Victor DeConinck – Contrapunt

We hebben in De Compagnie een aantal zeer drukke weken achter de rug. Maar het resultaat mag er zijn. Een fantastische solo-expositie van Rob Scholte. Centraal staat zijn eigen selectie uit zijn werk sinds de spraakmakende tachtiger jaren tot nu. Deze serie ‘The Best of Rob Scholte’ onderstreept nog eens waarom de inmiddels 55-jarige kunstenaar een absoluut icoon werd. Een serie ook die niet statisch is, want Scholte selecteert elke keer opnieuw uit recent werk. Er zijn ook vier magistrale schilderijen uit 2012, die de concurrentie met zijn beste werken uit de periode waarin hij internationaal furore maakte, moeiteloos kunnen doorstaan. Het bewijs dat Scholte het afgelopen decennium misschien wat minder op de voorgrond is getreden, maar wel heel gedreven is blijven werken. Met een resultaat dat zijn unieke positie nog eens onderstreept. Hij blijft degene die de werkelijkheid altijd een verrassende draai geeft. Hij plaatst alledaagse zaken in een totaal andere context, waardoor we met nieuwe, verrassende betekenissen worden geconfronteerd. Hij speelt ironisch en satirisch met gevestigde normen en waarden, verscheurt achteloos onze manier van kijken. Hij is, zoals hij het zelf zegt, een contrapunt. In De Compagnie ‘hangen’ meer dan tachtig werken, die dat bewijzen. In series, want daar houdt hij van. Zoals de embroideries (de borduursels) ‘Het straatje van Vermeer’, of de Bergense School. Uiteraard heeft hij zich ook een eigen blauwe periode toegeëigend, net als Picasso en Mondriaan. Want hij vindt zichzelf absoluut niet de mindere. Maar is het ook niet een vorm van zelfspot, van deze onnavolgbare sater. Verrassend zijn ook de glossy’s. Met thinner en viltstift bewerkte beelden uit onze glossy magazines. Wat haalt hij weg, wat voegt hij toe…Elke keer weer word je door het antwoord op het andere been gezet. Van een verstilde schoonheid, ja dat past ook bij Scholte, zijn de clichés. De voorstelling, de beelden, zijn in het maagdelijk witte papier gedrukt. Het gaat alleen om het reliëf. Tot slot zijn er de cadavres exquis. Vervaardigd in familieverband. Wat zijn het…Oordeel vooral hierbij ook zelf. Want daartoe daagt Scholte ons uit. Je bent als toeschouwer ook schepper. Kijken vanuit je eigen context voegt een extra dimensie aan het werk toe. Strikt individueel. Daarom zei Gerrit Willems, de curator hedendaagse kunst van het Dordrechts Museum tijdens de opening ook: “Ik ga het werk niet duiden, zoals de kunsthistoricus zo graag doet. Je vangt Scholte nooit.”

De grootste winst van de afgelopen weken was voor mij persoonlijk dat ik Rob veel beter heb ik leren kennen, hoewel je dat bij hem nooit met zekerheid kunt zeggen. We hebben lange gesprekken gevoerd, zeker tijdens het inrichten van de expositie. Voordat we een werk verkocht hadden ben ik daar als galeriehouder al persoonlijk rijker van geworden.

Deze expositie verdient het door velen gezien te worden. Dat gaat ook gebeuren. De opening trok al meer dan 200 gasten, die unaniem waren in hun oordeel. Indrukwekkend. Maar ook brutaal, frontaal en cruciaal, zoals Rob zelf zegt.

Er is al veel publiciteit in de landelijke pers geweest rond deze expositie. Donderdag 16 januari was Rob een uur lang te gast in het Radioprogramma Kunststof, waar hij door niemand minder dan Frenk van der Linden werd geïnterviewd. Het interview is via de site van Radio 1 ook nog te beluisteren voor wie het gemist heeft.

En vergeet niet, dat Rob een fantastisch museum in Den Helder heeft met een geweldige collectie.

En De Compagnie is nu ook op facebook te vinden. We gaan, zij het schoorvoetend, mee met de nieuwe tijd. Facebook: Galerie De Compagnie. Kijk even en geef ons een like, heet dat niet zo.
https://www.facebook.com/galeriedecompagnie/

Galerie De Compagnie, 17 januari 2014

http://www.galeriedecompagnie.com/contrapunt/

1 Comment

  1. “Probeer Rob Scholte niet te duiden!” Geen mens is te begrijpen en zeker Scholte niet. Dat heeft een simpele oorzaak. Rob Scholte is made by het bewustzijn zelf (sommige mensen zeggen liever God, om het onnoembare een gezicht te geven, wat natuurlijk helemaal niet kan). Het onnoembare dat ons voortbracht en waarnaar we uiteindelijk terugkeren, is oneindig veel groter dan ons denken, dat altijd maar vergeefse pogingen doet om alles te bevatten. Maar het kleinere kan het grotere nooit bevatten.

Reacties zijn afgesloten bij dit onderwerp.