwoordde: “Op dit antwoord kan ik geen vraag geven”!!! Zo zijn ze daar dus de kluts kwijt.
Jeroen de Jager kwam ook aan het woord als getuige en aangifte doener. Waarom hij aangifte deed? Hij zag de “stapeling” van aanklachten tegen Kat groeien en dacht, dan kan die van mij er ook nog wel bij….
Het was meelijwekkend, wat De Jager liet zien. Erg jammer hoe hij zich laat mangelen, maar hij hield dus vol het smoelenboek niet gegeven te hebben aan Micha.
Kat gaf onder andere aan, dat zelfs een NOS collega bevestigde, dat de Jager het gegeven had; het video bewijs van deze uitspraak was op mysterieuze wijze verdwenen.
Het publiek mocht in het eerste ochtend deel aanwezig zijn in de rechtszaal; deze werd op een gegeven moment “ontruimd”; en toen werd het publiek met geweld uit de zaal gehouden.
Het is vreselijk om deze verkochte pionnen zieltjes zo verbeten hun bevelen te zien opvolgen. Dat is toch wel pijnlijk om te zien als je af en toe wat reist. Er zijn weinig landen, waar een zo sterke Befehl = Befehl cultuur heerst als in Nederland, met name rond de Prins Clauslaan.
Om 13.00 uur zou het doorgaan; ik verzoek degenen, die daar aanwezig waren, hier wat opvallende punten te noemen. JDTV was aanwezig voor opnamen, maar de getuigenverhoren mochten niet gefilmd worden, dus s.v.p., verslagen graag!!!
Het was toch wel een heel mooi steekspel, waarbij Kat en zijn raadsman (Gerard als ik me niet vergis), toch wel erg scherp de eerste twee van de circa 15 aanklachten aan het pareren waren; ook het “preliminaire” gedeelte, waarbij de legitimiteit van de Haagse rechtbank om in deze zaak scheidsrechter te spelen, was interessant en Micha en Gerard maakten overtuigend duidelijk, waarom dit een onverkwikkelijke zaak was.
Kat was zeker op dreef en maakte vergelijkingen, dat zelfs in het Cambodja van Pol Pot de rechtspraak nog zuiverder was, dan tegenwoordig op de Prins Clauslaan. Hier was duidelijk, dat Kat zijn recente woonregio (Laos – Zuid Oost Azië) niet vergeet!
Kat ondervroeg Jeroen de Jager ook tamelijk fors door over het onderzoek naar Demmink, hetgeen De Jager niet ontkende; ook gaf de Jager toe “teleurgesteld te zijn” (enigszins), dat hij door de NOS bazen van de Demmink zaak verwijderd was. Verder weigerde De Jager Micha te antwoorden, wat precies onderzocht werd bij Demmink. De Jager hield het bij: “dat weten we allemaal”.
De Officier van Justitie sprong de door Kat in de hoek gedreven De Jager bij door hem te wijzen op zijn verschoningsrecht. Kat gaf aan het aanmatigend te vinden, dat de Officier De Jager op zo’n manier bij moest staan. Alsof De Jager Kat niet op eigen kracht van zich af kon houden. Het was opvallend, dat na deze stekeligheden, die soms best humoristisch waren, De Jager opvallend vaak antwoordde: “Verschoningsrecht!”
Voor degenen, die hoog staande juridische steekspelletjes kunnen waarderen, was dit haute cuisine!
Op een gegeven moment telde ik in de video kamer 34 toeschouwers en vijf agenten; in de rechtszaal zelf zaten nog enkele JDTV teamleden en enkele sympathisanten; totaal dus een 50 tal mensen, die de moeite hadden genomen maandagochtend 10 september af te reizen naar Den Haag.

Onderstaand verslag komt van de site http://niburu.co/:

Toen Vogelenzang in de rechtszaal haar troefkaart presenteerde, de opgenomen bommelding van Micha Kat, had zelfs één van de rechters moeite om zijn gezicht in de voorgeschreven plooi te houden en niet te lachen. De bommeldingen werden best ludiek gepresenteerd vandaag in de rechtszaal via authentieke opnames: 

“Er ligt een bom onder de stoel van Joris Demmink, die binnen één uur af gaat, tenzij Joris binnen 59 minuten bij het dichts bijzijnde politiebureau wordt overgeleverd.”, hoorden wij Micha door de rechtszaal schallen in gesprek met een telefoniste van het Ministerie van Veiligheid en Justitie; en in gesprek met iemand van advocatenkantoor Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn: “De Nederlandse burgers pikken het niet meer, er gaan brandbommen door jullie ruiten gesmeten worden. ”

Er werd gegrinnikt in de Rechtszaal. Iedereen aanwezig – zonder één enkele uitzondering – was waarlijk intelligent genoeg om zowel de bedreiging te herkennen, als ook de ironie in woordkeus en ondertoon. Dit was geen echte bedreiging geweest. Die was een onhandige manier om tegen het Ministerie van Veiligheid en Justitie en tegen PR & DF te zeggen, “Jullie zijn volstrekt en ten ene male fout en verkeerd bezig!” 

Technisch gezien is het inderdaad een bedreiging, één, die Kat mogelijk beter niet zo had moeten uitvoeren, maar inderdaad, een ieder met een klein beetje gezond verstand ziet dit voor wat het is. Een ludieke, wel ietwat knullige manier, om een boodschap proberen over te brengen. Omdat het inderdaad strikt juridisch genomen niet mag, wat Micha Kat daar gedaan heeft, is het daarmee ook best acceptabel, dat hem daarvoor een bepaalde passende straf wordt gegeven.

Dat is echter heel wat anders dan iemand permanent opjagen, treiteren en maanden in voorarrest zetten. Dat het Openbaar Ministerie niet zo sterk in haar schoenen staat in deze, volkomen opgeblazen, zaak blijkt ook uit de eis. Vogelenzang eiste een gevangenisstraf van 285 dagen, waarvan 108 dagen voorwaardelijk. Micha heeft ondertussen 105 dagen in voorarrest gezeten, waardoor hij, mocht de rechtbank de eis overnemen, niet meer naar de gevangenis hoeft. 

Vervolgens eiste ze daarnaast nog een werkstraf van 120 uur en het meest vreemde vervolgens is, volgens de advocaat van Micha Kat, dat de voorwaarden, waaronder hij geschorst werd uit voorlopige hechtenis, dan ook nog twee jaar van kracht zullen blijven, zelfs bij hoger beroep. Dat komt er dan op neer, dat hij jaren lang niet over bepaalde personen of zaken zou mogen schrijven, wat feitelijk een beroepsverbod inhoud voor deze journalist. Het lijkt een onrealistische eis. 

Aangezien het vonnis van de rechter op 5 maart aanstaande wordt uitgesproken, bestaat natuurlijk ook de mogelijkheid, dat de inhoud daarvan volledig of gedeeltelijk af zal wijken van de eis van het Openbaar Ministerie. Mocht het beroepsverbod van Kat van kracht blijven, dan is het in onze ogen zaak om dit op de hoogste niveaus ter discussie te stellen en gecorrigeerd te krijgen.
Als een rechtbank iemand op deze manier het zwijgen zou opleggen, dan ziet de toekomst van dit land er ook in dit opzicht, heel somber uit.

Ik mocht de uitspraak in vrijheid afwachten, zij het, dat ik me weer aan allerlei voorwaarden moest houden. Zo mocht ik niets publiceren over Nicole Vogelenzang. Het was een onmogelijke en extreem stressvolle situatie, want elk moment kon Vogelenzang oordelen, dat de ‘schorsingsvoorwaarden’ waren overtreden en ik weer terug zou moeten naar de cel. Dat gebeurde dan ook regelmatig en in februari deed Vogelenzang een ultieme poging mij weer achter de tralies te krijgen.

Hieronder het bericht hierover van de site http://niburu.co/ (7 februari 2013):

De soap rondom Justitie en de hetze tegen voormalig NRC journalist Micha Kat kreeg vandaag een vervolg in de Raadkamer van Den Haag. Zaaksofficier van Justitie Nicole Vogelenzang wilde Kat weer achter de tralies (derde poging) omdat hij zijn schorsingsvoorwaarden zou hebben geschonden.
Op 19 februari aanstaande vindt er weer een strafzitting plaats tegen Micha Kat, waarin hij zich moet verantwoorden voor een serie nogal vage aanklachten. Op basis van deze, voor zover wij kunnen beoordelen, slecht of niet gefundeerde en niet bewezen feiten heeft Kat krap vier maanden in voorarrest gezeten. Dit werd eind vorig jaar opgeheven, vergezeld van een breed scala aan voorwaarden.
Zo was het Micha niet toegestaan inhoudelijk iets te publiceren over zijn zaak, noch over de hoofdrolspelers daarin, zoals zaaksofficier van Justitie Nicole Vogelenzang en advocaat Yehudi Moszkowicz (ja, inderdaad, familie van…), tevens belangrijkste aangever in de strafzaak van 19 februari. Deze laatste heeft via de inmiddels van corruptie verdachte Vogelenzang diverse malen een verzoek ingediend bij de Raadkamer om de schorsing van de journalist en tevens eigenaar van de site Klokkenluider Online, op te heffen en hem weer achter de tralies te zetten, omdat hij zijn schorsingsvoorwaarden zou hebben overtreden. Het gaat hier duidelijk om een persoonlijke vendetta, waarbij de Officier van Justitie lijkt zich met graagte voor het karretje van Moszkowicz te laten spannen.

 Deze laatste overtreding, waar de raadkamer zitting van vandaag over ging, zou dan liggen in het feit, dat Micha twee artikelen op zijn website had gepubliceerd, waarin de naam Yehudi Moszkowicz voorkwam.
De eerste vermeende overtreding had betrekking op het feit, dat het advocatenkantoor van Moszkowicz ontbonden zal worden vanwege faillissement. Een “neutraal” bericht, wat overal in de media te lezen was en wat ook Kat als feit had gepubliceerd.
De tweede was ernstiger van aard, omdat Moszkowicz indirect via zijn zaken partner (zijn moeder nota bene!) doodsbedreigingen aan het adres van Kat zou hebben geuit. De laatste was hiervan zo geschrokken, dat hij aangifte deed tegen Advocaat Yehudi en van de feiten verslag deed op zijn website.

 Vorige week woensdag al was de Raadkamer zitting gepland, die moest oordelen of Kat inderdaad zijn schorsingsvoorwaarden had overtreden. Deze ging niet door, omdat de oud NRC journalist onderweg naar de Rechtbank werd overvallen door een paniek aanval. De zitting werd daarom opnieuw ingepland voor vanochtend 8.30 uur.

 Tussen de zitting van vorige week, die niet doorging en die van vandaag, kwam natuurlijk het spectaculaire nieuws, dat Nicole Vogelenzang het niet zo nauw lijkt te nemen met de regels. 

Met dat in het achterhoofd is het oordeel, dat de Raadkamer vanochtend velde niet zo merkwaardig als dat het mogelijk zo op het eerste gezicht lijkt. De Raadkamer oordeelde namelijk, dat Kat weliswaar de voorwaarden van zijn schorsing zou hebben overtreden, maar dat de vordering van Moszkowicz werd afgewezen. 

Waar het op lijkt met dit oordeel is, dat de Haagse Rechtbank aan “damage control” doet. Waar misschien onder andere omstandigheden de eis van Moszkowicz en Vogelenzang zou zijn toe gewezen, heeft men nu uit “veiligheidsoverwegingen” besloten, dat niet te doen vanwege de verdenkingen tegen Nicole Vogelenzang en de publieke opinie (rond deze zaak) via de alternatieve media, die toch een steeds grotere rol lijkt te spelen.

 Zo lang echter mensen als Joris Demmink zitting hebben in het Helsinki comité en waarvan gezegd wordt, dat hij machtiger is dan Nixon, zal het nog een hele toer worden voor journalist Micha Kat om de komende periode heelhuids en/of op vrije voeten door te brengen. To be continued…

Dat van de ‘paniekaanval’ zou later nog een macaber staartje krijgen. Ik was door de hele gang van zaken mentaal inmiddels ver heen, vooral natuurlijk omdat je niet weet, wat je nou wel en niet mag opschrijven om niet weer in de gevangenis te belanden. Mijn advocaat speelde dit natuurlijk uit en meldde de rechters van de Raadkamer, dat zijn cliënt inmiddels lijdt aan ‘angststoornissen’. Journalist Chris Klomp zou dat jaren later terug vinden in de stukken en deze ‘angststoornissen’ gebruiken als ‘argument’, dat ik een krankzinnige ‘complotdenker’ zou zijn.

Op 5 maart 2013 kwam het vonnis. Elsevier, zelf mede aangever in de zaak, berichtte ‘geheel onafhankelijk’ als volgt:

Micha Kat veroordeeld voor bedreiging en belediging

Zelf benoemd klokkenluider Micha Kat is veroordeeld voor onder meer bedreiging, laster, belediging en opruiing. Volgens de rechter heeft Kat ‘de grenzen van het maatschappelijk betamelijke in vergaande mate overschreden’. De rechtbank in Den Haag veroordeelde Kat tot een celstraf van 345 dagen, waarvan 240 dagen voorwaardelijk. Met aftrek van het voorarrest van 105 dagen komt Kat dinsdag op vrije voeten. Daarnaast moet Kat alle artikelen verwijderen, die in de bewezen verklaring worden genoemd. Ook mag hij de komende twee jaar geen strafbaar feit plegen. Doet hij dit wel, dan gaat hij minimaal 240 dagen de cel in. Het Openbaar Ministerie had ook een werkstraf van honderd twintig uur geëist, maar die straf acht de rechtbank ‘niet opportuun’.

Bommeldingen

De rechters achten bewezen, dat Kat twee valse bommeldingen heeft gedaan en zich daarbij schuldig heeft gemaakt aan bedreiging, laster, smaadschrift, belediging van meerdere personen, opruiing, belaging en vernieling. Oud NRC journalist Kat beschuldigt de inmiddels gepensioneerde secretaris-generaal van het Ministerie van Justitie Joris Demmink al jaren van kindermisbruik. Ook deed hij bommeldingen bij het advocaten kantoor Pels Rijcken & Droogleever Fortuijn en het Ministerie van Justitie. Daarnaast plaatste hij een foto op het internet van een politieagent, die in de ogen van Kat ‘een crimineel’ zou zijn.

Demmink

Vorig jaar werd Kat al veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van twee maanden, omdat hij de gevels van het huis van Demmink had beklad. Ook werd hij gearresteerd na doodsbedreigingen aan het adres van advocaat Jan Vlug.