Edzard Dideric – Korte geschiedenis (167) van het omkijken

Alleen al de naam van de figuur: Loek Bek. Vijftig jaar oud en zo’n beetje zijn hele leven omgekeken. Dat wist hij zelf maar al te goed. Het zal niemand verbazen dat Loek, continu omkijkend, regelmatig op zijn bek ging. Logisch dat deze pechvogel kind aan huis was bij de eerste hulppost. Waar Felicia, de roodharige schoonheid waar hij in stilte smoorverliefd op was, de scepter zwaaide.
Goh, zei ze, “is het weer zover?”
Hevig blozend wees Loek op zijn linkerschouder.
Stekende pijn zuster, niet normaal gewoon!
Arts, meneer Bek, ik ben uw zuster niet en zal het nooit worden ook.
Hallo, dat weet ik toch!
Okay, ga eerst maar even op de stretcher liggen.
Normaliter zou hij een of andere dubbelzinnige opmerking plaatsen. Ditmaal kreunde hij er op los. Alsof er van hem een bovenmenselijke inspanning werd gevraagd. Felicia keek hem onderzoekend aan.
Problemen?
Ik zie het niet meer zitten, bekende hij.
Okay, wat is het precies dat je niet meer ziet zitten?
Ja, dát weet ik juist niet.
Behoorlijk vaag, Loek.
Inderdaad, dat vond ie zelf ook. Hij vertelde de laatste tijd geen oog dicht te kunnen doen en last te hebben van heftige paniek aanvallen.
Misschien wat vaker vooruitkijken, stelde ze. Een frisse blik levert soms interessante perspectieven op.
Hij zuchtte en zei dat het juist daardoor kwam.
Wat?
Die alles verlammende angst.
Als je vooruit kijkt?
Ja, dat wil zeggen, wanneer ik het probeer. Want tot nu toe is het niet daadwerkelijk gelukt.
Felicia vroeg of hij weleens had gemediteerd.
Nee, antwoordde hij schouderophalend, hoezo?
Als een remedie tegen hetgeen waarnaar je omkijkt.
En dat is?
Het verleden natuurlijk. Of beter gezegd, óns verleden.
Nooit geweten dat we dat hadden.
Wat?
Nou, een gezamenlijk verleden.
Het komt omdat je nooit vooruit kijkt. Zo bouw je toch niks op? En al helemaal geen gezamenlijk verleden.
Ah, zou dat het zijn?
Absoluut.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric