In de eighties kende de hoofdstad een enorm scala aan subculturen. Succesvolle kunstenaars hielden zich op in de discotheek RoXY, krakers smeten met stenen naar de ME en linksradicalen riepen op tot de liquidatie van de paus. De enige overeenkomst tussen deze postmoderne minizuiltjes was politiek wantrouwen en nihilisme. ‘Jullie rechtsorde is de onze niet.’ Wat deed ik eigenlijk in de jaren tachtig, wat hield me bezig? Goeie vraag, want tien jaar zijn zo voorbij en als je achteraf in je geheugen duikt, haal je vooral een ratjetoe van losse beelden en fragmenten boven water, en veel daarvan hebben meer met je eigen geschiedenis te maken dan met de Grote Geschiedenis, met het verhaal dat van ons allemaal is. “De herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil,” schreef Cees Nooteboom, en zo is het met de geschiedenis ook: hij ploft domweg ergens neer en valt dan doorgaans in diepe slaap, zodat het naderhand lijkt alsof er ook tijdenlang helemaal niets is gebeurd wat memorabel was. Al die uit hun verband gerukte beelden moet je later bij elkaar zoeken, alsof je sliertjes celluloid opraapt die na de montage van een film op de vloer van de snijkamer … Meer lezen over Emma Brunt – Subculturen: Dansen op de vulkaan