(1) Iedereen kent ze wel, deze straatverkopers, die door hun bijzondere, afwijkende lichaamsbouw Hidalgo’s heten, wat verder door de afkomst van deze venters niet in het minst bepaald wordt. Ook is bekend, dat zij, die zich als verkoper gespecialiseerd hebben op het gebied van de ruimtelijke reproducties, en dat zij voornamelijk vier beeld figuren verkopen, of beter gezegd te koop aanbieden, namelijk Dante, Beatrijs, Mefisto en als een toenadering naar de burgers van Autopal, Max, de Burgemeester van Max stad. Overigens is dit voor deze geschiedenis van ondergeschikt belang. Belangrijk daarentegen is wel de wijze, waarop zij hun koopwaar uitstallen. Iedereen kent ook hun geïmproviseerde etalages: de vensterbank als standbeeld voetstuk of het bankje in een publiek park. Zij stellen daar hun koopwaar op, verdwijnen naar de bistro op de hoek, halen ’s avonds de handel weer op, keren huiswaarts en leven door. Dit mag eigenaardig economisch klinken: hoe kunnen personen daar van leven, hun koopwaar op een bankje in het park ten toon stellen, verder de hele dag door te drinken en tenslotte gewoon naar huis te gaan. Toch is dit de pure waarheid en economen, die naar een verband tussen kost en baat zoeken, raken hier beslist op een dwaalspoor, … Meer lezen over Paul van Ostaijen – De bende van de stronk: Een romantisch verhaal van roof en liefde