David Salle is ‘mijn levensbloed’, sprak een invloedrijke galeriehoudster uit New York nog in de jaren tachtig. Maar toen raakte de schilder uit de mode, met ‘al z’n geciteer en z’n lagen’…. Iedereen gaat: Wim Beeren, Frans Haks, Bart van de Ven van galerie de Living Room, Bob Monk van Gagosian Gallery, jonge en oude schilders en kunsthistorici, critici, en natuurlijk de hele vloot van het Stedelijk Museum zelf, met Rudi Fuchs voorop. Vanavond staat in het Amsterdamse Stedelijk een internationale kunst event op stapel, dat een beetje vergelijkbaar is met de opening van de Jeff Koons tentoonstelling in 1992. Vriend én vijand willen zien wat David Salle (spreek uit: Sellie) na jaren arbeid in de betrekkelijke luwte weer presteert. Salle (1952) is het schilderfenomeen met de sterrenstatus van toen. Zijn naam raakte, net als die van vriend Julian Schnabel of studiegenoot Eric Fischl, verbonden met al het goede en slechte wat de jaren tachtig hadden te bieden. De vrijheid weer te schilderen zoals je wilde – expressief, figuratief, abstract, of alles door elkaar – en met gebruikmaking van alles om je heen. De kans steenrijk te worden, want de kunstmarkt boomde, de coke was voorhanden. De vrijheid ook alle … Meer lezen over Lucette ter Borg – David Salle: ‘Een schilderij van Salle is als een wandeling door de wereld’