Job Schepers – De zure oude man

“De grootste vijand van het eiland zijn de Texelaars zelf.” Het was weer een prachtig staaltje ‘hoe ga ik om met mensen die mij hartelijk verwelkomen’ van ras chagrijn en azijnzeiker Maarten van Rossem. ‘Een dag niet zuur, is een dag niet geleefd’, is volgens mij zijn motto.

Met verbazing las ik de woorden van Van Rossem die hij uitsprak tijdens ‘Dag lief fijn eiland’, een literair festival dat gehouden werd in hartje Den Burg. Het is goed dat buitenstaanders kritisch kijken naar de gang van zaken op het eiland. Wij zien de schoonheid soms zelf te weinig en laten ingrijpende beslissingen te makkelijk over onze kant gaan. Het gaat mij om de manier waarop Van Rossum van leer trok, je bent nog altijd te gast. Als het allemaal zo verschrikkelijk is, blijf dan lekker weg. Dit is alsof je bij een goede vriend op bezoek gaat en vervolgens alles lelijk vindt. Je vertelt dat zijn vrouw te lelijk is om in het daglicht te tonen, maar gaat er vervolgens wel mee naar bed. Het klopt niet.

Het is niet erg dat je kritiek hebt, maar het doet echt geen pijn om ook iets positiefs te zeggen meneer Van Rossem. Ik weet dat die mondhoeken inmiddels naar beneden vergroeid zijn, maar ga wat aan mondfitness doen. Gewoon iedere dag een paar minuten proberen om even te lachen. Dat geeft wat spierpijn, in uw geval waarschijnlijk een aantal maanden. Maar nadat je zo chronisch chagrijnig bent geweest, is de revalidatie nou eenmaal wat langer. Wij steunen u in deze strijd en u zult zien dat beetje bij beetje beter zal gaan. Bloeddruk omlaag, beter slapen en vrolijker uit bed. Dat zou toch geweldig zijn.

Dat de wil er wel is, blijkt wel uit de volgende woorden. “Ik zou iets positiefs zeggen, maar het loopt helemaal fout.” En dat is eigenlijk heel sneu. De beste man wil wel, maar begint op zijn tong te bijten als er iets positiefs uit moet komen. De woorden blijven in zijn keel steken en het wordt happen naar adem. Dat is voor hem net zo min leuk als voor ons. Van Rossem geldt toch als één van de meest intelligente mensen van ons land, maar dat sociaal vermogen en intelligentie vaak botsen wordt door de ‘nationale brombeer’ keer op keer duidelijk gemaakt. Net als de vorige keer moesten grote boerenschuren het ontgelden en ook De Koog was aan de beurt. “Als dit vulgaire dorp door de vloedgolf wordt verzwolgen, steek ik de vlag uit.” Begrijp me niet verkeerd, hij is terecht kritisch. De Koog kan mooier en het moet beter. Maar daar wordt aan gewerkt. Het is niet zo alsof de Kogers dat zelf niet door hebben.

Op Texel ligt er ook niemand van wakker als die allesvernietigende vloedgolf ook de heer Van Rossem meeneemt. Ik heb terminale mensen gekend die positiever in het leven stonden dan Maarten van Rossem. Ik snap het kunstje van Van Rossem. Als hij lacht wordt hij niet meer geboekt. Het is een toneelstukje dat verkoopt. Ik vind het toneelstukje alleen vrij vervelend worden. Als hij de volgende keer nou één keer een piepklein glimlachje tevoorschijn kan toveren en gewoon één aardig dingetje zegt. “Wat een kut eiland, maar wel een mooie begraafplaats”, zou ik al een hele overwinning vinden.

Texelse Courant, vr 21 apr 2017, 10:00

http://www.texelsecourant.nl/nieuws/column/27490/de-zure-oude-man-