Een wereld, die haar kunstenaars de mond snoert, is een wereld, die zich niet wenst te laten corrigeren. Op individueel niveau zou je spreken van iemand, die zonder zelfreflectie door het leven gaat, als een psychopaat. Ik ga zo ver te zeggen, dat dit riekt naar boekverbrandingen en de vervolging van ketters, als in een cultuur, die zichzelf onthoofdt doordat een met valse zelfoverschatting doordrenkt volk zich ontdoet van haar intellectuele en artistieke bovenlaag. Vroeger, in de goeie ouwe tijd van marcherende uniformen, fakkels, stalinorgels en alom verspreide afbeeldingen van grote leiders – aan hun leiband werd de ontevreden massa ingeprent op wie precies haat, uitsluiting en vernietiging gericht diende te zijn – werd dat uiteindelijk uitgespeeld via de natiestaat, die veelal in overeenstemming was met een cultuurhistorische en taalkundige entiteit. Rijke elites permitteerden zich dure oorlogen, één van de favoriete bezigheidstherapieën van de mensheid. Een goed ontwikkeld collectief historisch bewustzijn is volgens mij één van de buitengewoon belangrijke pijlers onder onze beschaving. Onder meer vanwege het feit, dat het een instrument is, dat ons bijstaat bij het vermijden van de herhaling van de ernstigste fouten, die mensen in het verleden hebben gemaakt. Ik vrees, dat ik gelijk heb, als … Meer lezen over Ronald Heiloo – Spreek recht wat krom is