Edzard Dideric – Korte geschiedenis (19) van een levende legende

Of hij er wel of niet mee instemde maakte geen enkel verschil, naar de mening van het publiek gold het voor hem bij uitstek: hij was een levende legende. Wat volgens hemzelf dus als een tang op een varken sloeg. Maar ja, had hij schouderophalend bij zichzelf gedacht, wie ben ik om de mensen hun illusies te ontnemen? Wat toen der tijd een respectabel standpunt had geleken, maar wat hij inmiddels ernstig betreurde. Door de onafgebroken op hem gerichte schijnwerpers werd het bij hem van binnen steeds donkerder. Met een allesverlammende depressie tot gevolg. Een soort gevangenis zonder tralies was het, waaruit hij meende zich slechts te kunnen bevrijden door zich rücksichtsloos uit het publieke leven terug te trekken. Maar tot zijn schrik bleek zijn verdwijning hem alleen maar nog legendarischer te maken dan hij al was. Met als gevolg dat hij zich echt helemaal nergens meer veilig voelde. Iedere ochtend bijvoorbeeld, bij het openen van de slaapkamergordijnen, stond een leger van fotografen, persmuskieten en handtekeningjagers hem al op te wachten.
Op een dag werd hij gebeld in verband met een exclusief televisie-interview.
Rot toch een eind op, reageerde hij bot. Wacht eens, hoe komt u eigenlijk aan mijn nummer?
Terwijl de beller een onsamenhangend verhaal ophing, bedacht hij zich. Misschien was het slimmer om juist wel op de uitnodiging in te gaan. Het kon een manier zijn om erachter te komen waarom zo’n doorsnee figuur als hij, het predicaat van levende legende kreeg toegekend.

Na de gebruikelijke koetjes en kalfjes stelde de interviewer de hamvraag.
Ziet u zichzelf ook als een legende?
Nee, eerder als een slachtoffer.
Het studiopubliek schoof naar het puntje van hun stoel.
Hoe bedoelt u?
Van een overdosis aan totaal onterechte aandacht.
Voor uzelf?
Uiteraard.
Sorry, sprak de interviewer, maar dat is nu juist wat u zo legendarisch maakt.
Pardon?
Die ongelooflijke bescheidenheid.
Voordat de legende kon reageren was het studiopubliek al overeind gekomen om hun idool een staande ovatie te geven.