Tjeu Strous – In Zwolle trilt een jujube boven een prachtig museum

Het getuigt toch van lef, hoe de ondanks zijn Scandinavisch klinkende naam toch Nederlandse architect Gunnar Daan het klassieke gebouw van De Fundatie heeft omgebouwd tot een modern museum.
De eerste ingeving op bouwtekeningen moet menigeen toch de gedachte hebben gegeven: dit kan helemaal niet! Maar dat ook Zwolse gemeentebestuurders door hem overtuigd zijn mag op zich al een kunstwerk genoemd worden. Ik aanschouw het reuze ei op het dak, of is het een oogbol, die geloken de stad in loenst, met verbazing en verwondering. Na een eerste schok kan het eigenlijk best wel, nee, eerder nog, het is gewoon geweldig. Het ei (of de oogbol, of de jujube, enz. enz.) bestaat uit tegeltjes van diverse grootte, die als kruimeltjes het ronde oppervlak bedekken. Een vlak beeld aan de onderkant verkruimelt in een grillig patroon aan de bovenkant. Als het al een oogbol is, dan toch een oogbol van een kameleon, met duizenden vlakjes. Alleen al als kijkervaring is de ingreep van Gunnar Daan top! Als je binnen bent valt de merkwaardige transformatie, die het gebouw heeft ondergaan niet eens op. Als vanzelfsprekend boort het glazen lifthuis zich in de oogbol. Bovenin zijn er twee ovalen ruimtes bijgekomen, die zich uitstekend lenen voor de presentatie van los staande kunstwerken, beelden of installaties. Schilderijen aan de muur zullen er minder tot hun recht komen.
De beelden, die er nu staan, van Lotta Blokker, vind ik te gladjes, te levensecht. Ik schaam me bijna voor het feit, dat ik langer dan enkele seconden sta te loeren naar een naakte vrouw op de vloer. Te echt, te dichtbij. Al is het geërodeerde oppervlak van het brons, waarin het beeld is gegoten, wel weer fascinerend. De bustes van naamloze hoofden naast elkaar zijn mooi, meer vanwege het verschil in oppervlak van het brons dan vanwege de gedetailleerdheid, gewoon met een gipsdoek afgenomen en vervolgens in brons gegoten, denk ik dan. Denk ik er te makkelijk over?
De tentoonstelling: Van Van Gogh tot Cremer, over Nederlandse kunstenaars, die domicilie kozen in Parijs, bijna een eeuw dé place to be, voordat New York het stokje in de jaren zestig overnam, is prachtig, maar biedt behalve die plaats van samenkomst weinig houvast; de hele kunstwereld toog naar Parijs, dus komt in een nut shell de hele moderne kunstgeschiedenis voorbij. Wel prachtige werken, stuk voor stuk. Hoogtepunt vond ik de tentoonstelling met de door Rob Scholte aangelegde verzameling van politieke prenten van Jan Sluijters voor “De Nieuwe Amsterdammer” over de eerste wereldoorlog.

Tjeu’s Tunnelvisie, vrijdag 3 oktober 2014, 19:14

http://tjeustrous.blogspot.com/2014/10/het-getuigt-toch-van-lef-hoe-de-ondanks.html

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=De+Fundatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Zwolle
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jan+Sluijters
https://robscholtemuseum.nl/?s=De+Nieuwe+Amsterdammer