“Het is wat het is. Ik heb de vrijheid, die jullie allemaal niet hebben, ik kan werken en reizen, zoveel ik wil, de egocentrische kunstenaar zijn. Het is een gemis, maar ik sta er niet meer te lang bij stil. Ik heb zelf ook geen traditioneel gezin gekend, als kind. Daardoor ben ik er altijd goed in geweest mijn eigen familie te maken. Mijn vrienden van vroeger zijn er allemaal nog, ook al ben ik achttien jaar weggeweest, afgezien van de tijd, die ik hier doorbracht om voor mijn stervende moeder te zorgen.”

Ze glimlacht.

“Ik ben wel een beetje Remi natuurlijk. Geen broers of zussen, geen man, geen ouders, geen kinderen. Er is niets meer wat mij direct verbindt aan deze aarde. Ik roep weleens: Can someone get me off this rock, please? Ken je dat? Niet dat ik zelfmoord overweeg, maar ik maak geregeld grapjes over mijn Remi zijn. Humor helpt bij alles.”

Ze vertelt, dat de camera, die haar moeder haar cadeau deed, voor ze dood ging, haar baby werd. Ze ging er elke dag mee de stad in. In Los Angeles begonnen bevriende acteurs te vragen, of ze een Head Shot van hen wilde maken voor in hun portfolio.

“Blijkbaar kon ik het. Later in Austin, waar Adam en ik op een berg woonden, fotografeerde ik vooral natuur. Ik las The Artist’s Way van Julia Cameron, een soort zelfhulp boek voor geblokkeerde kunstenaars. Ik ben helemaal niet van de zelfhulp boeken, maar zij houdt echt je hand vast in het toelaten van jouw Artist’s Way. Het ene na het andere kunstwerk rolde er uit tijdens het lezen. Dat zijn de werken, die nu nog steeds overal ter wereld hangen en waarmee ik mijn geld verdien.”

De eerste galeriehouder, die haar belde, was een Nederlandse vrouw, die dacht met een Amerikaanse man te maken te hebben. Toen ze hoorde dat ze ‘dé Micky Hoogendijk’ aan de lijn had, zei ze: Godver, je bent gewoon Micky van Goede Tijden. Ik vind je werk fantastisch, maar als ex soap ster kan ik jou moeilijk verkopen. Micky antwoordde: Hier weet toch niemand daar iets van? Een maand later hing ze op een grote kunstbeurs in Los Angeles en verscheen er een foto van haar werk in The Washington Post.

“Vanaf toen dacht ik: dit ga ik doen, kennelijk is dit de bedoeling. Keihard aan de bak hoor, dat wel. Ik kan goed ondernemen, maar het is best zwaar. Altijd onderweg, altijd alleen thuiskomen. Daar werd ik de laatste jaren in Amerika soms grijs van in mijn hoofd. Mensen vragen vaak: ben je met nieuwe dingen bezig? Het antwoord lijkt zo makkelijk: ja, ik ben altijd met nieuwe dingen bezig, maar ze vergeten dat het allemaal uit mijn ziel moet komen. Daarom ben ik zo blij in mijn weiland. Ik ben van plan mezelf in 2020 af en toe een cadeautje te geven. Zoals een week beeldhouwen in Frankrijk of Italië. Ik wil dat leren, van twee naar drie dimensionaal en weg achter het beeldscherm.”

Helpt het om voet aan de grond te krijgen in de kunstwereld, dat je tijdens je huwelijk met Rob directeur was van de Rob Scholte BV?

“Wel in de zin, dat ik snap hoe het werkt, met galerieën, beurzen en verzamelaars. Ik was toen piep jong, maar die kennis zit wel ergens in mijn broekzak. Rob wilde nooit subsidie en daar kan ik me in vinden. Als je goed bent en hard werkt kun je het zelf.”

Hebben Rob en jij contact gehouden?

“On and off. Hij belde jaren geleden een keer naar ons huis in San Francisco om tegen Adam te zeggen, dat hij het leuk vond dat we samen waren. Later zagen we elkaar wat vaker. We delen natuurlijk een kolossale traumatische gebeurtenis, er is niemand anders, die begrijpt hoe dat was en het verbindt ons voor altijd. Dat is een reden om contact te houden. En zijn twee kinderen praten over Pepijn, de baby, die we verloren, als hun eerste broertje. Dat heb ik altijd fantastisch gevonden, ook van zijn vrouw. Dus ja, ergens hebben we een familieband en die wil ik graag in ere houden. Soms gaat dat, soms is het moeilijk.”

Er komt een groot bord rauwkost op tafel. Hartelijk bedankt ze de ober, die daar behoorlijk verlegen van wordt. Als hij weg is, zegt ze

“Ik ben vaak benaderd door uitgevers om een boek te schrijven over die periode.”

En?

“Om te kijken, of ik dat überhaupt zou kunnen, heb ik een stuk geschreven en aan mijn vriendinnen laten lezen. Die lagen in een deuk. Het leest als een trein, zeggen ze, en het is ook grappig, in al zijn tragiek. Maar ja, als ik echt alles opschrijf, laat ik weinig heel van een aantal mensen. Dat is niet zo aardig. En ik weet ook niet, of het me het waard is, die negativiteit.”

Houdt de aanslag je nog bezig?

“Als ik er over praat zoals nu met jou word ik duizelig, misselijk en een beetje boos. Het trauma zit er nog, tuurlijk, ook omdat het onrecht zo groot is. Ik heb altijd gedacht, dat de bom niet voor ons bedoeld was, omdat ik me geen seconde onveilig heb gevoeld – ik ben heel intuïtief – en ik precies wist wat er in ons bedrijf en ons leven gaande was. Tegenwoordig komt er een stilte mars als een onschuldig iemand iets afschuwelijks overkomt. Wij werden aangekeken, alsof we dope dealers waren. De NRC schreef, dat we onze auto van de Heineken ontvoerders hadden gekocht. NRC hè, niet Panorama. Om niet te spreken over al die andere leuke blaadjes.

Met haar ogen volgt ze een peuter, die met zijn autootje het restaurant verkent.

“Nou ja, als ik iets heb geleerd in die bijna vijftig jaar is, dat het niet gaat om wat je gebeurt, maar hoe je er mee omgaat. Als ik nu een fotoserie maak, die stiekem ergens nog iets met de aanslag te maken heeft, zet ik het slechte om in iets moois. Zo heel ik langzamerhand.”

Ze lacht.

“Een tijdje had ik een harde façade, niet toevallig in de periode, dat ik in GTST een pathologische manipulator zonder geweten speelde. Ik ben dat niet, maar die rol ging me opvallend makkelijk af. Mijn vrienden zeiden ook: ‘Hey! Zacht blijven, jij.’ Het kostte best wat moeite om die façade af te breken.”

Ik had ook een veel harder iemand verwacht.

“Dat denkt iedereen. Door het imago, dat mij is toebedeeld en in zekere zin achtervolgt: de homewrecker, de golddigger. Dat is pittig. Of deze twee pagina’s in De Telegraaf met het verhaal, dat ik van Adam scheidde om mijn familiekapitaal te beschermen. Haha, het idee, toen mijn moeder stierf, stond er tien euro op de bank.
Weet je, als ik in Nederland was begonnen als fotograaf had ik geen kans gekregen, dat weet ik zeker. Ondertussen hang ik nu wel mooi bij mensen in collecties tussen Erwin Olaf en Marlene Dumas, dus fuck it. Ik kan mijn leven niet uitwissen en ik heb niets om me voor te schamen.”

Dat je toch terug bent gekomen betekent, denk ik, dat het goed met je gaat.

“Ik was ook echt wel home sick op een gegeven moment, hoor. Wij Nederlanders houden van zelfspot. Althans, onder mijn vrienden is lekker grove humor van het grootste belang. Je moet jezelf niet te serieus nemen, anders wordt het leven heel donker en zwaar. Ik lach altijd het hardst als ik in Nederland ben en dat speelde een enorme rol in mijn afweging tussen teruggaan of wegblijven. In de Verenigde Staten voel ik me snel de olifant in de porseleinkast. Lachen om jezelf, ho maar, en praten over de dingen die er echt toe doen is moeilijk. Als Amerikanen iemand verliezen gaan ze naar de dokter voor een Anti Depressief. Ik zei dan altijd: Waarom? Je bent niet ziek, je bent in de rouw. Maar nee, het is niet de bedoeling, dat je pijn voelt, zeker in Los Angeles niet.