Alle dieren van het bos zijn naar het hof gekomen van koning Nobel, de leeuw. De enige die verstek laat gaan, is Reinaert de vos. Vanwege alle rottigheid die hij heeft uitgevreten, lijkt het hem beter om weg te blijven. Hierdoor durft iedereen vrijuit te spreken en regent het dan ook klachten over zijn wangedrag. Zo zou hij onder meer de vrouw van Izengrijn de wolf hebben verkracht en haar kinderen mishandeld. Cortois, het hondje, verkondigt dat de vos zijn laatste worst gejat heeft. Iets wat Tibeert de kater verontwaardigd doet opspringen. “Dat is allemaal allang verjaard,” zegt hij, “en die worst was trouwens van mij.” Dan neemt Pancer de bever het woord. “Reinaert is, hoe je het ook wendt of keert, een laaghartige schurk. Een beetje koning pakt zo’n ellendeling keihard aan. Gisteren nog, toen hij beloofde Cuwaert de haas te leren zingen, klemde hij hem tussen zijn poten om zijn kop eraf te bijten. Als ik niet te hulp geschoten was…” Hierop voelt Grimbeert de das, een neef van de beschuldigde, zich geroepen om voor zijn oom op te komen. “Uit de mond van de vijand komt zelden iets goeds. Omdat een afwezige zich niet kan verdedigen, grijpt … Meer lezen over Edzard Dideric – REINAERT DE VOS (ofwel een woordenschat)