Edzard Dideric – Korte geschiedenis (74) van de zwijgende meerderheid

Simon was compleet verbijsterd. Hij had aanvankelijk gemeend dat het zijn gehoor was, dat hem in de steek liet. Maar na het raam geopend te hebben, ving hij wel degelijk allerlei vogelgeluiden op, die merkwaardigerwijs de stilte alleen maar leken te versterken. Waardoor hij het gevoel kreeg dat niet alleen zijn nabije omgeving, maar heel het land zich hulde in een groot en angstaanjagend zwijgen. Toen Simon vervolgens de radio aanzette, kwam er, op wat vaag geruis na, geen enkel geluid uit. Dan maar de televisie proberen, dacht hij. Prima ontvangst, haarscherp beeld, maar voor de rest net een stomme film. Was hem iets ontgaan, zouden aliens in alle stilte de macht hebben gegrepen? Allerlei vragen kwamen in hem op, maar niemand die hem enige uitleg kon verschaffen. Okay, aangezien er geen antwoord kwam, misschien toch proberen de nog immer toenemende geluidloosheid zo lijdzaam mogelijk te ondergaan… Wacht, er verschenen op het televisiescherm een aantal scrabbleletters. Zet in de juiste volgorde, werd erbij vermeld. Simon verwisselde ze in zijn verbeelding net zolang tot er iets uit op te maken viel.
De zwijgende meerderheid, las hij, is waar ook u deel van uitmaakt.
Ho even, zei hij, wat als ik daar helemaal geen trek in heb?
Prompt werden de oude letters door nieuwe vervangen.
Of u erom gevraagd heeft of niet, u bent onderdeel van de democratie, en daarin bepaalt de meerderheid. Door uw mond te houden bent u daar automatisch mee akkoord bent gegaan.

Als lid van de zwijgende meerderheid had hij, net als de anderen, overal een oordeel over, ook al sprak hij die nimmer hardop uit. En al helemaal niet wanneer het gelijk aan zijn zijde was. Dit in tegenstelling tot de slinkende en louter gebakken lucht verkopende minderheid, waartoe volgens Simon, mocht het iemand interesseren, zijn eerste, tweede en derde ex gerekend konden worden.
Het was op een maanloze nacht dat hij in zijn slaap een stem meende te horen.
Hier spreekt de zwijgende meerderheid, ontwaakt!
Hoewel Simon zijn ogen had geopend, was het donker gebleven en had hij niets of niemand gezien.
Voortaan, klonk het, behoort deze stem jou toe. Opdat je eindelijk gehoord wordt en jezelf kan laten gelden. Akkoord?
Slaperig knikte Simon maar wat.
Mooi zo, wie zwijgt stemt toe. Ik zou zeggen, doe er je voordeel mee!
Simon wilde juist zijn erkentelijkheid betuigen, toen hij ineens besefte in de val gelokt te zijn. Met elk woord dat hij sprak zou hij zichzelf verraden. Wat het gevaar met zich meebracht dat hij op zekere dag, of hij wilde of niet, door de meerderheid tot het minderheidskamp gerekend zou worden. Zich terdege bewust van het feit op het nippertje aan dit jammerlijke lot ontsnapt te zijn, klemde Simon zijn kaken nog wat stijver op elkaar.