Daniela Hooghiemstra – Vrouw zijn volgens Micky Hoogendijk: ‘Voor anderen lijkt mijn leven misschien een film, maar voor mij is het allemaal pure, intense werkelijkheid’
Wat betekent het om nu vrouw te zijn? In een reeks interviews stelt de Volkskrant die kwestie aan de orde. Fotograaf Micky Hoogendijk (46): ‘Ik kan volledig met iemand versmelten, maar als ik denk: dit is het niet, stap ik op.’
Micky Hoogendijk kan zichzelf gemakkelijk verliezen, maar hervindt zich ook weer. Op een trein stappen, noemt ze dat. Met haar eerste echtgenoot, kunstenaar Rob Scholte, vertrok ze in 1992 naar Nagasaki. Toen hij bij een bomaanslag zijn beide benen verloor en zij hun ongeboren kind, gingen ze uit elkaar.
Hoogendijk was artistiek leider van een internationale nachtclubketen en werkte als actrice in Nederland en Amerika. In 2009 vertrok ze naar San Francisco met internetondernemer Adam Curry, die daarna in een vechtscheiding belandde met zijn toenmalige echtgenote, Patricia Paay. Tegenwoordig woont ze alleen in Los Angeles.
Als fotograaf heeft ze de laatste tijd een vorm gevonden voor wat ze haar ‘verhaal‘ noemt. Met even realistische als dromerige foto’s laat ze zien hoe symbiose en afzondering, kwetsbaarheid en kracht, fictie en realiteit samengaan. ‘Voor anderen lijkt mijn leven misschien een film, maar voor mij is het allemaal pure, intense werkelijkheid.’
Wat leerde je van je moeder?
‘Dat je zelf kunt kiezen: wil je het negatieve of het positieve? Mijn lust for life heb ik van haar. We leven in een enorm universum waar een heleboel gaande is. Hoe kun je er dan voor kiezen om daarvan niet te genieten? We hebben heftige ruzies gehad, maar ze is in mijn armen gestorven.’
Jouw vader was een anonieme donor. Besefte je moeder dat ze jou daardoor opzadelde met een vraag over je afkomst?
‘Ze was gewoon dolblij dat ze een kind had‘
‘In die tijd werd nog niet zo nagedacht over die dingen. Donoren werden niet geregistreerd. Mijn moeder was gewoon dolblij dat ze een kind had. Ze had mij willen opvoeden met haar toenmalige man, maar de relatie met hem werd een half jaar na mijn geboorte verbroken.’
Wilde je graag een vader?
‘Ja, en die kreeg ik uiteindelijk ook, alleen overleed hij toen ik 14 was. Ik had natuurlijk een leven lang naar mijn echte vader kunnen gaan zoeken, maar ik heb voor mezelf gekozen. De Dalai Lama zegt het mooi: als iemand je een cadeau geeft dat je niet aanneemt, van wie is het dan? Je kunt negatieve dingen naar binnen halen, maar je kunt ook zeggen: laat het maar daar.’
Met kunstenaar Rob Scholte dacht je de man van je leven gevonden te hebben
‘Wij hadden meteen een diepe connectie. Twin flames, tweelingzielen, heerlijk, I’m a sucker for that. Ik vond alles wow wat hij deed. Hij had vijftien man in dienst, vloog de hele wereld rond. Ik kwam net van school en was de vrouw van de baas.’
Wat had de baas aan jou?
‘Ik durfde alles en was bereid me volledig te wijden aan hem en aan zijn werk.’
Tot de bomaanslag alles veranderde.
‘De overlevingssituatie heeft onze relatie aanvankelijk verdiept. In het VU ziekenhuis zat ik als een zuster bij zijn bed. Toen we terug moesten naar Japan om zijn werk af te maken, was het: hup, in de rolstoel, koffers en drie poezen erbij en duwen met die karavaan. Maar de nasleep bleek te hard. Ik wilde niet meer de hele tijd met de aanslag bezig zijn. Oké, het drama is er, het doet pijn, maar onward and forward. Zijn aanpak was een andere. Dat heeft onze relatie kapot gemaakt.’
Je kreeg een rol in Goede Tijden Slechte Tijden.
‘Daar leerde ik mijn emoties gebruiken. Ik ben method acting gaan studeren in Los Angeles. Dat is zware psychoanalyse. Mijn leraar zei: ‘Wow, you’ve got a bucket full of shit!’ Ik merkte dat ik op het toneel niet boos kon worden, waarschijnlijk omdat ik deep down zo boos was. Als actrice ben ik niet doorgebroken, maar het was een fantastische tijd.’
De ontmoeting met Adam Curry gaf een nieuwe wending aan je leven.
‘Dat was bam! Net als met Rob. Toen hij mijn boekenkast zag, riep hij: ‘Fuck, wij houden van dezelfde dingen.’ Adam ziet alles, leest alles, zoekt verbanden en maakt er iets nieuws van. Brains and balls, daar val ik op. Hij wilde naar San Francisco, natuurlijk ging ik mee. Waarom niet? We waren toch blij met elkaar? Als we opstonden, stonden we soms een half uur te dansen in de keuken. Twee creatieven in een huis. Ik weet nog dat ik achter de computer zat en zei: ‘Adam, kom eens, ik denk dat dit meer is dan een foto.’ Hij heeft me enorm aangemoedigd. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.’
Hij liet een vrouw en dochter achter in Londen.
‘Dat was een pittig zijtraject. Als je 22 jaar getrouwd bent, is dat heel pijnlijk. Patricia was een heftig persoon om mee te dealen. Adams dochter, Christina, kwam later bij ons wonen. Maar ik was niet verantwoordelijk voor zijn relatie. Het was niet mijn bedoeling dit te doen. Het gebeurde.’
Waarom was die grote liefde na zes jaar plotseling afgelopen?
‘Het vertrouwen was ineens verdwenen. Er is iets niet verteld, of ik heb iets niet gezien. Ik wil niet in detail treden, er ligt al genoeg op straat, maar wat mij betreft is de deur dichtgegaan. Ik heb me afgevraagd wat het betekent dat het universum mij steeds weer zo’n klap geeft, zo’n jets. Ik denk dat ik terug moet naar mezelf. Time to act, time to move. Dat heb ik gedaan.’
Overgave en pragmatisme lijken bij jouw hand in hand te gaan.
‘Ik kan volledig met iemand versmelten, maar als ik denk: dit is het niet, stap ik op. Het ene moment zit ik in een creatieve flow, het andere ben ik bezig met euro’s, dollars en contracten. Ik ben naïef en stoer. Dat kan allebei. Als ik in de Albert Heijn ben, kan ik ook dromen.’
Heb je afscheid genomen van het idee dat je nog moeder zult worden?
‘Dat vind ik moeilijk. Met Rob heb ik een zoon gekregen, Pepijn, die na 9 maanden dood werd geboren. Dan krijg je een zintuig erbij, dat gaat nooit meer weg. Rob heeft nu twee kinderen, dat gun ik hem. Toen ik met Adam was, kwam ik op een dag huilend thuis, roepend: ik wil toch nog een kind. Hij zei: ‘Dan doen we dat toch?’ Christina wilde ook wel een zusje of broertje. Toen het niet binnen zes maanden gebeurde, heb ik het losgelaten. Het was te beladen, ik wilde niet dat het een obsessie werd. Ik geniet nu van mijn vrijheid, heb vijf petekinderen. Maar dat verdriet zit diep. Ik blijf een moederlijk persoon. Als je wilt dat ik ga huilen, moet je daar prikken.’
Waar voel jij je nu thuis?
‘Mijn koffer is mijn basis, ik ben thuis bij mezelf. Ik heb een huis in LA, kom graag in Amsterdam, reis door Mexico. Ik zit in een lekkere flow. Het systeem van vastleggen heb ik nooit zo begrepen.’
Heb jij een man nodig?
‘Het is fijn om in sterke armen te liggen. Laatst kwamen de Lakers binnen in een restaurant. Toen vroeg er eentje: ‘You wanna hug?’ Yes! Heerlijk, zo’n lange man. Ik voel me graag vrouw en daar heb je toch de ogen van een man bij nodig. Ik ben door de liefde teleurgesteld, maar ook gegroeid. Trouwen is misschien niet voor eeuwig, wat is daar erg aan? Als ik uitga in Los Angeles ontmoet ik vooral jongere mannen, die vinden oudere, zelfstandige vrouwen interessant.”
‘Maar misschien ontmoet ik op een dag wel een gescheiden man met vier kinderen en sta ik straks op een schoolplein. Kom maar op, ik durf wel.‘
Vrouwen volgens Micky
Beschouw jij jezelf als een feminist?
‘Ik ben zelfstandig. Is dat feministisch? De kracht van vrouwen is dat ze leven maken, kinderen baren. Dat maakt ze tot godinnen.’
Het belangrijkste, dat vrouwen kunnen, is kinderen baren?
‘Nee, maar het is wel een mooie kracht, die ons onderscheidt van mannen. Als ik vrouwen fotografeer in mijn studio, voel ik altijd hoe die kracht naar boven komt. Daar word ik heel gelukkig van.‘
Voel jij je achtergesteld, als vrouw?
‘Ik heb vooral last van het feit dat als je blond bent en 1,84 meter, mensen op een bepaalde manier naar je kijken. Een vrouw in Texas zei tegen mij: ‘You are way too beautiful to be successful as an artist.’ Ik dacht: en dat zeg jij, als vrouw? Fuck you.’
Biografie
1970 Geboren in Amsterdam
1992 Begeleiding van kunstenaar Rob Scholte bij tot standkoming van wandschildering Huis Ten Bosch in Nagasaki
1994 Bomaanslag, waarbij Scholte zijn benen verloor en zij haar kind
1997 Creatief directeur nachtclub Supper Club
2000-2002 Actrice in GTST
2002 Studie methodacting in LA, actrice in diverse films, model voor Luger in de videogame Killzone
2009 Vertrek naar San Francisco met Adam Curry. Loopbaan als fotograaf
2017 Tentoonstelling in Museum Jan van der Togt, Amstelveen, t/m 8/7/2017
De Volkskrant, 19 april 2017, 02:00
Plaats een reactie