Edzard Dideric – Korte geschiedenis (40) van het proefdiergevoel

Kon een mens, dacht Daniel, meerdere levens achter de rug hebben, zonder dat er iets van bleef hangen? Waren er ooit zijpaden ingeslagen, wetten overtreden, of in zijn naam halsmisdaden begaan, met dit huidige persoontje als gevolg? Kon je ook te vroeg worden wedergeboren, waardoor er hier en daar een hoofdstuk ontbrak, waren er levens geweest (de gedachte alleen al bezorgde hem koude rillingen…), waaraan anderen (of mogelijkerwijs hijzelf?) voortijdig een einde hadden gemaakt? Nee, het viel niet te ontkennen dat hij werd achtervolgd door een compleet leger van vraagtekens. Onder aanvoering van notabene het grootste vraagteken van allemaal: Daniel zelf.

Misschien is geen van ons, ook al lijken we er nog zo sprekend op, degene die we menen te zijn, opperde hij tegenover de modieus bebrilde serveerster die hem zijn espresso kwam brengen.
Ik werk hier alleen maar om mijn medicijnenstudie te kunnen bekostigen, verklaarde ze.
Met de nodige tegenzin?
Haar goudblonde paardenstaart zwiepte ontkennend heen en weer.
Nee hoor.
Ze voelde, al glimlachend, heel even aan haar kin, en draaide zich vervolgens abrupt om. Daniel meende echter een bordje met een naam op haar blouse gezien te hebben.
Desiree?
Nee, riep ze over haar schouder, de naam is Karma.
En dat moet ik geloven?
Niet per se, zolang ik het zelf maar weet.
Ik heet Daniel, riep hij haar achterna, mijn nederige excuses!
Is je geraden ook!
Uiteindelijk zijn we allen proefdieren van onze Schepper, dacht hij, terwijl hij Karma heupwiegend uit beeld zag verdwijnen.

Toen hij de espresso ophad, en het kopje op het schoteltje wilde terugzetten, schoot hem de droom van afgelopen nacht te binnen. Als het dat tenminste geweest was, een droom. Hij bezocht een fraaie en perfect onderhouden militaire begraafplaats. De uitgestrekte grasvlakte en de kaarsrechte rijen smetteloos witte kruizen, zorgden voor de vrede en de rust waar de anonieme gesneuvelden recht ophadden, en waar Daniel tijdens zijn bezoek op contemplatieve wijze gebruik van maakte. Een en ander werd echter in een klap ruw verstoord door een formatie van laag overvliegende straaljagers. Hij dreigde van schrik zijn evenwicht te verliezen en zocht instinctief steun bij een van de kruizen. Waarop deze omtuimelde en een naburig kruis raakte, dat op zijn beurt omviel en tegen de volgende botste. Terwijl het ene na het andere kruis tegen de vlakte ging, besefte Daniel een domino-effect in werking gezet te hebben, dat onomkeerbaar was en zijn leven voorgoed zou veranderen.

Libel was behalve een goede vriendin van Karma, ook bevriend met Jane, en die had vervolgens weer een vriendin, die zo’n beetje elke beschikbare man kende die er in de stad te vinden was. Karma had Libel verteld over een niet oninteressante figuur die Daniel heette en dagelijks in het café waar ze werkte een espresso dronk. Libel, die volgens Karma onbewust doodongelukkig was en daarom nodig aan de man moest, had er op het moment zelf amper op gereageerd. Later bleek echter dat Libel zich tegenover Karma gewoon niet had willen laten kennen. Ze belde de betreffende Jane namelijk bij thuiskomst direct op om het nummer van de bewuste vriendin los te peuteren. Deze bleek Gina te heten en was, toen Libel haar over een zekere Daniel belde, alleszins bereid onder vier ogen het een en ander over hem te vertellen. Om het allemaal niet onnodig ingewikkeld te maken, leek Gina het een goed idee om af te spreken in het café waar Karma werkte.

Wachtend op zijn espresso, bekroop Daniel de vrees dat hij, zonder er echt de vinger op te kunnen leggen, zich in een alsmaar repeterend, eeuwigdurend heden bevond. Al realiseerde hij zich tevens het tegenstrijdige van dit idee.
Kunnen de feiten blijven kloppen, zei hij zowel tegen zichzelf als tegen de medicijnenstudente, als ze overduidelijk niet kloppen?
Karma (die volgens het naambordje nog altijd Desiree heette) zette de espresso voor hem op tafel neer.
Is er soms iets met de rekening?
Nee, dat iemand van het ene déjà vu, in het andere beland. Alsof het een test betreft, die men willoos en zonder zich er achteraf iets van te herinneren, van hogerhand heeft te doorstaan.
Betreft het jezelf?
Ik ben bang van wel.
Mensen zijn beperkte wezens, verklaarde ze, die slechts zien wat ze willen zien. In veel gevallen besteden ze ook nog eens hun hele leven aan het ontkennen van deze waarheid.
Wow, zei Daniel, en ik maar denken dat jij medicijnen studeert!
Doe ik ook.
Ook nu liet ze haar hand, alvorens zich om te draaien en weg te lopen, even op haar kin rusten. Met de voor Daniel de niet onaangename gewaarwording, dat hij ter plekke wedergeboren werd.

Libel en Gina zaten in het café aan hun derde glas witte wijn en bleken het opperbest met elkaar te kunnen vinden. Tijdens het gesprek werd het Libel duidelijk dat haar gesprekspartner iets met Daniel had gehad.
Nou ja, legde Gina uit, dat was in een vorig leven, en eigenlijk had ik meer iets met hem, dan dat hij echt iets met mij had.
Hoe bedoel je?
Omdat die knappe Daniel van ons een ongelooflijke loner is.
Loners kunnen best interessant zijn, opperde Libel.
Vertel mij wat, meid. Maar er kleven ook de nodige nadelen aan.
Zoals?
Qua gedrag was hij soms zo onvoorspelbaar, dat je gewoon niet meer wist waar je met ‘m aan toe was. Van onbezorgd en vrolijk kon zijn stemming van het ene moment op het andere in het tegenovergestelde omslaan. Zonder dat er een oorzaak viel aan te wijzen.
Ach, verklaarde Libel, het is in elk geval geen saaie piet.
Nee, zei Gina, al vond hijzelf overigens van wel.
Waarop Libel een zacht gekreun liet horen, gevolgd door de ingehouden kreet dat ze popelde Daniel te ontmoeten.

Toen Karma tegen het eind van de middag het café betrad om aan het werk te gaan en Libel met een haar onbekende vriendin zag zitten, reageerde ze blij verrast.
Grappig jullie hier te zien. En jij bent?
Gina, zei Gina, en als ik het goed begrijp ben jij Karma. Of is het toch Desiree?
Karma, zei Karma.
Libel informeerde ongeduldig naar waar Daniel bleef en hoe goed Karma hem eigenlijk kende.
Hij bestelt hier elke ochtend een espresso. Wat hij allemaal nog meer uitvoert of waar hij precies uithangt, moet je mij niet vragen.
Dat is het?
Ja, hij is gewoon nogal op zichzelf.
En dat laat je verder koud?
Weet ik veel, ik werk hier slechts om mijn studie medicijnen te bekostigen.
Ongelooflijk, verzuchtte Libel.

De volgende dag toen ze zijn espresso bracht, was Karma er tegen hem meteen over begonnen.
Goh, zei Daniel, dus ik ben voor jou slechts een van de klanten, die je gewoon hebt te bedienen?
Onder werktijd wel.
En daarbuiten?
Daar gelden weer andere regels.
Desiree, geef me een kus!
Hier is het Karma, klonk het streng. Het spijt me, maar je zal moeten wachten tot vanavond.
Haar hand voelde, net als alle vorige keren, even aan haar kin. Het was een handeling waar ze, zo begreep Daniel inmiddels, zich niet in het minst van bewust was. En die, behalve voor hem, als haar geheime minnaar, voor de rest van de wereld generlei betekenis had.