Edzard Dideric – Korte geschiedenis (115) van de moordlust

Van oprechte woede naar pure haat is een kleine stap, snotterde de in een BDSM pakje en lakleren rijglaarzen gestoken Annemarie. Helemaal als de ware liefde in het spel is…
Je overdrijft, bracht haar beste vriendin Lorna, bij wie ze om de zoveel maanden haar hart uitstortte, naar voren.
Huh?
Het is voornamelijk een soort van stoom afblazen.
Dat kan je nou wel zeggen Lorna, maar onderwijl zijn het gewoon verschillende takken van een en dezelfde boom.
Woede en haat?
Precies.
Okay, ten opzichte van wat of wie eigenlijk?
Geloof me, ik kan die hufter wel vermoorden. Echt waar!
Lieverd, van ons beiden ben jij misschien nog wel het minst gewelddadig…
Dat moest Annemarie toegeven. Ze bedoelde het in de eerste plaats bij wijze van spreken.
Ach, concludeerde Lorna grijnzend, je bent en blijft hoe dan ook een moordwijf.
Dank je. Al ziet John dat, aan zijn gebrek aan attentie gemeten, dus totaal anders.
Weet je, misschien moet je gewoon volledig met die gozer kappen.
Helemaal gelijk, meid. Maar helaas, het slaat echt als kut op dirk, maar ondanks alles ben ik nog altijd stapelgek op die bedrieger.
Je zal vermoedelijk niet de enige zijn, wierp Lorna op, zo’n boom van een kerel laat geen enkele vrouw onverschillig. Het is dat ik het als vriendin niet kan maken, anders zou ook dit vrouwtje als een blok vallen voor dat gespierde lichaam en die onweerstaanbare charmes.
Nu overdrijf je, Lorna. Zo bijzonder is die John van me ook weer niet. Het barst in de wereld gewoon van types als hij.
Kan aan mij liggen, maar ik heb er tot op de dag van vandaag nooit eentje ontmoet die ook maar in de buurt kwam.
Behalve hijzelf dan?
Behalve John zelf uiteraard. Zeg, wat deed ie ook alweer qua werk?
Gigolo.
Wat?
Gigolo! Je weet wel, ouwe wijven beffen en meer van dat soort dingen.
Oh ja. Toch wel voor geld mag ik hopen?
Volgens Annemarie liet hij er zich terecht goed voor liet betalen.
Nou, dat is tenminste iets positiefs. En jij, lieve Annemarie, hoe sta jij daar in?
Laat mijn persoontje er buiten, alsjeblieft.
Begrijp ik. Maar onderwijl zorgt John er dus wel mooi voor dat jij het luxeleventje kan blijven leiden dat je gewend bent…
Klopt, dus daar zal je mij nooit over horen klagen.
Sorry hoor, maar wat is dan eigenlijk het probleem?
Lorna, ben je doof of zo? Dat heb ik net toch verteld!
Dat je hem wel kan vermoorden?
Precies. Desnoods met mijn blote handen.