Vincent Bakkum – Kunstenaar Vincent Bakkum… vertelt: Melancholisch

Ik had een afspraak in Montparnasse met een Nederlandse fotograaf. Hij had mogelijk informatie over een studio in Pigalle. Een grijze maandagmiddaghemel had zich nat en grauw in de platanen van Rue Froidevaux gevlijd. Aan de overkant van de straat liep een hoge muur die me deed denken aan stromen fabrieksarbeiders, stoomfluiten en pikhouwelen.

Zijn chamois gesausde studio, annex woonruimte, uitkijkend over de graven van Cimetière du Montparnasse, was kostbaar verbouwd en ingericht naar een paar pagina’s uit een Japans themanummer van de Elle. Hypermoderne waterkranen waaruit je champagne verwacht, een nijlgroen marmeren aanrecht en een badkamer met een houten kist als bad. Maar ook afgetrapte Perzische vloerkleedjes en het onvermijdelijke Afrikaanse masker domineerden het prestigieuze interieur. Naast antieke, dofzwarte belichtingsapparatuur, waar hij nog mee werkte ‘om het authentiek te houden’, stond zijn hok vol met grofkorrelige, van diepe onvrede met het bestaan getuigende zwart-wit foto’s, die hij zelf omschreef als ‘melancholisch’. In ordelijke stapels op kastjes, vergeten in fruitkistjes, ingelijst, in rijen tegen de muur leunend, in ordners en mappen, en hier en daar een uitvergroting, zo mogelijk nog onscherper, aan het oog van de bezoeker blootgesteld. Veel blote vrouwenruggen en kinderen met grote ogen, en opvliegende duiven.

De necropolis aan de overkant straalde meer levensvreugd uit. Chet Baker zuchtte uitgeput door zijn trompet, maar écht triest werd ik van de kunstenaar zelf.

Vanaf het moment dat ik mijzelf had voorgesteld tot het moment dat ik opgelucht de deur weer achter me dichttrok, was hij bezig geweest met het opnieuw inplakken van halfvergane negatieven, had hij lopen zoeken naar verloren enveloppen, bestudeerde hij door een loep hoe en waarom hij ‘wat was het ook weer’ had gefotografeerd, en had ik ongewild, als een ganzenpul, achter hem aangerend naar een laboratorium verderop in de straat, voor ‘een vraagje’.

Zoals Chet Baker de leegte van de loft vulde, zo zou je zijn geaffecteerde gelul als begeleiding van zijn nerveuze bezigheden de leegte zélf kunnen noemen.

Nog voor ik de koffie hoorde pruttelen was ik op de hoogte van zijn liefdesleven, dat je met een gerust hart mislukt kon noemen. Zijn eigen Yoko Ono was er destijds met hun zoon vandoor gegaan. Terug naar de potaarde waaruit zij was ontsproten.

‘Ze kon hier niet aarden, zo je wilt,’ meende hij.

Alles verwelkt in die slagschaduw van jouw ego, dacht ik. Ik wilde meer weten over dat appartement in Pigalle.

Van de zomer was zijn Engelse vriendin weggelopen.

‘Manic, you know,’ ging hij verder. ‘Ze ging hyperen tot er geen touw meer aan vast te knopen was, zo je wilt.’

Dat zei hij veel: ‘Zo je wilt.’

Vanuit de donkere kamer hoorde ik hem diep zuchten en iets oreren over geschiedenis en politicologie studeren. Maar je zag hem toch zeker niet voor de klas of in het Europees Parlement?

Ik herkende zijn soort: ik zag hem niet anders dan met opgehouden hand.

‘Kom je een beetje rond van je fotografie,’ vroeg ik, onderwijl een dement nachtmerrieschilderij van Lucebert bekijkend.

‘Het is behelpen, zo je wilt,’ antwoordde hij met een stapel stoffige mappen door het gangetje balancerend. ‘Maar ik zit na m’n scheiding boordevol energie en ik ben er echt enorm klaar voor.’

Ik geloofde er niets van. Ook niet dat hij mij zou kunnen helpen. Een miskend genie, maar wel overal mee gestopt en vanaf getrapt, en via een erfenisje dit decor van zijn zielige toneelstukje bekostigend. Hij zou mij, zijn duizendkoppig publiek, bellen zodra hij iets hoorde…

Buitengekomen lag Parijs luchtdicht afgesloten onder een vuil en klam laken. Een merel zong een lied over dat het nat en grijs was en dat het nooit meer goed kwam. Toch was hij er bijna, de ‘melancholische’ kunstenaar, zo je wilt; hij hoefde alleen de straat nog maar over.

Flessenpost uit Bergen, 11-08-2016 15:24

http://flessenpostuitbergen.nl/nieuws/kunstenaar-vincent-bakkum…-vertelt/7314