Fred van der Wal – “Ik heb het u toch gezegd vanaf den beginne (deel 2)”
Ik heb het u toch gezegd vanaf den beginne: Fred van der Wal zal de wereld nog eens versteld doen staan! (deel 2)
…en anders kunnen we toch een menthol kristal laten smelten op de vuurkegel van ons krijt witte kankerstokje met filter om lucht te krijgen!
Mag ik als ras artiest ook nog even de Beat Generation aanhalen? Hoe zij met een band recorder aan in een buitengewoon ver gaande poging om het alledaagse leven te betrappen door- snee gesprekken in de bar opnamen. Sex en drugs en rokkenrol, maar dan met een literair doel. Hoe er gevuilbekt werd na een paar keilen werd duidelijk geïllustreerd door het opgenomen materiaal, zinnen gelardeerd met een hoog kut en lul gehalte. Om maar te zwijgen over hoe zij elkaar in andermans mannenkut met een rubber dildo naaiden en dat in de jaren vijftig! Nu is dat heel normaal en zou een man niet anders meer willen. Op die manier krijgen lui die niets te zeggen hadden toch nog op de valreep iets navrants.
Onvoorwaaardelijke onthullingen.
Bekentenis literatuur. Verstand en emotie verzopen in een citroentje met suiker, een pikketanussie of een kopstoot op tafel. Geil gestamel en gehijg in de marge van het bestaan. Peunen en kreunen, stamelen en steunen, hikken en föhnen. Breng je dat allemaal in dundruk uit krijgt het een lading en een werking die menig zorgvuldig geconcipieerd stuk literatuur mijlen ver overtreft. Toch moet de literaire productie dan niet ontaarden in toevalseffecten want gefundenes Fressen komt altoos uit de vullisbak.
Waar zal ik dan de subject matter mijn literaire producten vandaaan halen? Heel eenvoudig hoor. Ik schud het gewoon als genie uit mijn mouw. Niks aan de hand. Alles mag dag. Het veld van onderzoek is namelijk onuitputtelijk. Als schrijver absorbeer ik alles. Ik ben een spons. Knijp me uit en de teksten rollen over de canapé.
Flitsende neon reclames in de stijl van Bright Lights Big City . De goed ingevoerde High Brow kritikaster weet waar ik op duidt. De blues dus. En de nieuwe literatuur.
De one liners van de reclame.
De wervende advertenties in de sex magazines van het tipe “Aangename kerstboom met schitterende ballen zoekt forse piek om ‘m effe lekker op te zetten en na afloop een zak mus ket kransjes om aan te sterken”. Waarom je niet beroepen op schuttingtaal en gore rijmpjes geschreven op de wanden van stinkende urinoirs, zoals al eerder toegepast in Gard Sivik en gepromoot als powezie?
Het is de vondst van het Objet Trouvé in taal waarbij valt af te vragen wat het gehalte is aan authenticiteit. Nu kan men net als Rob Scholte het copyright ontkennen en dan kom je ver als kunstenaar, dat is zo.
Fred van der Wal is authentiek in middelen zowel als doel. Traditionele middelen zonder dat de inhoud bestempeld kan worden met It’s Trad, Dad! Het gaat om een leesbare stijl van schrijven, een begrijpelijke story met een begin, midden en staart als een zoute haring. Binnen die structuur kun je spotten met wetten van de verbale zwaartekracht, de werkelijkheid verhevigen, de contouren van het alledaagse aan zetten, in de slaapkamer van het onbewuste alles uit doen behalve het licht, parels vissen in de Pacific, en zo al vervormend de werkelijkheid boven onze directe waaarneming uit tillen om op handen te dragen onder gejoel en gejuich met zang en dans en veel Hosanna geroep van licht getitnte Noord-Afrikaanse nieuwkomers en vreemdgangers in bont gekleurde lappen. Ach, wat zijn zulke mensen meer dan stoffering van het landschap. Als er geen gekoeleurde links draaiende melkzure medemensen bestonden had den ze die ter bevordeinge van het multi culti klimaat echt moeten uitvinden.
Men heeft als eenvoudige lezer en –es te maken met een ras auteur die onbewust of bewust de evolutie van het schrijven bevordert en vaak achend achter de laptop it te typen, waarbij menig hoestbui hem elke vorm van communicatie met de ander beneemt omdat zijn huig dubbel slaat naaar binnen toe en het strottenhoofdklepje wijd open blijft staan alsof het zegt: Kom er in, doe de deur dicht, zet je hoed af pak een stoel. Op deze wijze demonstreert hij de ernst van de situatie en de zorgvuldigheid van zijn schrijfstijl. Men bemerkt hier wederom de moeilijke positie van de schrijver en beeldend kunstenaar met zijn keuzes om alles weg te laten of later weer bij te voegen hetgeen behoort tot het rijk van zijn verlichte huis van de verbeelding waar alle vensters gelijk de porieën van zijn huid wijd open staan. Hoe hij een en ander in stand wil houden is eeen tweede, maar waar een wil is daar is niet altoos een weg. Het wordt vaak bereikt door het juiste woord op de juiste plaats zodat het geheel weer klinkt als een sneeuwklokje begin februari in het literaire plantsoen.
(wordt vervolgd)
7 april 2015