Edzard Dideric – Korte geschiedenis (101) van een bos hout
Leila, onlangs dertig geworden, mocht er qua uiterlijk best zijn. Je moest haar niet gaan vergelijken met een of ander topmodel, maar weerzinwekkend lelijk was ze zeker niet. Toch had Leila nimmer het gevoel dat ze serieus meetelde in de wereld. Wel wat merkwaardig misschien, aangezien ze zich met enige regelmaat in het middelpunt van de belangstelling bevond. Okay, van wie dan wel? Nou gewoon, van bijvoorbeeld een bepaald slag mannen. Wat moeten we onder een bepaald slag verstaan? Eh, het soort dat op een flinke bos hout valt. Hout? Ja, zo’n bos dat sommige vrouwen voor de deur hebben liggen. Beetje kort door de bocht kwam het erop neer dat overal waar Leila kwam, ze door haar omvangrijke boezem werd afgetroefd. Het waren niet alleen ontzettende aandachttrekkers, nee, ze hadden brutaalweg de leiding genomen en Leila hobbelde er zo’n beetje achteraan. De kwijlende heerschappen die erop afkwamen en haar terloops iets te drinken aanboden, raaskalden vaak maar wat. Wat er zich achter de voorgevel afspeelde, deed er voor hen totaal niet toe. Dus raaskalde Leila, elk drankje onderwijl met beide handen aanpakkend, op haar beurt wat in het wilde weg terug. Met als onvermijdelijk gevolg dat ze met enige regelmaat half aangerand en straalbezopen thuiskwam.
Ook ditmaal had Leila ‘m weer behoorlijk geraakt. Ze betrad al wankelend haar appartement, stroopte zich de kleren van het lijf en ging voor de spiegel staan. Eén blik op de melkwitte joekels, en ze was weer nuchter.
Hoor ‘s jongens, wat stel ik zonder jullie nou helemaal voor?
Een eerlijk antwoord?
Ja.
Geen ene malle moer.
Hoe denken jullie dat ik me hierdoor voel?
Niet anders dan anders, Leila.
En dat is?
Eenzaam en verlaten.
Aan jullie heb ik dus ook geen zak!
Sorry, zeiden ze, maar wij hebben, zoals je begrijpt, de handen al meer dan vol aan onszelf.
Deze kutsmoes was voor Leila de druppel.
Hier, gilde ze, pak aan!
En ze begon beide tieten er om de beurt ongenadig van langs te geven.
Genade, kermde het stel, genade!
Maar Leila had smaak te pakken gekregen en wist gewoon niet meer van ophouden. Na een kwartier of zo was ze eindelijk uitgeraasd en plofte ze uitgeput achterover op bed neer.
Het spijt ons echt verschrikkelijk, fluisterden de vuurrode borsten, we schamen ons diep en beloven je ons voortaan iets bescheidener op te stellen…
De welgemeende spijtbetuiging kwam echter als mosterd na de maaltijd, daar ze inmiddels met open mond lag te snurken als een os.